Mijn eerste paniekaanval was toen ik een jaar of 15 was, in en kledingwinkel hier in de stad. Ben toen naar buiten gelopen en dat gewoon dat ik niet goed was. Ik was duizelig en dacht echt dat ik tegen de vlakte ging.
Toen is het eigenlijks een paar jaar weggeweest en naar een moeilijke periode in mijn leven, kwam het terug. Toen durfde ik eigenlijks de straat niet meer op, en heb dus 3 jaar van mijn leven veel binnen gezeten of ben niet ver van huis geweest.
Tot het overlijden van mijn oudste zus, dat heeft me doen denken, die was door Anorexia aan huis gekluisterd, en ging eigenlijks zonder veel mensen om haar heen dood. Dat schrok mij zo af dat ik er wat aan moest gaan doen, want dat was niet wat ik wilde.
Nu 5 jaar verder ben ik er nog niet, er zijn dingen die ik niet alleen doe, soms heb ik een goede dag en soms een hele slechte maar ik knok elke dag voor meer...... Wel gebruik ik elke dag een seresta, juist omdat ik dan een stukje leven terug heb wat ik eerst niet had.