Voor mij is verlichting als een weg naar mezelf. En daarbij is de weg even belangrijk en misschien wel belangrijker dan de verlichting op zich.
Op deze reis kom ik elke keer weer stukjes van mezelf tegen, word ik elk keer weer herenigd met een stukje van mijzelf.
Eigenlijk alsof ik een puzzel aan het maken ben. Elke keer vind ik weer een stukje dat past en op zijn plaats gelegd kan worden. Elke keer wordt de puzzel completer. Soms duurt het lang voor ik een puzzelstukje kan plaatsen, soms gaat het snel of kan ik er zelfs meerdere plaatsen. Het mooie is dat eigenlijk alle puzzelstukjes aanwezig zijn. Alle stukjes van mij zijn er al, alleen mogen ze nog in de puzzel geplaatst worden. Het maken van de puzzel, het uitvogelen waar elk stukje mag komen, is net als de reis/weg naar mezelf zeer uitdagend. Soms is het genieten, soms ben ik gefrustreerd, soms boos en soms superblij. En als de puzzel af is,volgt een periode van blijdschap, tevredenheid en trots. Om vervolgens erachter de komen dat deze puzzel weer onderdeel is van een andere puzzel en ik weer lekker verder ga met puzzelen.
Overigens voelt voor mij deze vraag als opening van de topic prima. Het heeft me weer even bij de les geroepen.
Ik heb ook irritaties gevoeld. En niet alleen in deze topic.
In eerste instantie voelde ik die irritaties ook, gevolgd door frustratie. Inmiddels heb ik begrepen waarom en zijn ze ook verdwenen.
Ik vind het eigenlijk heel mooi dat dit gebeurd. Het heeft mij in elk geval veel opgeleverd.
Ik ga niet vingerwijzen of partij trekken, dat is helemaal niet nodig aangezien er niemand fout of goed zit. Soms worden we getriggerd en uiteindelijk kunnen we daarvan leren. En soms denken we dat we er niets van hoeven te leren, maar komen we er uiteindelijk achter dat er toch een les in schuilde. We zijn nooit uitgeleerd en perfectie zal altijd perfecter kunnen.