Kan iemand tijdens de dood ook afgewezen worden?

Yihaaa!!!! Doen jullie ook even een ronde dansje mee? Ik heb het huissie gekocht!

OIHOIHOIHOIHOIHOIHOI GEFELICITEERD!!!!!!!!!!!!!!

Lieve Dees, heeeeeeeeel errug blij!

Super!!!!
Wat hoef ik nog meer te zeggen?
Geniet van je onafhankelijkheid,

En strooi daarna liefde de wereld in!

Kus, Paulette

Dank jullie wel! Gaaf hè?
Heb nu wel slapeloze nachten, maar blijkbaar is dat normaal hoor ik van veel mensen. Geen zorgen, maar van die gedachtes, "ik wil een houten vloer, maar wat zou het mooiste zijn?" "In de lengte, breedte of overdwars?" En zo meer.

Ben weer weg, het eten is klaar.

Ik was nog niet klaar met delen, toen ik moest eten.

Ik geloof werkelijk dat ik van mijn gidsen een letterlijk teken heb gehad, van meid snijdt je niet weer in de vingers.

Heb in m´n vinger gesneden en wel zo dat het gehecht moest worden. Ik vertelde laatst toch, dat ik dacht dat iemand spontaan verliefd op me was geworden en dat ik wellicht een herkansing kreeg. Nou de tekens liegen er niet om, eerst van wel, maar nadat ik duidelijk uitgelegd heb dat mijn bedoelingen enkel vriendschap zijn, wordt het ontkend. (tsja, wie zou dat niet doen?)

Het is echt een tof iemand en ik wil deze persoon echt niet kwetsen, maar ik denk dat ik een beetje afstand moet nemen. En ja, dan kom ik weer in conflict met mezelf. Omdat ik zijn gezelschap zeer op prijs stel. Met eerlijk en duidelijk blijven, is het de laatste keer ook niet gelukt en ik ben een beetje bang dat dat dit keer ook niet lukt. Het is alleen een beetje moeilijker gemaakt, door die handicap die ik nu heb. Ben ietwat afhankelijker geworden van anderen omdat ik mijn hand niet kan gebruiken. Op het werk wijkt ie nu dus bijna niet meer van zijde en doet alles voor me. Ik zou er bijna lui van worden.

Lief! Maar ik denk uiteindelijk niet zo goed voor het geheel.

Nou, ik ben benieuwd of ik deze les goed afsluit, zodat ik in het vervolg wel weet hoe te reageren. Zou niet willen dat ik wederom iemand kwets.

Ha die hoi! Ik ben een beetje dom geweest! Ik ben er blijven slapen omdat ik niet meer kon rijden en nu is er dus een hele roddelbrigade op gang gezet. Ja, soms kan ik behoorlijk naief zijn. Had van te voren nog zo duidelijk uiteen gezet wat mijn bedoelingen waren, maar had even over het hoofd gezien dat wanneer iemand verliefd is overal hoopt uit koesterd. Spijtig hoor!

Die roddels doen mij niet zoveel, ik weet immers wat waar is en wat niet waar is. Maar dat die ander nu door die roddels gevoedt wordt vind ik wel erg. Die koesterd daar nu echt hoop uit, moet nu op een rap tempo maar weer duidelijk zijn en hopen dat ik ´m niet kwets met zijn hoop weg te nemen. Geen leuke opdracht dus.

Yihaaa! Maar gisteren wel officieel getekend voor mijn huisje! En zelfs de eigenaar wil helpen om te proberen dat ik de sleutel met m´n verjaardag heb. De afgelopen dagen heb ik echt op een vibe van trots op mezelf rondgedarteld. Verbaasd en vol trots, dat ik het op het moment eigenlijk bestwel goed voor elkaar heb en dat in 6 maanden tijd. Hihihihi, nu oppassen dat ik niet naast m´n schoenen ga lopen. Kan namelijk best pijn doen als je weer een stapje terug moet doen in dat gevoel.

zij was een beetje dom
dan maar even duidelijk zijn.....immers je kan zijn verliefdheid toch niet invullen...
en genieten maar van je nieuwe huisje!

Hihihi, ja Lena
Blijkbaar is de boodschap aangekomen.

Hmmm, wat kan ik me soms vergissen in mensen zeg! En dat 2x in 3 maanden tijd, ergens gaat het niet goed met mij. Ik laat wat steekjes vallen, doordat ik me zo goed voel. Dan reageer ik impulsief bij mensen die in de eerste instantie goed voelen. Oogkleppen denk ik of een nieuwe fase van leren.

Leren, geduld te hebben of leren los te laten. Zulke mooie mensen die het best in zich hebben om mooi te blijven, maar ergens die switch niet kunnen maken om voor zichzelf op te komen en belangrijker nog voor zichzelf te kiezen.

Die varen dan met me mee, zeggen dat de beste therapeut dit niet voor ze heeft kunnen doen. Maar de omzwaai niet maken om het uitzichzelf te halen. Want die kracht hebben ze, dat zie ik en dat zeg ik. Maar da´s blijkbaar iets wat ik niet over kan brengen.

Ik heb me vaak afgevraagd wat mijn "gave" is, ik denk nu dat ik ´m weet maar de handleiding nog eens moet lezen. Blijkbaar geef ik mensen een goed gevoel over zichzelf. Alleen moet ik de handleiding nog eens napluizen of hoe ik die mensen duidelijk kan maken dat dat gevoel er altijd al zat. Want die mensen denken dat dat alleen maar komt wanneer ik in de buurt ben. En da´s niet waar, dat komt vanuit hun zelf. Ik maak daar enkel contact mee.
En hoe ik dat dan weer doe? Moet ik de handleiding ook eens over nalezen, want dat weet ik nog steeds niet. Het gebeurt of het gebeurt niet.

Hihihi en mensen kunnen ook een verschrikkelijke hekel aan me hebben omdat ik ben wie ik ben. Haat en liefde ligt echtwel dichtbij elkaar dat voel ik ook.

Gaat dus weer mis op het asiel, blijkbaar had ik teveel verwachtingen. Maar dat kan ik nu beter hebben omdat ik er ook vrienden gevonden heb uit onverwachtse hoek.

Hihihi, weer een mijmering van Spud, tsja zulke dingen kan ik hier toch het beste kwijt dan ergens anders.

Voetstukken.

Waarom zijn mensen zo geneigd om mensen op een voetstuk te plaatsen?
Het zijn alleen maar ondingen.
Je valt er net zo snel vanaf als dat je erop staat.
En als je er een tijdje opstaat, krijg je behoorlijk last van je schouders door de last die je moet dragen. (immers mensen plaatsen je niet op een voetstuk zonder verwachtingen)
En als je dan valt, doet dat behoorlijk zeer en val je ook nog eens in een diep gat.

Daarom ben ik allergisch voor voetstukken.
Ik wil niet op een voetstuk staan, dat levert geen enkele bijdrage aan het geheel.
Met het oog op mijn voorgaand stukje van gisteren en me weer vergissen in mensen. Die persoon wilde me dus ook op een voetstuk plaatsen. En wanneer dat gebeurt, is het 1e wat ik denk, ik heb me weer in een mens vergist.

En ja dan wil ik zoveel mogelijk afstand creëeren.
Anderzijds, stel ik eigenlijk ook hoge verwachtingen aan die ander. Immers, ik zie hun kwaliteiten wel maar ze maken er zelf geen gebruik van of zien het vaak niet. En heel vaak spiegelen en heel vaak zeggen, is soms ook geen optie. Immers iedereen moet het zelf ondervinden en voelen. Moest bij mij ook zo gebeuren, dat ging niet van de 1 op de andere dag en veel dingen eigenlijk nog steeds niet.

Maar als dan iemand zo geneigd is om me op een voetstuk te plaatsen omdat ze blijkbaar zo geweldig veel aan m´n feedback hebben (maar er mijnsinziens dan toch niks mee doen) wordt ik ongeduldig. En misschien ook wel een beetje moedeloos omdat ik dan niet meer verder weet hoe ik het wel duidelijk moet maken.

Ik heb dus nog heel wat te leren.
Blijkbaar maak ik contact met mensen op een bepaald nivo maar geef ik het verkeerde signaal. Het signaal, dat het door mij komt dat ze zich goed voelen en niet door zichzelf. Tuurlijk is het egostrelend (en dat vind ik ook eng aan voetstukken) dat mensen je de hemel in prijzen omdat je net datgene zegt wat ze nodig hebben, je zou er bijna van naast je schoenen gaan lopen.
Maar vaak is dat mijn doel niet wanneer ik iets tegen iemand zeg en contact maak. Ik zie liever dat ze zeggen: "bedankt voor de tip, hier kan ik iets mee" en lekker op eigen benen weer verder gaan.

En ik moet niet zo´n dametje ongeduld zijn want dan wordt het uiteindelijk een ontzettende rotzooi. Maarja, ik zei al ik krijg een 2de kans en ik doe mijn best hiervoor te slagen.

van de handleiding van het leven heeft niemand het recept

en voetstukken wat moet je ermee

je hoeft er alleen maar voor die ander te zijn..en ook daar heb je een keuze in...soms maar loslaten..
maar niet ongeduldig worden,mensen leren toch in hun eigen tempo..?

Hihihi, dan kies ik ervoor om er voor mensen te zijn maar wel volgens mijn regels.

Zelf de touwtjes in handen houden, ik rijk alleen handvaten aan of houdt een spiegel voor.
Wat men ermee doet is men zelf verantwoordelijk voor.
Dus als ik even geen tijd heb, druk met mezelf in conflict ben of iets anders, denk dan niet dat dat het einde van de wereld is. Ik heb immers ook recht te voelen wat ik voel.

En waar ik vandaag vol van schoot en wat me diep raakte is dit: http://www.ad.nl/ad/nl/1008/Planet-Watch...eden-poes.dhtml

Ik kijk naar de blik van die kat en die is alles behalve happy!
Gek genoeg hebben ze me deze week ook een filmpje gestuurd van een Turks meisje dat doodgestenigd en geschopt wordt. Het onbegrip maakt mij misselijk, maar de beelden doen mij niks. En dan denk ik, soms ben ik toch een beetje raar.

Misschien komt het wel omdat ik vaker van die kattenblikken zie. Door m´n werk en dat ik dan maar weinig voor zo´n beestje kan doen. Als wij mensen wat slimmer zouden worden en meer respect voor de natuur, dan.... Ook niks denk ik.

Ik heb donderdag een zieke kat in laten slapen, was zeker van mijn zaak, zelfs overleg gepleegd met mijn collega, totdat die kat heel erg moeilijk doodging. Blijkbaar had ik verkeerd ingeschat hoe ziek hij was. Maar inmiddels een middel in het hart, kan je ook niet omkeren. Ik blijf het een moeilijke kwestie vinden voor god te spelen. En misschien raakt dat fimpje mij daardoor ook wel.

Ik wil gewoon even zeggen, dat ik het tof vind dat ik hier een uitlaatklep gevonden heb. Dat ik mijn verhaal kan doen, dat ik van me af kan schrijven en dat het niet altijd nodig is om te reageren. Dat jullie mij ook helpen om het me zelf uit te laten zoeken.
Ik heb het nodig om dingen te delen en dat kan ik hier doen.
Ook fijn vind ik dat jullie blijkbaar ook in mijn berichten zien wanneer ik wel respons kan gebruiken en wanneer ik even zelf die inzichten moet vergaren. Om eerlijk te zijn, vind ik dat heel bijzonder. Ik ben heel andere dingen op fora gewoon.

Wat ik me nu wel realiseer en misschien vinden jullie dit niet leuk te horen. Ik deel met jullie wat ik met mijn vriend zou delen waarvoor ik dit topic eigenlijk begonnen ben. Jullie zijn geen vervanging dat weet ik ook. Maar een stel mensen waar ik de gezichten heel af en toe eens gezien heb bij foto topics geven me wel het gevoel dat ik mag praten en dat er ook geluisterd wordt. En dat vind ik heel fijn te ervaren. Dus dankjulliewel.

Het is grappig te ervaren, hoe gewoon je aan iemand kan raken. Want nog steeds als ik voor een dilemma sta, of weer eens uitermate lomp ben en op die momenten terug zou willen vallen op mijn vriend. Hoor ik hem lachen, of voel ik dat ie me weer een schop onder mijn hol geeft. Wat je toch van iemand op kan pikken hè, als je er een tijdje het levenspad mee bewandeld? Want ik weet zeker dat hij er niet meer is, het zijn mijn herinneringen die hij me meegegeven heeft. Hij heeft me toegelaten in zijn leven en ik hem in het mijne. En blijkbaar is dat genoeg om afscheidt te kunnen nemen van elkaar, zonder rotgevoel, eenzaamheid of gemis. Eerder een big grin als ik aan hem denk.

Ik baal er alleen van, dat ik de afgelopen tijd dacht zo´n vriend in die richting weer ontmoet te hebben. Ik voelde groei, want ik ruil niet zomaar de ene vriend tegen de andere. Maar blijkbaar heb ik mij vergist, hij is totaal niet wat ik in een mens zoek. Binnen enkele weken verloor hij mijn respect. Niemand is vervangbaar, iedereen is anders. En vrienden wordt je wat mij betreft niet zomaar.

En toen wist ik niet meer tot welk punt ik wilde komen. Behalve dat ik dik tevreden ben met wat ik heb en dat afscherm voor mensen die dat uit willen putten.

ken uzelf
maar de verbondheid die je voelde of nog voelt met je vriend,was voor jou natuurlijk ook heel fijn en niet zomaar te vervangen door wat anders...die band was uniek

en vergissen is menselijk toch?
respect hebben voor jezelf is heel belangrijk

Klopt Lena, ik voel die verbondenheid nog steeds, die vriend van mij heeft me echt heel veel meegegeven, wat betreft voor jezelf opkomen en voor jezelf staan. En soms, denk ik nu is het aan mij de taak om iemand verder te helpen, zoals hij bij mij gedaan heeft. Alsof een buitenstaander het stokje van mijn vriend in mijn handen geduwd heeft.
En op dat vlak wilde ik degene helpen. Vrienden met hem worden. Maar dat gaat niet gaan, ik heb hem verteld dat ie me aan m´n vriend deed denken, waar ie behoorlijk van onder indruk was... Maar daarna heeft hij laten zien dat ie alles behalve dan is.Cattegorie platonisch leugenaar. Ik vertrouw hem dus niet.

Ik zou dat graag willen zeggen. Maar dat snapt ie wrs niet.

Mijn wijze les in deze, vergelijk geen enkele potentieele vriend met elkaar, niemand lijkt op elkaar. Ookal hielt ik die regel al meteen in acht toen ik het tegen hem zei. Het voelt wel alsof ik de 1 heb proberen in te ruilen voor de ander en disrespectvol voor mijn vriend.

Wat dat betreft ben ik zo trouw als een zwaan. Mensen die ik ontmoet in mijn leven en waar ik op 1 of andere manier afstand van moet doen. Hetzij ruzie, hetzij iemand die mij ziek maakt, hetzij iemand die mij niet meer nodig heeft. Hoe pijnlijk ook, en hoeveel haat ik ook op dat moment kan voelen, altijd zal er een stukje zijn dat ik van ze blijf houden.

Daarom heb ik wrs geen relatie nodig en zijn relaties van korte duur, ik geef m´n hart stukje bij beetje aan mensen genoeg. En dat wil ik blijven doen totdat ik niks meer heb. Maar zou jij dat willen delen? Ik niet. Ik kies niet voor 1 persoon en da´s mijn manko.

het is maar wat jij onder relatie verstaat...spud
volg je eigen weg...

wat bedoel jij met maar zou jij dat willen delen? dit volg ik even niet....

Het was een vraag in zijn algemeenheid Lena.
Ik vind het soms best moeilijk dat mijn systeem ervoor gekozen heeft om zich niet te binden aan 1 enkel persoon. Hoewel ik hiermee wel lekkerder in mijn velletje zit, geeft dat soms ook wel een gevoel van eenzaamheid.

Als ik mocht kiezen, dan zou ik er iig voor kiezen om iig mijn hart heel en compleet te houden. Of... eigenlijk blijft mijn hart wel heel maar zou ik. Hoe schrijf ik dat nou duidelijk op?

Poging:
Je ontmoet diverse mensen en de mensen wekken op een bepaalde manier je interesse, je hebt er compassie mee. Je vind dat een mooi mens. Of dat nu vriendschap of liefde betreft. Of een werkrelatie. Zo´n persoon raakt mij dan gewoon. Dus je gaat met deze persoon om. Sommige blijven en die sluit ik in mijn hart, sommige die gaan om welke reden dan ook. Hoe groot de vergissing is geweest waar ik achteraf achter kom. Die allereerste indruk van die persoon, de rede dat ik tijd met die persoon door wilde brengen die blijft als herinnering achter.En dan mn wanneer blijkt dat ze me gigantisch besodemieterd hebben. Toch blijft dat eerste gevoel hangen. Op 1 of andere manier blijf ik een stukje van ze houden, terwijl ik ze liever los zou laten.

Ik zou ze dus eigenlijk liever dan ook uit mijn hart zetten en mijn hoofd ook. Gewoon een punt erachter. Dat is geweest en daar heb ik weer van geleerd. Maar dat lukt me niet echt. Ik blijf ze positieviteit sturen zo nu en dan als ik aan ze denk. Terwijl ik die veel beter kan gebruiken voor de nieuwe mensen die ik ontmoet.

Zoiets bedoel ik denk ik.

Maar waarvoor ik hier eigenlijk in logde...
Het is zo prettig om van je af te schrijven en het heeft ook zo zijn voordelen. Ik zie mijn eigen golven!
Zo ben ik super blij en positief! Dan gebeurt me iets en begint mijn vertrouwen te wankelen en ga ik fylosoferen. Raak de kluts kwijt en ook de weg in mijn denken ook.

Dit maal ben ik mijn vertrouwen blijven houden en het is me gelukt! Ondanks die merkwaardige postings van mij. Ik heb een bank gevonden die zich niet laat afschrikken door mijn houten vakantiehuisje. Ik ga daar binnenkort mee praten en wrs hoef ik dan niet aan allerande constructies waardoor ik mijn onafhankelijkheid zou verliezen en de belofte aan mezelf. (mensen laten zien dat je het op je eentje met hulp van kruiwagens ook kan, maar dat alleen zijn dus geen belemmering hoeft te zijn) Ik kom heel veel mensen tegen die het alleen zijn als een belemmering zien, vn voor hun dromen. Ze denken dat het met 2 verdieners gaat en alleen niet. En ik dacht dat in het begin ook. Maar ik heb met mezelf een afspraak gemaakt, ik ging proberen om het toch te doen. Immers met partners moet je ook dromen opgeven omdat de ander zich er niet in kan vinden. En inderdaad, het duurt misschien wat langer maar het is dus echtwel mogelijk. En volgens mij heeft dat niks te maken met of je nu met 1,2,3 of 100 bent. Volgens mij je eigen doelen die je nastreefd en niet bang bent om ook je verlies te dragen. En over die verliezen mag je best eens klagen. Daar is klagen dan weer voor uitgevonden.

Oké, in deze les ben ik ook milder geworden in klagen. Dat hoort er ook gewoon bij en is niks verkeerds aan.

UUUH Spud volgens mij is er geen mens op deze wereld die een teveel aan positiviteit bezit.Dat kun je niet bewaren en verdelen.
Als je over mensen positief denkt ondanks hun actie's,zegt dat meer over jou dan over hen (tjee das nieuws).
Ik vind jouw postings niet zo heel merkwaardig alleen menselijk.
Ken je de Wizzard of Oz met Diana Ross en Micheal Jackson,luister even naar hun nummer brand new day.....

Ik denk dat klagen als functie heeft dat als er iets gebeurt op 1 of ander vlak anderen dan kunnen melden dat jij (in dit geval) van dit of dat last had en 'het'zus of zo ging.

Geweldig nummer Nougnag!

Hmmm krijg er hele grappige invullingen bij jou gedachte over de functie van klagen. Dat je anderen gespreksstof geeft om te praten over.