Ik ben een beetje verdrietig. De kinderen kwamen thuis en de oudste was nogal ontgoocheld. Haar vader had geen cadeautje, maar zei zaterdagmiddag: kom, we gaan de stad in en dan zeg je het maar als je iets leuks ziet. Ze zag vervolgens wel een paar hemdjes voor in de zomer, 2,50 per stuk, en mocht er vier uitzoeken. Heel veel later waren ze in de Shoeby fashion, en zag ze een leuk jurkje van 40 euro. Ze paste het voor de grap aan en stond te stralen in de winkel. Haar vader zei: nou, Marjon, doe je hem even uit, het is vijf voor vijf, ik ga vast naar buiten om te roken.
Denk je eens in, je wordt achttien, en je krijgt van je vader vier hemdjes van totaal tien euro...
Ze heeft net op de bank haar verhaal gedaan, in tranen: ze had, nu ze de echte verjaardagsdag bij haar vader vierde, wel iets anders verwacht.
Ik probeerde objectief te zijn, maar dat was moeilijk: ik voelde haar verdriet, want ik weet drommels goed hoe hij kon zijn. Ik zei op mijn verjaardag eens: ik vind alles leuk, zolang het maar geen personenweegschaal is. En wat kreeg ik? Een personenweegschaal. En zo ging het zo vaak in al die jaren.
Nu ik hetzelfde gedrag herken bij de verjaardag van mijn dochter, doet me dat pijn in mijn hart. Ik voel haar teleurstelling: als expartner is het voor mij persoonlijk allang verleden tijd, maar voor haar, als dochter, die door haar vader zo... niet gezien wordt...
Ik kan er met de pet niet bij. Hij heeft het inlevingsvermogen van een broodrooster.
Sorry mensen, maar ik moest het even kwijt.
En hup, de nieuwe week weer in.
