Een paar weken terug heb ik iemand leren kennen en ik kan me nauwelijks inhouden om me niet met zijn zaken te bemoeien. Bij hem heb ik bindingsangst, ontkenning, egoïsme en onverschilligheid gevoeld. Ik ben allergisch voor dit soort zaken en probeerde met hem over zijn situatie te bespreken. Het enige antwoord van hem was “ik ben zoals ik ben, het is niet anders”. Ik heb een sterke hekel aan dit soort uitspraak. Dit kan alleen maar betekenen dat die persoon helemaal niets aan zijn situatie doet. Hij heeft daar blijkbaar zelf geen last van, maar zijn omgeving wel. Hij steekt zijn hoofd in het zand terwijl zijn eigen partner daar last van heeft. Hij laat haar gewoon stikken. Is dat niet erg?
Als je een partner hebt dan wil je toch dat jouw partner ook gelukkig is. Je denkt toch niet alleen aan jezelf en ervoor zorgt dat alleen jij aan je trekken komt. Hij leeft slechts voor zichzelf. Ik vind hem egoïstisch. Hij gaf aan dat dit soort vooroordelen alleen van mensen zijn, zijn poezen doen dat niet. Als zijn poezen kunnen praten dan doet hij ze ook weg denk ik. Of hij doet alsof ze niet bestaan. Daar is hij heel goed in heb ik het bij hem geconstateerd.
Ja, ik oordeel hem maar wat zegt dat over mij? Wat is er met mij aan de hand? Waarom kan ik dit stukje rotzooi aan mijn hoofd (en mijn hart) niet loslaten? Het zit me dwars.