Kan iemand tijdens de dood ook afgewezen worden?

Dat is een mooi geloof

Nou ik heb antwoord op mijn vraag gekregen hoor, blijkbaar blijft de dood je niet afwijzen.
Mijn vriend is inmiddels overleden. En ik ben blij voor hem.
Hij heeft zijn best gedaan zijn nabestaande niet met vragen achter te laten, maar hoe kan iemand het volledig begrijpen als je niet hetzelfde voelt?
Het allerbelangrijkste voor hem was dat ze er vrede mee konden hebben en dat hebben ze voor een groot deel ook.

Misschien zeg ik het hier te zakelijk en te kort, maar dat heeft alles te maken met het feit dat je als nabestaande die de daad begrijpt zelfs niet op de hoogte mag zijn van wat iemand wil. Je bent verplicht om tegenwerking te bieden.
Mijn vriend heeft daarin ook goed voor mij gezorgd dus dat moet ik nu niet gaan verprutsen.

Maar ik vond dat jullie dit ook mochten weten, immers jullie hebben continue zo geholpen en ideëen aangebracht waardoor ik hiermee om kon gaan.

Het gekke is, al voelt dit allemaal raar wat ik voel (namelijk een intense berusting en ik twijfel of de grote emotionele BANG nog moet komen) Het wordt overschaduwd door een groot het is goed gevoel, ik druk mijn emotisch niet weg. Dat heb ik met dit hele verhaal wel geleerd. Toch voelt het vreemd, maar voelt elke nieuwe ervaring in het leven niet vreemd?

Jaren terug, was ik panisch geworden bij het idee dat ik in m´n eentje verder moest zonder terug te kunnen vallen op mijn beste maat. Nu ben ik alleen maar blij dat hij mijn pad gekruist heeft, wat mij betreft had het nog veel langer mogen duren maar dit is ook goed. Onze wegen gaan uiteen, maar in mijn hart zal die altijd blijven.

Vroeger sloot ik me af bij een verlies van een dierbaar persoon, immers dat doet zoveel pijn in je hart. Nu ben ik juist van mening dat wanneer je je hart niet opend en het risico niet durft te nemen om iemand te verliezen, je in feiten eigenlijk een heleboel misloopt.
Tuurlijk zal ik hem wel gaan missen en zal het soms pijn doen, maar inmiddels heb ik besloten om mijn hart niet meer af te sluiten anders kom ik nooit weer andere bijzonder mooie mensen als hem tegen. Allemaal mensen waarvan ik iets kan leren en zij van mij. Dat zou ik voor geen goud willen missen!

Hai Lieverd.

Ik lees het net. Meis, gecondoleerd!!

Heel veel liefs uit mijn hart, Paulette

Ikzelf moet dit even verwerken hoor. Ik kom op jouw moedige bericht terug. Ik heb bewondering voor je!

Lieve Dees, ik weet niet of het bijdraagt aan iets, of dat je het al weet, maar ik heb ook een vriend verloren aan zelfdoding.

Ben er als je vragen hebt over wat dan ook.

Dikke kus en knuf!

Het enige wat mij hier rest ... respect!

Dit forum met al die lieve leden, zal er mijns inziens altijd voor je zijn.

Liefssss

Same here, respect!
Dat je er zo mooi mee omgaat, klasse.

Weten jullie wat het meest moeilijke is hieraan? Het "slechte" nieuws aan anderen overbrengen. Ik begin me er nu van bewust te raken dat ik de tijd gekregen heb aan het idee te wennen. Maar al die andere mensen niet.
Ik ben emotieloos, heb begrip voor de ander zijn pijn maar blijkbaar de manier waarop ik het breng maakt de ander (heb ik geen woord voor) Resultaat is wel dat ik binnen 2 minuten klaar ben met gesprek en iedereen op wil hangen.

En dan krijg ik later als reactie hoe erg het wel niet voor mij moet zijn. Het is niet erg, hij zal altijd een beetje bij me blijven al ben ik daar huiverig voor omdat ie vrij wil zijn. Bang om met die gedachte hem alsnog hier te houden.

Ik stond juist buiten een peuk te roken en de rust kwam weer over me heen. Iets in mij zei het is goed lieverd. Ik noem mezelf alles behalve lieverd dat deed m´n vriend. Maar die wilde nooit in niks geloven dus wil ik dit ook niet geloven dat het waar is. Kan ook iets zijn wat ik visiualiseer.Of wat ik graag wil horen.

Gek mens ben ik ook!

Als die gedachte spontaan binnenvalt, dan zie ik dat toch niet als visualisatie, maar duidelijk een positief seintje
Maar goed das mijn manier van denken.

Het is volgens mij toch een soort vorm van troost, de woorden
" het is goed lieverd "
Niet troost in de zin van dat je verdriet moet getroost worden,
maar in de algemene zin van "afscheid van heel het gebeuren"
want met de dood van je vriend, is er ook automatisch de dood van "de toestand rond doodgaan"..
En zijn daarrond de lessen afgemaakt, geleerd, lieve wijze Dees!
Er is nu de lessen van "het volle leven".
Ik schrijf maar wat ik vanuit de gebeurtenissen die je schreef op, hoe ik het ervaar, he!

met dank aan jouw leven en je vriend,
liefs
Bellefleur

En als een gedachte spontaan binnenvalt ... dan is het voor mijn gevoel een stukje helderhoren.

Ja dat bedoel ik ook

Spud, gecondoleerd met je verlies!

De dood went nooit in mijn ogen, en al helemaal niet door zelfdoding: toch knap, zoals je er in staat, respect!

Liefs, Helma.

Heel goed hoe je er mee omgaat Spud. En het zal voor veel anderen ws onvoorstelbaar blijven hoe jij er mee omgaat, zij hebben overigens niet jou ervaringen.
Natuurlijk zul je je vriend missen, ookal weet je dat dit "goed" is voor hem.
Ik hoop iig dat hij zijn vrijheid gevonden heeft......

Mag ik zeggen dat het dus wèl bestaat, dat iedereen zijn of haar stukje berusting vind in het feit dat iemand kiest te sterven?

En nee, niet iedereen zal het even goed begrijpen, immers we geven er onze eigen invulling aan om het misschien beter begrijpen. Vandaag heb ik dingen ontdekt van mijn vriend waar ik het bestaan niet van wist. Hij had blijkbaar straatvrees, maar ik ken hem als iemand die de mensen juist op straat aansprak op hun wangedrag. Achteraf, tuurlijk kan je dat vorm geven ofzo.

Ik blijf geloven, dat je nooit iemand werkelijk leert kennen in alle opzichten, er blijft een stukje verborgen. En da´s nu juist het mysterie van de mens. En juist het mooie aan mensen ontmoeten, uiteindelijk leer je enkel iets over jezelf en een heel klein beetje over de ander.

Hihihi, ik was eigenlijk wel blij om te mogen zeggen, hé da´s iets wat ik echt niet van hem kende!

Waar ik wel over twijfel is dat ik bewust van het begin af aan dat ik wist dat hij dood was, geen contact heb gezocht. Meestal praat ik tegen degene die sterven. Maar omdat ik weet dat mijn vriend het spiritueele onoverzichtelijk vond ben ik bang dat als ik dat doe ik hem toch nog boycot. Daarom praat ik over hem en niet tegen hem direct.
Maar stel nou, dat hij mijn hulp nodig heeft? Hou ik dan geen muur naar hem op?
Als ie hulp nodig heeft heb ik gezegd dat hij mag komen. Maar ik praat dus niet op een zelfde manier zoals ik gewoon ben. Blokkeer ik dan niet iets? Of is die toestemming genoeg?

Sorry, ik dacht dat dit topic inmiddels wel gesloten kon worden. Maar blijkbaar wil ik hem in het hiernamaals ook niet in de steek laten.

Deze reactie is eigenlijk n.a.v. de crematie. Heb nog nooit de ervaring gehad bij een afscheid van iemand. Dat ik meer lachte dan huilen. Bijzonder en super mooi!

Lieve Dees, das heel normaal, dat je dat gevoel nu nog hebt!
In het hiernamaals zijn heel veel superbekwame lichtwezens, die exact weten wat te doen om hem te ondersteunen in zijn groei daar.
Veel beter, dan wij dit hier op aarde kunnen aanvoelen, wat hij nodig heeft!
Misschien is dit je volgende punt ook : " vertrouwen en geloven in het licht van de cosmos " , en het in hun handen leggen, en met je eigen leven verder gaan .

Liefs,
Bellefleur

spud gecondoleerd met het verlies...
wat belle schrijft is eigenlijk genoeg...
vertrouwen dat het daar goed is...

Thanks Bellefleur! Dit is allemaal zo anders en nieuw voor me, het voelt alsof ie compleet overgegaan is. Dat ik er eigenlijk onzeker van werd. Doorgaans praat ik tegen iemand die overleden is, of deze dat hoort of niet. Nu heb ik een gevoel van dat hoeft niet, want dat hoort ie toch niet meer.De behoefte is er ook niet echt. Wel wordt ik overweldigd door goede herinneringen, dingen die we samen deden en waar ik dan ontzettend om kan lachen. Het lijkt dat ik het stukje verdriet overslagen heb, maar eigenlijk denk ik dat ik mijn traantjes heb laten komen toen hij er nog was.

Blijkbaar stel ik veel eisen aan peut. Ik kan niet tegen onrechtvaarheid, en mensen die ik mag worden gekwetst. Ik ga er tegen in verweer maar misschien ben ik wel de verkeerde. Ik sta altijd open voor feedback die ander niet. Hoe pak je dat dan aan? Negeren en wachten totdat ze haar interessen verliest? Of tegen vechten? Immers, niemand durft iets te zeggen tegen haar, zelfs mijn baas niet. Ik zeg iets maar niet alles.

Thanks Lena.