Lichamelijke klachten na stressvolle gebeurtenis

Ja hoor. Heel erg normaal.
De impact van een scheiding wordt vaak onderschat, vooral door de omgeving. Vermoeidheid is een veelgehoorde klacht. Aanvankelijk wil je sterk zijn, en je holt en holt maar door: uiteindelijk zegt je lichaam: stop!

Tijdens en na een dergelijke periode ben je zo veel aan het nadenken, je hoofd loopt letterlijk om.
Acht jaar geleden had ik hetzelfde, en dit waren zo wat van de klachten: niets meer kunnen, hyperventilatie, hartkloppingen, niet meer kunnen praten, de boel niet op een rijtje krijgen in mijn hoofd, geen zinnen af kunnen maken, slapeloze nachten, etc. Je lijf geeft duidelijk aan dat de maat vol is.

Hoe lang het duurt is per mens verschillend. Ik raakte in een burnout en het heeft drie jaar geduurd. Bij anderen is het klaar in drie maanden. Het hangt ervan af of je hulp accepteert, en of je je lijf accepteert en rust gunt.

Dank je Phoenix, ergens weet ik het ook wel, maar vind het zo vreemd dat ik dat dus pas heb gekregen toen ik eindelijk de rust kreeg.

Ik accepteer het wel hoor en geef mijn lichaam erg veel rust. Ik doe wel veel, maar let goed op wanneer ik voel dat het teveel is. Dan ga ik vroeg naar bed, zeg ik afspraken af of neem een dag extra vrij.
Ik probeer ook goed voor mijn lichaam te zorgen dmv gezond eten, veel kruidentheetjes, geen of nauwelijks alcohol.
Slik nu bachdruppels voor het opruimen van de resten van verdriet en emoties.
Ik doe 1 keer per week yoga (merk dan inderdaad dat ik oververmoeid ben, voel dan vaak hartkloppingen alsof mijn lichaam moeite heeft met tot rust komen)

Ik zie er echt doodvermoeid uit en daar baal ik gewoon van. Wat dat betreft accepteer ik dat dus niet. Heeft ook met ijdelheid te maken hoor...
Geestelijk voel ik me goed, alleen mijn lichaam wil nog niet en ziet er ook niet dusdanig uit...

Als je wacht tot het al teveel is, heb je alweer te veel gedaan! Zaak is nu inderdaad om slechts het hoognodige toe te laten in je leven, jezelf liefhebben in kleine dingen, en nee zeggen tegen mensen die je lief zijn.

Bij mij begonnen de klachten pas anderhalf jaar na de officiele scheiding: nog gek dat ik het zo lang volgehouden had! Dus ja, de sterkeren onder ons hebben een lange tijd nodig voordat ze werkelijk de rem erop zetten. En dat is nu juist zo lastig in deze maatschappij, want de verwachtingen zijn nou eenmaal anders. Als vrouw/moeder moet je nou eenmaal opgeruimd zijn, en kwiek door het leven wandelen. Anderen kunnen dan zeggen: ach gos, kijk eens hoe sterk ze is! Zij komt er wel!, zodat ze zelf er niets aan hoeven te doen om jouw leven te ondersteunen.

Hoe lang duurde je huwelijk?
Je zult jaren nodig hebben om terug bij jezelf te komen: raak niet ontmoedigd, want elke dag bij je huwelijk vandaan, is een dag dichter bij jezelf.

Leg eens uit?

Even als vrouwen onder elkaar....

Leuke site.

http://www.indipenda.nl

(natuurlijk ook voor belangstellende mannen )

Hey, leuke site Paulette!

Ja, ik kan me voorstellen dat als je zelf in een goed huwelijk zit, dit een beetje absurd overkomt

Ik spreek alleen voor mezelf, maar ik verloor mezelf volledig in mijn huwelijk. Nadien wist ik niet meer wie ik was, erger nog dan na mijn exvriendje.
Ik merkte dat ik niet meer wist waar ik voor stond, wat ik mooi vond, wie ik was, enz. Door het op zoek gaan naar mezelf, kwam ik er elke dag stukje bij beetje weer achter wat bij mij paste.

Snap je wat ik bedoel?

Beste Precious,

Vaak wordt een scheiding vergeleken met een rouwfase. Toch is het natuurlijk anders. Als je partner overlijdt, dan is het heel anders dan een situatie dat twee personen, na een nauwe relatie, ieder apart verder gaat.
En naast alle spanningen kom je financieel en sociaal in een totaal nieuwe situatie. Een flink stressvolle periode, waarin het motto vooral was/is: overleven.
Natuurlijk zit je vol verwijten en emoties. Verwijt naar de ander en misschien ook wel naar jezelf. Er zijn veel lessen te trekken uit deze ervaring. Maaar probeer de ander, maar vooral jezelf te vergeven. Wees mild voor jezelf.
Heb je gevoelens van vermoeidheid: luister hiernaar en neem rust, veel rust.
Ik lees dat je nu veel activiteiten ontplooit om de vrije tijd te vullen. Je moet weer een neiwue start maken, maar ik vraag me af of je je niet teveel al inspant. Je lichaam geeft signalen en spreekt altijd de waarheid. Neem die signalen serieus.
Jouw omgeving zal niet altijd begrip kunnen opbrengen voor jouw gevoel en de keuzes die je maakt. Maar jouw omgeving weet niet wat je hebt ondergaan. Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen aan jezelf.
In de zware periode heb je mentaal op je reserves geleefd. Dat kan je een tijdje doen en onderdrukken. Nu de zaken zijn afgerond komt de extra inspanning die je gedaan hebt pas echt naar voren. Vandaar de oververmoeidheid.
Je mag op dit forum natuurlijk je hart luchten. Daar is het ook voor bedoeld!
Ik wens je heel veel sterkte.
Groetjes,
Hans

Phoenix, ik snap helemaal wat je bedoeld! Ik had/heb exact hetzelfde!

En Hans, Ja het was overleven. En misschien dat ik me inderdaad teveel inspan.. Maar ja, ik wil zo graag verder.. Ik heb nu alle ruimte en vrijheid en kan EINDELIJK gaan doen wat ik leuk vind en wat ik belangrijk vind in het leven. Niemand die me nog tegenhoudt of waar ik rekening mee moet houden.
Maar tis inderdaad misschien wel beetje teveel van het goede..

Precious, ik proef enige ongeduld in je woorden. Wel logisch. Vermoedelijk kijk je terug op de laatste 3 jaren met de gedachte dat het verloren jaren zijn geweest. Nu wil je als het ware deze tijd inhalen. Je hebt nu de vrijheid, maar je mist nog de energie.
Heb geduld. En vooral vertrouwen. De dingen die bij je horen op je levenspad komen als het ware vanzelf naar je toe, op het juiste moment. Nogmaals, luister naar je lichaam, en maak keuze die voor je gevoel goed zijn.

Dat klopt helemaal wat je zegt: tijd inhalen! Ongeduld, te weinig tijd..
Ik wil zo graag ook een andere richting op namelijk en daar moet je wel voor studeren. En aangezien ik al 38 ben.. snap je 'm?

Dat speelt ook mee.

Ik zie het overigens niet als verloren jaren hoor, althans wat betreft de lessen die ik geleerd heb.

Ja eigenlijk is dat wel normaal. Je lichaam protesteert wanneer het kan om jou even goed te laten voelen wat je allemaal genegeerd hebt. Dat is eigenlijk een soort overlevingsinstinct dat je op de been houdt. Toch is het helemaal niet zo goed voor je lichaam, en zal dan op het moment dat het kan dubbel zo hard terugkomen.

Mensen die dat gevoel een hele lange tijd negeren kunnen zelfs in een burn-out terecht komen. Dat is het moment waarop het lichaam, zichzelf uit zelfbescherming gewoon afsluit en denkt, en nu is het mijn tijd.

Daarom is het ook erg belangrijk om altijd naar je lichaam te luisteren en te bepalen welke geestelijke klachten door oorsprong zijn van die klachten. Ik zal later nog even kijken voor je, of ik wat meer uit mijn boekje kan halen over de klachten die je nu hebt.

hey precious1,
het is heel normaal hoor dat je nu pas klachten krijgt. Jezelf en je lijf hebben een hele tijd moeten vechten om alles aan te kunnen. Nu dat voorbij is ontstaat er een periode van relatieve rust voor je lijf en geest. Je lichaam reageert hierop door alle opgebouwde spanningen eruit te gooien, en dat kan klachten opleveren als je lijf overbelast is geweest.

zelf heb ik ervaren dat bewust de rust opzoeken, en werken aan het verwerken van die vervelende periode helpt sneller weer klachtenvrij te zijn. Enne rust voor je geest is ook erg belangijk. (ben niet gescheiden, maar hoogsensitief)

en hoelang het duurt? dat weet niemand......
Wanneer alles weer lekker loopt merk je ineens dat het voorbij is.
Bij mij werkt het zo: Ik werk eraan en wordt iedere dag een stukje sterker, zet voor een korte periode alles op een een laag pitje (echt alles), ik neem deze tijd om dingen te werwerken, zet dingen op een rijtje, dan krijg ik weer zin in dingen, ben minder vermoeid, pak langzaam dingetje voor dingetje alles weer op en dan is er ineens het gevoel van ik kan de hele wereld weer aan.

Ja, dat snap ik helemaal, de biologische klok tikt door. En als je die wens van binnen echt zo sterk voelt, dan ga je rekenen, en komt soms een soort paniek-gevoel naar boven. En dus weer stress. Iets wat je nu moet proberen te mijden. Maar ja, de natuur laat zich slecht onderdrukken.

Exact Hans!

Linkie, dank je voor je bemoedigende antwoord.

Ik ben ook nog eens hoogsensitief, dus ja..

Maar wat je zegt, alles ff op een laag pitje.. Ja dat is ook erg slim om te doen. Maar zou ik dan met yoga moeten stoppen en meditatie ook maar niet doen en die tarotcursus ook maar laten?
Daar krijg ik juist veel positieve energie van ook. Dat zijn voor mij opbouwende dingen.. waarvan ik denk dat dat juist helend kan werken..

Als je ergens positieve energie van krijgt lijkt het me niet zinnig er mee te stoppen, want die positieve energie heb je juist nu nodig.

Wat je voor jezelf zou kunnen afwegen is:
welke dingen doe ik op een bijv. ongelegen tijdstip, welke avond ben ik altijd erg moe en zit ik eigenlijk liever thuis? Yoga en meditatie zijn opbouwend en goed voor je, maar is alles tegelijkertijd wel goed, of kun je beter eerst het een en dan het ander doen?
Of misschien is het te spreiden dat je niet alles elke week of dag doet ofzo zodat je er niet mee hoeft te stoppen?