Kan iemand tijdens de dood ook afgewezen worden?

Hey, daar ben je weer!


Het is belangrijk dat je dat onderscheid maakt. Het is hun gevoel. Je kunt het her- en erkennen, maar dat is het ook. Soms is het bespreken van het gevoel voldoende om er bij hun de angel uit te halen.


Je stelt je prioriteiten anders dan je voorheen deed. Dat is even wennen voor de omgeving.


Raar is dat he? Ik ervaar dat ook. Maar ik had me ook bedacht, als alle oude vrienden zouden blijven, zou ik geen ruimte hebben voor nieuwe die mss beter bij me passen.




Hoezo een foutje? Ik zou precies hetzelfde hebben gedaan en het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat beestje buiten te laten. Ach, en dan denk ik, zolang jij het graag voor de dieren doet, en je krijgt en houdt er een goed gevoel bij, kan het toch niet verkeerd zijn? Zolang je collega's er maar geen misbruik van maken. Maar die hebben toch ook een groot dierenhart?

Weet ik niet. Ook van dalen heb ik geleerd en ben ik dankbaar voor. Leuk is het niet als je in zo'n dal zit, maar als je daar weer uit bent, ervaar je toch weer dat je een belangrijke les wijzer bent geworden.

dag spud fijn om te lezen..
eigenlijk is het leven een lang leerproces...
dus niet nieuws onder de zon.. toch?
maar het leuke eraan is dat ieder van ons een eigen pad volgt..
met vallen en opstaan.
maar mooi om te ervaren de mensen die je onderweg tegenkomt...
wie of wat ze ook voor jou mogen betekenen in dit leven...
ik denk nog vaak aan een uitspraak van ramses shaffy

jaag dingen of zaken niet achterna,maar omhels wat je tegegemoet komt..

Spud.. ik las alle berichten daarnet en hoe je met de situatie bent omgegaan.. is echt heel sterk van je!

Er is erg veel gezegd en wat hieronder staat zal niet nieuw zijn.. maar ik moet dit nog even kwijt.. hoe is het nu met die vriend?

Spud.. jouw keuze natuurlijk, maar sms anders nu deze link http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/82985/3.html naar je vriend, misschien kan het hem helpen..

Grtz,
-----------------------------------------------------------------
bekijk het leven te negatief en je zal blijven dwalen in het duister en niets zal de moeite waard lijken..

bekijk het leven altijd positief, wat er ook naar je toe komt, en je zal je verwonderen over alle kleine dingen in dit leven.. er is altijd een nieuw begin.

De sterke vechten en aanvaarden alles wat het leven geeft en zullen overleven.. De zwakke zoeken de confrontatie niet op en zullen blijven stilstaan.. maak je keuze..

What doesn't kill you, makes you stronger! When we die and return to where we came from it will all become clear why were here! Never give up and always look on the bright side of life!

Hmmm, is niet netjes van me niet op jullie te reageren, maar blijkbaar heb ik nu tijd om even na te denken en dan blijft er een vraag steken...

Zondag naar m´n vriend geweest, hij was al een week niet online geweest en zijn gsm deed ook raar. Dus even sociale controle.
Ik trof ´m op de bank aan, kon bijna niet zien.

Wat was nu het geval, hij had de hele stellage opgehangen om zich te verhangen en tijdens het opruimen van wat rommel is ie uitgegleden en met zijn hoofd heeft ie een auto geraakt. Kon niks meer zien.

Is het gek, dat ik denk, dat hem met harde hand duidelijk gemaakt wordt dat het zijn tijd nog niet is?

Hij geeft eerlijk toe, dat hangen ziet hij ook niet zitten, maar dood wil hij wel. Door de "nette" opties is hij heen en dit lijkt hem dan nog de meest nette optie. Waarschuwingen voor iedereen, voor en achter, zodat je hem niet vinden hoeft. Echtwel goed voorbereidt.

Signalen te over dus maar niet duidelijk genoeg om hem op andere ideëen te brengen, het verlangen is te groot.

Ik kan er niks aan doen, maar ik denk werkelijk dat als ie dit doorzet het weer een fiasco wordt. En gek genoeg, voel ik me er heel rustig onder, hij is blijkbaar in goede handen. Heb hem dit ook gezegd, en hij begint ook dat idee te krijgen. Maar wil toch doorzetten omdat hij niet weet hoe anders (heeft het behoorlijk op de klippen laten lopen en verlangd gewoon naar zijn rust)

Ik vind dat ik hem niks meer bij kan brengen, hij ziet immers wat leven met je kan doen als je ervoor kiest. Maar ik zal er altijd voor hem zijn wat hij ook kiest.

Ik weet dus alleen niet wat ik met al die signalen moet, mij lijken ze overduidelijk maar het is aan hem. Het is ook niet aan mij de taak om hem te overtuigen of iets, dat is wel heel duidelijk voor me.

Ik vind het gewoon heel erg maf te ervaren of anders gezegd te zien, dat iemand die zo ontzettend graag wil gaan daarvan overtuigd is, blijkbaar nog niet MAG gaan.

Dit is stof die ik niet gewoon ben en roept dus vraagtekens op.

Gek, genoeg komt deze brandende vraag terwijl ik een kolenkachel aan de praat probeer te krijgen. Veel tijd dus om bij dingen stil te staan, daar ik daar de laatste tijd eigenlijk weinig tijd voor heb. Het zijn voornamelijk de beestjes die me bezig houden en dat ik mezelf versteld doe staan dat ik dus blijkbaar wel kan werken en er energie uithaal.

Groetjes,
Dees

Wat fijn dat je zoveel energie uit je werk en omgeving haalt. Goed! Fijn te lezen dat je in balans blijft ondanks wat er om je heen afspeelt.

Want dat is heftig zeg. Maar ook opmerkelijk. Ik sluit me bij jouw opmerking aan, dat het blijkbaar zijn tijd nog niet is. Mooi om te zien hoe de kosmos ingrijpt. Maar er staat nog iets opmerkelijks. Door zijn val kon hij niet goed meer zien.

Daar zit een boodschap volgens mij in: hij kijkt niet. Hij mist een belangrijk iets wat er zich onder zijn neus moet bevinden. Mogelijk iets wat hem inzicht geeft?

Liefs, Paulette

spud@Ik vind het gewoon heel erg maf te ervaren of anders gezegd te zien, dat iemand die zo ontzettend graag wil gaan daarvan overtuigd is, blijkbaar nog niet MAG gaan


misschien een beetje harde benadering...
wil hij wel echt gaan?........

Akhnookh999Adito, goed idee van je maar...
Mijn vriend weet dat ik hier schrijf en wil het niet lezen. Heb hem namelijk eerder de tip gegeven om alle reacties hier eens te lezen, maar dat zag ie niet zitten. Te weten dat er meer tussen leven en dood is beangstigd hem. Wel mag ik hem vertellen wat ik schrijf en wat jullie reacties waren en dat doe ik dus ook vaak.

Paulette, zoiets dacht ik dus ook en was bijna het eerste wat ik tegen hem zei. "Hé volgens mij zie je iets over het hoofd en wordt je daar met harde hand op gewezen" Zijn respons was dat het dan wel duidelijker en concreter mocht.

Lena, ik begrijp niet precies wat je bedoelt met een beetje harde benadering. Bedoel je die van mij of van jou? Ik vind ze namelijk beiden niet hard. Dat hij wil gaan ben ik 100% van overtuigd. Het is moeilijk uit te leggen aan anderen als je een doodswens hebt maar ik vond dat m´n vriend wel een goede vergelijking had.
Sommige mensen hebben bijvoorbeeld het gevoel dat ze in een verkeerd lichaam zitten en doorgaan een geslachtsverandering. Veel mensen kunnen dat ook niet begrijpen omdat dat gevoel er bij die mensen van binnen zit, een oer gevoel.
Mijn vriend heeft zo´n oergevoel ook, vanaf zijn prilste jeugd heeft hij het gevoel dat hij hier niet thuishoort en verlangd naar de dood, de eeuwige rust, het niks.
Hij is ook niet depressief, wat men vaak denkt als iemand dood wil. Hij kan lol en plezier in het leven beleven maar dat oergevoel dat verlangen dat hij heeft blijft altijd aan de oppervlakte.
Zo is het althans hoe ik het begrijp in woorden en uitleg, want het grootste gedeelte van dat ik begrijp dat ie het wil komt toch echt vanuit een gevoel uit m´n hart.

Zoals jullie merken, als ik even ruimte heb om mijn filosofisch brein los te laten gaan, dat gaat ie ook voor de goeie en komen er weer heel veel vragen los.
Ik blijf het in ieder geval bijzonder vinden, de ontwikkelingen die ik meemaak. Voorheen kon ik nog weleens verdrietig zijn om het feit dat ik dingen zo laat inzag en voor mijn gevoel te laat was. Er was immers nog zoveel om te ontdekken en te onwikkelen en mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Daardoor had ik altijd een soort van haast over me. Dat haastige gevoel is weg, ik heb het wel druk, met letterlijke dingen, maar niet meer druk in m´n hoofd met het gevoel dat ik nog een heleboel misloop. Het komt wanneer het nodig is, bij me hoort of de tijd daar is. Dat geeft rust en berusting.

Ook heel erg tof! Ik heb altijd met dieren willen kunnen praten, het kwam er niet van om een opleiding dierentolk te volgen. En nu heb ik een collega die tolk is en het mij ook wil leren.
De kachel is gisteren niet meer gelukt, maar vandaag geheel voorbereidt (wat betreft het filosoferen ietwat te temperen) begint het hier weer lekker warm te worden.

bedoelde inderdaad mijn benadering...
wat ik me blijf afvragen...
mensen met een doodwens: wat is verschil...mensen die daadwerkelijk gaan en er weten uit te stappen of
mensen die uiteindelijk niet kunnen of mogen gaan en waarom?
pakken ze het niet handig gaan?
willen ze ergens toch niet?
of vinden ze niet de juiste hulp hierbij?

ik bedoel te zeggen hoewel dit gewoon kort door de bocht is...
als je wil gaan dan ga je toch?
dan maak je toch uiteindelijk die keus...?

Lieve Dees, eerste ingevingen zijn correct. Soms wel confronterend voor een ander, maar in zijn geval dan ik wel dat hij het kan hebben. Ik heb ook geleerd voor mijn mening te staan. Dat vind/vond ik moeilijk maar is wel de waarheid. Sta voor de jouwe lieve Dees. Daar heeft hij wat aan!

Liefs.

Enne, het is aan hem om te zoeken. Dat moet jij niet doen.

Zijn pakkie an!(dat is Noord Hollands )

Jaaaaaa en dat herken ik wel !!! Hahahaha .... Zijn pakkie an!

Ken jij het volgende ook?

Pak 1, 2 of 3?

Poging 2 ik had jullie gisteren een heel uitgebreidt bericht geschreven en toen viel de stroom uit. Niks is voor niks, dus wellicht dat ik er vandaag weer heel anders tegenaan kijk.

Lena, je bent niet te kort door de bocht, het zijn rieele vraagtekens die je stelt.
Over het handig aanpakken, ik denk dat mijn vriend zich goed voorbereidt heeft met zijn eerste pogingen. En nu handelt vanuit machteloosheid. Voor zijn eerder pogingen heeft hij namelijk dik een jaar uitgetrokken om alle ins en outs te weten. Heel zorgvuldig voorbereidt. Met die fiasco´s, voelt hij de zekerheid niet meer dat het goed lukt en neemt nu hardere maatregelen.
Hij wilde het zo gezegd netjes doen, voor zichzelf maar ook voor zijn omgeving. Door die opties is hij nu heen en voelt zich geroepen om nu dus een andere weg in te slaan. Eentje waarvan hij zelf zegt, dat dat zijn 1e keuze niet is, maar nu hij de knoop doorgehakt heeft is het verlangen naar doodgaan zo groot, dat hij het gevoel heeft dat hij niet anders meer kan.
Wat betreft het vinden van de juiste hulp, eigenlijk is die er niet. Er is veel hulp als je voor het leven kiest, maar als je tot het besluit komt dat je niet meer verder wil, dan sluiten deuren zich. Men blijft je naar het leven toesturen en ze willen je helpen met als doel dat je blijft leven. Terwijl jij er voor jezelf eigenlijk al uit bent.
Ik begrijp het wel, maar vind ook dat ons zorgsysteem daarin een beetje faalt. Het is teveel op leven gericht en de dood vermijden ze. Hoe anders weet ik ook nog niet, maar daar denk ik over.
En ja, inmiddels vind mijn omgeving ook dat mijn vriend een prutser is, als je dood wil ga je toch dood? Nou blijkbaar dus niet.

Hemelwandelaar, gisteren had ik het gevoel dat je stiekem ergens mee aan het luisteren was als mijn vriend en ik aan het babbelen zijn, wat sla jij de spijkers op zijn kop zeg! (geen brabrantse uitdrukking mag ik hopen gewoon een Nederlandse ) Ik blijf in deze situatie echt bij mezelf, denk eerst wat wil ik voordat ik naar mijn vriend ga. Wil ik hem ontdekken etc. Mijn vriend vind deze houding ook super fijn, want hij maakte zich best een beetje zorgen over mij.
Ik zou me bijna schuldig kunnen voelen, dat deze situatie niet dagdagelijks door mijn hoofd speelt. Maar het is inmiddels zo geïntegreerd dat ik denk dat het bij mijn leven hoort. Dat weet hij ook, en dat geeft rust.
Soms twijfel ik wel hoor, ga ik niet spijt krijgen van dingen of heb ik iets over het hoofd gezien, als het zover is. Dat hij geen deelgenoot meer is van mijn bestaan.
Daarom zeg ik hem nu, alles wat ik denk en wat ik voel hierover, soms heel erg confronterend misschien, maar dat ik later niet met het schuldgevoel blijf zitten dat ik hem dat niet gezegd heb. Ik pas dus wel degelijk op mezelf op het moment, ik heb van het leven geproefd en zou niet willen dat het verlies van een vriend daar een schaduw over zou werpen. Het mooie vanalles is dat hij dat ook toejuichd.
En wat is 1,2,3 dan weer? Op 1,2,3 jonassen we iemand altijd de plomp in.

Yeps, ik zeg precies hetzelfde als gisteren alleen in veel minder woorden.

Nog veel, maar minder nu!

Een ander iets, leuk hoor als mensen ze zich dierentolk of gedragstherapeut noemen, je hebt aanzien maar blijkbaar stelt het niks voor.
Ik wil dus echt niet bij hun in de leer, ze praten wel maar zien een dier absoluut niet.

We hebben een valse herder in het hok, met veel tijd en aandacht zou dat beesie echt wel te helpen zijn, dat zie ik aan zijn ogen. Hij bedoelt het niet verkeerd, dat is hem aangeleerd. Beesie was echt heel goed hanteerbaar de eerste 2 dagen... Hij is opgegeven, ze gaan hem een spuitje geven, en die therapeuten, misschien hebben ze 10 minuten aan hem besteedt.

Ik ben een kattenmens, en met mijn katachtige trekken kan ik hem niet benaderen. Ik begrijp de lichaamstaal niet van een hond. Maar ik zie wel, dat mensen echt graag een status willen hebben.
Ik heb mijn gevoel vandaag laten spreken, een 7 weken oude wilde kat die ik gevangen had, heeft nu na een week een resocialisatie plek.

diploma´s versus het gevoel in je hart. Ik weet wel wat ik wil.
En blijkbaar begin ik de zekerheid in mezelf te voelen en dat is posi ontwikkeling.

Zou dat voor alle dierentolken gelden Spud? Of enkel degene die je nu ontmoet hebt?
Ik denk als je juist daar je talent hebt liggen het misschien wel interessant kan zijn.
Aan de andere kant denk ik persoonlijk dat dit ook met je eigen intuitie te maken heeft en dat kan je niet uit boeken halen.
Je zegt ik ben een kattenmens, maar je houd ook van andere dieren toch?
Ik denk dat als je oefent je best ook met honden, vogels en zo meer contact kan maken, je kunt op intunen op je innerlijk weten, vraag me alleen niet hoe...het lukt me vaak wel (niet altijd) maar ik weet niet hoe ik dat doe.
Volgens mij is het een kwestie van je bol leegmaken en luistren en kijken naar wat *binnenkomt*.
Katten zijn mijn favoriete beestjes, alhoewel honden..zucht maakt niet uit ik ben gek op alle beesten.

Ik doe eigenlijk beroepsmatig niets met dieren maar versta ze wel, honden, katten maakt niet uit.
Voor dat de eigenaar het ziet kan ik al zien of een dier niet in orde is.
Pas geleden had mijn ex enorme problemen met zijn kat.
Ik ben langs geweest en had gelijk door wat het probleem was, het gaat nu stukken beter en hij is zelfs al flink aangekomen.
Wat enorm gaaf dat jij dat ook kan, dieren geven zulke oprechte liefde, daar kun je dagen op teren.

Werk je in een dierenasiel Spud?
Ik vind het trouwens super om te lezen dat je zo positief schrijft

Dank je voor het compliment. Ik kan niet meeluisteren hoor
Zoals zo velen ben ik ook op zoek naar mijn kracht en wil dat graag onderzoeken. Belangrijkste is, en dat geldt hetzelfde als voor jou, het moet wel met mijn hart zijn.



Pak 1,2 en 3? Pak 1 is voor gewone aangelegenheden, 2 als je netjes moet, en 3 als je op moet zitten (poepie sjiek dus) En geldt voor zowel man als vrouw.

Ik las net nog even een bericht eerder van je, maar weet je wat me opvalt? Als ik het me goed herinner had je gezegd dat hij spiritueel ook bezig is geweest, en dat hij daar redelijk ver in was gekomen. Klopt dat? Dan bevreemd het me dat hij onthutst is dat er mogelijk meer tussen hemel en aarde is. En over dat geval dat hij een periode niet goed kon zien door die val, dat hij het concreter wil. Hij zou toch juist gevoelig moeten zijn voor wat het inhoudt?

Hoe loopt zijn 6e en 7e chakra?

Hé mensen van het goede leven!

Ja Karin ik werk op een dierenasiel dat ze binnen 1 maand gerealiseerd hebben. Niks is echt helemaal af, maar de dieren stromen wel binnen dus we roeien met de riemen die we hebben. Behoorlijk chaotisch en hectisch allemaal omdat niemand echt een aangewezen taak heeft en maar doet wat hem/haar het beste dunkt.

Ik moet dan ook toegeven dat mijn reactie van laatst nogal overtrokken en irrieel was. Hoe kan ik in godsnaam verwachten van mensen dat ze extra tijd kunnen spenderen aan dieren met problemen als we al amper tijd hebben om de dieren zonder gedragsproblemen hun goede zorg te geven??? Mijn dierenliefde hart sprak en niet mijn realistische brein.

Ik geef ook om alle dieren hoor, alleen katten en vogels zijn de dieren die ik het meeste versta. Althans, dat zijn de dieren waarbij ik het gevoel heb dat ik daarmee in verbinding sta en waarmee ik min of meer kan communiceren. Ik denk dat ik geen tolk ben, ik ben een observeerder, ik let op de signalen die een dier mij geeft. En die signalen interpreteer ik nou eenmaal beter bij katten en vogels omdat ik daarmee opgegroeid ben.
Honden, wellicht begrijp ik die beter dan dat ik zelf in de gaten heb. Ik denk zelfs dat het niet aan de honden ligt dat ik ze niet begrijp, maar meer de aanname van mezelf dat ik ze niet begrijp en me daardoor niet helemaal open stel. Grootste gedeelte is onzekerheid denk ik, teveel en te vaak gehoord van de in mijn optiek "echte hondenkenners" dat ik op een verkeerde manier met ze omga. En dat heb ik voor waar aangenomen.

Gek genoeg ben ik nog nooit echt gebeten of aangevallen door een hond. Door katten en andere dieren wel. Stom eigenlijk, voor een kat met een bek en 20 nagels in de aanslag ben ik absoluut niet bang. En voor een hond, met enkel een bek om zich te verdedigen wel. Ik wil dus niet zeggen dat ik het ook kan Karin, maar ik ervaar inderdaad ook zulk gelijken ervaringen als jij, met die kat van je vriend. Alleen luisterd niet altijd iedereen naar wat ik zeg, waarschijnlijk omdat ik niet overtuigend genoeg ben. Leerpuntje dus! Want als ik ergens 100% zeker van ben, nemen ze het wel aan.

Hé Hemelwandelaar, al zou je wel mee kunnen luisteren, van mij mag je hoor! Zouden we alleen maar beter van worden.
Ik denk dat ik tegenwoordig pak 0 heb, werkkloffie. Gek genoeg trek ik met dit pak de meeste aandacht, ik zie er soms niet uit maar het zijn mijn ogen die stralen en dan maakt het niet uit wat voor schilletje je draagd, geloof ik.
Mijn vriend is inderdaad spiritueel bezig geweest en juist het bewustwordingsproces van dat er meer is tussen leven en dood heeft hem ervoor laten kiezen om zich er op een rappeke uit terug te trekken. Voor mijn gevoel zat hij er heel ver in, maar voornamelijk in het helpen van anderen. Dat is eigenlijk ook het grootste punt geweest waardoor hij hier zo lang is gebleven. Zorgen voor anderen vind hij heerlijk! Maar hij is zich er ook van bewust dat je geen leven kan leiden wat enkel berust is op het zorgen voor anderen. Dat hij nu en eerder niet verder wil kijken is denk ik een typisch geval van eigenwijs je oogkleppen op willen houden. Hij wil bewust niet verder kijken omdat hij dan bang is dat ie in een wirwar van twijfel terrecht komt. Hij heeft nu een waarheid voor zichzelf ontwikkelt en dat geeft hem vastigheid, zich te verdiepen in iets anders zou hem laten wankelen en daar is hij bang voor. Misschien ook, omdat hij bij mij ziet wat voor zoektocht het geeft en hoeveel vragen het oproept? Er zijn tijden bij geweest dat ik echt zweefde en totaal de weg kwijt was in mijn zoektocht. Spiritualiteit kan veel met een mens doen, goed en kwaad, want je komt vanalles tegen. Mensen die je de verkeerde kant opsturen, jijzelf die de verkeerde kant op zoekt etc. Ik denk dat ie daar niet aan wil, omdat het al een hele zoektocht voor hem was om tot zijn uiteindelijke besluit te komen.

Wat betreft zijn chakra´s, ik ken ze van de reiki, maar die heb ik afgezworen door negatieve ervaringen met een master. Ik zou bij god dus niet weten hoe die lopen bij hem. Al heeft hij vaak last van zijn darmen. En ik meen dat de chakra´s ter hoogte van daar ongeveer zitten of moet ik toch van onder naar boven kijken? Want nu tel ik van boven naar beneden en tel vanaf je derde oog. Ik moet me er weer even in gaan verdiepen voordat ik je echt een concreet antwoord kan geven hierover.

Nou, hier gaat ie goed maar mega druk. Vandaar ook mijn late reactie. Inmiddels ben ik van mening dat wanneer je een baan hebt in dieren helpen, je beter zelf geen dieren kan nemen. Mijn katten hier worden echt qua aandacht enorm verwaarloosd. De asieldieren krijgen op dit moment meer aandacht. Maar vandaag heb ik bewust vrij genomen want mijn beestjes verdienen ook tijd en aandacht.
Ik kies nu doelbewust voor mezelf en wat ik hierin zo bijzonder vind is dat voor allerrande tests gesteld wordt. Immers, ik heb eerdere pogingen gedaan om voor mezelf te kiezen en te gaan staan en telkens, schoof ik mezelf aan de kant voor een ander. Mijn gidsen willen nu dus waarschijnlijk ook zeker weten of ik er nu wel volledig achter sta.
Een deel van mijn vrienden begrijpt mijn verandering wel en die geven me ook de tijd en rust om me te settelen in deze situatie. Mijn beste vriendin heeft er moeite mee, inmiddels krijg ik het gevoel dat ze liever zou zien dat ik terug in Nederland thuis zou zitten en uitkering zou trekken dan dat ik nu op volle toeren voor mijn toekomst aan werken ben. Ik neem haar niks kwalijk, het is immers ook altijd zo geweest dat zij er voor me was en mijn klagen aanhoorde. Dat begreep ze en hoopte altijd op beter. Ik ondervond daar steun aan toen. Nu zie ik in, dat ik met die woorden en die steun, geen bakstenen voor m´n huis kocht. Immers als ik thuis kwam moest ik het zelf allemaal regelen. Ons contact is daarin veranderd, ik heb haar op die manier niet meer nodig ik heb niks meer aan medelijden. Ik heb meer aan haar enthousiasme die ze altijd heeft gehad wanneer iets me wel lukte.
Ik mis haar input elke dag wanneer ik met de dieren bezig ben, ik zou zoveel aan haar kunnen hebben nu qua dingen regelen en kruiwagens. Maar ze heeft nu even tijd en ruimte nodig om zich te realiseren dat ze nog altijd een speciaal plekje in mijn hart heeft al is dat op een andere manier.
Misschien te vergelijken met, dat je vriend of vriendin een partner krijgt? Dan vertrek je toch ook als vriend van nummer 1 naar 2? En is daar tijd voor nodig om daar aan te wennen. Sommige vriendschappen eindigen dan en sommige blijven maar worden wel anders. Volgens mij is dat precies wat er gebeurt tussen ons. En heb ik er ietsiepietsie meer vertrouwen in dat het goed komt dan haar, omdat ik het in onze vriendschap al eens meegemaakt heb toen ze haar vriendje kreeg.

Ik vind het jammer dat ze deze verandering niet zo makkelijk kan volgen als ik, maar ik wacht en laat haar nu even bekomen. Al baal ik er giga van dat ik dit alles moois niet met haar kan delen, zoals we alles met elkaar gedeelt hebben.
Hihihi, gelukkig is dit forum er, kan ze terug gaan lezen, wanneer ze eraan gewendt is dat ik d´r nog even hard nodig heb als hiervoor, alleen op een andere manier.

Vreselijk eigenlijk dat er dierenasiels nodig zijn en al zo snel vol stromen........:(

Gast, ik ben van mening dat als we kunnen bereiken dat het mogelijk is dat iemand op zijn/haar gedrag aangesproken kan worden. Zonder dat de mens zich aangevallen voelt er ook een hoop dierenleedt uit zou blijven.
Men wil/kan niet luisteren naar elkaar, immers ieder heeft zijn eigen zijns visie.
Inmiddels ben ik van het pad van overtuigen, en doe mijn ding ook maar, mijn enigste richtlijn is de dieren en de hoop dat ik 1 of 2 mensen kan overtuigen van mijn geloof. Mijn geloof is, vertrouwen in de natuur en die is nu behoorlijke tikken aan het uitdelen. ;-)