Afweermechanismen, hoe we ze allemaal gebruiken

Valse hoop:
Valse hoop bestaat uit het ontkennen van de waarheid dat behoeften die wij als kind hadden nooit vervuld zullen worden door onszelf wijs te maken dat ze wel degelijk vervuld kunnen worden als we maar doen of zijn wat we in de ogen van onze ouders moeten doen of zijn: Aardiger of slimmer of rustiger of onderhoudender of minder emotioneel of juist emotioneler. Deze strategie werkt echter nooit, omdat de waarheid is dat onze behoeften als kind niet door de omgeving (ouders) zijn vervuld, wat we ook deden of lieten, waren of niet waren, hadden of niet hadden.
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/71989/Afweermechanisme_Valse_Hoop.html#Post71989

Valse macht:
Iemand die vaak de afweer van de valse macht hanteert, heeft wel het gevoel dat er iets mis is, maar niet met haarzelf. Ze geeft de mensen om zich heen de schuld en beticht ze ervan dom, nonchalant, immoreel, lui, oneerlijk, gemeen of waardeloos te zijn, haar te willen beschadigen. Met mij is niks mis, maar met jou (en de rest van de wereld) is van alles aan de hand, als jij/jullie/de wereld maar zou veranderen dan zou het goed zijn, denkt zo iemand, die er meestal van overtuigd is dat haar oordelen totaal gerechtvaardigd zijn.
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/71999/Afweermechanisme_Valse_Macht.html#Post71999

Primaire afweer:
Het kind ontwikkeld de Primaire Afweer vanaf het moment dat het een zelf-bewustzijn heeft ontwikkeld, ongeveer rond 1,5 a 2 jaar. De primaire afweer kan bestaan uit gedachten als: ik zal dit nooit kunnen, ik ben slecht, ik deug gewoon niet, ik word nooit goed genoeg, ik ben schuldig, ik verknoei altijd alles, niemand geeft om me, ik ben waardeloos, ik zal altijd alleen blijven, ik moet me schamen.

De primaire afweer is een effectief afweermiddel, want als we denken dat er iets mis met ons is, hoeven we niet de verschrikkingen en de pijn van de oude, levensbedreigende realiteit te voelen waarin onze elementaire behoeften niet vervuld werden. Als we het gevoel hebben dat er aan ons iets niet deugt, dan komen we er niet achter dat er met ons als kind helemaal niets mis was. Er was iets mis met onze omgeving: de omgeving (meestal de ouders) was immers niet in staat het kind te geven wat het nodig had.
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/72000/Afweermechanisme_Primaire_afwe.html#Post72000

je hebt er niets voor nodig, om je ware essentie te zijn of tot jezelf te komen...


Je ware essentie, je goddelijke kern, je hogere zelf -of hoe je het ook noemen wilt- is denk ik omsluierd door (pijnlijke) ervaringen en onvolmaaktheden die we in dit leven meemaken. De weg terug naar die 'kern' is er denk ik een van zelfonderzoek en 'werken aan jezelf'. Dit is een proces waar je naar mijn idee gedurende je hele leven mee bezig bent en dat gaat met pijn, maar daardoor vooral ook met groei gepaard.

Vanwaar nou die laatste opmerking... niet nodig toch..

Ik snap het wel hoor, het moe worden...
Toch is de boodschap van Ingeborg Bosch dat we juist niet met alles wat ons hier en nu dwars zit aan het werk gaan, maar de oorzaak -onze innerlijke oude pijn- aanpakken d.m.v. het verwerken daarvan. Dan verminderen of verdwijnen juist onze kwetsingen die we in het nu oplopen en gaan we zien dat die heel vaak maar een 'symbool' zijn van onze niet verwerkte kinderlijke pijn die in een ieder van ons (in meerdere of mindere mate) aanwezig is.

heeft niet alles gewoon te maken met bewust zijn of worden van...
de persoon wie of wat je bent?
en dat alles zich echt wel aandiend?
komt tijd komt raad...
mooi gezegde
dus aan de slag gaan als het zich aandiend
dat testjes soms een heel verschillende uitslag kunnen geven?

Ik had gisteren het boek er ook even bij gepakt. Op een gegeven moment heb ik het weggelegd en bekroop me een gevoel van: het is goed zoals het is. Waarom in je verleden gaan graven? Waarom nog lichter en lichter en beter worden?
Tuurlijk, als je echt vreselijke problemen ondervind en/of je kunt niet functioneren, dan is het raadzaam aan jezelf te werken.
Maar het houdt ook een keer op.
Geen enkel afweermechanisme hebben, geen enkele valkuil hebben, altijd en eeuwig verlicht en bewust zijn etc etc, dat is niet reeel.
Je hebt nou eenmaal ook een karakter. En je hebt ook een ego.
Tuurlijk, heel erg ego-gedrag is niet oke. Maar je ego volledig uitschakelen kan ook niet. Je hebt ook een ego gekregen, dat hoort nou eenmaal bij het menszijn.

Op wat voor manier dient het zich dan aan?

Je verleden is ook een deel van je karma. Op onbewust niveau heb je voor die lessen/gebeurtenissen gekozen om ervan te leren.
Misschien komen bepaalde afweermechanismes ook wel voort uit vorige levens.

Overigens vind ik wel dat er in het boek erg naar ouders wordt gewezen. Er kunnen ook andere oorzaken zijn die zorgen voor bepaalde afweermechanismes.

door je gedachten..
door fysieke klachten
enz enz
een herkenning van...daarna een uitwerken van...

Het gaat denk ik niet om ouders maar om het feit dat je als kind in een wereld komt, waar je behoeften niet volledig vervuld kunnen worden. (en dat zal in een vorig leven toch niet anders zijn geweest...) Dat veroorzaakt pijn en daar moet je je tegen afschermen en zo ga je afweermechanismen ontwikkelen en die heb je hard nodig gehad om te overleven.
Echter als je je als volwassene bewust wordt van die mechanismen (en de oude pijn verwerkt) kan je vrijer in het leven staan en minder 'belast' naar de volgende generatie reageren.

Ik zie dit zelf als een soort van opdracht in dit leven.

Maar is dit niet ook gewoon het leven? De meest bewuste persoon heeft ook pijnlijke ervaringen gehad en een afweermechanisme.
Ieder mens heeft een afweermechanisme.
Pas als je afweer je in de weg zit en jou belemmerd in je functioneren en in je sociale contacten, dan is het raadzaam daaraan te werken.
Echter blijven je valkuilen altijd je valkuilen, je leert er alleen beter me om te gaan.
We zijn hier om te leren, dus die pijnlijke ervaringen gebeuren niet voor niets. Misschien is een pijnlijke ervaring ook wel je karma wat in een vorig leven in gang is gezet.

Anyway, het is altijd goed om jezelf eens onder de loep te nemen. Zelfreflexie.
Maar schiet daar niet in door.
Accepteer ook jezelf zoals je bent, ook met je afweer en je valkuilen.

Ja ieder mens heeft zijn pijnlijke ervaringen en afweermechanismen, schaduwkanten enz, daar ben ik het helemaal mee eens. En zelf geloof ik ook niet dat je daar ooit echt klaar mee bent en dat hoeft ook helemaal niet. Het gaat er ook helemaal niet om dat je een perfect of 'beter' mens moet worden, dat is ook totaal niet de boodschap van het boek.
Het gaat ook vooral om de bewustwording...wij hebben geleerd ons af te schermen tegen pijn en denken dat wanneer we die pijn (weer) moeten voelen we dat mogelijk niet zullen overleven of er iig niet beter van zullen worden. Echter, we zijn in staat om onszelf te helen juist als we de pijn wel toelaten. Zodat we ook de generatie die na ons komt minder hoeven te belasten.

We kunnen allerlei uitvluchten of redenen verzinnen om dat niet te doen, we houden dan alleen maar onze 'muur van ontkenning' in stand.

je ware essentie ben je al, is aanwezig en heeft niets nodig.
het proces waar jij over spreekt is het ontdekken en loslaten wat je juist NIET nodig hebt.

Juist ja, die essensie is in ieder van ons aanwezig. Maar dat wordt vaak overschaduwd/sluierd door al die dingen die we er als afweermechanismen omheen hebben bedacht. Veel mensen komen niet tot de essensie omdat ze de sluiers en schaduw zien als zichzelf. Maar in wezen blijf je dan in je eigen schaduw staan en kom je niet in dat deel wat die schaduw veroorzaakt.

inderdaad. Wanneer je begrijpt dat je essentie bent,
weet je dat je niets nodig hebt.
Het is misschien niet evident om dat je heel wat ander zaken ervaart, in het leven, maar toch
meer en meer, bij elke groei, wordt je bewust: " ik ben essentie "

Voor mij is het omdat ik door al die afweer mechanismes mezelf niet meer kan zijn omdat ik krampachtig mijn eigen pijnen uit mijn jeugd aan het omzeilen ben. Het gaat hier niet om het worden van een perfect en verlicht iemand, maar het gaat hier om jezelf volledig te worden.

Ik heb ook jaren lang tegen mezelf gezegd dat de dingen goed zijn zoals ze zijn. En dat is precies hoe de ontkenning van behoefte werkt. Want het is met mij helemaal niet goed zoals het is. Mijn innerlijke stem moet gehoord worden, ook ik wil gezien worden en ook ik wil oprechte liefde kunnen geven en ontvangen. Als ik niet afrekenen met mijn afweermechanismen zal ik nooit in staat zijn om het hiervoorgaande te kunnen doen.

Ik ga er niet voor om te functioneren, want dat heb ik al heel lang prima gedaan. Dit keer ga ik ervoor om 100% te leven!

p.s. wat me opvalt (en ik doe het zelf ook hoor) is dat je hierboven heel snel overgaat in de je-vorm in plaats van de ik-vorm. Dit is ook een afweer mechanisme waarbij je afstand neemt van jezelf. Ik ben mezelf heel erg aan het aanleren om vooral in de ik-vorm te praten. Dus hoe ik het ervaar, hoe ik het voel, want dan wordt het pas werkelijkheid voor mij. Ik heb het maar even dikgedrukt voor je.

Goed dat je zo met jezelf aan de slag gaat. Het belemmerd jou dus wel..die afweermechanismes.
Waarin uit zich dat eigenlijk?

Ik heb ook jaren in de ontkenning geleefd, tot anderhalf jr geleden. Mijn huwelijk met een zeer foute man liep op de klippen. Ben zo ongeveer gevlucht, het huwelijk valt ongeveer onder "huiselijk geweld".
Anyway, dat heb ik goed verwerkt, maar ik ben wel met mezelf aan de slag gegaan want dit was niet de 1e foute man in mijn leven.
Ik wilde weten waarom ik daar toch steeds voor viel.
Dan kom je ook erg veel tegen en ga je door veel zelfreflecties heen. Ik denk als ik 3 jr geleden die test had gedaan ik er slechter vanaf kwam.. Zeker in de valse hoop, ontkenning van behoeften en angst.

Wat het woordje 'JE" betreft bedoelde ik dat meer in algemene zin. Dus je kunt er ook "men" van maken.
Enneh.. verder vind ik het een beetje spijkers op laag water zoeken om teksten zo te ontleden.

Misschien staan ze op laag water, maar toch valt mij nou net deze ene zin op, waarin je misschien toch wat onbewuste afstand neemt: "Dan kom je ook erg veel tegen en ga je door veel zelfreflecties heen. "

Gewoon mijn manier van schrijven misschien? Ik ben juist erg zelfbewust en sta sindsdien zeer dichtbij mezelf.
Luister goed naar mijn gevoel, mijn intuitie, mijn emoties.
Die afstand die je leest is waarschijnlijk doordat het proces voorbij is. Het gebeurde toen. Het is verleden tijd. Daarom die afstand.

Mag ik je vragen of ik het goed begrijp dat je liever afstand neemt van je verleden?

Hm.. dat weet ik niet. Afstand.. wat is afstand?
Afstand in de zin van dat ik het er niet meer over wil hebben en het wegdruk? Of afstand in de zin van dat ik accepteer dat mijn verleden is wat het is, maar dat het wel voorbij is en verwerkt.
Voor mij is het laatste van toepassing.

Maar Nims, je vraagt veel aan mij, maar je vertelde dat jouw afweermechanismes je in de weg hadden gezeten (zo ongeveer)en dat je er nu mee aan de slag wilt. Waar uitte jouw afweer zich in?
Het valt mij op dat je niet echt open bent over jezelf, maar wel veel van de ander wilt weten.