Kan iemand tijdens de dood ook afgewezen worden?

Je hebt pb.

Dankjewel. Geeft rust.

Ik leer nu dat iemand nooit afgewezen wordt in zijn doodswens. Ondanks dat mijn vriend dat hele geneuzel van spiritualiteit niet zag zitten, zijn zijn eigen woorden. Is hij een aantal weken geleden in een droom bij mij gekomen en vanaf dat moment heb ik eigenlijk het gevoel dat hij bij mij is.
De dingen waar ik me zorgen over maakte wat betreft zijn welzijn omtrent de spiritueele wetten van zelfdoding. De manier waarop hij moest gaan. We zijn een klein jaartje verder en ik voel geen pijn en verdriet meer, ik heb geruststelling en ik voel vreugde om het feit dat ik zo een tof mens gekend heb en dat hij mijn vriend was/is.
Nu begrijp ik ook de opmerking van mijn spiritueele mama, ze zag een twinkeling in mijn ogen en zei; "je hebt een blik in je ogen alsof je verliefd bent" En dat was nog voor deze ervaring. Blijkbaar was mijn vriend er toen al. Terwijl ik totaal niet lekker in mijn velletje zat.

Ik weet dat hij er is, maar durf nog niet zoveel vragen te stellen. Pushen daar houdt ie niet van en het is al een wonder dat hij er is.
Het voelt alsof wij onze straf uitgezeten hebben en weer contact met elkaar mogen hebben. En ik ben dankbaar voor het feit dat dat zo snel heeft mogen gaan. Nee ik zal never nooit spijt hebben van het feit dat ik er voor mijn vriend heb kunnen zijn.
Omtrent zelfdodingsdiscussies heb ik ook veel meer rust gekregen. Ik snap dat vaak en of dat nu wel of niet begrepen wordt is niet belangrijk meer.

Al met al gaat het dus goed met de kleine Spud, want zo voel ik mij vaak in deze grote wereld.

Dit wilde ik gewoon delen met jullie.
XXX

De duivel bestaat voor mij niet.
als een ziel nog niet ontleed is noemen ze het meteen demoon. maar demonen zijn zielen die nog niet ontleed zijn die zielen zijn niet opgehaald door hun gids

hahaha Jordyyy je hebt helemaal gelijk ik voel er ook zo over!
Niemand geen enkele wezen is 100% kwaad of 100%goed dat bestaat gewoon weg niet !

Dan hadden we nu een super slecht balans en een oppervlakkig zicht op het leven door alles naar 1kant te schuiven er is namelijk zoveel grijs gebied dat daardoor grenzen moeilijk herkenbaar worden de zogezegde addertjes onder het gras. ^^

Waneer je vinger geeft wilt men je hand erbij en als je dan niet uitkijkt dan vreet hij/zij/het je arm ook nog!

Uit eigen liefde moet je dat een halt toeroepen en je eigen grens aangeven en daar moet die ander dan mee omgaan zo niet dan is hij/zijn/het zeer respectloos bezig,vind ik.

Dan maakt hij/zij/het van zijn probleem het de jouwe en dat is niet eerlijk omdat je al je grens had aangegeven .

En daarmee komt de reactie dat iemand slecht is doordat hij/zij/het geen respect voor jouw grens had en doordrong tegen jouw vrije wil gaan opdringen en manipuleren net zolang tot dat hij/zij/het zijn/haar/hen zin krijgen en dan nu is het de kunst om voet bij stuk te houden en duidelijkheid te geven aan diegene dat je het niet leuk vind en dat je daarbij uitleg hoe je je voelt .

Dat is cruciaal voor de zaak voordat het escaleert want door slechte communicatie zal dat inderdaad gebeuren zo kan je bijvoorbeeld een hekel aan diegene krijgen doordat alle zaken die over je grens gaan dus tegen je vrije wil gaan die zullen dan gaan vreten aan je.

Dus uit eigen liefde en ter bescherming van een ander z'n wezen zal je dit wel moeten doen want immers is het de bevoordelijkste actie in zo'n situatie, denk ik .

Met alle uitzonderingen van dien maar die weet ik even niet op te noemen *grin*

Gòh, ik dacht eigenlijk dat dit hele topic verdwenen zou zijn, maar blijkbaar niet.
Leerzaam om mezelf zo terug te lezen.
Eigenlijk ben ik qua denken niet zo veranderd, maar qua handelen wel.
Maar daarvoor zocht ik eigenlijk dit topic niet op, ik wilde laten weten aan de mensen die het meegemaakt hebben en misschien nog nieuwsgierig zijn hoe het verder verlopen is tussen mijn vriend en mij een update geven.

Ik denk dat ik nu pas aan een juiste rouwverwerking toegekomen ben. Dat er in de tijd vooraf en daarna sterven van mijn vriend zoveel afleiding was, en zoveel andere zaken waar ik mee bezig was, dat er eigenlijk geen ruimte was om echt stil te staan bij wat mijn vriend en ik doorgemaakt hebben en wat ik er eigenlijk echt bij voelde.
We zijn weer een jaartje verder en ik zit in een wat rustiger vaarwater nu, gestopt bij dat asiel en werk gevonden wat me wel bevalt maar wat ik niet mee naar huis neem. Heerlijk!!!
En tevens ook moeilijk, want bij rust komen natuurlijk veel verdrongen of verwaarloosde gevoelens naarboven.
Ik werd dus in het begin giga om mijn oren geslagen door mezelf, dat ik me ondanks onze vele gesprekken, toch wel makkelijk afstand genomen heb van mijn beste maatje in het leven.
Dus een tijdje toch wel pijn en verdriet gevoeld om het gemis en dat er ook laten zijn zonder er steeds het gevoel bij te zetten, dat ik hem begreep en er geen spijt van had. Ook spijt gevoeld, maar dat hoorde erbij.
Uiteindelijk kom ik er nu opuit, dat ik blij ben dat ik zo´n mooi mens meegemaakt heb.
Vind het heerlijk als ik eens over hem droom, dat we elkaar weer even zien, maffe van alles is, dat ik altijd weet dat hij dood is en we een afspraak maken op een bepaalde tijd, maar dat het nooit lukt om op die afspraak te komen, omdat er dan altijd iets gebeurt waardoor ik weer afgeleidt ben en onze afspraak vergeet. Wordt dan altijd wakker met het gevoel jammer, maar ook dat dat wrs niet voor niks is.
Ben er niet meer zozeer meebezig of hij nog bij me is of contact met me zoekt, hij zit in mijn hartje en ik heb de herinneringen nog aan hem.
Ik vergelijk anderen ook niet meer zozeer met hem, zoek ook niet meer zozeer naar iemand die qua karakter op hem lijkt en reageer ook niet meer op zaken zoals hij zou doen, ik reageer zoals ik zelf reageer.
En dat voelt goed!
Discussies over zelfdoding, ik reageer er inmiddels niet zo heftig meer op ben niet meer op zoek naar begrip. En dat voelt eigenlijk wel heel fijn. Omdat dat betekend dat ik het een plek gegeven heb. Ik hoef mijn vriend niet meer te beschermen en mezelf ook niet.

Mooi Spud hoe jij er nu mee verder gegaan bent. Bedankt voor het delen en welkom terug!

Wat ik nogal lastig vind, is te horen dat ik mijn vriend weer zal ontmoeten. we hebben het zo uitvoerig besproken toen, en dat is iets wat hij defintief niet zou willen. Waarom zegt dan iedereen dat als ik ons verhaal vertel dat we elkaar weer zullen ontmoeten?

Dan wordt er 2x geen rekening gehouden met zijn gevoel en beslissing en daar wordt ik behoorlijk boos van op het cosmische. Laat hem nu eindelijk met rust! Geef hem gewoon de pauze waarnaar hij snakte en dwing hem eindelijk eens tot niks.
Hij heeft al veel moete inleveren om dood te gaan, om duidelijk te maken dat hij het echt meende. Ik vind dat je een mens die zo zijn eigen wens doorzet, door iets te verkiezen wat alles behalve in zijn keuzes lag, zo lastig mag blijven vallen. Dan krijg ik mijn twijfels bij het cosmische, of ze werkelijk alles zo goed bedoelen met ons.
En of wij werkelijk nog beschikking hebben over ons leven en onze keuzes.

Mooi dat jij verder gaat, terwijl de rest om je heen nog in het stuk "Alleen zijn" en "Verlatings angst" terecht komt. Voor mijn gevoel komen jullie elkaar niet meer tegen en is het klaar, wat er tussen jullie in stond.

Vertrouw op je eigen gevoel en laat de angst van de ander, bij de ander.

Nims,

Volgens mij is het inderdaad klaar, want ik was vandaag in de stad waar zijn huis staat en waar hij ook doodging. En ik was gewoon nieuwsgierig hoe het met zijn huis was. Wat eventueele nieuwe bewoners ervan gemaakt hebben.

Maar blijkbaar is het niet verkocht, of vinden die bewoners zijn stijl goed, het leek alsof hij daar nog altijd woonde. In het begin vond ik dat bizar, maar eigenlijk is het ook wel goed, kon me eigenlijk niet schelen hoe het erbij ligt, hij is daar niet meer.

Wat ook over me heen kwam, was nog een stukje rust en tevredenheid, het is niet meer en het is over.
Maar ik mag wel tevreden zijn over hoe wij samen deze weg gelopen hebben, en ik ben en blijf onder indruk van het feit dat ik weet dat hij veel van mij hielt en dat hij het super gewaardeerd heeft wat ik voor hem deed.

Maar het mafste nog van allemaal, en dat besef ik pas terwijl ik dit schrijf, is dat ik kwam in zijn stad omdat ik iemand op het station moest zetten. Iemand die ik in die tijd ontmoet heb, toen ik vol zat van dat de maatschappij zelfdoding niet wil en kan begrijpen en dat ik de discussie op elk forum aanging. Zij was ook met de dood bezig en doodgaan, en door wat ik schreef zijn we ingesprek geraakt. En is ze gaan zien dat er ook nog een andere keuze was.

Na die keuze hebben ze het haar nog moeilijk gemaakt, maar ze is ontzettend gegroeid nu. En dat heeft ze helemaal zelf gedaan, enkel een verhaal en delen heeft geholpen om een mens tot inkeer te brengen.

En daarom vind ik dat delen helen is en kwak ik bijna alles wat ik voel op het net.

en dat krijgen jullie nu voor je plaat, haha

Nee maar je hebt wel gelijk!
Door te delen verwerk je het!
Ook door de reacties van anderen (of ze nou wel of niet kloppen)
Delen is helen --> die houden we erin

groetjes

Ik moet toch nog iets komen zeggen hier op dit draadje hoor!
Als jullie deze week 1 vandaag gezien hebben begrijp je dat.

Daar was iemand die zijn moeder geholpen heeft om dood te gaan, endus strafrechtelijk vervolgd kan worden. Omdat in de wet staat dat je niet iemand mag helpen, dmv hulpmiddelen te verstrekken om dood te gaan, wat hij dus wel gedaan heeft omdat hij net zoals ik er heel anders over dacht. Vind het fantastisch dat hij het zo op de spits wil drijven om er een proces van te laten komen, om mensen toch nog eens na te laten denken over die wet.
Want toen ik in die situatie zat met mijn vriend, en het op plekken openbaar maakte was dat mijn doel ook. Omdat hij steeds tegen een dichte deur liep, omdat hij zo duidelijk was in wat hij wilde. Ik was alleen niet zo helder als die man, door het alles te filmen. En jammer genoeg werkte mijn middelen in combinatie van zijn middelen ook niet en heeft hij zijn eigen keuze gemaakt.
Maar ik voel wel een zeker triomf, er zit dus echtwel beweging in ookal leek het een ontzettende tijd stil te staan.

Wel apart, dat het vanuit de vereniging van vrijwillige zelfdoding komt, omdat mijn vriend daar eerst hulp is gaan zoeken en afgewezen werd. Maar zie het als dat alles moet evalueren en moet leren, dus ik neem ze niks kwalijk. Ben wel benieuwd naar dat proces en ga dat ook volgen.
Ergens maakt het voor mij een hoop goed, erkenning in dat ik er nog steeds wel moeite bij heb, dat mijn vriend niet is kunnen gaan zoals hij wilde omdat die wet het hem zo moeilijk maakte.

Anderzijds, geeft het mezelf een beetje rust, omdat ik van de hele situatie geleerd had, dat je dus daarin ook best je voorzorgsmaatregelen kan nemen omdat je bij een hulpvraag voor een dichte deur staat omdat de wet het niet toelaat. Wellicht komt er een wetswijziging, en hoef ik mezelf niet meer te bevoorraden, voor als er een dag komt dat ik denk, ik ben oud genoeg.
En nee, ben niet depressief, ben van plan om 100 te worden, maar wel bij mijn verstand, als dat niet meer gaat, dan wil ik gewoon inslapen. En me voegen tot de mensen die mij dierbaar zijn.
Een stukje van die wens en het gevoel van zekerheid dat dat kan, geeft deze discussie mij wel.