Dierenleed en hoe diep het me raakt.

Ik vind dat gewoon altijd heel lastig. Als ik een reactie zie maar deze niet kan lezen. Inmiddels snap ik waar het vandaan komt en dat daar aan gewerkt wordt.
Vind het soms alleen een beetje moeilijk om te ervaren dat er voor me gezorgd wordt ipv dat ik voor mezelf opkomen moet.
Voorlopig laat ik de katten zo heb ik besloten. Ik ga maandag wel eentje laten inspuiten met een ontstekingremmer en pijnstilling, want die heeft er echt heel veel last van als een brokje verkeerd tussen de tanden komt. Verders moet hij het dit weekend even doen met Metacam (pijnstiller)

Nog eens iets hè Sarah, ivm met je foto. Binnenkort mag ik op visite komen bij iemand met een tamme uil.
Ik sta er een beetje dubbel in, enerzijds vind ik het zwaar tof voor die persoon dat die uil echt aan haar gehecht is en anderzijds denk ik, het is wel allemaal in scene gezet... Ik bedoel, ze hebben ook wel heel erg hun best gedaan om dat uiltje aan mensen te laten hechten door het eitje uit te laten komen in de hand en niet in moeders nest.
Tsja, ik ben een roofvogelfreak, en daardoor denken mensen mij altijd een lol te kunnen doen met me uit te nodigen om hun vogels te zien en aan te raken.
Heb meegelopen met een valkenier, heb in de dierentuin gewerkt met vogels. Maar ik word er intens verdrietig en depressief van om mijn vrienden zo te zien. Nope, ik word veel gelukkiger van het feit dat ik een roofvogel in vrijheid zie of hoor meestal gebeurt er dan ook iets bijzonders in mijn leven dus buiten vrienden zijn het mijn totem dieren ook.
Toch ga ik nieuwsgierigen naar dat uiltje hoor, al is het maar vanuit sociaal oogpunt en ga ik me zekers wel een beetje jaloers voelen. Maar boven alles, ga ik kijken of die uil gelukkig is. Want als dat zo is, wat zit ik dan nog te zeiken?

Ben blij dat je een tijdelijke oplossing hebt gevonden waar je vrede mee hebt. Het blijft moeilijk natuurlijk.

Je hebt gelijk, wilde dieren horen in het wild te zijn en in hoeverre is een wild beest, dat door mensen groot gebracht is, tam? Ben benieuwd wat je vindt van het uiltje van de vrouw waar je uitgenodigd bent. Zou je kunnen voelen of het gelukkig is denk je?


p.s.: Over dat uiltje op mijn avatar ... tja ... ik zag hem bij iemand op mijn Facebook en vroeg of ik het hier mocht gebruiken. Of hij wild is of tam heb ik niet over nagedacht. Ik ben ook tegen dierentuinen en wilde dieren die tam gemaakt zijn voor het genot van de mens. Heb ik het niet over katten en honden maar b.v. een goudvis in een kommetje vind ik niet kunnen en een circus ga ik principieel niet naar toe. Artis ben ik geweest toen de kinderen klein waren maar die wilde dieren in kooien zijn daar ook niet op hun plaats.

Het uiltje ... of het tam is of wild boeit me verder niet. Ik verander bij deze mijn avatar

Lieve groet, Sarah

Dat was de bedoeling niet Sarah!
Ik vond dat een leuk plaatje, was gewoon een onnozelheidje van mij dat ik deelde, door het zien van jou plaatje.
Ik wil me helemaal niet moeien met avatars van anderen. Doe gewoon lekker waar je zin in hebt, alsjeblieft.

Nee joh mallerd! Ik had er gewoon nooit over nagedacht of dit een wilde uil of een tam gemaakt uil is Tijd voor een nieuw avatar, leuk

p.s.: deze avatar is van een foto die mijn zoontje gemaakt heeft tijdens vakantie vorig jaar. Deze cactus stond midden in de woestijn, in het wild en hij (bijna 11!!!) ontdekte het en zette het op de foto voor mij!

Hoe gaat het met je poezenvriendjes?

Ik ben nogal gedreven en veroordelend en vijandelijk wat dierenwelzijn aangaat. Daarom zou ik wel willen horen of hoe jullie zouden reageren in deze situatie?

Ik probeer het bij de feiten te houden....

1 er zit een asiel bij mij om de hoek.
2 ik woon tegenover een bos en daar liep deze zomer een hond rond en jankte de hele nacht door.
3 ik heb dat asiel gevraagd of ze toevallig een hond miste, maar geen reactie.
4 na dag 3 dat dier te horen janken hebben mijn buren en ik dat dier gevangen.
5 de hondenvanger kwam en dat dier bleek wèl een hond te zijn van dat asiel
6 van een vrijwilliger en toevallig een kennis hoorde ik dat ze de hond weer vrij gelaten hebben onder het mom van "hij ontsnapt steeds en kwam toch van de straat"
7 nu 19 aug loopt er een kat aan met halsbandje heel lief en tam bij mij. Ik voer zwerfkatten dus het voer heeft hem vast bij mij gebracht.
8 toch maar naar de dierenarts om te controleren of hij een chip heeft? Ik had er geen geloof in, maar had wel geloof in een baas, bandje om, netjes gecastreerd ed.
9 Joepie! Gechipt In mijn beleving moet ie dan echt een baasje hebben. Jammer maar helaas chip niet geregistreerd.
10 Asiels in de omgeving dus verwittigen want misschien staat dat chipnummer wel daar, ook mijn buurasiel. Maar die gaven de boodschap wij doen niet in katten enkel honden. Oké
11 Asiels dus benaderd, chipnummer nogmaals gecontroleerd tsja je weet nooit, 1 cijfer mis in je enthousiasme en je zoektocht loopt op niks uit.
12 Niet in het bestand van hun. Maar 1 asiel had net zo´n typje als ik, die is gaan zoeken op dierenarts, want die zetten die dingen.
13 U raadt het nooit! Of toch wel door mijn verhaal. Is de dierenarts van het asiel bij mij om de hoek.
14 Dus zij ook een gebeld, en na pittig doorvragen deden ze wel aan katten, maar registreerde die chips nooit.
15 momenteel heb ik de kat al een paar dagen niet gezien, maar hij was opgevangen door mijn buren en die zijn nu op vakantie dus misschien hebben ze hem in pension gezet.
16 Mijn neiging is hier werk van te maken. 2X in 1 jaar een dier overlaten aan je buren vind ik geen goede zaak.
17 Weet ik maar wil ik niet mee laten tellen, van die kennis dat het die vrouw boven haar hoofd groeit omdat ze psychische problemen heeft.
18 Ik vind dat je dit niet kan maken. Maar wie ben ik? Gezien wat ik helemaal bovenaan schreef.
19 Wat voor risico heeft het voor mijn katten die ik soms ook buiten laat lopen? Ik bedoel, als je al zo omgaat met dieren dan heb je er vast ook geen last van om dieren van iemand die jou droom om zeep helpt iets aan te doen... Daarin raak je een dierenvriend immers het meest.
20 Wat is dus wijs?

@Spud:
6. Ik weet dat "niet-plaatsbare" katten vaak terug worden gezet in de omgeving waar ze gevangen zijn, nadat ze gecastreerd zijn. Maar van honden had ik dat nog niet gehoord.

14. Er zijn meer asiels die de chip pas laten registreren als het dier een baasje heeft, ik ben geen voorstander hiervan (want als zo'n diertje wegloopt heb je dus niets aan die chip), maar weet dat het gebeurt.

17. Dan heeft die vrouw ook hulp nodig, misschien kan je kijken of je dat aan kunt (laten) bieden. Daarmee help je de dieren ook.

19. Dit kan ik me niet voorstellen. Als je een asiel start doe je dat over het algemeen omdat je dieren wilt helpen, niet omdat je dieren iets aan wilt doen.
Zeker als ik jouw punt 7 & 8 bekijk dan denk ik dat er toch zo goed mogelijk voor de diertjes wordt gezorgd.
Dat dat misschien niet zo goed is als zou kunnen zijn wordt door jouw punt 17 waarschijnlijk verklaard. Maar dat geeft mij nog geen reden om te denken dat zo iemand dan de dieren van een ander iets aan zal willen doen.

Maar dat is puur op basis van wat ik lees in jouw verhaal, ik ken de situatie natuurlijk niet persoonlijk, dus ik kan er helemaal naast zitten.

Maar als antwoord op jouw vraag 20 "Wat is dus wijs":
Ik zou het gesprek aangaan met de mensen van het asiel en vragen of er iets is waar je bij kunt helpen.
Misschien zijn ze wel heel blij met wat ondersteuning, evt. kan een andere opvang misschien wat dieren overnemen als het hen boven het hoofd groeit, wie weet kan jij daar in bemiddelen.

Klopt Loi, moet er gaan praten ipv weer op eigen houtje voor rechter willen spelen.
Iemand zei het me onlangs ook nog, wat zou jij doen? Als je een dier bij je hebt zitten en de enige keuze is of een spuitje of het dier de vrijheid geven?
Tsja als het een gezond dier betreft, zou ik eigenlijk ook per ongeluk expres de kooi open laten staan.
Dankjewel, ik ga er praten en zal het verloop van dit gesprek hier ook delen.

Ik ben dus gaan praten....
Maar was wel moeilijk en ingewikkeld. (voelde voor mij alsof ik een wild dier moest vangen dat zwaar verdedigd wordt)
Ik liep dat terein op en vroeg wie is de eigenaar hier? En meteen kwamen er 2 grote kerels op me aflopen. En die zeiden alleen maar; "Wat mot je?" "rot op!" "als ge geen dier komt halen, dan wegwezen!" Heel erg verwelkomend dus. Not!
Was niet een gemakkelijk moment voor mij, want meestal los ik dat op door zo terug te doen. Diep ademhalen dus en gewoon zeggen dat ik met ze wil praten over dieren.
Heb flink wat moeten babbelen en me onnozel moeten houden maar toen mocht ik toch binnen en met de oprichtster spreken.
Ik schrok me rot!
Want die kwam na veel aandringen van die mannen, vanonder een tafel gekropen met een hond in haar handen.

Erg timide, je niet aankijkend. Pfff, dat gevoel wat daar vandaan kwam, is voor mij niet anders te omschrijven dan dat je een zwaar verwaarloosd dier aantreft, achterdochtig, wantrouwig, stress.
Nee! Ze had er geen oren naar dat het misschien wel zo zou kunnen zijn dat het haar allemaal boven de pet groeide. Heel veel achterdocht, hetzelfde achterdocht wat ik bij mezelf soms ook voel wat betreft samenwerking onder dieren hulpverleners hier.
Ik was lastig, was een verrader, (heeft ze wel gelijk in, ik bedoel ze was kattenvanger van deze regio, en is na iemand anders opgevolgd door mij dus ze heeft een punt)
Ben er dus van de koude kermis thuis gekomen, maar heb er wel van geleerd, ik help geen dieren als ik mensen veroordeel die handelen op een manier die niet in mijn straatje past.

Als ik zelf kalmer wordt, meer accepteer wat anderen doen, niet zo snel veroordeel. Zal ik waarschijnlijk behulpzamer zijn voor dieren als wat ik nu doe.

Thanks Loi voor de eye-opener! Anders was ik zoals nu in de wereld speelt ook oorlog gaan voeren.

Delen is leren, niet enkel helen.

Poehee, ik sta weer voor een moeilijke beslissing dus even de link van Enigma boven gehaald.

http://www.youtube.com/watch?v=G4-66LLR1nA&feature=related

Voor jou en iedereen die nu aan het ontwaken is: https://www.facebook.com/photo.php?v=561...e=2&theater

Dankjewel Sarah! Lief en wijs kind is dat.
Voor mensen die het willen weten, na veel wikken en wegen en boelveel twijfel of ik de juiste beslissingen zou nemen.
Heb ik mijn kat in laten slapen.
Hij leedt aan astma, wat op zich nog wel te behandelen is. Maar in juni werd er ook fip bij hem geconstateerd. Droge vorm dan wel, maar vanaf toen was hij een wandelende tijdbom. Want door de medicatie van de astma, zou de fip zich verder kunnen ontwikkelen en zonder medicatie voor die astma zou hij letterlijk kunnen stikken.
Voor mij dus een tijd om na te gaan denken. Af te blijven wachten totdat het echt heel erg zou worden of preventief er een einde aan maken?
Dus uiteindelijk maar besloten om er een eind aan te maken, wat niet gemakkelijk was omdat ik als baasje verschrikkelijk veel aan die kat hing. We hebben dus samen een loskoppelingsfase doorgemaakt, waar hij mij de tijd voor gegeven heeft, waar ik heel dankbaar voor ben.
Nu is hij er niet meer, in levende lijven dan niet, maar in mijn hart en herinnering wel. Tuurlijk ben ik emotioneel, maar meer omdat ik zo ontzettend dankbaar ben voor wat hij mij geleerd heeft ipv gemis want dat voel ik totaal niet. Ik schiet vol van de mooie dingen, ben blij dat hij geen astma aanvallen meer hoeft te hebben en dat hij geen pijn meer heeft.
Euthanasie zouden ze voor mensen ook toegankelijker moeten maken speelt door mijn hoofd.
Alleen maakt de mens dan de keuze, voor dieren moet dat een baasje doen en jeps is moeilijk om voor god te moeten spelen. Maar wel een waardevolle les die je dier je meegeeft.

Mick is 3 jaar geworden. Hij kwam bij mij in sept 2010 en ik heb hem laten gaan 3 jaar later in dezelfde maand. Dus we kunnen zeggen we hebben elkaar bijna exact 3 jaar gekend en die 3 jaar waren super ondanks zijn ziektes.

Gòh, dan zie je allemaal zielige filmpjes van dieren die in het Buitenland aan hun lot overgelaten worden. Met een giro nummer erbij, de beelden gaan je door merg en been.

Ook al weet je wel dat het in je eigen land soms ook niet altijd best met dieren gaat, sta je daar soms niet echt bij stil of wil je er niet meer bijstilstaan... (kan natuurlijk ook)

Totdat je ineens praktisch naast een asiel woont, waar de aangeboden dieren hen boven de pet groeit. Weigeren durven ze vaak niet omdat ze dan weten dat het dier zeker afgemaakt wordt (broodfokkers die hun afgedankte fokteven brengen) dus nemen ze ze maar aan. Wat betekend dat ze nu ruimte tekort komen en vooral tijd. De dieren worden per 10 en soms bij 20 in een hok gezet, geen tijd om te kijken of de dieren wel bij elkaar passen. Verspreidt over diverse plekken omdat de ene plek ze voor het asiel voorzien hadden volzet is. Blijft er dagdagelijks niets anders over dan bij de dagelijkse voederronde ook de doodgebeten kadavers van honden die de strijdt verloren hebben op te ruimen.

In de eerste instantie was ik heel boos op die mensen toen ik dit hoorde. Ik vond ze onverantwoordelijk, gemeen, zeker omdat ze de kuierlatten hebben genomen en de verzorging nu overlaten aan het kleine beetje vrijwilligers die ze nog hebben.
Maar nu begin ik steeds meer te begrijpen dat hun dierenliefde hun boven de pet is gegroeid.

Als ik het mezelf voorstel, dat ik een asiel zou beginnen. En de wetenschap had dat elk dier wat ik weigerde de kop ingeslagen zou worden, zou ik ze ook ondanks dat ik er geen ruimte voor heb of tijd ook onder mijn hoedde nemen. En veel pijn en verdriet ondervinden van de gevolgen daarvan. En misschien ook wel op een dag zeggen, ik verstop me zodat ze geen dieren meer kunnen brengen. En hopen dat het handje vol vrijwilligers wat ik rond me heen heb dit allemaal nog wel kunnen aanzien. En hun best doen voor de dieren die er zijn.

Dit heeft me wel aan het denken gezet. Ten eerste dat ik nooit moet overwegen om zelf een asiel te beginnen. Maar ten tweede toch eigenlijk bizar dat er zo´n overschot is aan dieren die dus in het beste geval terecht komen in een asiel.
En waarom zijn er zoveel dieren over?
Omdat de meeste mensen toch eerder kiezen voor jong?
Of het juiste merk? In dit geval ras?
Dus de vraag en dus de mark ernaar?

Staan mensen er wel eens bij stil als ze een leuk rashondje of raskatje kopen, dat daar een moeder en een vader achter zitten die het misschien helemaal niet zo goed hebben? Uitgebuit worden en als dat niet meer kan gedumpt of doodgeslagen omdat een spuitje geven tot verlies lijdt? Als ik heel eerlijk ben, ik eigenlijk nog nooit tot nu dan. Niet alleen omdat ik niet aan rasdieren doe, maar gewoon omdat ik eigenlijk nog nooit met de harde realiteit geconfronteerd ben. Tuurlijk wist ik wel van broodfok en was daar zwaar op tegen. Maar meer om de vele ziektes, aandoeningen en gedragsproblemen. Heb er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan dat daar weer andere dieren achter zitten die het ook zwaar hebben.

Je ziet het soms wel op tv, dat wanneer er een ernstige kwaal geconstateerd wordt bij een aangekocht dier, dat mensen er maar moeite mee hebben dat de garantie daar net zo bij bekeken wordt als een koelkast of tv. Dan komt iedereen in opstand want dat klopt niet gevoelsmatig. En dat klopt ook niet.
Maar wat ik gek vind is dat men daar pas bij stil staat als het misgaat. Of daarmee geconfronteerd wordt als het misgaat.
Als het goed gaat staat niemand erbij stil. Terwijl fokteven en fokpoezen op de lopende band afgedankt worden als ze voldoende nestjes hebben geproduceerd.

Maar wat doe je eraan? Lijkt me erg moeilijk en ingewikkeld misschien om hier en daar een stukje te droppen zoals dit? Mensen aan het denken zetten en misschien komt er wel iemand met een goed idee? Want ik heb ze niet, ik heb immers ook met oogkleppen rondgelopen.

Wie staat hier stil Wat ben jij gegroeid Spud!

Je hebt helemaal gelijk. Je (de mens in het algemeen) kan eigenlijk niet oordelen. Moeilijk, vooral als het een gevoelig onderwerp is waar je erg bij betrokken bent, zoals jij hierbij maar als je nadenkt begrijp je de ander ook zo goed. Zo mooi dit te lezen Spud!

Wat goed dat je je nu ook in de andere kant van het verhaal kunt inleven.
Er is inderdaad veel te veel (dieren)leed op deze wereld.

Maar elk wezen dat je kan helpen is er 1.
Zoals ze wel eens zo mooi zeggen, je kan de wereld niet veranderen, maar wel de hele wereld van 1 dier.

Ik hoop dat de mensen van het asiel en daarmee ook de dieren in dat asiel geholpen kunnen worden.

En uiteraard hoop ik met jou mee dat er meer bewustzijn komt bij de mensen waardoor er uiteindelijk minder leed op de wereld komt.

Ja hè? ik ben het er helemaal mee eens...
Ik voel daarbij duidelijk dat "ze" dit expres doen om op de emoties van de kijkers in te spelen...
om maar zoveel mogelijk geld in te zamelen...
Terwijl 'ze 'daar niets aan kunnen veranderen... ik bedoel: in Afghanistan hoef je echt niet aan te komen om de dieren te redden!
je word gezien als een spion, of weet ik hoe ze je zien...
dat je je bekommert om de dieren vinden ze ongepast...
Terwijl Wereld Natuur Fons het wel goed doet!
Daarvan springen ook de tranen in mijn ogen omdat ik door het zien van hun reclames ontroerd raak...
Hoe prachtig alles met elkaar verbonden is, Flora en Fauna...
en geen dieren die meer dood dan levend zijn
ik raak meteen overstuur van zulke filmpjes ...

WNF reclames die mooi zijn:





groetjes Moonflowertje


*WWF World Wildlife Fund
*WNF Wereld Natuur Fonds

Moeilijke vraag Spud,

Je zou een opvang kunnen beginnen misschien? of een pension?
Want zodra het weer zomer wordt, duiken er allemaal vondeling-nestjes op overal... soms met de moeder-poes erbij
Je vraagt :Waarom zijn er zoveel dieren over?
Het antwoord (denk ik) is omdat de mensen geen jonkies willen, - -maar ook het beestje niet laten steriliseren!
-een Poes kan 2 x per jaar een nestje krijgen (geloof ik)
(dit kan maar 1 kitten zijn, maar net zo goed 9)
De markt vraagt op katten met stamboom
een moeder van een vriendin van mij Fokt zulke beestjes
(van de Sheba- Reclame die grijze met een roze/paarse tint en van Whiskas reclame (Tijgertje)
Volgens mij Manx en Ocicat
Ze verkocht die beestjes voor een slordige 800,00 Gulden per stuk
destijds... soms zat er een "foutje" bij, die ze niet kon verkopen! Die vriendin had wel een hart, en nam die beestjes in huis... eentje met een knik in de staart, en 1 die niet kon poepen... na de operatie kon hij zijn ontlasting helemaal niet ophouden, dus liet door het hele huis zijn stempels achter waar die had gezeten... echt zielig
Nog zieliger was dat haar relatie op de klippen liep, ze weer thuis ging wonen... en haar moeder meteen die 2 beestjes liet afmaken...

Ze hebben 6 December jl 144 honden uit 1 woning gehaald

Politie haalt 144 honden weg uit woning
De politie en de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) hebben woensdag 144 honden weggehaald uit een woning en loods in het Limburgse Evertsoord. De dieren zaten daar onder erbarmelijke omstandigheden opgesloten, aldus de politie.

Een 52-jarige man en een 52-jarige vrouw uit Duitsland hielden de pups en volwassen honden in de woning en de loods. De dieren liepen los door het hele huis en overal lagen uitwerpselen. Voor veel honden was onvoldoende drinkwater beschikbaar.

Een dierenarts constateerde dat het merendeel van de beesten in een redelijke conditie is, maar de huisvesting is niet in orde. Daarom is besloten om de 144 dieren mee te nemen en over te brengen naar een opvangadres. Bijna alle honden waren chihuahua’s, zeven honden zijn van een ander ras.

voor het geld... want zo denken die mensen...
te ziek voor woorden!

maar ze zijn gered, godzijdank!

en het ergste is: daar zijn geen fondsen voor!

Ik vraag me zo vaak af: hoe kunnen mensen zo egoïstisch zijn?


groetjes

Ik denk niet dat het zin heeft om nog een asiel te beginnen of een opvang Moonflowertje.
Mijnsinziens maak je daar mensen lui mee. Ze kunnen hun dier gewoon afstaan zonder er nog zorgen over te hebben, immers ze hebben hun best gedaan.
Ik denk dat hier en daar berichtjes droppen zoals mijn bericht, om mensen aan het denken te zetten, misschien beter kan helpen. Moeten dan wel betere schrijvers achter zitten dan ik zei de gek.
En daarin wil ik best toegeven, dat ik een asiel niet kan runnen, daarvoor ben ik te gevoelig voor dierenleed. De realiteit is ook dat ik niet elk dier op kan vangen wat op mijn pad komt, omdat ik het levensgenot van mijn eigen dieren dan behoorlijk beperk.

Ben allang blij met de positieve reacties die ik gehad heb over hier en daar mijn gevoel en gedachtes droppen. Blijkbaar ben ik niet de enige die zo denkt.
Dat asiel waar ik het over had vond het eigenlijk helemaal niet fijn dat ik zo open schreef. Omdat ze bang zijn om de controle van dierenwelzijn over de vloer te krijgen en uit hun functie geheven worden.
En waar blijven die dieren dan? Als de asiels vol zijn? Ik heb nog nooit een controleur van dierenwelzijn, want dat zijn gewoon agenten die ook op straat werken, zelf een dier in huis zien nemen, iemand wel?

Loi, vind je opvatting goed dat het goed is dat als je 1 wezen kan helpen de wereld van dat wezen positief veranderd. Toch heb ik er moeite mee, dat mensen meestal de wezens helpen die per toeval in de picture komen te staan.

Maar wordt het eigenlijk niet eens tijd dat we ons eerst gaan bekommeren om de dieren in ons land (dichtbij) in plaats van het ver voor ons uit te schuiven en ons te moeien met dieren buiten ons bereik?


Sarah, thanks!

Ik vind dat ik best wel een beetje trots op mezelf kan zijn, en van alle shit het mooie er ook van mag zien.

Ik heb nog geen 24 uur een hondje opgevangen om te helpen. Maar toen bleek dat ik niet echt aan het helpen was, ben ik ermee gestopt.
Anders hadden ze dikke winst gemaakt over de rug van dit hondje en de mijne. Je kan niet alle dieren helpen van de wereld, dus ik geloof in de mogelijkheid dat je er eentje kan helpen.
Vond alleen dat ik moest laten weten, dat als je zo minderwaardig met dieren omgaat, je dat niet kan met sommige mensen.
Anders was ik hun manipuleerbare slaaf geworden, en daarmee help ik geen dieren.
Heb dit hondje dus weer teruggeven, maar stiekem een aura van geluk en liefde over uitgesproken. Meer kon ik voor haar niet doen, omdat ik mezelf niet laat manipuleren over ruggen van dieren.