Kan iemand tijdens de dood ook afgewezen worden?

hey Spud

Ik vroeg me "toevallig" af hoe het met je gaat vanavond en plop daar ben je gelukkig.
Sterkte Meis,voor vanavond/vanacht,

Groetjes,
Anuschka

Wat leuk Nougnag! Dankjewel!
Pfff, ik zoek me eindeloos naar het topic over "goed" en "kwaad" maar kan het niet vinden. Blijkbaar met veel interesse gelezen maar geen reactie achtergelaten.
Ik dacht altijd er is goed en kwaad, en dat ik vocht tegen kwaad, nu leer ik dat sommige mensen het niet zo kwaad bedoelen, maar dat ze gewoon opgeslokt worden door hun ego die buiten proporties gegroeid is. Er zijn dus vele vormen van het zo genoemde kwaad en de 1 donker en de ander licht. Maar bestaat dat eigenlijk wel?
Komen we in ons kwaad zien, niet gewoon een ziel tegen die zijn lessen ook te leren heeft hier op aarde? Hoe frustrerend ze ook kunnen zijn?
Wat ik dan niet helemaal begrijp is dat de "kwade" zielen die ik altijd tegenkom op mijn pad pretenderen dat ze spiritueel wel zo hoogt begaafd zijn dat ze altijd alles beter weten dan iedereen.
Dan denk ik bij mezelf, dat is onmogelijk! Nooit kan je iets beter weten dan een ander op gevoelsmatig en emotioneel vlak, want je bent nooit klaar met leren tot je dood. En hierin is mijn manko dan, dat ik niet kan begrijpen dat niet iedereen dat ziet. Ik hoop iig dat ik nooit zo ingesleten geraak in mijn levensriviertje dat ik niet meer open sta voor andere ingevingen, visies of kijk op de wereld.

Hee Spud!!

Dat zou best kunnen dat dat mijn topic over "dualiteit lost (zich) op in de nieuwe tijd" gaat
Haha en raad eens hoe ik daarop ben gekomen... via jouw topic
Supertof, dan maakt het niet uit dat je het hier weer neerzet. (cirkel is dan weer rond)
....................
Over je kwade zielen, dat zie je volgens mij meer omdat je daar meer mee "bezig" bent, en het dus aantrekt. Niet verkeerd, dan bekijk je het dus als ik het goed begrijp vanuit een ander perspectief dan de meesten op dit forum...
...................
Hoe gaat het nu met je katje(s) trouwens?

Liefs, themoon (het zonlicht schijnt nu echt vol in mijn gezicht)

Hihi Themoon, dat was jou topic dus dat ik zocht
Mooie cirkel inderdaad.
Tsja ik weet niet of ik meer met "kwade" zielen bezig ben, eerder dat er een zeer ambetante persoonlijkheid mijn pad kruist, die ik als kwade ziel bestempel.
Vroeger of eigenlijk tot voor kort, wilde ik dat soort personen altijd bestrijden zodat ze niet nog meer mensen zouden kunnen kwetsen. Ik geloofde in sprookjes dat het goede uiteindelijk het kwade altijd overwon.
Maar sinds een paar weken begin ik in mijn denken te veranderen wat dat bestrijden betreft. Want strijden maakt mij ook geen haar beter en bovendien ga je mee in de negativiteit die je extra energie kost. Door te denken, dat de ander zijn lessen hier ook te leren heeft en dat iedereen een kans moet krijgen om dat te doen (en ik dat eigenlijk diep in mijn hart ook iedereen van harte gun) geeft me eigenlijk veel rust.
En nog een voordeel, deze persoon maakt me niet meer ziek want de afgelopen weken werd ik al nerveus nog voor ik deze persoon zag haar aanwezigheid was blijkbaar al voldoende.
Het raakt me nog steeds als ze weer eens iemand gekwetst heeft, maar ik ben niet meer geneigd om het voor zo iemand op te nemen en haar eens goed de waarheid te vertellen. Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren de kwetser maar ook de gekwetste.

Met Vida gaat het goed, Sissy is vannacht helaas overleden.
Wat het nu precies was, weten we niet dus het is afwachten of Vida niks opgelopen heeft. Vida heeft dan ook een slechte nacht achter de rug, want wanneer ze in diepe coma lag maakte deze bezorgde moeder haar weer wakker om te checken of ze nog leefde.

Pfff! Even m´n ei kwijt spelen op m´n vertrouwde topic en gewoon van me afschrijven. Want ik geloof dat de topics de pan uit schieten onder mijn naam. Vind het overigens wel tof dat jullie die moeite nemen dat zie ik als een compliment. Blijkbaar schrijf ik tussen de onzin ook nog zinnige dingen. Maar ik val er ook een beetje stil van, vind het namelijk nogal bot als ik dan niet reageer. En juist dat maakt dat ik niet meer bij het gevoel kan waarop ik dat op dat moment schreef. En ik moet op die gevoelslijn zitten anders kan ik niet schrijven. Dus dat is mijn excuus voor dit moment... Poehee Spud! Misschien zit je gewoon even weer met je gevoel op een andere lijn, veel eenvoudiger!
Enfin, mijn ei. Inmiddels zit ons asiel zo vol met kittens dat we genoodzaakt zijn om de zwerfkittens op 8 weken te behandelen en terug vrij te laten. En daarvoor moet ik emotioneel een grens verleggen. Gevoelsmatig klopt het niet om op die leeftijd al te castreren en steriliseren maar anders mag ik ze over een half jaar weer opnieuw vangen. Oké daar heb ik me al redelijk overheen kunnen zetten. Wat ik dan moeilijker vind is, dat ik een flink van zich af bijtend kitten die niet zonder handschoenen aan te pakken is in mijn opvang krijg (dan is het makkelijk die afstand bewaren, omdat ze ook afstand bewaren van jou) Maar de meeste worden tam en aanhankelijk. En dat vind ik moeilijk om terug vrij te laten. Waarom? Omdat ik vele oproepen krijg van tamme verwaarloosde kittens die mensen opzoeken met de boodschap "help mij!" en die moeten we wel opvangen in ons asiel.
En dan moet ik omwille van de tamme baby boom, dus mijn inmiddels "wilde" rakkers aan hun lot overlaten op de plaats waar ze geboren zijn? Ergens klopt er iets niet, ik durf mijn handen ervoor in het vuur te steken dat sommige de weg naar de tamme boom ook vinden. Op dit moment zie ik dus liever een kitten dat van zich af blijft bijten dan een kitten die bijdraaid. Er hebben er al 3 mijn hart gestolen, maar ik moet hard zijn. Als ik nu toegeef en mijn grens qua dierenliefde niet verleg houdt ik nooit een plekje over voor een beestje waarbij het onmogelijk is om die te plaatsen. Endus, moet ik mijn hart weer een stukje verharden. En daar heb ik een hekel aan. Dat zakelijk blijven. Doet me zelfs twijfelen of ik Vida wel moet houden, mijn eerste papflesser, ik zal er ongetwijfeld nog veel meer op mijn pad krijgen. Maar ik houd haar, als ze blijft leven... Inmiddels zijn alle kittens op een merkwaardige manier gestorven van Sissy. Dus ik houdt er rekening mee dat Vida dat virus ook gekregen heeft. Katten zouden niet zo´n taaie moeten zijn, zou je eerder merken dat er iets aan scheelde.
Ik ben soms wel benieuwd wat mijn vriend gezegd zou hebben als ik dit deelde met hem. Daarom zoek ik denk ik altijd dit topic op. Dan hoor ik hem weer even lachen en gaat er vanalles door me heen wat we samen meegemaakt hebben. En altijd heb ik dan een brede grijns op mijn gezicht. Ik blijf erbij, hij heeft me iets heel moois achter gelaten. De fijne herinneringen. Dat maakt het gemis minder pijnlijk. Of anders gezegd, ik voel geen pijn als ik hem mis. Dat gaat gepaart met een traan en een lach. Hele vreemde ervaring, maar toch voor mij een groot geschenk. Het heeft voor mij de weg van mensen ontmoeten en los moeten laten wel makkelijker gemaakt.

Hey Spud

Hoe gaat het eigenlijk inmiddels met je?
Je huisje,de poes/kat en de rest,ik mis een update van je en ben toch wel even benieuwd naar je?

liefs
Nougnag

Hé wat leuk Nougnag!
Ik kom m´n oude vertrouwde stekkie binnen om jullie inderdaad up te daten omdat ik het gevoel heb dat mensen hier daar echt in geintereseerd zijn en dan lees ik jou bericht. Leuke bevestiging van je gevoel is dat.
Ik ben een tijdje internetloos geweest ivm de verhuizing vandaar geen updates meer aangezien ik op iemand anders pc me beperkt voel in m´n hart te laten spreken. Inmiddels weer veel gebeurt maar alleen leerzaam en mooi. Met Vida begint het weer goed te gaan (ze was de afgelopen week ziek en ik heb me behoorlijk zorgen gemaakt aangezien ze dezelfde symptomen had als veel kittens die we de afgelopen weken af hebben moeten geven) Maar ze luisterd letterlijk en figuurlijk naar de naam die ik haar gegeven heb, leven, want dat doet ze! Inmiddels heb ik ook 3 andere kittens opgevangen omdat my petit Vida nogal gedragsstoornissen ging vertonen als mensenkat. Ik heb nu dus 4 adhders rondlopen + 4 oldies en dat gaat soms niet goed met elkaar samen. Iemand nog op zoek naar 3 prachtige kittens? Vida is immers genezen van haar gedragsstoring. Ik zou ze graag zelf houden, maar rieel gezien is dat niet eerlijk tov de katten.
Nou mijn huis in het bos bevalt me prima!!! Elke dag voelt het alsof ik wakker word in mijn vakantie terwijl ik toch moet gaan werken. De eerste dagen was het een beetje primitief (ben er eigenlijk meteen gaan slapen) wc doorspoelen met een emmer water omdat er geen spoelbak was, koud water omdat ik geen gasboiler aan de praat kreeg en op de bank slapen omdat ik zo nodig ook vrienden moest laten komen om te logeren omdat ik die kansen niet wilde missen. Het is niet elke dag dat een vriendin uit niguracua langskomt if you know what I mean. ;)Het was een roerige tijd iig, want alles kwam in 1x en ik wilde alles ook en daarnaast was er geen vervanging op mijn werk dus dat kwam er ook bij. Nou dat heb ik een week volgehouden en toen heb ik toch tegen mijn baas gezegd dat ik op deze manier nooit overgehuisd zou zijn en toen heb ik vrij gekregen. Of eigenlijk, toen heb ik de laatste katten van mijn afdeling vrij gelaten en kon met een gerust hart overhuizen. My petit Vida is trouwens een verhuis sterretje, die ging namelijk overal in d´r mandje mee (ik had geen oppas) en dat vond ze prima!
En toeval bestaat niet denk ik, ik had het de dag ervoor nog met mijn schoontje over gehad, dat ik er eigenlijk wel vrede mee had als ik de erfenis van mijn beste vriend waarom ik dit draadje begon niet kreeg, dan hielt ik zijn huissleutel wel die nog steeds aan mijn bos hing, als een soort van key to the heart. Ik had ooit gemaild over die sleutel maar daar is toen niks mee gedaan. Gek genoeg kreeg ik de volgende dag een mail of ik de spullen van/voor mij zou willen komen ophalen. Was wel vreemd hoor! Voor een laatste x naar daar, met de wetenschap dat ie er niet meer is en in zijn huis komen zonder dat hij open doet. (zelfs al had ik een sleutel, in het verleden kwam ik ook niet zomaar binnen tenzij we dat afgesproken hadden) En ik had ook best de zenuwen over hoe ik die broer en zus te woord moest staan. Ik heb zo kunnen meegroeien in zijn afscheidt terwijl het voor hun toch koud op hun dak viel. Was gek dat huis binnen te gaan, al zijn meubels stonden er nog en zijn laarzen ook. Ik heb geweigerd om naar de trap te kijken, waar hij gehangen heeft, immers weken voordien hing dat koort er al. Ik denk er nu nog steeds aan hoe hij op dat moment af heeft moeten zien, aangezien dat niet zijn eerste keuze was. Laat staan dat ik ook nog naar die hoek gekeken had, ik denk dat ik dan wel pijn had gevoeld. Immers dat was een besluit van hem waar ik niet met 100% achter kon staan, omdat ik hem dat niet gunde, omdat ik wist dat hij het al benauwd kreeg van koltruien dus dat dat afzien was. Maar ik dwaal af van mijn update. Ik heb nu eindelijk mijn knuffeldeken, de deken waarmee hij mij toedekte als ik aan de grond zat, de deken waar menig gesprekken over gegaan zijn omdat hij daaronder wilde sterven. Het maakte wel indruk op me dat dat in een tas zat die hij regelmatig gebruikte en er ook nog een slot op zat. Met in een brief in het voorvak "Dit is van/voor Desiree" Toen begreep ik die mail pas. Ergens om dat slot had ik nog gehoopt dat ie me wat geschreven had maar dat was niet het geval, toen ik in de auto de tas open maakte zat er een cd in met een nummer wat hij ook gebruikt heeft toen hij eerder dan mij uit de opname ging en waarmee hij op dat moment afscheidt nam. Yeps en toen moest ik even huilen omdat dat binnen kwam, die zot moet echt veel om mij gegeven hebben. Om in zijn eigen levensstrijdt mij niet met een leegte achter te willen laten. En ik heb zielsveel van die zot gehouden, nog steeds maar onze wegen splitste. Gek genoeg doe ik nu dingen die hij zou doen en die ik voor mezelf voor onmogelijk hielt, maar ik doe ze toch en hoor hem op de achtergrond als ik aan hem denk schateren van het lachen dat ik het doe. Dat is maf hoor om te ervaren!
En verders ben ik nog mijn strijdt met die madam aan het verwerken. Die spiritueel therapeut die in mijn ogen geen spiritueel therapeut is. Yeps ze is weg op mijn werk, maar toen ze weg was ben ik ook gecrashed. Totaal uitgeput, terwijl ik nauwelijks in haar buurt was. Op haar beurt is ze een actie begonnen om het asiel ten gronde te richten. Het zou haar leven zijn en dat hebben ik en mijn collega ten gronde gericht. Dus? Moet het dan dood? Onze baas heeft haar weggestuurd dus.... We hebben dus allerhande controles, tegenwerkingen (ze heeft een clubje vrijwilligers voor zich, die de boel bij ons komen tegen werken) en ik denk dat ze d´r zin wel krijgt en we de deuren moeten sluiten, met 4 man 7 dagen in de week minimaal 12 uur per dag over de 200 dieren verzorgen is dat niet bol te werken. Wanneer je steeds van je werk afgehaalt wordt door dees of gene.
Ik denk dat ik in mijn leven wel de meest erge wanna bee spiritueel therapeut meekrijg nu. Ik denk eerder dat zij het spiritualisme misbruikt om haar eigen problemen te kunnen projecteren. En ik vind dat erg, erg om het feit dat het over ruggen van dieren gaat, maar ook erg omdat er wederom misbruik gemaakt wordt van mensen die hun laatste greintje hoop richten op dit soort mensen. Hun hulp wellicht ook wel krijgen, maar achter hun rug om uitgemaakt worden voor rotte vis, voor gek gezet. Een soort van Millecam verhaal, alleen zegt zij dat een dier niet naar de dierenarts hoeft. En gaat vervolgens dood.
Hebben spiritueel therapeuten geen beroepsgeheim? Want iemand kwam met zijn probleem bij haar, maar vervolgens gedraagd zij zich wel als joker uit te geven met die persoon zijn problemen.
In mijn optie werkt een spiritueel therapeut als volgt, je hebt respect voor iemands manko en probeert die te helpen. Je zal die persoon nooit achter de rug om voor gek zetten. Om grappig gevonden te worden.
Ik ben iig blij dat ik geen spiritueel therpeut ben. Wat een last, als je zulke lastige personen tegen komt als ik.
Ik zeg wat ik voel of denk, wat ik iemand zie doen met zijn/haar leven en hoe het wellicht in mijn optiek beter zou kunnen worden. Maar dat is mijn optiek en dat is ook alleen maar wanneer mensen mij vragen hoe leef je zoals jou? Aan hun de keuze en het risico dat je op je neus kan vallen. Dat doe ik ook nog steeds. Men mag wel stagelopen in mijn leven als dat zo interessant is, maar ik stuur ze toch echt naar hun eigen pad als ze me gaan kopiëren omdat ze denken dat hun leven dan aangenaam wordt. Allereerste begin is, dat de persoon in kwestie die veranderen wil, leert luisteren naar zichzelf en niet naar de omgeving. We beginnen ons leven immers met kopiëren en behoren beetje bij beetje te filteren en te kiezen wat wel bij ons past of niet. Zo denk ik.
En ik ben geen spiritueel therapeut, geen psycholoog en ook geen psychiater. Ik ben ik, iemand waar ik inmiddels best wel trots op ben, nog steeds fouten maakt, maar dat maakt mij mens. Mij nog steeds wel unhappy kan voelen tot het depressieve toe, maar steeds een nieuwe uitdaging weet te vinden bij de shit die ze krijgt op haar pad. Tuurlijk zeur en zaag ik ook weleens, ik mag! Maar ik ben fier over mijzelf dat ik besloten had om dood te gaan, maar eigenlijk vond dat ik niet voldoende gestreden had, dus dat het eigenlijk heel laf was omdat ik enkel voor mijn problemen wegliep. Ik ben ze aangegaan en stukje bij beetje kwamen er problemen bij, maar die werden afgewisseld door miniscule mooie momenten. En toen ben ik het leven stukje bij beetje gaan waarderen. Hmmm, tot een jaar terug, toen ik nog in Nederland zat, ik dacht dat ik er toen wel vanaf was, de dood als optie. Toen kwam die weer om de hoek kijken. Ik kwam niet verder dan ik wilde, ik kon niet doen wat ik wilde, ik had het gevoel dat ik moest en geleefd werd. En daar werd ik alles behalve blij van. Maar toen kwam er weer een les wat alles veranderde. RISICO´S DURVEN NEMEN. En ja ik heb risico genomen met hulp van. Maar in mijn achterhoofd als het niet lukt, zoveel energie weer om iets anders te proberen. Ik had namelijk een ander perspectief gekregen.
Ik vind dat ik dit "risico" goed genomen heb, ben energieker, mijn gezicht is gaaf, ik ben zelfverzekerder tov mensen, ik voel me vrij! Mijn enige probleem is mijn werk nog, mijn leven bestaat nog uit werken en daar ben ik momenteel tegen in opstand aan komen. 100% de dieren nog steeds, maar ik ben de mensen zat. En dat gaat ten koste van de dieren. In die zin dat ik me niet meer laat manipuleren omdat er een dier in een vangkooi zit. Op mijn enige vrije dag mogen ze die dan vrij laten. Ookal wordt het vangen dan moeilijker. Ben het zat om met mijn voeten te laten spelen, gaat ten koste van mijn eigen beestjes en ik zeg het de mensen duidelijk dat ik in het weekend niet werk. Dus.... statement. Pffff, gaat me wel aan het hart hoor! Weer een kat die ik niet steriel had kunnen maken. Maar is echtwel nodig, voor mezelf, ik wil ook nog een ander leven en voor mijn eigen beestjes.

Pfffffff, dat was ik. Zoals altijd haar hart gelucht. Thanks peeps!

Hey Spud

Wat leuk om van je te horen.
En dat je inmiddels in je huisje zit en je up-date te lezen.
Wat mij betreft kan en mag je trots zijn op jezelf.
Keep it up Spud.
Ga van de week je up-date nog s ff helemaal lezen.

Greetz Nougnag

Bij een update hoort een nieuwe foto dus bij deze

Topfoto....

I Lovwve Cats

Grtsz,

1stMoonofMars

Ow wat een schetie

lijkt sterk op de kitten die ik gevonden heb, spud! Of die mij gevonden heeft, tis maar hoe je het bekijkt.

mooi beesie

Hihihi, volgens mij hebben jullie niet in de gaten dat dit nog steeds Vida de Diva is, alleen een maatje groter.

FirstMoonofMars, die foto heeft mijn collega gemaakt enof ze foto´s kan trekken! Hihihi en als je misschien nog een kat zou willen? We hebben ze in bijna alle soorten en maten, wild, tam, ADHD, de rustheidzelve etc.

Yeps Tinne, toen ik gisteren de foto zag van jou kleine moest ik meteen aan die van mij denken. Het zijn allemaal specialekes maar vechtertjes doen helemaal iets met je.

Hihihi leuk die reacties! Ik voel me ineens weer een hele trotse surogaat moeder

Ja hoor, ik wist dat je Vida bedoelde, kan toch niet anders
Dat beestje is toch het middelpunt bij jou nu?

Pfff, Karin gisteren dacht ik nog yeps Vida is mijn middelpunt, maar om eerlijk te zijn weet ik inmiddels niet meer wat mijn middelpunt is.
Want zou Vida werkelijk mijn middelpunt zijn, dan zou ik wel wat vaker thuis zijn en nog vaker genieten zoals vandaag van dartelende kittens in de tuin.
Yeps ik heb weer een typisch moment van mijn ei kwijt te willen en behoefte dat er met mij meegedacht wordt. Of hoe ik verandering in mijn situatie breng want ik voel me inmiddels gevangene van mijn eigen werk en verlang naar een ook nog eigen leven.
Wat er loos is met den Spud:
In het begin toen ik in het asiel begon vond ik het helemaal niet erg om een deel van mijn leven een tijdje op te geven voor de dieren. Maar nu inmiddels na 9 maanden me dag en nacht ingezet te hebben voor de dieren op 8 vrije dagen na die ik met overuren draaien weer netjes ingehaalt heb. Begint het me toch wel op te breken en verlang ik er naar om eens een aantal dagen achtereen bij te tanken en iets anders te doen dan me zorgen maken om de diertjes die ik opvang. Maar ik voel me een beetje met de rug tegen de muur staan. We werken namelijk met 4 mensen en alle 4 hebben we het giga druk en werken we voor 2. Dus wanneer ik zou zeggen dat ik een week vrij zou pakken, dan gaat dat ten koste van de dieren waar ik verantwoordelijk voor ben. Omdat de anderen geen tijd hebben om ze te verzorgen, ookal zouden ze dat graag willen.
In mijn omgeving zegt men dat ik wat meer aan tijdmanagement moet doen want ik maak inmiddels dagen van 7 uur tot 12 uur middernacht omdat ik het niet bolgewerkt krijg. Ik hoop op zo´n dag dan de achterstanden bijgewerkt te hebben, maar kom ik dan de volgende dag, dan gebeurt er weer zoveel (met dieren werken is geen 9 to 5 job) dat ik gelijk weer opnieuw met een achterstand zit. Werkelijk het is om moe van te worden! Als ik ´s ochtends mijn brood niet smeer dan heb ik zelfs geen tijd om te eten. Realistisch gezien ga ik dit dus echt niet lang meer volhouden en realistisch gezien had ik dit never nooit niet volgehouden als het een andere job was geweest. Deze doe ik met mijn hart en met passie en daarom houdt ik het vol. Ik geef iets terug aan de natuur, wat ik door mijn menszijn eigenlijk afneem van de natuur.
Verders mis ik iemand, die mij flink kan toespreken en me weer met beide beentjes op de vloer zet. Maar niemand durft tegen mij in te gaan of er zijn mensen die tegen mij ingaan maar op mij geen indruk maakt endus ik er niks mee doe.
En daarom is het denk ik, dat ik nu pas mijn beste vriend waarom ik dit draadje starte echt mis en stom bezig ben hem in anderen te zoeken. Want daardoor ben ik over mijn eigen grenzen gegaan en heb ik anderen ook schade berokkend.
Het voelt alsof ik er alleen voor sta en dat is juist, je staat ook alleen voor je leven. Wat niet juist is, is dat ik niemand kappabel genoeg vind om mij te sturen endus ik momenteel ook maar weinig aanneem van wat die mensen zeggen.
Ik hoop met mijn gepraat hier wel weer een stukje sturing te kunnen krijgen. Tegen jullie kijk ik namelijk op en heb veel respect voor jullie. En dat heb ik nodig om iets van iemand aan te kunnen nemen. Waarschijnlijk niet helemaal hsp sensitiv. Dat ik wanneer ik iemand help en richting geef, het niet meer kan voor mij dat die persoon mij richting probeert te geven. Eigenlijk bestwel arrogant, denk ik. Maar zo werkt het voor mij. Iemand die ik op mijn pad tegenkom en aan de hand neem om eens een draai aan zijn/haar leven te maken, kan ik met de beste wil van de wereld niet toelaten in mij te sturen. Zekers niet als ze nog niet klaar zijn met hun eigen deel. Dat is toch niet goed? Want eigenlijk heeft ieder mens een probleem, dus zorg ik ervoor met deze instelling dat mensen mij niet mogen helpen. Hoe denken jullie hierover, zou graag jullie mening horen?
Van mijn beste vriend liet ik het toe, terwijl ik hem soms ook stuurde. Enige verschil is tov anderen, dat hij wel leunde maar zich niet afhankelijk opstelde van mij. De mensen die ik een stapje verder help, gaan doorgaans aan mij hangen, vinden mij fantastisch en doen alles wat ik zeg. Maar dat is de bedoeling niet, ik probeer nu juist ze zelf te laten zoeken wat hun pad is, want wat voor mij werkte hoeft niet percee voor een ander te werken. En mijn waarheid is niet iemand anders zijn/haar waarheid. Ik kan enkel overbrengen wat mij goed gedaan heeft en zo iemand een richting te geven. Maar met deze visie ben ik meer dan de helft van de tijd bezig, mensen af te koppelen ipv ze te helpen. Omdat ze leven zoals ik leef mijn leven willen leven en zoals ze zelf zeggen, niet zonder mijn aanwezigheid kunnen leven. En ook dat zorgt ervoor dat ik moe wordt. Immers, ik wil deze mensen niet laten vallen, maar tevens vind ik het slecht dat ze zich zo afhankelijk opstellen. Dus doe ik eigenlijk wat ik liever niet doe en wat ook eigenlijk niet gezond is voor mij, ik laat ze niet los.
Dus om een lang verhaal korter te maken, Spud is zeer slecht voor haarzelf aan het zorgen.
Ik voel me verscheurt, tussen wat ik zelf graag zou willen en wat ten koste zou gaan van dieren en van mensen en ik voel me verscheurt omdat ik mezelf in de steek laat. Ik zou wat minder collegiaal willen zijn, maar als ik dat doe gaat dat ten koste van degene waar ik respect voor heb. Maar ik zou ook graag een beetje meer tijd voor mezelf willen hebben omdat ik mezelf tegen mezelf hoor roepen, ik wil aandacht!
Ik wil mezelf weer in de armen nemen, maar x op x zet ik daar iemand anders of een dier tussen. Waardoor je eigenlijk onder mijn stralende lach, een heel verdrietig klein persoontje vindt. En dat kleine persoontje zegt tegen mij, wie is er voor mij?

En misschien maf, enkel dit op het forum zetten helpt me al verder.

Ik weet nu tenminste dat ik van mezelf houdt. Anders zou ik niet aan de bel getrokken hebben.

Ik kan geen foto´s lezen, alhoewel ik het wel geprobeert heb hoor! ;)Ik ben niet helderziend, ik heb geen speciale gaves, ik heb 1 gave ik voel, en ik zeg tegen mensen wat ik voel, of ik speel daarop in. En ik heb de gave dat ik spiritueele kwakzalvers tegenkom op mijn pad die veel kapot maken, om hun eigen ego te bevredigen. Enkel mijn aanwezigheid brengt ze al van hun appropos. Ik kan er alleen zo weinig aan doen, behalve zeggen, maar die luisteren toch niet. Maar ook zij kosten mij veel energie.
Wat ben ik eigenlijk dan op spiritueel vlak? In welk hokje hoor ik? Ik ben Hsp dat heb ik geleerd, maar om hsp te zijn moet je over een bepaalde gave beschikken, denk ik dan. En die heb ik nog altijd niet ontdekt, behalve dat ik beschik over een groot inbeeldingsvermogen. Maar dat valt niet onder gaves.

Fijn, dat ik mijn zegje kon doen. Van je afschrijven helpt, ben nu minder verdrietig en hulpeloos.

Moi

Schat je moet gewoon een keer vrij nemen.
Kijk als jij instort wat hebben de beesies dan nog aan je?
Dan hebben ze in het asiel gelijk ook een reden om meer mensen te zoeken als jij er niet bent.
Alle energie die je in de beestjes stopt hoef je jezelf niet geven, jij geeft aan van jezelf te houden en ik ben ervan overtuigd dat je dat geloofd, maar je laat het niet zien dus twijfel ik of je al zover bent.
Ik herken het wel want ik heb mezelf geruime tijd behoorlijk verwaarloosd en ik doe het soms nog.



In principe moet je er vanuit gaan dat er niemand is, behalve jijzelf.
Jij bent als enige verantwoordelijk voor hoe jij je leven indeelt, echt..


Wat maakt het uit dat je je gaves niet kent, je bent een goed mens met hart voor dieren en als het tijd word dat jij moet gaan ontdekken wat die gaves dan zijn dan komt dat vanzelf wel.

Je moet jezelf echt wat ruimte gaan geven en duidelijker je grenzen bewaken.

Hey Karin,

Dit is nu precies wat ik even nodig had, iemand die me een spiegel voorhoudt.
Ik laat inderdaad niet zien dat ik werkelijk van mezelf houdt.
Anders had ik bij het eerste teken van opstandigheid in mezelf wel actie ondernomen en tijd voor mezelf vrijgemaakt.

En ja, ik ben het met je eens dat er in principe niemand voor je is behalve jijzelf. In feite zeg ik steeds tegen mezelf, Spud wanneer ben je er eens voor mij?

Nou, ik ga eraan werken! Morgen maak ik tijd vrij om boodschappen te gaan halen en eens aardappelen, groenten en vlees voor mezelf te maken, want daar snak ik nu al weken naar. En voor nu ga ik mezelf even goed vastpakken en een dikke knuffel geven.

Bedankt voor het meedenken en voor je reactie.

Hihihi,

Wat ik dacht bij dit laatste bericht, ben benieuwd naar de tegenwerking? Yeps die is gekomen! Tsja, ik begrijp het ook wel! Tuuuuuurlijk, als je altijd maar behulpzaam bent omdat je geen eigen leven hebt, thuis er toch niks te doen valt omdat je bij anderen inwoont, dus een uurtje meer of minder niet uitmaakt. Is het moeilijk voor mensen als je zegt ik doe het niet meer, ik heb ook nog een eigen leven. Was te verwachten!

Ze hebben me heel boos en verdrietig gemaakt, maar ik heb toch lekker den Spud verzorgd. Als je aan m´n vrienden komt, kom je aan mij, kom je aan mij dan is het erger gesteld hoor.
En zoals altijd, breng je verandering toe, dan is al het werk dat je al gedaan hebt niet gezien. Geeft mij meer stimulans om nog meer stapjes terug te doen. Iedereen is vervangbaar!

Is eigenlijk wel om te lachen, maar lachen kan ik er op het moment niet mee.

Het is september... Veelal val ik dan in een stemmingswisseling. Zo ook in mei, maar in mei geen last van gehad, dus dacht ik er in deze tijd ook wel overheen te zijn. Immers als je iets graag doet?
Maar door dat doen wat ik graag doe, door mijn hart te volgen en alles en iedereen op een wachtlijst te zetten omdat ik eindelijk voor mezelf ging. Sta ik nu eigenlijk wel bijster alleen in me klote voelen. En begrijpelijk vind ik het ook. Alleen niet eerlijk. Maar daar komen we toch niet uit, da´s de fout die ik gemaakt heb, door me altijd flexibel op te stellen en dat je met mij alle kanten uitkon ik paste mijn agenda er wel opaan. Toen ik dat niet deed en ruimte voor mezelf maakte kwam iedereen in opstand, want zo was ik niet. Nee, maar wel geworden. Blabla en heel veel ruzie, wel uitgepraat maar toch. Inmiddels heb ik zoiets in mijn vriendengroep die ik had, wat moet ik nog meer doen dat jullie wel geïnteresseerd zijn in mijn leven? Ik heb het altijd gewijdt aan dat ik geen partner had of huurde, dat men na zoveel jaar mijn huisje bekijken... Maar dat is het niet,het is mijn eigen die daar soms een stokje voorsteekt qua schoonmaak.
Ergens voel ik mij uitgezonderd op alles, kon het nog wijten aan dat ik huurde dus dat het niet van mij was. Maar de desinteresse nu en de vele discussie achteraf die ik gevoerd heb om voor elkaar te krijgen dat ik nu in dit huisje zit. Kwetst me wel. En heb ik op een kwetsbaar moment zoals deze ook eigenlijk geen zin om op ze terug te vallen. Dan mag ik eerst 1000x sorry zeggen om het feit dat ik 1x in mijn leven en in ons contact voor mezelf koos. Emigratie betekend dus eigenlijk ook, nieuwe vrienden zoeken. En hoewel ik die gevonden heb, ik kan daar ook niet op leunen. Niet op mijn manier, dat ik ook laat zien dat ik kwetsbaar kan zijn en zwak, dan geven zij het meteen op voorzichzelf. Dus ik heb maar gezegd dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit en dat ze zich even aan iemand anders moeten optrekken.

Eigenlijk ben ik een maf mens en vind dat ik niet mag zagen, immers degene die mij een klap in mijn gezicht mocht geven. Heb ik met gemak los kunnen laten en mijn best gedaan om van hem af te komen. Reageer op deze laatste regel maar niet, ik sla mezelf daarmee al hard genoeg om de oren. In betere tijden denk ik daar ook realistischer over.
Ik ben gewoon depressief en mijn werkomgeving zorgt er niet voor dat het beter wordt. Dus moet het uit mezelf komen, en wrs lukt dat wel en dan zal ik wel weer trots op mezelf zijn. Cirkeltje rond!
Eigenlijk moet ik dit in mijn dagboek schrijven, werkt doorgaans beter en zet ik mijzelf niet voor aap.

http://www.youtube.com/watch?v=IMakPL986UM

MIJN VRIEND ZIJN AFSCHEIDT dik hart!