Wat verwacht je van jouw partner?

Volg dit al een poosje maar heb niet gereageerd.
Zelf twee verbroken relaties met hetzelfde type man.
Nu ik eindelijk weer van mijzelf houd, is mijn nieuwe lief op mijn pad gekomen. Ik verwacht niets wil alleen zijn liefde voelen en omgekeerd ook. Dat is een heel fijn gevoel en een gevoel wat ik voor altijd wil vasthouden!

Liefs

Toch blijft me iets dwars zitten.

Als je dan iemand tegenkomt waarbij het volledig klikt; waarbij je je dolgelukkig voelt; waarbij je sterk het idee hebt dat je elkaar de ruimte geeft; wat voelt als de ware, de enige echte; waarbij je sterk het gevoel hebt dat de aantrekkingskracht wederzijds is: en als het dan toch ineens, na verloop van tijd, over is, niet door fouten die je maakte, niet door duwen en trekken aan elkaar, niet door irritaties, maar dat het gewoon over is... en als je dat absoluut niet aan zag komen en zelf overtuigd was van iets van liefde wat voor altijd was... hoe zit dat dan? Ben je dan gewoon dom? Ben je dan gewoon stekeblind?

Ik weet niet hoor, maar ik heb dit meerdere keren gehad, zonder dat rinkelende belletje, vol vertrouwen, en vol overgave. Waar ging het dan mis? Wat deed ik fout???
Kan iemand dan gewoon ineens op je uitgekeken zijn?

Wie het denkt te weten die mag het zeggen.

Sommige dingen kun je niet beredeneren naar jezelf kun je niet uitfilteren in wat heb ik verkeerd gedaan. Mensen en gebeurtenissen komen op je pad om van te leren. Als jij en die ander wat van elkaar te leren hebben dan wordt je intuitie overruled die is er niet, je hoort het niet of die vervaagt. Je volgt je gevoel, je hart, je verstand omdat alles lijkt te kloppen. Soms is de les om juist wel om naar je intuitie te luisteren als die van zich laat horen en ergens niet aan te beginnen. Als het leren voorbij is stopt een relatie en ga je ieder je eigen weg. Sommige relaties houden een leven lang stand omdat je elkaar bijstaat in je groei maar ook van elkaar moet leren, misschien wel karma uit te werken hebt. Dat wat je noemt is 1 van de mysteriën van het leven; het waarom is een vraag die niet te beantwoorden is.

Oké. Deze aanvulling miste ik nog een beetje in dit topic. Hier kan ik wat mee, dank je wel Maryssa.

Dat is nauwelijks te verklaren, Helma. Als een relatie echt klikt en je hebt het samen fijn op alle gebieden. En het gevoel is wederzijds, je kunt elkaars behoeften op alle vlakken in hoge mate tegemoetkomen, dan is het erg raar om uit elkaar te gaan. Wat is er dan wat er eerst ontstond, en wat daarna is verdwenen? Is de sprankeling eruit, de herkenning, het respect, de warmte? Ik denk niet dan het met domheid of blindheid te maken heeft. Mss was de relatie eenzijdig, dat wil zeggen die bestond slechts gezien vanuit een partner, en niet vanuit de ander? Ik weet het niet, zit hier hardop te denken. Wel moet je, denk ik, elkaar iets kunnen bieden. Niet iets wat je afhankelijk maakt van de ander, maar wel iets waar je laat zien aandacht voor elkaar te hebben en daar actief en open in te staan.

En dan blijf je nog altijd vaak voor raadsels staan. helaas is niet ales verklaarbaar....

Ja, ook daar zitten rake punten in, Hans.
Het zou best kunnen dat de communicatie er tóch niet volledig was, in ieder geval niet met de vader van mijn kinderen. Dat was jarenlang een vraag-en-antwoord spel. En meestal kreeg ik ook dan geen antwoord.

En dan komt nu voor mij toch duidelijk die herkenning: de relaties waren eenzijdig: hetgeen ik gaf, kreeg ik in meer of mindere mate wel terug, maar in mijn ogen was dat de juiste balans. Toch was het meer de reactie op mijn actie. Bovendien was ik snel tevreden, en wist me altijd te schikken. Ook al was het glas hartstikke leeg, ik lulde hem voor mezelf weer rap halfvol. Ik was blij met een dooie mus of een blinde vink, wie zal het zeggen.
En ook ontbrak het uiteindelijk aan de herkenning, en werd de 'relatie' misschien wel door één partner in stand gehouden. Vooral toen de kinderen klein waren, was het heel duidelijk dat ik de kar toen ook al in mijn eentje trok, mijn exman bevestigde dat later ook volmondig. Pas na de scheiding sprak hij zijn liefde voor mij uit, en ik moest me toen beheersen om hem niet keihard uit te lachen. Jaja, ik was mij er één.

Eén en ander wordt me nu veel duidelijker, denk maar hardop mee, dat werkt het beste, LOLLLL...

Ik kwam deze tegen in het evangelie volgens Filippus:

78
Wie niet in staat is om te ontvangen,
zal nog minder in staat zijn om te geven.

We krijgen altijd te horen dat we moeten geven van onszelf, maar misschien is het ook wel zo dat we eerst moeten leren ontvangen om uberhaut iets te kunnen geven.
(zomaar een hersenkronkel)

Mooie uitspraak.
Mss moeten we leren te geven zonder daarvoor een tegenprestatie te verwachten. Weer die verwachting, he?
Geven zonder voorwaarde. Mss is dat het geheim.

Ja, geven zonder er iets voor terug te willen maar er op vertrouwen dat je mag ontvangen dat wat jij nodig hebt.
Zou een mooie wereld worden

Maar dat was toch werkelijk wat ik altijd deed: geven. Ik wist eigenlijk niet wat ontvangen was.

En dit vertel ik niet om de martelaar uit te hangen, het was gewoon zo en ik was evengoed tevreden. Pas nadien realiseerde ik me dat ik mezelf leeg-gaf. Maar schijnbaar had ik er niet veel van geleerd, want ik heb de fout nog herhaald nadien.

Ik zou willen leren hoe te ontvangen .

Wat Syl schreef over Fillipus is wel heel mooi, één voor in een lijstje. Zou het dan inhouden dat ik klem zat tussen het geven en ontvangen? Zoiets moet toch vanzelf gaan, zonder erbij na te denken?

Ik denk dat leven vanuit je zuivere kern geeft en ontvangt zonder voorbedachte raden. Dit raakt nooit op omdat het steeds weer gevuld wordt door het leven, omdat het dan één is met het leven.

Ja, maar lieve Syl, ik dééd het ook zonder voorbedachte rade!

Maar je had ook verwachtingen......

Ja. Daar heb je gelijk in.

Dank jullie wel, lieve, geduldige mensen.

De inzichten die ik hier telkens weer krijg weten me telkens te raken, en het biedt me de kans om het leven aan te gaan.

Geloof hier absoluut in Syl.
Heeft even geduurd voor ik er zelf achter kwam
Als meer mensen die overtuiging hebben dan zou het inderdaad een heel mooie wereld worden.

Ik sluit me aan bij jouw bericht Islandlady.

Onderstaand bericht is een beetje off topic maar toch ..
(over verwachting gesproken)


A few days ago, Prime Minister Mori was given some Basic English conversation training before he visits Washington and meets president Barack Obama...

The instructor told Mori Prime Minister, when you shake hand with President Obama, please say 'how r u'.
Then Mr. Obama should say, 'I am fine, and you?' Now, you should say 'me too'. Afterwards we, translators, will do the work for you.'

It looks quite simple, but the truth is...

When Mori met Obama , he mistakenly said 'who r u?' (Instead of 'How r u?'.)

Mr. Obama was a bit shocked but still managed to react with humor:
'Well, I'm Michelle's husband, ha-ha..'

Then Mori replied 'me too, ha-ha.. .'.

Then there was a long silence in the meeting room.

En..Luz.. bedankt voor de link over liefde. Ik ben daar nog mee bezig. Ik laat je nog weten hoe ik ervan vind.

Prachtig geschreven maar hoe kunnen wij tot die vreugde komen?

En dat is precies hoe ik het voel en zie!!!

Liefs,
Marjan