Eigenschappen

Hallo Anna,

Wat ik in dit geval met manisch bedoel is dat het lijkt of hij geen grenzen kent mbt het gedrag dat je van hem beschrijft. Dat hij zichzelf min of meer voorbij loopt daarbij. Er zijn ziektebeelden waarbij manie deel uit maakt van de symptomen. Bijvb manisch-depressief of bipolaire stoornis. Maar iemand kan heel goed daar trekjes van hebben zonder dat hij/zij de aandoening echt heeft.

Mooi die tekst. Het is heel herkenbaar. Ik heb zelf ook een periode gehad dat ik nooit genoeg liefde kreeg voor mijn gevoel terwijl dat er echt wel was. Maar als je niet genoeg van jezelf houdt komt het gewoon niet aan. Soms valt het me nog wel eens zwaar maar dan weet ik waar het mee te maken heeft en kan ik er op een andere manier naar kijken. Ook affirmaties en mantra's helpen mij als ik me zo voel. Het brengt me weer in balans. Het maakt me weer bewust van de liefde in mezelf en om me heen.

Wat zalig Anna naar Vitalizee!Geniet er maar lekker van. Inderdaad als het voor jou goed voelt het erover hebben anders het op dat moment laten voor wat het is en je lekker in de watten laten leggen en genieten van elkaars gezelschap.

Voor mij lijken de symptomen ook nogal passen bij een ziektebeeld, maar laten we niet vergeten dat iemand zich in zijn hart heel erg eenzaam kan voelen, en op deze manier hoopt op een vervulling. Volgens mij is van jezelf houden één van de moeilijkste dingen die er zijn, dus wat is dan makkelijker om het dan maar uit te delen?

Ook ik herken sterke punten van manisch-depressiviteit, maar ook Borderline.

Lieve Anna, veel sterkte! Probeer de rust bij jezelf te vinden als hij zo druk is: want iemand kan zo met je aan de haal gaan...

Mijn broer is iemand die altijd bezig is. Hij moet iets te doen hebben. Hij kan niet stil zitten. Hij praat veel of hij doet veel. Rust kent hij niet maar dat heeft hij ook niet nodig zei hij. Hij gaat zwemmen wanneer hij zich wil ontspannen. En in de liefde vindt hij het belangrijk dat de ander een bevestiging van hem krijgt. Door middel van cadeautjes bevestigt hij zijn liefde. Hij is altijd op weg..ergens naartoe. Dat was ook de reden van zijn echtscheidingen.. Hij was er bijna nooit. Ikzelf zie hem slechts 1 keer per jaar. Met mijn andere broer is anders. Ik krijg regelmatig e-mailberichten van hem. Maar ook hij praat niet graag over zijn gevoelens. Beide broers van mij nemen afstand van hun partner wanneer ze over hun gevoelens willen praten. Ik praat nooit over mijn gevoelens met mijn broers en daarom gaat het altijd goed tussen ons.
Ze hebben hun eigen manier van leven….

Ik heb aan mijn broers gevraagd of ze zich eenzaam voelen. Het antwoord is Nee. Ze gaven aan dat ze het druk hebben met dingen die ze bezig houden. Vrouwen komen en gaan. Ze zoeken geen relatie op. De relatie komt zelf naar hen toe. Tja... ik ben uitgepraat.. Ik laat ze zijn zoals ze zijn.

Als je de steutel naar bevrijding zoekt
is er slecht nieuws en goed nieuws
Het slechte nieuws is
Er is helemaal geen sleutel tot bevrijding
Het goede nieuws is
de deur staat altijd open.

Advaita quote

Je broer is gewoon zoals hij is. Dat hij niet over zijn gevoel wil praten is zijn recht. Ik vind het ook niet nodig om over gevoel te praten want er zijn bijna geen woorden voor. De uiting ervan, op welke manier ook, is het belangrijkste m.i.
Het is vaak onze eigen onzekerheid die het nodig vind dat anderen zich in woorden uitlaten hoe ze zich voelen. Als je goed kijkt en de ander aan kan voelen zijn die woorden ook helemaal niet nodig.
Woorden bedriegen nog al eens, je gevoel bedriegd je niet zo snel (tenzij je die weer verkeerd interpreteerd).

Ik kan me wel invoelen in die broers. Mannen stellen (in 't algemeen) andere prioriteiten dan vrouwen. Doen boven praten en denken boven gevoel. Het zou geen probleem zijn als de vrouwen niet zouden willen praten met hun mannen over gevoelens, maar dat is juist wat vrouwen het liefste doen.

Kan ik aannemen dat je uit eigen ervaring spreekt Takhi? Ben je in staat om oordeelloos naar iemand te luisteren? Ik schreef over mijn broers maar ik oordeel ze niet. En ik zie ze ook niet als vertegenwoordigers van alle mannen. Het gaat hier slechts om twee mannen die toevallig mijn broers zijn.

Er zijn ook mannen die over hun gevoelens praten. Er zijn ook mannen die graag naar hun partners luisteren.
Vind je het zelf moeilijk om te luisteren naar jouw eigen gevoelens of die gevoelens van jouw partner? Heb je ooit echt naar jouw gevoelens geluisterd?

Wanneer ik met mijn broers praat, heb ik slechts drie dingen nodig. Dat zijn aandacht, luisteren en stilte. Meer heb ik echt niet nodig. En jij?

(Wat een mooi onderschrift heb je, Muin!)

Ik vind het wel een teken van liefde dat hij op zo'n manier zijn gevoel voor jou en anderen laat blijken. Vooral omdat hij dingen geeft die jij echt leuk vind zoals die bloemen. Heeft hij zich echt in jou verdiept om iets te geven wat jij mooi vind.

Wat is dat toch met broers en zussen... ik krijg het altijd warm van binnen als ik aan mijn broers (100%, half en stief) denk. Ze zijn naast mijn kids het meest speciale in mijn leven.

Toch herken ik veel in beide, zowel van de kant hoe de mannen denken en hoe de vrouwen denken: ze zijn speciaal, maar soms een hork in wat ze zeggen/doen, en hebben soms het inlevingsvermogen van een broodrooster. Toch zouden ze voor mij door het vuur gaan, en dat is mij genoeg. Wel merk ik ook, dat het ook wel eens anders zou mogen: mijn één-na-jongste broertje bijvoorbeeld, kan niet alleen zijn. Een jaar terug scheidde hij, en hij werd bloednerveus van het alleen zijn, en hing regelmatig bij mijn moeder of bij mij rond, om zijn verhaal en emoties te delen, en dat was vise versa ook mogelijk. Nu hij weer een vriendin heeft, zie of hoor ik nauwelijks meer iets en daar heb ik soms wat moeite mee. Hij heeft toegegeven op 2e kerstdag, toen we met zijn drieën waren (ma, ik, broertje), dat hij niet alleen kan zijn.

Ook onder 'mijn' jongens zit daar verschil. De één brengt zijn gevoelens makkelijk onder woorden en is niet bang voor tranen of boosheid, de ander is rationeel en gaat het gesprek liever uit de weg.

Gelukkig maar dat we niet allemaal hetzelfde zijn, anders was dit forum snel leeggebloed.

Gast, ik denk niet dat hij zich in mij heeft verdiept maar dat hoeft ook niet. Vanochtend heb ik hem een mailtje gestuurd. Ik heb hem verteld dat ik geen cadeautjes meer wil, ik wil graag dat hij goed voor zichzelf zorgt. Dat vind ik belangrijk. Tevens vroeg ik hem of hij zijn liefde kan uiten zonder spullen. Gewoon aanwezig zijn.. bij de persoon van wie hij houdt.. Is hij in staat om op die manier zijn liefde te uiten, vroeg ik hem. Een uur geleden stuurde hij een mailtje naar mij. Hij gaf aan dat hij dat bij zijn nieuwe liefje wil uitproberen. Ook zij vraagt veel aandacht. Dit is de eerste keer in zijn leven dat hij iemand niet kwijt wil. Ik ben ontroerd. Ik ken dat namelijk niet.. Ik ben nooit bang iemand kwijt te raken omdat ik niet geloof dat ik iemand bij mij kan houden!

Phoenix, ik hou van mijn broers, ik hou van mijn ouders maar ik heb niets anders gekend dan dat ik alleen op mezelf aangewezen ben. Iedereen heeft het druk met zijn/haar leven. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat ik gelukkig ben met mezelf.

Wij zijn niet allemaal hetzelfde.. en toch..heeft onze kern dezelfde kenmerken.

Ken je iemand die geen liefde wil?
Zie … onze kern/essentie is liefde.. Wat dat betreft..zijn wij allemaal hetzelfde.

Ik ken wel genoeg mensen die de liefde niet herkennen als liefde en het daarom afwijzen. Ja, we zijn liefde, alleen moeten we daar eerst zelf achter zien te komen.

De liefde niet herkennen als liefde en het daarom afwijzen Gast?
Dat klinkt interessant. Kan je mij daarover nog wat meer vertellen?

Als je weet dat alles Liefde is, dan kun je toch niet anders meer als het ook zo ervaren. Dus trek ik daar mijn conclusie uit dat als mensen iets afwijzen ze nog niet kunnen zien en ervaren dat alles Liefde is anders zou je het toch niet afwijzen. Of is dit te simplistisch, of is het zo dat ik het afwijzen wat mensen doen niet herken als zijnde die zelfde Liefde? Kan natuurlijk ook heel goed, ik ben ook niet perfect

De kern is liefde maar om de kern heen zijn er lagen. Voordat ik bij de kern kom, ga ik door allerlei lagen heen. Bij sommige lagen ervaar ik verdriet, boosheid, teleurstelling, onzekerheid, angst, verscheidenheid en bij sommige lagen ervaar ik vreugde, liefde, geluk, éénheid.


Ik wijs geweld af. Voor mij hoort geweld bij één van die lagen. Geweld eindigt waar liefde begint. Wanneer iemand bij de kern komt, kan hij niet meer terug naar die lagen. Denk aan een ui. Denk aan die lagen. Denk aan de kern…die leegte is.

Muin, Ik dacht eerst ook dat de kern liefde was, maar nu heb ik een andere mening. Volgens mij is bij ieder mens de kern geluk.

Daarnaast zijn er een aantal universele waarden als liefde, vrijheid, rechtvaardigheid, gelijkheid, democratie. Deze hoge waarden hebben allemaal de functie om de allerhoogste waarde geluk realiseerbaar te maken. Maar de invulling van al deze waarden is voor een ieder weer anders en inderdaad wat gast zegt ik denk dat velen de liefde hierdoor niet herkennen als liefde en hem daarom afwijzen.

Ik vind het overigens zo mooi gezegd in een van je vorige berichtjes. "Phoenix, ik hou van mijn broers, ik hou van mijn ouders maar ik heb niets anders gekend dan dat ik alleen op mezelf aangewezen ben. Iedereen heeft het druk met zijn/haar leven. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat ik gelukkig ben met mezelf." Het is inderdaad jouw taak om te zorgen dat jij gelukkig bent, ook alleen jij kunt daarvoor zorgen. De mensen om ons heen kunnen slechts delen in ons geluk.

"Al hetgeen je niet in jezelf kunt vinden, zul je ook niet ergens anders vinden"

Liefs Marga

Muin, zou het kunnen zijn dat dat geweld komt door afwijzing van Liefde, het niet herkennen van die Liefde?
Je hebt gelijk dat een ui al die lagen heeft die afgepeld moeten worden maar de kern is niet alleen Liefde, die hele ui is Liefde.
En net als wat Marga al zegt is die kern eerder het gevoel van Liefde, geluk/schoonheid/rust/vrede, waar je eindelijk na het afpellen van al die emotie/ego/denk lagen terecht komt. Maar die Liefde was er altijd al alleen aangekomen bij die kern kun je het als zodanig ervaren.

Vanochtend werd ik wakker en ik voelde me bevrijd. Ineens was ik in staat om een punt achter een discussie die ik met iemand had te zetten. Toen dacht ik dat het aan de meditatie lag die ik gisteren heb gedaan. Daarnet heb ik die meditatie weer gedaan (en hoopte dat ik hetzelfde resultaat zou kunnen boeken). Helaas is het resultaat anders dan ik heb gedacht. Ik krijg nu weer de neiging om opnieuw een discussie met die persoon aan te gaan. Zo .. ben ik tot de conclusie gekomen dat er geen vrije wil is. Dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Ik heb besloten om met de stroom van het leven mee te gaan.. Elk moment is overgave aan het leven..




Ken je dit verhaal van Doornroosje?

De Tao van Doornroosje

Na vele jaren geslapen te hebben wordt Doornroosje wakker. Ze kijkt om zich heen, maar ziet ze niemand die haar zou willen redden.
Ze valt weer in slaap. Jaren gaan voorbij en op een dag wordt ze weer wakker.
Ze kijkt naar links, naar rechts, naar achteren en naar boven, maar er is niemand, geen prins, geen jonker en ook geen tuinman met een heggenschaar.
Doornroosje gaat weer liggen en valt in slaap.

Uiteindelijk wordt ze voor de derde keer wakker. Ze opent haar ogen, maar ziet nog steeds niemand. Dan zegt ze tegen zichzelf: "Zo, nu is het wel genoeg geweest!"
Ze staat op en is vrij!

Zinnige verhalen.nl

Volgens mij is geluk iets wat je waarneemt. Het hangt veelal af van je perceptie van de dingen. Signaleer je geluk? Sta je open voor het signaleren van de kleine, mooie dingen? Iemand kan veel geld hebben, een fijn gezin, een mooie baan: maar als je het geluk niet zelf wilt zien, is het er ook niet. De eigenschappen van de mens zelf zijn daar dan debet aan. Als je je realiseert dat je mindere tijden gekend hebt, waardeer je ook eerder de geluksmomenten, denk ik.

Ik denk niet dat ik het geluk kan waarnemen of beschrijven. Ik kan het geluk ervaren en die ervaring kan ik niet onder woorden brengen. Woorden zullen de waarheid/werkelijkheid/realiteit te kort doen. Wanneer ik boos ben, kan ik mijn boosheid onder woorden brengen. En dan kom ik precies uit waar ik wil zijn. Maar wanneer ik me gelukkig voel dan ben ik woordeloos. Op het moment dat ik over het geluk praat dan is ie al weg. Maar boosheid niet. Hoe meer ik over mijn boosheid praat, hoe sterker die boosheid wordt. Net als verdriet, hoe meer ik daarover praat, hoe slechter ik me ga voelen.



Een waarneming is altijd subjectief en daardoor bevooroordeeld. Een tijdje geleden was ik op zoek naar geluk. Het leek me geweldig als ik het geheim van het leven kan ontdekken die mij elke dag gelukkig maakt. Maar nu denk ik er heel anders over. Ik wil niet gelukkig zijn of ongelukkig zijn. Ik wil niet leven als een heilige of als een zondaar. Ik wil gewoon leven met alles daarop en daaraan ! Ben ik boos dan ben ik boos. Ben ik gelukkig dan ben ik gelukkig. Wil ik gezond eten dan eet ik gezond. Wil ik iemand bekritiseren dan doe ik dat. Wil ik iemand hebben dan neem ik hem. Wat gaat gaat wat gaat niet gaat niet. Waarom zou ik mezelf moeilijk maken. Op maandag vindt iedereen mij een heilige, op dinsdag ben ik een zondaar, op woensdag ben ik een Jantje die lacht, op donderdag ben ik een Jantje die huilt, op vrijdag ben ik gelukzalig en voel me eens met de hele wereld, op zaterdag ben ik een kreng en op zondag ga ik gewoon lekker zwemmen. Who cares?

Ik wil niet iemand zijn. En ik wil ook niet luisteren naar een zogenaamd goed advies. Ik luister wanneer ik wil luisteren. Ik luister niet wanneer ik niet wil luisteren. Goed en kwaad lap ik aan mijn laarzen (ook al draag ik ze niet).

Leven in overgave betekent voor mij niet alleen maar dingen doen die voor de ogen van anderen goed zijn. Of dat ik mezelf eerst moet goedkeuren. Leven in overgave betekent voor mij “Zijn” zoals ik op het moment zelf ben.