Angst aanvallen en hoe ermee om te gaan

Herkenbaar deze verhalen, ik heb helaas ook veel last van angstaanvallen, zodoende heb ik mijn opleiding journalistiek nooit afgemaakt. Vanaf mijn huis naar de opleiding moest ik eerst altijd een uur in de trein zitten en dan raakte ik zo angstig dat ik tegen de tijd dat ik uit de trein moest stappen niet meer durfde. Dan bleef ik rustig de hele dag in de trein zitten, zodat mijn ouders dachten dat ik op school was. En dat ongeveer drie jaar lang. Ik heb ook al verschillende poging gedaan om een betaalde baan te hebben, maar zonder succes, want steeds weer die paniek. Zo te zien hebben er ontzettend veel mensen last van angst en paniek...

Hoi Emmertje,

Ben je al eens naar de fysio voor je angstaanvallen geweest,ik denk ook dat het te maken heeft met hyperventilatie, je gaat dan op een andere manier ademhalen en krijgt zoveel symptomen, je hebt zeker ook het gevoel dat iedereen naar je kijkt.
Is het al minder bij je geworden?

liefs karda

Hoi karda, nee ik ben hier nooit voor bij de fysio geweest, alleen voor pijnklachten in nek en schouder (door spanning). Ik heb wel een hoop andere dingen geprobeerd, therapieën, medicijnen, acupunctuur, enz. maar dat hielp allemaal niet zo veel. Ik heb soms wel het idee dat het nu minder is dan een paar jaar geleden, hoewel het de laatste tijd weer erger lijkt te worden.

Misschien heb je gelijk dat fysio zou helpen, dat heb ik tenslotte nog niet geprobeerd en het klinkt logisch wat je zegt.

Hoi Emmertje,

Mijn dochter gaat nu wekelijks naar de fysio, door verkeerde ademhaling (heel veel klachten, zelfde als die van jou) verkrampen ook de spieren rond je schouders/nek/ heel goed letten dat je probeert je spieren te ontspannen, hij kraakt haar nu ook regelmatig, ik zal eens vragen of ze even kan schrijven hoe ze het ervaart.

liefs karda

dankje karda

Hoi hoi..haak hier ook maar even in...puffie. Zo herkenbaar..angst..en pijn klachten nek/schouders..En zeker al een jaar of zeven/acht..mensendieck therapie..fysio..en op dit moment manuele therapie..
Veel neven klachten als wazig zien..desorientatie..het gevoel van er niet zijn..en intens moe..
Door deze klachten en de lange tijd dat ze aanhouden ontstaat angst..
Het heeft mij zeker geholpen te weten dat je aan het ontaken bent..
Een wonder.een kracht..het is zo bijzonder..!
het sterkt je wel..al wisselt dit gevoel bij mij ook hoor..
Soms wordt je er zo verdrietig van..en kun je niet uitleggen wat je nu precies voelt..
Maar er zijn ook dagen/uren dat je je zooooo intens blij kunt voelen..en het gekke is dat ik ook dit gevoel niet kan omschrijven.
Het zit zo diep van binnen, is warm en liefdevol.
Het wil naar buiten..
Sterkte meis..ik begrijp je..knuffel Jannie

wat fijn dat hier zoveel herkenning is!

pfff zoveel herkenning hier,
bij mij begon het een 6j geleden, ik stond in de supermarkt en stond te wachten aan de kassa, en ineens kwam alles op mij af!
ik kreeg een bedrukkend gevoel aan de borststreek en ademhalen ging erg moeilijk!
ik werd erg misselijk en zou alle momenten gaan flauwvallen!
ik ben toen naar de kassier gestapt en heb gevraagd of ik mijn boodschappen daar mocht laten staan en dat men mama ze zou komen halen omdat ik me onwel begon te voelen!

ik ben toen nog helemaal naar huis moeten wandelen en heb toen zo hard moeten vechten want ik zag alles op mij afkomen en had het gevoel dat iemand me achtervolgde terwijl het zo helemaal niet was!

eens thuis had ik hier geen last meer van!
volgende dag naar de dokter, en dan op die bus pfff terug hetzelfde als in de supermarkt! heb toen mijn mp3 gepakt en me geconcentreerd op de muziek en toen was het dragelijk!
bij de dokter werd dus ook angstaanvallen geconstateerd! heb toen 20mg paroxentine gekregen.

ik ben hier heel goed mee geholpen, en na 1j rade de dokter me aan om te proberen met afbouwen om te zien hoe het gesteld is!
dit heb ik dan ook gedaan en het is 3j goed geweesd, tot 2j geleden ineens zonder boe of ba terug dezelfde syntomen!
ik was toen net 6maand geleden bevallen en de dokter zij me dat ik met de babybleu's zat :-s en ik voelde me op een roze wolk zitten
ik ben toen raad gaan vragen aan een andere dokter en die zij meteen angstaanvallen (zonder mijn voorgrond te kennen)
dus weer paroxentine,
nu een maand geleden ben ik weer volledig gestopt! de angstaanvallen heb ik niet meer maar ik ben wel eens zo emotioneel en dan op de meest onmogelijke momenten met een romantische film ween ik niet maar met een tekenfilm van de kleine dan weer wel erg raar,
ik sta ook met momenten korter als anders, maar ja dat is dan ook een beetje door de ruzie met mijn schoonzus die mij en mijn broer uit elkaar probeert te halen. maar ja dat is dan weer helemaal iets anders natuurlijk!
hopelijk na al die familiale problemen kan ik terug gaan zoals het 2j geleden was!

ik heb net een heel bericht zitten typen, klik op versturen en...
foetsie

dus nog maar een keer proberen
want is wel belangrijk (vind ik)

Juniors mom,
Paroxetine = Seroxat, heb ik net ff voor de zekerheid opgezocht...
seroxat wordt voorgeschreven voor mensen die angstaanvallen en paniekaanvallen hebben...
Dit medicijn (Paroxetine, Seroxat) heeft als eigenschap dat de serotonine, die in je hersenen wordt aangemaakt, geremt worden en ook voorkomt dat deze opnieuw worden opgenomen...
kortgezegt... jou hersenen maken teveel serotonine aan!
serotonine is de stof die een grote rol speelt bij emoties en stemmingen, angst is ook een emotie die jou stemming behoorlijk onderuit kan halen... zelfs dat je er in paniek van raakt!
Liefde is ook een emotie die jou een verliefd gevoel kan geven, maar ook een intens verdriet, of heimwee... door de teveel aan serotonine worden je emoties hevig versterkt, waardoor je gaat huilen bij het zien van 2 mensen die elkaar na 10 jaar weer zien en elkaar om armen, bijvoorbeeld...
terwijl anderen zoiets hebben van: waarom huil je nou?
het geeft je daarbij ook een gevoel van, laat maar, jullie snappen me toch niet, waarschijnlijk...
seroxat of Paroxetine zorgt ervoor dat de aanmaak van serotonine op een gezond peil blijft...

kijk... mijn moeder en mijn zusje slikken deze medicijnen ook...
zodoende dat ik wel weet waar ik het over heb, als ik zeg, dat je met deze medicijnen niet zomaar mag stoppen!
en ik zeg dit niet omdat ik je bang wil maken hoor, maar meer uit bezorgdheid
mijn moeder vond ook dat het goed met haar ging... en dat ze die medicijnen niet nodig had!, ze is langzaam af gaan bouwen...
nou, naja langzaam, 1 week de gehalveerde dosis, en de week erna al niets meer...
de 1ste 2 weken gingen goed... en de derde week ging ook nog wel... maar toen begon het eigenlijk al, ze was super verdrietig, zag het niet meer zitten enzo... ging ook huilen toen ik vroeg: mam, hoeveel boodschappen heb je wel niet in huis gehaald? (we zouden 1 nachtje blijven slapen met de kerst)
zo gevoelig was ze... ze dacht dat het de overgang was... en wij wisten nog helemaal niets over de medicijnen die mijn moeder slikte,... ik geloof dat ze net na oud en nieuw werd opgenomen, met een psychose...
toen bleek dus dat ze nooit zomaar had mogen stoppen met de seroxat!
bij mijn moeder begon het ook met heel emotioneel zijn, en huilen om de kleinste dingen... en ook angstig worden om boodschappen te doen, of überhaupt naar buiten gaan...
en als iemand dan tegen mijn moeder zei: ach... stel je niet zo aan!, raakte ze in paniek!

waarom ik dit zeg is om duidelijk te maken, dat je eigenlijk niet zomaar zonder overleg mag stoppen met deze medicijnen, ik denk ook dat je beter een afspraak kunt maken bij de arts die jou de medicijnen hebben voorgeschreven, en vertel dan gewoon eerlijk, wat je hier ook schrijft^^ ...zo'n arts is wel wat gewend, moet je maar denken
want ik weet niet of je er ook zomaar weer mee kan beginnen?
zodoende beter even naar de arts, want die weet het zeker!

misschien komt het wat dringerig over... maar het is meer een goede raad!
(misschien ook wel omdat de psychiater ook mij op mijn hart drukte dat ze haar medicijnen moet nemen! en niet zomaar zonder overleg er mee mocht stoppen)

nou, ik hoop dat ik dit bericht(je) wel doorgedrukt krijg...
anders word ik niet goed! haha...

sterkte ermee
groetjes (een bezorgd) moonflowertje

das minder dat het ineens weg was maar gelukkig heb je het na 2de x kunnen opzetten,

wel moonflowertje ik heb een 3maand liggen afbouwen kwartje per kwartje ook weer op aanrade van de dokter. :-s

ik ben de eerste week na de stop van de pillen nog naar de dokter gemoeten om te horen hoe het was enz,
toen had ik die emotie enz zo nog niet!
en alles was goed dus ze zag geen probleem om er mee te stoppen,
nu na wat jij me zegt ga ik toch wel een keertje horen bij de dokter, want ze weet nog niet dat ik zo emotioneel ben en dan ik soms wel is korter durf staan, dus ga er toch wel een keertje naar horen dan.
na te lezen wat je mama er dan heeft met meegemaakt vind ik het toch ook wel belangrijk!

nog even een vraagje over het medicijn zelf, weet jij of je mama en je zus ook zo transpireren van de medicatie??
ik doe dat dus verschrikkelijk hard, als ik zou vermageren door als het vocht dat ik er van verlies dan was ik een paslat, maar dit ben ik dus spijtig genoeg niet :-s

alvast bedankt voor je uitgebreide uitleg, het is goed er is een ander mening van te horen. want voor mij was eigenlijk het belangrijkste dat ik er vanaf was omdat ik zoiets had van ik kan het zelf wel ik heb het niet nodig snap je

Goed dat je met hulp van de dokter hebt afgebouwd
Ik heb een korte periode hele heftige paniekaanvallen gehad dus ik denk dat ik wel kan invoelen hoe dit voelt, het verhaal van de kassa rij heb ikzelf ook meegemaakt, ik ben niet weggelopen maar heb volgehouden, ik kan me herinneren hoe verschrikkelijk dat voelde..dat wil je echt niet!

Paniekaanvallen zitten (zoals ik heb geleerd) tussen de oortjes, met yoga en continu realiseren dat de angst voor een paniekaanval een nieuwe triggert was ik er binnen een half jaar klaar mee.
Ik heb een lange tijd Xanax in mijn tas gehad, puur voor het gevoel van veilig te zijn.

Vrijdagavond zag ik een programma van Cesar, je weet wel de hondenfluisteraar.
Daarin was een dame die extreme paniekaanvallen had, zo erg zelfs dat geen enkel medicijn hielp, alleen de aanweizgheid van haar hond hield haar rustig (zegt al veel over het tussen de oren verhaal) door haar te helpen meer de touwtjes in handen te nemen qua opvoeding van de hond kreeg deze dame al snel door dat de paniekaanvallen minder werden.
ik vond het een prachtige aflevering, de moeite om terug te zoeken op uitzending gemist (als dat kan, het was NGC).

Ik denk zelf dat je de paniekaanvallen kunt voorkomen door anders te denken, door jezelf anders op te stellen.
Zo heeft het voor mij wel gewerkt, niet meer de slachtofferrol (zo was het voor mij) maar de leiding over je gedachten en gevoel overnemen.

http://nl.visit-it.com/television/ondemand/national_geographic_channel/2011-05-13

Via deze link zou je de uitzending moeten kunnen terugvinden, maar als ik het hier goed begrijp staan de gemiste uitzendingen er nog niet bij van vrijdag de dertiende.

hoi groene heks,

dat zij de dokter me ook dat het tussen men oren zit die paniekaanvallen, en de ene keer lukt het me ook om die aanvallen te onderdrukken door aan iets vrolijk te denken, of gewoon in mezelf beginnen zingen ofzo.

maar er zijn momenten dat ik probeer en probeer en dan lukte het gewoon niet!

ik ben nu een maand gestopt en heb nog niet het gevoel gehad of niets of er iets zou komen van paniekaanval!
wat ik wel heb (ik rook) als ik een sigaret rook en ze is net op dat ik zo het gevoel begin te krijgen maar dan 2sec. later is het ook weer weg,zonder er iets voor te doen!

en ik heb het zeker ook niet altijd als ik rook is zo eens om de 100 peuken!

ik heb die ook gezien die aflevering, ben een fervente kijker dus mis geen enkele aflevering, dat is nogmaals een bewijs dat in vele gevallen het tussen de oren zit!

het moeilijke is altijd het er tussen zit om het er vantussen te krijgen!

Weet je dat Yoga heel goed helpt?
Je zult vast gemerkt hebben dat als je een aanval krijgt, het lijkt of je heel benauwd bent.
Ja ademhaling zit dan in je schouders.
Probeer op die momenten eens om heel rustig diep in je buik te ademen, drie tellen in en drie tellen uit en voer dat op naar vier.
Raak met je duim aan beide handen dan bij elke vinger even de top aan.
Ik bedoel dan links en rechts duim op wijsvinger, paar ademhaaltjes, dan links en rechts duim op middelvinger en ga zo door.
je zult merken dat je bij een van die vingers een heel fijn gevoel krijgt, je krijgt weer adem, ruimte
Bij iedereen is het een andere vinger, ik heb deze truc van mijn moeder (yogalerares) geleerd.
Mijn vader die in zijn laatste dagen hyperventileerde als een grote heeft er ook veel baat bij gehad.

Probeer het eens
En natuurlijk lukt het niet om dat idee zo snel uit je hoofd te krijgen, Joost mag weten hoeveel tijd het heeft gekost het er tussen te krijgen, geef jezelf de tijd

Wat gaaf dat je die aflevering hebt gezien! Dan begrijp je precies wat ik bedoel.

Ik heb soms een terugslag en das echt heel zelden als ik mijn medicijnen gebruik.
Ik slik ritalin omdat ik anders teveel stuiter op mijn werk en teveel fouten maak.
Ritalin kan een aanval triggeren, ik ben erop voorbereid dus het gebeurd echt nog maar zelden en met die ademhalingstruc heb ik het in no time onder controle.

Bij mij is het de ringvinger by the way waarbij de truc werkt.

Waneer mijn huisje klaar is met het herinrichten dan heb ik de tijd om te beginnen met yoga ik heb al een dvd gekocht voor dummies, hihihi

Cool

Oh yeah!!

de bijsluiter is gewoon in een veel te ingewikkelde taal geschreven, vind ik...
en over zweten heb mijn moeder en zusje ook wel vaak horen praten...
komt omdat je lichaamstemperatuur hoger ligt dan normaal (minder dan 1°C verschil)
trouwens, mijn moeder en zusje hebben allebei Borderline, en dus is seroxat niet het enige medicijn...
weet niet welke ze nog meer slikken, mijn moeder slikt geloof ik ook wel eens oxazepam, als ze de zenuwen niet de baas kan
ook weet ik dat mijn zusje orap heeft geslikt, maar hier is ze mee gestopt omdat ze er parkinson verschijnselen van kreeg, en daarvoor weer akinaton (anti- parkinsonmiddel) ofzoiets kreeg voor geschreven

ik zweet ook hoor, en ik slik geen medicijnen...
als ik me maar een beetje inspan, heb ik meteen een nat gezicht!
heel irritant, plaken mijn haren in mijn gezicht, en dat prikt of jeukt, binnen no-time ben ik helemaal chagrijnig

wel goed dat je inziet, dat je beter eventjes kunt overleggen, met jou dokter
want dit is niet iets waarvoor je een bahandeling hebt...
wel om het beter te kunnen begrijpen, over wat er precies in je hoofd gebeurt, in een angst of paniek aanval, maar dit kun je ook in forums op internet vinden...
zelf heb ik Chronische hyper ventilatie (continue (te) snel ademen)
ook door angst, maar deze zouden met praten met een psycholoog en ademhalingstherapie best onder controle gebracht kunnen worden... ik mag 18 mei voor de 1ste keer

ook weet ik dit wel zeker, want je krijgt niet zomaar seroxat, voorgeschreven...

ik hoop dat het je helpt... groetjes Moonflowertje

dank je allemaal!
da yoga truk ga ik zeker eens proberen te doen moest het zijn dat het nog een keer zou voorvallen!
ik heb ook altijd intresse gehad in yoga en van internet een hele tekst gehaald om te mediteren maar het lukt me langs geen kanten,
ik kan me we concentreren op mijn ademhaling maar mijn hoofd leegmaken lukt me gewoon niet om de 1 of andere reden!

en moonflowertje van dat zweten ik heb het wel extreem erg door die medicatie en ga me er zo hard aan ergeren, we hebben toch op bepaalde weken een erg koude winter gehad? ik had een schirt en een licht pullover aan, iedereen staarde me soms wel is aan van heeft die geen kou nee integendeel ik was een het zweten als een varken :-s

ik vroeg toen de dokter kan hiet iets aan gedaan worden? misschien andere medicatie met toch hetzelfde effect maar zonder het zweten: dokter: nee je pakt al het lichtste van de medicatie en een halfje maar pakken zou niet veel uithalen!

ik bel in elk geval morgen mijn dokter voor een afspraak zodat ik zeker ben, niet dat het me bang heeft gemaakt dat erger zou kunnen worden maar ik ben tegenover de eerste keer harder gevallen toen ik het deze 2j had dus misschien toch wel beter, zodat ik over een paar jaar er weer niet in graak!

Net zoals Groene Heks aangeeft, zit het vooral tussen de oren! Je blijft onbewust of zelfs bewust die angst voeden! Ik ben ooit eens bang geweest om de roltrap af te gaan! Ik vroeg me af waar deze angst ineens vandaan kwam, vooral omdat ik voorheen een vriendin leerde hoe ze met buggie (kinderwagen) en al de roltrap af kon gaan! Ik had het vroeger zelf geleerd van een nicht van me......ik had daar dan ook nooit angst bij! En ineens is daar ANGST....WHAT THE FUCK dacht ik toen! Waar komt deze angst vandaan....

(denken,denken,denken)Het enige wat ik me kon bedenken is dat mijn moeder mij ooit een verhaal vertelde toen ik een jaar of 10 was! Er was toen een kindje van de roltrap gevallen in de Hema, er kwam bloed uit haar oren! Dit verhaal is altijd bewaard gebleven in mijn gedachten! Het moment dat ik geen kinderwagens meer had te besturen, stond ik een keer in de V&D voor hun nieuwe "breede" roltrap, overviel mij die angst! Ik heb toen de trap genomen!

Ik vond deze actie gewoon weg ABSURD, nooit bang en nu wel!
IK LAAT ME NIET OP DE KOP ZITTEN! Ik heb mezelf de tijd gegeven.....ten eerste liep ik altijd naar de roltrap, maar als ik niet echt durfde nam ik de trap! Van de 10x nam ik in het begin 4x de trap en zo werd het minder, en nu neem ik altijd de roltrap! Misschien dat mij "luiheid" me zowaar geholpen heeft....beetje met de trap naar beneden als je op de 3e etage bent! Ik kijk natuurlijk wel altijd of ik mijn voet wel goed plaats! Dus voordat het echt vat op me kreeg heb ik deze zogenaamde angst kunnen ELIMINEREN...hahahaha

Ik kan alleen maar zeggen....overkomt je zoiets...DIRECT uitzoeken waar het vandaan komt voordat het je doen en laten verpest! En pillen........ik HAAT deze chemische rotzooi, kan misschien voor een korte periode goed van dienst zijn, maar uiteindelijk bij te lang gebruik brengt het je totaal uit balance! Dat is mijn idee!

Ik weet niet of mijn ervaring je inzicht geeft in je eigen situatie. Succes!

ja heb er met de dokter toen veel over gepraat,
eerst kwamen we tot het besluit mijn leven: opstaan, kleine wakker, eten, bad, spelen, kleine weer slapen, eten, bad en slapen!

elke dag weer opnieuw en opnieuw,
tot de dokter me aanrade iets te gaan doen: 1x gaan zwemmen, is naar de speeltuin, een job zoeken? of bijscholen!

heb ik dan ook gedaan en veel verandering kwam er niet, tot ik in maart met mijn cursus nagelstyliste begon,

en oke ik heb wel weer wat om handen maar wat als dit ook weer een gewoonte wordt?

ik ben ook helemaal niet voor die medicatie, maar het lukte me gewoon niet meer in mijn eentje en wat doe je dan om je terug beter te voelen? toch naar de medicatie gaan omdat je weet dat het toch helpt!