Weet je wat vervelend is met verwachten? Het houdt nooit op. Net als verlangen, het gaat maar door en door. Hoe kan men rust en geluk vinden in de relatie als verwachtingen en verlangens elke keer om onze aandacht vragen?
Kunnen wij iemand lief hebben zonder verwachtingen en verlangens? Kunnen wij onze partner beschouwen als een deel van onszelf en niet als iemand die buiten ons staat?
Gisteren zijn mijn broer en ik naar haar werk gegaan omdat wij haar op geen enkele manieren konden bereiken. Zij wilde zijn armband niet en liep weg. Hij …..achter haar aan…
Hij vroeg haar om hem te helpen boven zijn verliefdheid uit te stijgen. Hij vroeg haar om een
simpele vriendschap. Een soort vriendschap die je aan de wereld kan schenken. Hij vroeg haar om hem als een medemens te beschouwen. Die scene heeft mij aan het denken gezet Islandlady. Mijn broer houdt oprecht van haar en neemt genoegen met haar oprechte vriendschap als liefde en relatie voor haar niet mogelijk zijn. Ik zei tegen haar dat ik haar relatie met haar vriend zou respecteren. Toen schoot zij in de lach. Ze zei dat hij het met haar heeft uitgemaakt. Het was voor haar ironisch omdat hij nooit een relatie met haar heeft gewild. Zij zei “terwijl jouw broer mij op een voetstuk plaatst, beschouwt mijn eigen vriend mij als een goedkope hoer. Is dat niet ironisch?”.
Ik ben van haar uitspraak geschrokken terwijl zij om haar zelf lachte. Neemt zij zichzelf niet meer serieus, vraag ik me af. Maar er is iets heel zuiver aan haar. Zij is echt, zij is oprecht. Zij doet zich nooit voor als iemand die volmaakt en goed is. Zij laat haar kwetsbaarheid zien.
En dat waardeer ik heel erg in een mens. Een mens die zichzelf is en in het hier en nu leeft.
Laat je kwetsbaarheid zien en laat deze kwetsbaarheid een leraar zijn die je verder helpt om nog gelukkiger te zijn.
Heeft hij jou al gebeld Islandlady?