Ik was een wandelend masker (ooit)..
Maar dat lukt me niet meer zo goed..
Het lijkt met de jaren afgebrokkeld te zijn..
Op het werk, mijn partner, kids en vrienden zien voortaan in één oogopslag wat er speelt..
en nog beter: ik déél voortaan wat er speelt!!
Ik vind het een verrijking van mijn gevoelswereld..
Er is meer oog voor wat er werkelijk speelt binnenin me..
Wat mij werkelijk raakt... iets simpels, iets menselijks.. maar het mag er zijn..
Masker is makkelijk terug op te zetten, alleen wordt het wel steeds moeilijker.. Ik probeer transparant te zijn..
Dat probéér ik..
Maar soms heeft een ander mijn hulp harder nodig, of ben ik in gesprek op het werk.. en voor eventjes kan ik wel weer even dat masker opzetten.. Mensen hebben het ook wel eens nodig denk ik..
Voor mij is het een redmiddel geweest..
Hoewel ik nu denk, dat ik niet zo hard de strijd had aan hoeven gaan, als ik gewoon vanaf dag één altijd mijn werkelijk gezicht had getoond..
Karin:
Ik wéét dat ik een stomme trut ben
En ik vind het heerlijk om een trut te zijn ..
Niet alles hoeft zachtaardig hé..
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden!!