Liefde is gewaar zijn in plaats van oordelen. Als we niet meer oordelen, hebben we lief in de zuiverste vorm.
Werkelijke liefde kent geen oordeel; liefde kent geen veroordelen.
Natuurlijk moeten we oordelen in en over onszelf; oordelen of we rechts of links zullen gaan, oordelen in keuzes maken.
Echter elk oordeel dat niet van en over onszelf is, is onnodig en schept conflict.
En elk conflict is een zijspoor, een zijspoor dat ons moet overkomen om ons aan te sporen tot meer liefde.
Want in de liefde is de oerdrang in ons vervat die ons aanzet tot inzicht, rust en evenwicht.
In dat oordeel over en in onszelf ligt de grens heel subtiel.
Bij zuiver zelfonderzoek, bij echt gewaar durven zijn, zullen we weten waar die grens tussen oordelen en veroordelen ligt.
Het is nodig dat we daar zeer alert op zijn om de zuiverste weg te kunnen en durven gaan.
Uiteindelijk moeten we loskomen van alles en alleen maar gewaar zijn, waarnemen, toeschouwer zijn.
Dan zien we alles juist, dan is er geen agressie in ons, geen plaats geven van iets, maar het zijn.
En de zijntoestand is dat waar we uiteindelijk allen naar toe gaan.
Als we dat willen, kunnen we dat leren.
Dan stappen we uit de macht, uit het IK.
--------------------
Ik heb dit uit het boekje van Clasien Weekers-Vromans
Vond het zelf erg mooi...dus heb het hier geschreven.