praten met dieren

Ik dacht dat dit was omdat ze willen laten zien dat ze wèl lief zijn...
Mijn opa is wel eens aangevallen door een wilde kat, sindsdien was hij bang voor alle katten!
Als mijn opa bij iemand op visite was, bij iemand die een kat had... ging de kat uitgerekend juist bij opa op schoot zitten knorren
(hij durfde zich amper te bewegen, met de kat op schoot!)
later is mijn opa wel bij getrokken, hoor

De stelling is dus inderdaad goed, NiMS!
Mijn opa heeft ingezien dat niet alle katten waren als de wilde kat die hem aanviel! zodoende hadden opa en oma later zelfs een kater uit een asiel genomen, die ze zo verwende met eten de hele dag, dat het een beetje op zo'n tocht-rol begon te lijken
(11 kg)
maarja, het beestje kwam ook nooit buiten...
die zat er bij als een mens! op de stoel met de staart naar achter, anders viel hij om!

groetjes

Tochtrol hahaha

Ik zie gelijk een beeld voor me, een goed gevulde kat die zo gaat zitten

Vroeger op weg naar zwemles kwamen mijn moeder en ik altijd hetzelfde zwerfkatje tegen die altijd op hetzelfde plekje in de bosjes zat. Het was niet om aan te zien, dus hebben we het arme beestje op een gegeven moment maar mee naar huis genomen. Als kitten waren we het nog wel de baas, maar het was duidelijk getraumatiseerd, en dat was goed te merken toen het ouder werd. Menselijk contact was uit den boze; hij krabde alles en iedereen stuk. Mijn vader had het helemaal gehad met katten.

Mijn moeder, broer en ik echter niet, en wij waren met de meerderheid! mijn vader zwichtte en heeft uiteindelijk zelf (!) gebeld naar een boerderij waar kittens af te halen waren.

En toen kwam Jelle! Je zou eens moeten zien hoe mijn vader van standpunt veranderd is. Ik kan er van genieten als ik mijn vader zie kijken naar het beestje, met een glimlach op zijn gezicht. beetje zelfde verhaal als dat van jouw opa dus, moonflowertje

Jelle zoekt mij ook altijd op als ik me verdrietig voel. Je had moeten zien hoe lief en opgekruld hij op schoot ging liggen van de makelaar-in-pak die destijds bij ons over de vloer kwam ik ben zijn grootste fan, haha!
Denk daarom ook dat NiMS gelijk heeft misschien verklaart dat mijn liefde voor katten.

Wat lief dat jullie de arme zwerfkat mee naar huis genomen hebben...
ondanks dat het getraumatiseerd was (vaak doen mensen zo'n beestje weg, omdat ze het geduld niet hebben om het beestje te laten ontplooien... en zetten hem gewoon ergens in het bos!)
Persoonlijk trek ik me zulke dingen heel erg aan...
Katten zijn erg sfeer-gevoelig!
En ze komen bijna letterlijk zeggen: kop op! er zijn meer dingen in het leven dan verdrietig zijn...
whaha dat ie bij de makelaar op schoot ging liggen vind ik wel een goeie...

( Dat herken ik bij onze Minky...)
een grote kater (7kg) met een gouden hartje...
Hij praat echt tegen me! (ik weet alleen niet wat hij zegt)
Als ik soms boodschappen ga doen, loopt hij mee naar de supermarkt (20 meter verderop)
Hij mag natuurlijk niet mee naar binnen dus dan gaat ie keihard staan blèren daar...
Als ik de winkel uit kom, komt ie me keihard blèrend weer naar me toe rennen, springt in de boodschappen-kar... en gaat ff snuffelen wat er allemaal in ligt...
en dan rijden we samen weer naar huis! dan staat hij met 2 voorpoten op de voorkant van de kar...
Mensen die het zien moeten er altijd om lachen!

Ik beschouw mijn katten echt als mijn kinderen

Zwerfkatten zijn vaak ook de meest dankbare katten.
We hebben er 2 gehad uit het asiel en die vonden het meer dan normaal dat jij er bent om hun bak te vullen.
De kat die we nu hebben (zie avatar) die is ook een zwerver geweest en is zo blij en aanhankelijk.
Als je haar voer geeft krijg je altijd eerst een kopje als bedankje terwijl de andere 2 meteen begonnen te eten.

ze zeggen wel eens: Katten hebben geen baas, ze hebben personeel!

@Kalilka: Dat is een dankbare kat!
Wel lief

Lijkt me prachtig als mijn kat tegen mij kon praten Dan versterkt de band alleen maar lijkt me.. en voelt het des te meer als een kindje van je. Het zachtheids- en schattigheidsniveau zorgt daar natuurlijk ook voor Ik probeer me Jelle wel eens zonder haar voor te stellen hahaha. Dan denk je er misschien toch anders over Hoe oppervlakkig klink ik!

Het zwerfkatje (Dikkie) dat we hebben 'gered' was eigenlijk al te verwaarloosd en verloren.. maar we hebben het zoveel mogelijk liefde gegeven Uiteindelijk was Dikkie zo in de war toen we gingen verhuizen, dat hij is weggelopen. Een treurig einde van het verhaal eigenlijk.. hoewel hij natuurlijk ook ergens bij een lief omaatje terecht kan zijn gekomen waar hij zijn oude dagen nog heeft gesleten.

Misschien heb je wel gelijk, Kalilka, ik geloof ook wel dat Dikkie ons heel dankbaar was. Maar hij heeft toch teveel narigheid meegemaakt om een normaal kattenleven te leiden denk ik.

Personeel ja! haha. Eigenlijk is Jelle gewoon een goede manipulator, want hij speelt in op mijn zwakheid dat drijft me ertoe dat ik vaak weer toegeef aan zijn eigen willetje.