Het recht om anderen te veranderen

Een halve spliterwt blijft een spliterwt..

hahahaha..

Nee die komt terug tot 1,2 of zelfs 2. Want de 1/2 zijn in de tussentijd wel degelijk gegroeid.

gegroeid in het zijn van wie je al was, maar nog te ontdekken had!
Ik geef een voorbeeld van een ongelooflijk super grote lap grond
je weet niet hoe groot het is..en je hebt al enkele meters ontdekt, een groot vierkant, heerlijk om te zijn daar..
dan ontdek je weer een stuk en weer een stuk, en dan pas besef je dat het wel eens enorm groot kan zijn, maar je weet dat het nog altijd niet hoe groot, en het is niet te meten, eigenlijk.. zo groot.
Datzelfde heb je allemaal te ontdekken als mens, als individu als groep, als engelmens, als noem maar op.
Het lijkt alsof we groeien, bij elke meter die we van onszelf ontdekken, maar .... het was er heel die tijd al.

Ja daar kan ik het volledig mee eens zijn; het is er al die tijd al maar wij zien en ervaren er maar een klein stukje van zolang we niet het geheel kunnen overzien. Maar dit telt voor iedereen want iedereen zit in dat zelfde veld. Betekend niet dat de grenzen niet kunnen veranderen, het kan altijd groter worden want het hele heelal deidt uit. Alleen moet je al helemaal bewust zijn van het hele veld om dit ook te kunnen ervaren. Maar dat is mijn idee erover.

Maar jij bent niet die grond, je loopt erop. Je verkent het.

Het is niet nodig om jezelf te kennen, om jezelf te ZIJN. Want iedereen is al zichzelf en hoeft dus helemaal niet meer op zoek hiernaar. Toch gaan veel mensen op zoek naar de manier waarop ze reageren met hun omgeving om zo de weerspiegeling van zichzelf te kunnen ervaren.

Maar dan zouden volgens jouw ideëen, je essentie ook niet vaststaand zijn. En dan zou je dus van een 1/2, toch een 3/4 kunnen worden. Want je groeit toch.

Wordt je als mens ook ineens meer dan 1 mens als je groeid dan?
We zijn in essentie alles, het hele veld zeg maar. En naar mijn idee is er maar één en daar maken wij allemaal deel van uit en zijn we dus in essentie ook die ene. Maar doordat we maar een klein stukje menselijker wijs kunnen ervaren zien we dit niet zo en zien we al het andere als apart van ons. En naar mijn idee kan het veld waar we deel van zijn ook groeien ja. Het veld evolueerd, dus wij ook....

Het ging niet over de letterlijkheid van het voorbeeld. Het was om aan te halen, hoe oneindig wij in onze essentie zijn.
Maaar dat velen leven alsof ze maar een metertje bij een metertje zijn, terwijl ze die Oneindigheid in zich dragen maar het nog niet herkent hebben.
En ja iedereen is al zichzelf, Doch velen zijn nu bezig, te ontdekken wie dat nu percies is. En gaan zien, als ze hun grenzen wegnemen (die ze daar zelf hebben geplaatst soms) tot heel wat meer in staat zijn.
Ze laten wat niet bij henzelf hoort, nu los, en das alleen maar goed. En krijgen een zee van ruimte..

Het veld is eigenlijk oneindig.. Essentie is oneindig.

Als je groeit dan wordt je toch meer? Dus het antwoord is ja! Alles wat groeit wordt meer.

Juist ja, dus als je goed redeneert is de essentie niet een vaststaand iets, maar dynamisch en groeit onze essentie. Dus wanneer je volledig bij je kern bent, kan dat betekenen dat je kern na verloop van veranderd waardoor je weer moet bijsturen. Je kern is dynamisch en wij groeien mee.

Nee hoor hij is niet oneindig. Hij houdt op waar god ophoudt.

Heb je die gewaarwording dat God ergens ophoudt? Houdt ook het Goddelijke in jezelf ergens op?
Waar dan?

Zie het volgende plaatje waarin de grenzen van het bewustzijn staat aangegeven:


De bron is hier god. Die heeft zo zijn grenzen. Namelijk de grenzen van het universum. Daar waar andere universa samenkomen in het multiversum ontstaat Iris.

Jij hebt die grenzen daar gezet, niet God!

Ook god is gebonden aan zijn eigen grenzen. Waarom heeft hij anders ons nodig om zichzelf te kunnen ervaren?

wie zegt dat hij ons nodig heeft?

wie zegt dat hij aan grenzen gebonden is?
wie zegt dat hij ons nodig heeft?

Alles is aan elkaar verbonden. Deze verbondenheid zorgt ook meteen voor een afhankelijkheid onderling. Wij beïnvloeden elkaar allemaal en dat is precies wat de bron zijn vorm geeft.

Vergelijk het met een mens. Die heeft in zijn volledigheid handen,voeten armen etc. Haal je al deze onderdelen uit elkaar, dan is de mens geen mens meer. Wij zijn allen god, en god is allen ons. Zonder ons is er geen god meer, dus heeft hij ons zeker nodig, net zoals wij ook hem nodig hebben.

Mooi gezegt Nims!