tja, niet gemakkelijk om daar een deftig antwoord op te zeggen.
natuurlijk heb jij het ook moeilijk moonflowertje, het is zowel voor de "zieke" als voor de familie even moeilijk om hiermee op een verstandige manier mee om te gaan.
vroeger praatte ik tegen mijn stemmen die ik hoor ook luidop, maar ik heb met de tijd geleerd om dat in gedachten te doen zodat dat voor een buitenstaander niet meer opvalt.
begrijp wel moonflower dat jouw moeder het enorm moeilijk heeft, ten eerste voor haarzelf, en ten tweede ze vind meestal geen gehoor met de hersenpinsel waarmee ze zit om te vertellen tegen iemand, andere onbekende mensen gaan vaak op de vlucht als ze te horen krijgen dat het niet zo goed met die persoon (je mama) gaat.
ze begrijpen het niet of vaak weten ze niet wat te zeggen, in ieder geval ze hebben weinig tot geen interesse als het gaat om een probleem van iemand anders.
hetzelfde ongeveer als je iemand op straat tegenkomt, en die vraagt hoe gaat het met je ? en jij zegt slecht, en maakt een hele babbel, die andere persoon vlucht meestal en hebben er geen oren naar, wat ik spijtig vind.
mijn moeder praat tegen mij ook vaak in onmacht omdat ze niets kan doen en toch wilt helpen, ze kan er zichzelf wel in vinden, wat ik allemaal doormaak maar ze kan het niet aanvoelen zoals ik het doe natuurlijk.
dan is het nog altijd niet een uitgemaakte zaak, maar ik zou als ik jou was, en dat doe je ook, ietsje meer begrip proberen te tonen en/of aandacht naar haar toe, zodat ze zich beter begrepen gaat voelen.
in ieder geval wens ik jou veel sterkte toe, want het is idd niet altijd even gemakkelijk dat gegrijp ik wel.