Ik denk dat het manspersoon dat je aan je bed hebt gehad met het lichaam van je zoontje zijn *haler*(engel) is geweest. Misschien wilde je zoontje nog even afscheid van je nemen voor deze man hem meenam naar *huis*.
Ik begrijp je schrik hiervoor, terwijl het voor mij echt heel warm aanvoelt.
Ja, ik ervaar dit ook zo. Voel ik dit zo aan omdat ik een buitenstaander ben? Of is het een "weten"?
Ik heb eigenlijk in mijn leven nog maar één keer afscheid moeten nemen. Ik was 18 en een vriend van diezelfde leeftijd had zelfmoord gepleegd. Ik heb veel verdriet gehad maar na de crematie kon ik het mooi afsluiten.
Ik had er vrede mee omdat ik wist dat zijn lijden over was. Nu nog steeds.