Spuds eigen verificatie draadje voor haar levensvr

Nou, ik denk wel dat ik in de groei zit.
Mindcontroling noem ik het, en voor mij als stuurloos projectiel soms een super middel om back to basic te gaan.

Ik heb mezelf eindelijk onder controle, lijkt het.
Dromen waarvan ik dacht, dat kan je wel op je buik schrijven, lijken inmiddels realiseerbaar. Wel in een totaal andere vorm maar super veel meer interessanter voor mij. Want daarmee kan ik de combinatie maken tussen en weer meer leren en iets doen wat ik ook super leuk vind.

Maar in dit proces is een behoorlijke last van mijn schouders gevallen, namelijk dat ik dus blijkbaar over bepaalde extra handvaten beschik, wat betreft voelen. En ik altijd dacht, of eigenlijk de verplichting voelde dat ik daar andere mensen mee moest helpen. Ik wist niet hoe en welke richting, maar ik denk dat ik ook gewoon verkeerd aan het zoeken was. Want ik had ze zelf nog niet eens onder de knie. Hoe kon ik ze dan ooit toepassen op een ander?

Zoals ik altijd begrepen heb van spiritualiteit, is dat je het niet gebruiken kan omtrent je familie, want anders zouden ze een soort van “onsterfelijke” staat krijgen.
En dat is eigenlijk altijd bevestigd geweest voor mij, omdat mijn moeder mij nooit echt kon helpen, terwijl zijzelf ook spiritueel is. En ik heb bij haar mensen zien weggaan, die wel bevrijdt werden van hun kwaal terwijl ze dat met mij niet kon.


Daardoor heb ik dus het idee gekregen, dat ik alles wat ik voelde ook moest gebruiken buiten mij. En ik denk dat dat mij een grote omweg heeft gegeven tot het tevreden gevoel wat ik nu voel over mezelf. Ik weet niet hoe de regels zijn, ik verdiep me daar ook niet echt in. Maar inmiddels krijg ik wel door, dat ik mijn kwaliteiten ook gewoon mag gebruiken voor mezelf en dingen ermee doen die ik graag doe. Door dat te doen, wordt ik sterker in mijn specialiteit, waardoor ik, als ik er niet intensief mee bezig ben, op mijn weg naar groeien toch soms iets zeg of doe wat een ander weer aan het denken zet. Of waar een ander hulp aan ontleend. Voor mijn gevoel hoef ik niet meer te zoeken, naar wat mijn taak met mensen nu werkelijk is? Soms gedraag ik mij autistisch soms sociaal.
Ik mag enkel mijn eigen plan trekken, delen wat mijn idealen zijn en waar ik over denk. En daarmee help ik mensen al. En volgens mij is het zo bedoeld met die voelsprieten van mij, dat ik nooit zal weten wat ik nu precies kan, maar er toch mensen, dieren en mezelf ermee helpen.

Klare taal, Spud. Je bent je gedrag niet. En... je hebt je formule gevonden:

Twee maal drie is vier
Wiedewiedewiet en twee is negen
Ik richt de wereld in
Wiedewiede naar mijn eigen zin
(Pippi Langkous)

Gefeliciteerd!

Groet, Mars

Haha inderdaad Mars!
Het is vandaag de 10de van de maand en ik ben nog steeds niet afgezakt in een dip en volledige stilstand, sterker nog deze week heb ik verlof gepakt om leuke dingen te gaan doen. Hihi, voelt veel prettiger dan je ziek melden omdat je het allemaal niet maar aan lijkt kunnen.

Eind van mijn verlof nog wel iets spannends voor de boeg, wat me emotioneel misschien wel even uit het veld kan slaan. Familie beraadt, mijn broers en ik gaan ons pa tot de orde roepen omdat hij de grenzen van 1 van mijn broers wel heel erg geen rekening mee houdt. Ik houd mezelf maar voor ogen, dat ik dit doe omdat ik om mijn broer geef, vertrouwen in het opvoeden van je eigen ouder heb ik niet, omdat ik dat gewoon heel ongezond vind. Ik hoef hun problemen en onderliggende trauma´s dus niet de mijne te laten worden. En deze gedachtte is denk ik wel nodig om mezelf te beschermen, want mijn pa is erg goed in slachttofferrollen te spelen als hij ergens op aangesproken wordt.

Ach we zien wel, ben iig voorbereidt, maar nu ga ik de hele week nog lekker genieten!

Ik wil het geen dip noemen, maar ik merk toch wel dat ik me soms alleen voel in sommige zaken in het echte leven.
Mensen zijn weggevallen waarmee ik zulke gesprekken kon voeren als hier. En dat voelt als een groot gemis, maar ik ben er ook nuchter onder door te denken in hoeverre ik mensen in de wereld die kans wel geef?
Ik vind het hier fijn, voel me hier op mijn plaats, voel me begrepen, voel me verbonden. Maar ergens is dat niet voldoende voor mij, ik heb behoefte aan lichaamstaal of iets. Ik mis het om zeker van iemand te zijn om je verhaal te kunnen delen, zonder het te zoeken op internet. Want op internet moet je toch rekening houden met ongeschreven regels (al lap ik die vaak aan mijn laars )
Ik ken het, want het was er ooit wel, maar de ene vertrok naar het buitenland, de ander verkoos om dood te gaan en nog 1 ging dementeren. En van zo nog wel meer. Altijd kwam er wel iemand voor terug waarmee ik werkelijk kon praten over wat er in mij omging en die dat ook begreep.
Maar de laatste jaren lijkt het alsof ik het echt alleen moet doen. Ergens is dat een compliment, want het lukt me aardig, anderzijds voelt het soms eenzaam.
Ik denk dat dat de rede is, waardoor ik op het internet mijn ruimte wel weet te pakken, tot mijn grote ergernis soms. Want een forum moet niet iets vervangends worden, mijns inziens, het mag een aanvulling zijn.

En nu?

Na het schrijven heb ik mijn plan getrokken.
Ermee aan de slag gegaan, achter mijn pcke uit gekropen en wat meer onder de mensen activiteiten gaan doen. Want vanachter da pcke kom ik natuurlijk nooit mensen tegen en zal ik de diepgaande gesprekken blijven missen, die ik mis.
Stil achterover zitten en maar blijven zeuren over dingen lost ook niks op is mijn motto.

Dus ik ben me wat meer open gaan stellen voor de buitenwereld, ik heb mijn ogen wat wijder open gezet en heb mijn angsten aan de kant geschoven. En daardoor heb ik ondertussen wel een paar gesprekken gehad, waar ik veel voldoening uithaalde, het kan dus wel! Terwijl ik bijna begon te denken dat dat met vreemde niet kon, dat dat enkel gesprekken over het "mooie weer of slechte waren"
Dat minder forum schrijven bevalt me goed, alleen vond ik het een beetje lomp om na zo´n bericht wat ik schreef, wat soms misschien best bezorgdheid kan brengen, je dan ook een tijdje niks laat horen. Vandaar dat ik even kwam zeggen, dat het forum schrijven even voor mij op een laag pitje staat. (hahaha ik weet niet voor hoe lang, wat dat betreft ben ik een wisselvallig persoon dus ik doe geen toezeggingen )
Het gaat dus nog steeds goed met me.

Mars, je tip om stil te staan bij het eerste gevoel waarmee je ´s ochtends opstaat werkt dus nog steeds. Voor mij dus een gouden tip! Want nog steeds weet ik daardoor negatieve gedachtes snel te parkeren. Nogmaals, hartstikke bedankt!

Haha, graag gedaan Spud! Jij doet het werk. En ik moet je zeggen, het klinkt inderdaad heel voortvarend. Complimenten! Nou niet meteen al je 'lompheid' overboord gooien he... Dat maakt je ook wel een bijzonder lief mensenkindje.

En daar moet ik dan weer om lachen, omdat ik 1 hetzelfde dacht toen ik het schreef, dat ik het werk doe, maar dat 2 maar achterwegen gelaten heb omdat ik niet lomp wilde zijn.
Heb ik toch een vraagje over die lompheid van mij nummertje 3 ;), die ik niet helemaal overboord hoef te gooien... Wat maakt mij daardoor zo´n lief menskindje? Want dat hoor ik wel vaker terug, geeft me altijd wel de innerlijke rust, dat mensen echt begrepen hebben dat ik het zo lomp niet bedoelde en me niet schuldig hoef te voelen. Maar dat zijn toch altijd mensen die spiritueel bezig zijn. Op zakelijk gebiedt of gewoon in de wereld, vinden mensen mij soms een heel eng en gemeen mens en kom ik niet weg met een sorry zo had ik het niet bedoelt.
Wellicht omdat ik me dan zo zelfzeker voel door die complimenten, dat ik op zo´n moment even vergeet verschil te maken tussen mensen die de spiritueele taal wel spreken en mensen die daar nog helemaal niet aantoe zijn. Zou dat het kunnen zijn?

En dat het me zo lief maakt, omdat andere zien dat ik soms net zo direct en confronterend kan zijn als een kind die ook niet over alles nadenkt wat deze eruit flapt?

Dit nieuwe project heeft me iig duidelijk gemaakt in de zoektocht in wie of wat ik ben en wat mijn rol hier in het geheel is, dat ik moeilijk keuzes kan maken en dat er wel keuzes gemaakt moeten worden omdat ik anders hetzelfde rondje steeds weer opnieuw blijf lopen.
Ik ben een natuurmens, maar de natuur geeft mij niet voldoende prikkels om me altijd happy te voelen, met de natuur ervaar ik veel mooie dingen, maar ik krijg geen feedback. Soms zie ik dingen, die zo ongelofelijk mooi zijn en dat ik me afvraag of mijn fantasie geen loopje met me neemt. Om dat te kunnen peilen heb ik toch echt wel mensen nodig. Bovendien heb ik mensen nodig om geld te verdienen, zodat ik kan overleven en mijn dieren ook. Zelfstandig ondernemer past me namelijk niet zo.
Voor mijn gevoel sta ik op een 3 splitsing, 2 die de kant op gaan van meestal je goed voelen maar soms alleen en eentje die nog onzichtbaar is, waarbij ik mij heel compleet zal voelen. Voor die laatste moet ik iets overwinnen maar ik weet niet goed wat precies dan. Ik moet iets loslaten da´s wel heel duidelijk! Misschien het verschil tussen spiritueel en de wereld? Want afgelopen week heb ik veel reacties gekregen op de zaken waar ik over nadenk, mensen vinden dat vreemd en te diep, voor mijn leeftijd. En ik blijf dat zien als dat ik uit mijn maatschappelijke rol val, want daardoor vinden mensen mij vreemd en lomp. Wellicht dat verschil blijven zien, en er rekening mee houden, ookal wil ik soms iets zeggen zou dat het zijn?

Gewoon een gedachtte spinsel tot besluit! Om te laten weten dat ik niet helemaal zonder jullie kan.

“Mars, herhaal dat nog eens, want ik wil het nog een keer horen! Een echte vraag heb ik natuurlijk niet hoor, want die beantwoord ik meteen maar even: ik kan lekker onbevangen zijn als een kind, zowel in mijn reactie als in mijn openheid wat betreft mijn eigen worsteling met dagelijkse dingen (“Niet verder vertellen hoor, dat ik dat weet van mezelf.”).”

Ik geloof dat de boodschap (jouw spirituele waarheid) altijd hetzelfde is, maar hoe je handelt of spreekt zal verschillen naar het vermogen van de persoon die je treft. Dat je in de natuur geen feedback krijgt is kolder en dat weet je ook. Maar je krijgt geen terugkoppeling in woorden en dat vind je nog van belang. De vraag is of dat ook van belang is. Krishnamurti zei: Je moet je eigen leraar en je eigen leerling zijn.

Misschien moet je eens loslaten om erbij te willen horen en accepteren dat de spirituele weg een wegstappen uit de kudde inhoudt, om uiteindelijk te zien (vanuit je spirituele ego; niet vanuit het bewustzijn van je ‘wereldse’ persoonlijkheid… die is immers illusoir) dat alles één is… een uitbreiding in ruimte… een oneindigheid in tijd. Toen de cassière me dat vertelde in de supermarkt, hoorde ik de waarheid, maar de mensen in de rij achter me vroeger om haar ontslag.

Succes met erbij horen!

Nondeknetter! Wat ben ik doorzichtig zeg!
En dat voor een mens die toch liever een grijze muis rol speelt in het geheel.

Zal er ooit een dag komen, dat ik je niet bedank voor een spiegel die je me voorhoudt Mars?

Thanks!

Lieve Spud,

Met je onbevangenheid, openheid en groei hou jij ons ook steeds weer een spiegel voor. Mij dan toch. Daarvoor wil ik jou bedanken. En hoe kan ik jou nou beter bedanken dan je nog eens te bevestigen. Dus geen bloemen dit keer, maar een sigaar uit eigen doos...

Op 8 februari 2009, 396 berichten geleden, stapte jij dit forum binnen en zei:

Goeiedag, ik ben Spud en heb sinds enkele dagen ontdekt dat mijn overgevoeligheid voor prikkels een naam heeft. Hmmm, volgens mij heb ik een foutje gemaakt. Kan iemand mij vertellen hoe ik die huil-smiley weer bij m'n bericht vandaan krijg? Want zo'n drama is het nu ook allemaal weer niet.

Nou, dan kan je mij wegdragen hoor. Geweldig, wat een humor. Dat relativeert mijn serieuze inslag enorm en werkt verlichtend.

Dus stap jij maar vrolijk verder. Samen komen we er wel!

Mars

Om je eigen grappen hoor je niet te lachen, zegt men....
Maar ik lig me hier in een deuk om mezelf, de tranen lopen over mijn wangen van het lachen! Heerlijk!
Heb ik dat echt zo gezegd? Ja, want zo ben ik wel, even mezelf gezien vanuit een blik van een ander, en blijkbaar heeft mijn min of meer serieuze omschrijving van zaken een humoristische insteek. Ja, dan snap ik wel als mensen dat van mij kennen, mijn gebrek aan takt soms en lompheid dan ook wel lief vinden.

Neemt niet weg dat ik het nog steeds eigenlijk niet vind kunnen dat je uitbundig om je eigen grap lacht, maarja ik praat mezelf vrij door te zeggen dat ik het niet als grap bedoelde maar eigenlijk best serieus was. LOL
Sorry, ik kan mezelf nu even ook niet meer zo zereneus nemen.

Maar fijn te horen dat je ook iets aan mij hebt ookal heb ik mezelf nog niet in een richting ontwikkeld. Ik denk dat ik dat ook beter maar niet hoef te doen, als ik bewust een grapje maak snapt niemand m en dat zal zo met die prikkels ook wel zijn....

Wat verstaan jullie onder jaloezie? Hihi het woord op zichzelf alleen al ziet het er vreemd uit als niet taalbeheersende.
Toen ik klein was en geconfronteerd werd met dat woord, vond ik het lelijk en stond het voor mij voor negatieviteit.
Maar in het leven wordt je daarmee om je oren geslagen dus ik vroeg me af of hoe anderen dat woord interpreteren?

Goede morgen deze morgen!

Ben ik weer met al mijn vragen!
Maar nu met een praktische vraag over handoplegging/handreflexi.
Ik ken het vanuit mijn omgeving, maar als ik het zelf doe gaat dat vanuit een impuls dat ik dat moet doen en graag wil doen. Ik voel daarbij altijd veel warmte en rust rondom mijn hart en voel onder mijn handen veel gebeuren/tintelen, maar waar ik het meest oplet, is de lichaamstaal van de ontvanger (meestal dieren), wat me het idee geeft dat ik niet helemaal verkeerd bezig ben, ookal heb ik totaal geen kennis van waar ik nu eigenlijk mee bezig ben. Nadien spoel ik mijn handjes netjes met koud water af om te voorkomen dat ik de kwaal opsla in mijn lichaam, zo is dat door mijn moeder in ieder geval uitgelegd ooit.

Heb daar eigenlijk nooit een soort van last van ondervonden, maar deze morgen wel, ook niet heel ernstig hoor, gewoon van praktische aard, het houdt me wakker omdat het zo irritant is en ik kom uit de nachtdienst.

Deze morgen toen ik terugkwam van mijn werk heb ik even quality time genomen met mijn aanloopkat. Omdat ik het zo geweldig vind dat hij ondanks alles steeds weer blijft komen.
Hij heeft hele lelijke wonden, die soms helen en soms etteren, mist zijn staart en heeft geloof ik ook veel last van zijn rug, omdat hij een apart loopje heeft wat ik bij andere katten nog nooit gezien heb en durft te happen als je hem verder durft te aaien dan zijn schouders.
In onze knuffelsessie die nog nooit zo vertrouwelijk is gelopen als deze morgen, besefte ik me ineens dat mijn handen op zijn wonden had gelegd en dat hij het toeliet. (momenteel heel vies, pus loopt eruit) Het voelde net alsof ik erop lach en contact met die wonden maakte maar na een check hing ik er dus echtwel boven. Hij leek ervan te genieten dus ik ook en heb het maar laten komen.
Daarna mijn handen afgespoeld zoals mij altijd gezegd is. Pfff heb hem nog nooit zo ontspannen gezien als nadien.

Enfin, ik heb afscheidt van hem genomen en ben in mijn bedje gaan liggen. En toen begon mijn hand dus te tintelen op een hele irritante plek waardoor ik me nu dus afvraag wat dat wil zeggen? Omdat ik de bel ook heb horen luiden wat handreflexi betreft, en het net op een plek plaatsvindt waarvan ik dan denk dat het iets wil zeggen.
Het voelt hetzelfde als dat iedereen waarschijnlijk weleens zal hebben, die tic met je ogen dat je ooglidt steeds trilt. En om het duidelijker te maken over welke plek van de hand ik bedoel heb ik een foto gegoogled en dat specifieke plekje aangeduidt met een groen cirkeltje.
Dit:


Zou iemand met ervaring mij kunnen vertellen met waar ik nu eigenlijk mee bezig ben?

ALLERHEILIGEN

Zo ontzettend bizar....
Ik woon nu 3 jaar en 3 maanden in België en pas hier heb ik kennis gemaakt met Allerheiligen. Niet dat ik toen begreep wat het was, maar moest wel heel belangrijk zijn als men er zo statig mee omging.
Nu, deze week begin ik te begrijpen wat Allerheiligen precies inhoudt, en ik vind het bizar dat ik dat vanuit Nederland dan weer leer.

Ik kan me namelijk niet herinneren dat toen ik in Nederland woonde er rond deze tijd zoveel gedaan werd aan herinneringen ophalen aan je overleden dierbaren als nu.
Terwijl ik toen behoorlijk tv verslaafd was ipv pc.

Ergens heb ik dus de boot gemist en wordt geconfronteerd met iets totaal nieuws. Wat me super fascineert, omdat het zoiets warms geeft bij toch wel iets heel verdrietigs eigenlijk. Op deze dag wordt iedereen aan het woord gelaten of mag ruimte innemen die een dierbaar persoon mist of juist met warmte en liefde aan deze persoon denkt.
Ik vind het dat heel mooi om te zien en te horen, omdat het voor mij lijkt alsof alle vooroordelen rondom de dood van zo´n persoon even wegvalt en dat mensen de ruimte krijgen om vanuit hun hart te praten.

Bovendien vind ik het mooi, omdat dit voor mij dus totaal nieuw is. Ik loop hier nu 35 jaar rond heb vaak over Allerheiligen gehoord maar wist van toeten of blazen iets waardoor ik een beetje het gevoel krijg bij al deze mensen saamhorig samen te zien en enkele verhalen te horen, zie je wel! Dat is de verandering die er langzaam gaat komen waarover ze het hadden in 2010, 2011 en nu de 21ste december 2012.
Saamhorigheid, begrip die er doorgaans niet altijd is, maar als je samen iets deelt ineens wel.

Ookal laat ik mij niet beperken tot een dag of een week in een bepaalde week van kruisende maanden, om eens aan mijn verloren dierbaren te denken, vind ik Allerheiligen wel een super waardevol iets.
Omdat samenkomen met vreemde mensen en daar gesproken of niet, je diepste emotisch endus je kwetsbaarheid deelt, voor mij een teken is dat de wereld nog niet zo verhard is dan we soms vaak denken.

Anderzijds, ondervind ik van al dit beseffen ook weer een persoonlijk stukje groei in mezelf. Deze week zou ik alle ruimte gehad kunnen hebben om mijn zelfdodingsvriend te mogen herdenken. Immers ik voelde heel sterk dat het de rede waarom iemand doodging niet was, maar tijd voor degene die aan deze mens denkt. Maar ik was teveel bezig met mijn overleden kat, dus begon eerst al mijn overleden dieren te herdenken. Toen pas kreeg ik weer ruimte om aan alle dierbare mensen te denken die overgegaan zijn. Fijn die leuke herinneringen die dan de revue passeren, ook wel af en toe een traantje natuurlijk. Maar pas vandaag voor dit schrijven, denk ik aan mijn beste vriend die ook dood is. En ik kreeg verschrikkelijk de slappe lach! Want bij alles wat ik doe denk ik aan hem, zie ik zijn reactie op het gebeuren voor me, hoor ik zijn mening, behalve bij dit. Precies zoals hij dat gewenst had en bij hem past, niet met de kudde mee te lopen. Was dus weer een super momentje tussen ons mijn liefelijke lompheid versus iemand die er verschrikkelijk om zou kunnen lachen, als deze hier nog was.

Tijdens het schrijven wist ik nog niet precies waar ik het zou gaan zetten en of ik het wel zou gaan delen, maar ik doe het toch delen. En het meest veilige is dan mijn eigen verificatiedraadje.
Omdat ik besef dat ik toch wel een heel sterke persoonlijkheid ben, als ik binnen 3 jaar en 3 maanden, van niks hebben behalve katten, mezelf opgewerkt heb naar een vaste job, een home voor de katten en mezelf met hulp van anderen hier mijn jaarlijkse depressie heb weten te overwinnen. Dit laatste is nog te bezien, pas volgend jaar staat het vast natuurlijk of ik de tips en trics onder de knie heb als hetzelfde gevoel weer aandient.
Met al mijn negatieve en positieve kanten mag ik er in deze wereld dus best zijn.
Grappig dat het leven me met deze gedachte die ik heb over mezelf testjes geeft.

Ik krijg op mijn werk te horen dat ik maf loop en dat ik mijn armen te mannelijk beweeg.
En ik heb enkel de gedachte, “tsjonge, blijkbaar hoef jij niet zo hard te werken dan ik, dat je tijd hebt om te observeren”
Vroeger zou ik me ontzettend onzeker gevoeld hebben, en me aan hebben willen passen, maar nu wordt ik enkel nieuwsgierig, in de bril die deze opzet en het leven bekijkt. Ik denk dat deze namelijk bang voor me is omdat ik heel anders ben dat de meeste vrouwen zijn. En dat vind ik dan weer grappig.

Deze hele epiloog, hoort dus op mijn eigen draadje thuis. En niet op andere draadjes denk ik.

Nondeknetter! Ik ben geschrokken van mezelf en van de emotionele en geestelijke afhankelijkheid die een stinkstok teweeg kan brengen!
1 december wil ik gaan stoppen met roken en omdat ik dan weet, dat ik het super benauwd ga krijgen en super nerveus word. Dacht ik, laat ik dan nu alvast mijn gewoontes al een beetje gaan aanpassen.. Stoppen met roken in de auto, minderen op het werk, ´s morgens bij het opstaan, niet eerst koffie met een peuk, maar een stuk fruit, niet meer roken achter de pc (de moeilijkste van allemaal, want ik zit nu alweer een peuk te rollen).
Leek een goede aanpak, voelde goed, maar ik heb toch iets over het hoofd gezien geloof ik. Want blijkbaar van al die stinkstokjes minderen, wordt ik nu al angstig, verdrietig, overgevoelig, onzeker, achterdochtig en het ergste nog wel vind ik, dat ik het verleden met het heden lijk te verwarren. Iets wat nu gebeurt, kan ik blijkbaar niet relativeren en zoek verbanden in het verleden. Alsof je er bijna een delerium hebt ofzo. Pfff, nooit geweten dat die stinkstokjes je zo ontzettend afhankelijk konden maken.

Ik dacht vandaag, dat het eigenlijk best maf is, dat het moeilijk is om ermee te beginnen, ik bedoel, mijn eerste sigaretten vond ik de eerste jaren echt niet lekker en was er zelfs ziek van! En nu wordt ik er ziek van omdat ik ermee wil stoppen. Het begin en het eind zijn dus beide niet gemakkelijk. Gemeen spul dus!

Maar ondanks dit, ben ik toch van plan om mijn plannetje door te zetten en ben ik blij dat ik al een beetje begonnen was met stoppen. Want anders was ik mezelf geloof ik op 1 december kapot geschrokken van alle bijverschijnselen waar ik nog niet aan gedacht had. Kan ik nu mijn best doen om mijn mind controling nog meer kracht bij te zetten. Ookal voel ik mij een intens verdrietig kind waarvan haar lekstok afgepakt is, wanneer ik denk aan nooit meer roken.
Maf! Want ik erger me eraan als de buil leeg is dat ik een nieuwe moet gaan halen (stel ik dan regelmatig uit omdat ik niet afhankelijk wil zijn) en toch ben ik er dus zo afhankelijk van...
Net alsof ik mijn bestaanswaardigheid aan zo´n stokje opgehangen heb ofzo. Terwijl ik ook wel weet, dat dat zo niet is, maar toch voelt het zo. En ergens klopt dat dan denk ik ook wel, want in mijn leven heb ik me regelmatig achter mijn shaggie verstopt, al was het maar een shaggie rollen, omdat ik mezelf anders geen houding wist te geven en niet wist wat ik met mijn handen moest doen. Of nu tegenwoordig, als je in gezelschap bent waar niet binnen gerookt mag worden en de prikkels lopen even te hoog op die je binnen krijgt, is het maar wat fijn om zonder veel uitleg even uit de situatie te stappen om je te ontladen.

Tsja, ik denk dat dat mij onzeker maakt, dat het tijd wordt om op een betere en volwassenere manier voor mezelf te zorgen. En niet van die trucjes te gebruiken, maar gewoon mezelf te laten zijn wie ik ben. Dit laatste geeft rust, dus zal wel een kern van waarheid hebben....

Als je echt wil stoppen, dan stop je gelijk... geen datum want dat is uitstel... en uitstel is afstel

Ik rook ook, en baal er ook van!
Het is vaak als ik bezig ben met iets dat ik me erop betrap dat ik weer aan het roken ben...
Soms als ik bezig ben, rook ik 3 uur niet... maar merk wel dat ik ontzettend chagrijnig wordt

Mijn broertje zat een keer naar mijn sigarettenpakje te kijken en las hardop: Roken is dodelijk...
Hij was nog jong (11 jaar) en hij vroeg:" Waarom rook je?"
ik zei: omdat ik verslaafd ben... waarop hij vroeg:
Dus je bent verslaafd aan dood gaan?
naja... ik moest hem toen beloven dat ik niet te diep in adem en
eerst te drinken voordat ik rook

Het is natuurlijk een genotmiddel
Binnenkort wordt het zo duur dat er alleen nog maar op zondag wordt gerookt (net als vroeger)

groetjes

Hahaha Moonflowertje wat heb jij een broertje met humor zeg!

Voelt goed om het op deze manier te doen! Eerst wat gewoontes doorbreken, alvorens me volledig af te zetten.
Cold Turkey, is toch niet helemaal mijn ding, maaruh, ik moet eerlijk toegeven, nu ik me een stuk rustiger voel bij het idee "nooit meer" te roken. Betrap ik me toch regelmatig op de gedachte "waarom nog wachten tot 1 december?" Dus.... wie weet.

Wat ik me wel afvraag is: zijn het enkel de niet-rokers die aanstoot geven aan die teksten op het pakje? Of zijn er ook rokers die zich er stiekem iets van aantrekken? Ik besef me namelijk, dat ik eigenlijk nog nooit de hele tekst van zo´n pakje gelezen heb. Jij wel?

Ondanks dat ik stress ervaar, omdat ik niet weet wat ik nu van mijn omgeving moet denken. Of eigenlijk meer dat ik niet weet wat ik moet denken van mezelf, omdat ik meer bezig lijk te zijn om mezelf omlaag te halen ipv omhoog. Wat weer een wisselwerking heeft op mijn omgeving die daar best heftig op reageren in mijn blik momenteel.
Heb ik het stukje stress onderdrukken met een peuk toch aardig onder de knie. Ik ervaar vermoeidheid als ik niet rook, waardoor ik steeds sterker in de gedachtte wordt dat roken mij juist stress geeft. Even doorpakken en afzien lijkt me zo en eens zien wat voor bloemetje erachter die peuken steeds weggedrukt werd, want zo voelt het wel! Ookal voel ik mij alles behalve positief momenteel.

Maar ik denk dat dit heel sterk te maken heeft, met mezelf verstoppen en angsten omzeilen. Gelukkig heb ik mijn tools nog, wat me zelfzekerder maakt, namelijk van een hoop strond iets positiefs weten te maken en mind controling.
Hoe vervelend en hoe rot ik me er ook onder voel dat mijn omgeving momenteel zo doet, (door mijn eigen domme fouten, die ik steeds weer herhaal) zie ik het toch ook als een compliment. Want mensen gaan niet zoveel energie in je steken, als ze je de moeite niet waard vinden, laat staan zoveel risico´s nemen voor je. Mooi is het eigenlijk wel, maar is ook wennen, mensen zien mij op mijn plaat gaan en steken me in feite handen toe, maar ik heb geen flauw benul hoe ik die aanpakken moet omdat ik het zo gewoon ben om alles maar zelf te doen en dus ook de verantwoordelijkheid te nemen als het misgaat of even niet zo loopt zoals ik het wilde. Bovendien, hebben ze vragen omdat ze zich zorgen maken over me, omdat ze me van een vrolijke flierefluiter nu opeens zien als een mens met veel zorgen.
Ze halen zich vanalles in de kop, maar dat is het niet, het is gewoon omdat ik, ik ben en dat ik mijn masker langgeleden al af heb gelegd. Ik zit gewoon in een groeistuip, ben met een veranderingsproces bezig, wat me soms met zaken confronteerd waardoor ik even niet kan lachen.
Maar leg dat maar eens uit. Dat neemt de zorg van hun niet weg.
Ik zou bijna overgaan tot een leugen te vertellen waar ze wel iets mee kunnen, maar dat ga ik niet doen. Want ik heb geen zin, om iets wat niet waar is, de rest van mijn samenwerking met hun in stand te moeten houden. Liegen, dat heb ik mezelf toen ik 9 was en zwaar in de problemen kwam daardoor, voorgenomen dat ik dat nooit meer zou doen.
Dus nu broei ik op een antwoord, waardoor zij niet meer zo´n zorgen hoeven te hebben, ik me er goed bij voel en mezelf recht in de ogen kan blijven kijken en dit stadium gewoon door kan maken. Want blijkbaar heb ik dat nodig, anders zou dit niet de tigste keer zijn, dat een veranderingsproces dit allemaal teweeg brengt.
Als je qua ontwikkeling kijkt, denk ik nog steeds dat ik in de groei zit, maar qua aanpak lijk ik er weer een zooitje van te maken. Zo voelt dat. Ondanks dat, denk ik dat ik toch misschien een beetje wel, goed bezig ben. Dus maak je geen zorgen! Doe ik al meer dan genoeg!
En het is bewezen dat ik het uiteindelijk goed oplos.

Tsja, inmiddels kennen mensen mij wel die mij kennen.
Als het super tof gaat en ik daar trots op ben deel ik dat graag, maar vind het ook belangrijk te vermeldden als je op je snufferd bent gegaan dat je dat toegeeft.
En ik ben de afgelopen 2 dagen dus op mijn snufferd gegaan, ondanks alle tips en trics die ik ken en geleerd heb, toch even vervallen in oud gedrag, vermijden en weglopen voor je angsten. (Waarschijnlijk hadden jullie dat allang tussen de regels doorgelezen van mijn voorgaand bericht )
Maar blijkbaar ben ik toch ietsiepietsie meer volwassen geworden, dat ik me op dag 3 weet te herpakken en ondanks dat ik foute beslissingen heb genomen en dit als leerpunt zie voor de volgende keer, want die gaat zeker wel komen hoop ik. Ik mijn verantwoordelijkheid neem, het allerbelangrijkste is, dat ik ondanks dat ik fouten gemaakt heb, mezelf nog steeds recht in ogen kan kijken en het dan niet echt belangrijk is wat andere van je denken of vinden, omdat je naar eer en geweten te werk bent gegaan.
Ik ben dus toch wel een beetje trots op mezelf en dankbaar voor het feit dat ik hier al zoveel geleerd heb.
Als je niks doet, kan je ook geen fouten maken, denk ik zo. En in mijn geval, leer ik eigenlijk meer van mijn fouten, omdat ze langer in mijn herinnering blijven staan, dan alles wat je goed doet.

Van deze les, neem ik iig nog wat leerpuntjes mee.
De al oude les, me toch wat meer leren om op mijn gevoel te durven vertrouwen. Want achteraf blijkt nog steeds, dat dat mijn beste raadgever is, terwijl ik nog steeds de gewoonte heb daar twijfel uit te trekken en ter zijde te leggen.
Ik dingen heel graag goed doe, en me daardoor in hoeken wring die teveel vragen van mijn kunnen. Of misschien nog een ontwikkeling is waar ik pas klaar voor ben als ik me in andere zaken verder ontwikkeld heb.
En leren mezelf sneller te lezen, vaak is het dat mijn omgeving door mijn gedrag, me vaak een helpende hand toesteekt zodat ik niet dieper val.
Maar omdat ik heel vaak zelf wel weet dat er iets aan de hand is, maar mijn vinger er niet op weet te leggen en het niet weet te forumuleren dat ik die helpende hand, als een nog groter probleem zie dan ik al heb. Misschien, omdat ik nog steeds de bril van alles zelf moeten doen en oplossen nog steeds niet kan afzetten.
Inmiddels heb ik wel geleerd, dat als je om hulp vraagt, die hulp ook wel komt. Maar nog steeds ben ik eraan gewoon, dat mensen mij te hulp schieten als ik zelf nog niet in de gaten heb dat ik deze wel kan gebruiken.

Waardevolle, op je snufferd gaan les was dit dus wel weer.
Bij de weg, ik gaf dat stoppen met rokken overal de schuld van, maar volgens mij is dat ook nonsen. Vandaar, dat ik mijn besluit gewoon lekker doorvoer, stress of geen stress, vind dat een smoes 1e klas om te gebruiken tegen het feit dat ik nu ondervonden heb dat die peuk geen voldoening geeft.