Op zich kan me wel vinden in de stelling dat de engelmens geen ziel heeft... Sinds ik dit accepteer lijkt het alsof veel meer dingen op zijn plaats vallen en voel ik mij gelukkiger, omdat ik dan een beter, ongestoord contact heb met "de bron".
Er is dan geen noodzaak meer om te leren, te groeien, spiritueel te ontwikkelen.. want dan ben je er al. Je ziel heeft dan het eindpunt bereikt, en gaat op in het al, terwijl je toch op een bepaalde manier heel dicht bij jezelf blijft.
wat het dan is in me wat zo graag vooruit wil, wil leren, zich wil ontwikkelen (omdat ik soms denk dat ik er nog lang niet ben)
weet ik ook niet precies te categoriseren.. kan het niet zijn dat beide processen langs elkaar heen "werken".
wat mij eerste erg stoorde was het idee dat ik dacht dat je zonder ziel, niemand zou zijn... je geen eigen wil zou hebben, geen eigen beslissingen zou kunnen nemen en geen individu zou kunnen zijn (want dat is denk ik het belangrijkste in het leven, dat je een zo goed mogelijk volledig ontwikkeld individu wordt, die de rest van de wereld verder helpt) En deze dingen worden denk ik door de meeste mensen in relatie gebracht met het hebben van een ziel.
Tja ik ben er ook nog niet helemaal over uit.