Spuds eigen verificatie draadje voor haar levensvr

Gòh, ik had een paar nachten geleden een ingeving waar ik compleet rustig van werd.
Ik was over het leven na aan het denken, de ontmoetingen die je zoal hebt en de afscheiden. Bijzondere mensen, bijzondere dieren die ik tegengekomen ben. En ineens dacht ik bij mezelf, toch ben ik in mijn leven heel anders omgegaan met het afscheid bij dieren dan bij mensen. Terwijl beiden eigenlijk wel een grote impackt op mijn leven hebben. Bij een afscheid van een dier kon ik veel sneller mijn hart weer opnieuw open stellen voor een ander zonder daarbij opnieuw angst te voelen die ook weer op een bepaald moment los te moeten laten, terwijl juist bij een dier die kans veel groter is als bij een mens.
Toen bedacht ik me, waarom maak ik die keuze toch om dat verschil te maken? Het enige wat het mij opleverd is angst voor angst en dat leverd eigenlijk niks op behalve dan dat ik erg slecht ben een diep contact met mensen aan te gaan. Dan vind ik ze al snel lastig worden. En waarom? Om die paar afscheiden in mijn leven die me geraakt hebben? De helft minder afscheiden als ik met dieren heb gehad? Endus in feite mezelf het geluk ontneem om met nieuwe mensen nieuwe indrukken op te doen? Lekker makkelijk Spud om je dan maar af te zonderen zo maak je niks mee en zo is je leveninstelling helemaal niet.
Dus toen bedacht ik me, als ik mezelf nu eens gewoon de ruimte geef in ontdekken en me net zo openstel tov mensen als dat ik met dieren doe, wat heb ik te verliezen?
Grappig hoe zoiets kan werken, ik werd meteen rustig en minder angstig voor het sociale. De volgende dag deed ik zelfs iets wat ik in heel mijn leven nog nooit aangedurfd heb, gewoon op iemand afstappen die mijn aandacht trok en een sociaalpraatje aanknopen. Het liep wel niet zo vlot maar het voelde wel goed! Omdat ik gehoor gaf aan mezelf ipv er vanalles voor te zetten.
Tof hoor!
Het begin is het halve werk ofzoiets

Hihihi, blijkbaar denk ik weer heel raar, want iedereen die ik mijn gedachtegang vertel (bovenstaande) zegt: "dat is toch normaal dat een afscheidt van een mens anders is"
Voor mij een beetje een teleurstelling want ik dacht echt voor mezelf het wiel uitgevonden te hebben.
Maarja blijkbaar mis ik toch een beetje de denkslag om hier werkelijk op het aardse te zijn hoor. Nu dacht ik laatst wel aan de discussie over al die opstanden in de moslimlanden deel te kunnen nemen, ik maakte me een beetje bezorgd over wat er zou gaan gebeuren met dat land als zo´n dictator echt verdween? Ik vroeg me af wat voor standvastigs ze dan nog zouden hebben behalve het leger en de kerk? En wederom werd het stil. En ik snap dat niet.
Ik bedoel, denk ik dan zo simpel door te denken dat die landen echt nog geen groeperingen gereedt hebben staan om een democratie te maken? Wij hebben al veel langer een democratie en pas vorige week leerde ik, dat al die moslimlanden die nu in opstand zijn gegaan pas zo´n 40 jaar werkelijk hun eigen land hebben.
Nu ja, om meer vragen bij mezelf te voorkomen heb ik het nieuws maar een weekje niet gevolgd.
Maar ik moet wel zeggen, ik voel me soms echt een hobbit in mensenlichaam hoor!
Ik ben een zwever dat zegt men, maar als ik dan mijn best doe om de landing in te zetten lukt dat niet altebest geleuf ik.
Maar blijf proberen, ooit vind ik mijn ei wel uit.

Hoi Spud hier ben even ferm gegrepen door het leven, niks geen paranormaal denken, line hard overleven of anders alles verliezen.
Maar ik heb het overleefd hoor. De boodschap is duidelijk, niet meer af laten leiden en gaan zweven, ik voel me net in een militairistisch kamp.

Want van zodra ik maar een beetje durf te zweven wordt ik met harde hand terug getrokken. Even niet leuk, maar ik begrijp de noodzaak ervan. Ik moet aarden, en dat moest ik al jaren en dat deed ik steeds niet. Dus nu wordt ik liefdevol doch hardhandig geaard. Blijkbaar is het belangrijk dat ik aard, anders zou er niet zoveel moeite worden gedaan.

Nog steeds vind ik het niet leuk, maar dat zal wrs nog wel komen. Ik ben een hardnekkig leerling, die sommige lessen niet eens wil leren omdat ik er nog steeds de noodzaak niet van zie dat ik dat dan moet zijn die dat allemaal moet leren. Wat zijn ze allemaal met me van plan zeg?

Zo moet ik me ook uitschrijven hier, hoe doe ik dat?

Groetjes,
Spud

Spud... Je mag best zweven!, zolang je maar met beide benen op de grond blijft! of terwijl: ge-aard blijven!
zo kan de bliksem inslaan... maar jij blijft heel!

maar ik begrijp wel waar ze met jou naar toe willen, hoor
waarschijnlijk heb je last van "overactieve"chakra's...
dit, terwijl jou wortel chakra, nog niet genoeg is ontwikkelt...

vooral je zonnevlecht en het derde oogchakra gaan een loopje met je nemen...
zodat je je volledig overgeeft aan de "vlinder" in jezelf...
( omdat het zo goed voelt)
maar elke keer weer, zal je je hoofd stoten, tegen de zelfde dingen...
zo krijg je echt een opgekropte woede in jezelf ( of misschien heb je al woede aanvallen?)
op zo'n moment, ben je echt los!
elke les in het leven, komt op jou pad, omdat het voor jou belangrijk is... niets is zomaar!
elke keer dat je je bewust wordt, van de gewonnen inzicht,
zul je voelen, dat je een stapje de goede kant op gaat...
en dat is het meest van de keren, vooruit!
ach, en soms moet je wel eens een stapje terug doen, of ff stilstaan, om uiteindelijk weer verder te kunnen...
je bent een mens, die op de aarde leeft...
het is echt de bedoeling dat je met gevoel en je verstand, in dit lichaam blijft... zolang je leeft...
probeer je te focussen op de prachtige natuur, de aarde en al zijn bijzondere plekjes...
ga lekker wandelen door de bossen, maak foto's
blijf ge-aard!
dan komt alles goed

groetjes moonflowertje

Uitschrijven kan alleen NiMS...
Je zou hem een pb kunnen sturen en vragen of ie je wil uitschrijven...

succes met alles!

Een hele mooie quote!!

Spud, je moet helemaal niets. Als je niet wil aarden dan aard je gewoon niet. Ga gewoon door met zweven. Wanneer je uit gezweefd bent dan ben je uit gezweefd dan kom je vanzelf.. naar de aarde en dan.. gaat alles weer vanzelf. Niets forceren, niets moeten. Gewoon doen wat je wil doen. Geniet van het leven. Het is helemaal van jou.

Liefs van mij

Ik kom hier eigenlijk omdat ik feedback kreeg en wil peilen of ik dat hier ook doe?

Maar ik ben eigenlijk verbaasd dat dit draadje nog bestaat en na het lezen van jou reactie Moonflowertje heb ik er zelfs een vraag bijgekregen.
Namelijk, telt het ook dat die woede aanvallen, vooraf plaatsvonden?
Het is namelijk zo dat ik als kind behoorlijk veel woede aanvallen had en dat men dat niet zo gezond voor mij vond dus ik daarvoor in therapie moest. Mijn gevoel daarover is eigenlijk nog steeds, dat ik daar afgeleerd heb mijn ware gevoel te tonen en daardoor aan het twijfelen geraakt ben over mijn gevoel. Daar ben ik bewust geraakt van het feit dat ik me dus niet altijd zo gedraag in de samenleving als men dat verwacht.
Oké het is niet netjes om woede uitbarstingen te hebben, maar voor mij is dat altijd een uiting geweest van alle gevoelens die ik oppikte en zich in mij opstapelde, en op die manier ontladen dat.
Sinds die therapie, heb ik eigenlijk nooit weer echt een woede uitbarsting gehad, wel een beetje maar gecontroleerd, waar zelfs mensen van schrokken. Ingehouden woede is blijkbaar enger dan gewone woede.

Maar misschien hangt deze vraag wel samen met de vraag die mij dit draadje liet opzoeken.
Ik weet van mezelf dat ik een vragensteller ben en zeer veel behoefte heb aan feedback. Nu kreeg ik als feedback, dat ik naar antwoorden blijf zoeken, als men de mij de gewenste antwoorden niet geeft. En ik kan me dat ergens eigenlijk wel voorstellen, want soms als mensen mij antwoord geven op mijn vraag heb ik ook de neiging om nog veel meer extra vragen te krijgen.
Ik vraag me af of ik dat hier ook doe?

Want ik denk altijd wel dat ik open sta voor andere ideëen, vind ik ook heel belangrijk omdat ik bang heb voor verstrikt te raken in je eigen denken, maar als het klopt, heb ik dus nog steeds een achterdeurtje open staan, in de wil andere imput toe laten in je denken.

Woede is een normale emotie en spreken vanuit je buik is niet minder dan vanuit je hart of hoofd. Ik vind het heerlijk als mensen hun woede tonen en opgekropte frustratie loslaten. Veel mensen kunnen er niet tegen en voelen zich geïntimideerd... maar zolang je niet projecteert en niet over de grenzen van mensen gaat is er niets aan de hand. Het jammere is dat niet veel mensen weten om te gaan met zoveel energie tegelijk en dan schrikken en zwijgen tot de bui overwaait, met als gevolg dat jij je schaamt/schaamde voor je woedeuitbarsting. Tja en zo creëren veel mensen samen (!) een drama waar ze niet uitkomen.

Wat is er mis met woede? Wat is er mis met hopen op een antwoord als je een vraag hebt... en nog één en nog één? Wat is er mis met verstrikt raken in je eigen gedachten? Alles heeft z'n doel. Misschien schiet je door naar je hart of naar je buik en ligt daar het antwoord... of de antwoorden.

Wat ik denk is; je wilt het graag helemaal begrijpen, en niet een klein stukje...
...wat meestal nog meer vragen oproept
Om dat inzicht te kunnen hebben, is er allerlei informatie nodig, zodat je het levendig voor je kan zien
"het naatje van de kous willen weten
^^ ik hoor dat zo vaak
Zelf ik er er niets verkeerds in eigenlijk
Ik heb dan ook vaak de neiging om iets van a tot z te vertellen terwijl abc genoeg was geweest...


Je doet het dus wel
Maar puur om het te kunnen begrijpen...
Of het plaatje kloppend te krijgen
In jou gedachte is het gewoon nog niet compleet...
Dus is het logisch dat je blijft vragen...
Op jou vraag over die woede aanvallen die je vroeger had, kreeg ik heethoofd in mijn gedachte
Sommige mensen hebben "iets" waardoor zodra het bloed ietsjes warmer wordt, het meteen kookt...
Bij mensen die alcohol drinken komt het vaak voor!
Het bloed wordt dunner en warmer en dan worden ze agressief (kwaaie dronk)
Een jong meisje drinkt geen alcohol
Ik vertel het omdat ik het wel eens op tv gezien heb...
Ook heb ik wel eens een boek gelezen over Dis
(dissociatieve identiteitsstoornis) waarbij het ook over een bepaalde woede gaat...
Dit hebben best een hoop mensen... vanaf jongs af aan...
(het boek heette geloof ik: Ik in het meervoud)
Het kan komen door een soort van traumatische ervaring die in je onderbewuste is bewaard gebleven
Omdat je verteld dat je nog zo jong was, op het moment dat je die woede-aanvallen had, kan dit dus best?
Maar je bent in therapie gegaan en daar heb je er mee leren omgaan...
Maar in principe is het er nog wel... toch?

Zelf heb ik ook een "onverklaarbare woede" in me, hoor!
Alleen houd ik het binnen...
waardoor ik nu chronische hyperventilatie heb

Wat ik zou moeten doen (van mezelf)
Is Regressie- reïncarnatie therapie om te kijken waar de oorzaak ligt en het te kunnen loslaten...
Alleen mijn probleem is het financiële stukje...
Dat staat er tussenin, helaas

Maar komt wel goed

groetjes moonflowertje

En ja hoor ben ik weer met al mijn vragen! Maar ook met de behoefte jullie wat meer inzicht te geven over mij.
Maar eerst voor jou Moonflowertje, als jij werkelijk behoefte hebt aan de hulp die jij zoekt, mag het financiële stukje je daarbij niet in de weg staan. Is mijn geloof tenminste.
Ik weet niet hoe het zit met jou maar toen ik zoekende was naar hulp en begeleiding had ik eigenlijk geen cent te makke. Toch weerhielt het me niet om hulp te zoeken. Ofwel ik zocht hulp binnen mijn betalingsklasse, of wel ik kreeg hulp via zelfhulpboeken en het is me weleens overkomen dat ik een vergissing maakte en bij iemand terecht kwam die een uur tarief hanteerde die ik echt niet betalen kon. En wat ook niet in mijn verzekeringspakket lag. Ik gaf dat dan heel duidelijk aan en wilde best een betalingsregeling aangaan of iets, maar gek genoeg zagen mensen dan altijd mijn wil in en of ze zeiden dat ik de rekening niet hoefde te betalen, of ik kon dat echt wel in termijnen doen omdat ze me daarin wel vertrouwde.
Ik kan me niet voorstellen, dat mensen dat bij jou ook niet zullen doen. Als je maar vooraf openkaart speelt, want ergens is toch het allerbelangrijkste voor ons, eerlijkheid en oprechtheid?
Klinkt misschien een beetje lomp zoals ik het nu ga schrijven en heb ik geen flauw benul hoeveel jou behandeling zou moeten kosten. Maar ik heb me voorgenomen, om jaarlijks een kat of 2 te laten neutraliseren, gewoon omdat ik daar heel sterk in geloof dat dat katten helpt. Nu zal ik nooit mensen helpen die denken ik neem een kat in huis, want ik ken toevallig iemand die eens per jaar de kosten van een castratie of sterilisatie wil betalen, nee ik kies toch echt wel dieren en mensen uit, die het zeker wel willen maar absoluut niet kunnen.
Maar nu denk ik dus, ik ben zoveel geholpen, misschien zou ik jou kunnen helpen, door een eerste behandeling te betalen ofzo?
Ik kan dat nu missen, en ik heb in het verleden zoveel hulp gehad, mijn dankbaarheid daarvoor zou ik kunnen laten zien om iets terug te doen voor een ander. Het is jou ontwikkeling en dat blijft het ook, maar als ik jou daardoor een opstapje zou kunnen geven door creatiever te worden, met zaken die je niet hebt, vind ik dit absoluut geen slecht idee.
Buiten dat, ik zit nog super in mijn eigen ontwikkeling, dus ik kan mensen nog niet zo goed helpen op de manier wat ik voor ogen heb. Spiritueel.
En nee, met geld valt niks te behalen, maar nu ik werken ontdekt heb en elke dag erbij stilsta waarvoor ik dat doe, vind ik het toffer om naar mijn werk te gaan wanneer ik weet voor wie of wat ik dat doe, dan als er niks aan de hand is.
Denk er maar over of je dat wil.

Wat de woede betreft, ik heb nooit mijn woede gericht op mensen, eerder op materiaal. Maar blijkbaar is dat ook not done in de wereld, al begrijp ik nog steeds niet waarom mensen er moeite mee hebben dat ik zaken van mezelf stuk maak ipv dingen van anderen.
En inmiddels doe ik dat ook niet meer, want inmiddels heb ik geleerd dat je jezelf daar enkel mee hebt en ook nog eens een hoop problemen extra zoals onbegrip etc.
Ik heb wel heel sterk het gevoel, dat ik doordat ik me ervan bewust raakte dat dit gedrag niet geaccepteerd werd in de samenleving, ik uiteindelijk behoorlijk vertrooid geraakt ben in mijn eigen gevoel en voelsprieten. En dat ik daarin, dagdagelijks nog zoekende in ben en zeker heel veel twijfels in heb. En dat dat de rede weleens zou kunnen zijn, waardoor ik niet aard.
Wie wil wel leven in een wereld die hij of zij maar voor de helft van de tijd begrijpt, omdat je aan zoveel aanpassingsregels moet voldoen?
Begrijp me niet verkeerd hoor! Ik wil nog echt niet dood, ben veelste nieuwsgierig naar het te ontdekken wat de wereld nu precies met mij wil? Inmiddels heb ik voor mijn gevoel een behoorlijke metamorfose doorgemaakt, door me aan te passen aan zaken die ik nog steeds niet begrijp.

Om het tot deze aarde terug te brengen, men zegt dat ik borderline kenmerkend ben, althans die diagnose heb ik gehad, en heb flink mijn best gedaan, om al die negatieve symptomen uit de weg te ruimen. En ik vind dat dat mij aardig gelukt is, want in vele dingen die me overkomen, ben ik me ervan bewust dat ik geen slachttoffer ben. En ik heb ook zekers het grijze gebiedt gezien tussen dat zwart wit denken. Wellicht dat ik daardoor zoveel vragen stel?

Enfin ik ga mezelf steeds meer een heel en compleet mens voelen, met ook een zekere trotsheid over wat ik bereikt heb. Maar het stukje zweven en werkelijk hier zijn, roept veel vragen bij mij op.
Omdat ik in veel zaken wel besef dat ik zo moet reageren, maar dat niet wil, omdat het niet goed voelt. Ik wil best aarden, maar hoe kan ik dat doen in een wereld waarvan ik het meeste van mijn tijd hier daar niet aan wil voldoen, en het totaal niet snap?

Tegen die tijd dat ik daaruit ben, denk ik dat ik mijn leven al werkelijk verspeelt heb, om een goed medium voor andere te zijn.
En sorry, ik zal bestwel een gave hebben om andere te helpen, maar ik vind het te belangrijk om mezelf helemaal zuiver te hebben. Ik wil mensen geen advies geven, terwijl ik dat advies op de zijlijn met een vergrootglas bekijk, omdat ik weet dat ik zelf nog steeds niet zuiver voel en denk.

Soms denk ik welleens, op het sociale vlak ben je maar een alian Spud. Maf maar zo voel ik me vaak wel.

Zelfreflectie is nobel. Ken uzelve, zei Socrates al. Naarmate je je steeds bewuster bent van wat er in en om je heen gebeurt, word je ook fijngevoeliger. Pas op voor de valkuil dat je alles bij jezelf gaat zoeken; sommige 'stukken' zijn niet van jou. Als je dat hebt vastgesteld, doe je de ander tekort om niet als spiegel te fungeren. Ongevraagd advies werkt nooit (ik zeg het en ik moet je bekennen dat het mijn grootste valkuil is), maar als mensen open staan is het zonde als ze via jou niet zouden mogen leren.

Wat lief dat je dat zo schrijft, maar zo ben ik niet
Mijn zusje wil het ook voor me betalen...
Het is gewoon moeilijk voor mij om iets van anderen aan te nemen
en wat jij schrijft, Mars dat herken ik helemaal
Ik heb er een handje van om mensen ongevraagd advies te geven...
Dat komt omdat ik heel graag mensen help!
Ik leer ontzettend veel van andermans fouten eerlijk gezegd...
Daarmee verwacht ik dat andere mensen dit ook doen --> FOUT!!!
En ik weet dat het niet altijd gewaardeerd wordt...
Maar dat is aan de ander, vind ik
Ik vertel gewoon wat ik weet, en wat mij in zo'n situatie geholpen heeft, wat een ander er mee doet moet ie zelf weten!
Om mij heen heb ik best wel veel mensen met de nodige problemen
sommige komen wel eens naar me toe en leggen hun probleem bij mij neer...
Omdat ze mijn mening willen weten
Omdat ik naar het geheel kijk, en daarop mijn waarheid vertel
Kijk als mensen een conflict hebben, komt er 1 naar me toe
...
de ander ken ik soms niet eens... maar weet wel dat de ander ook een versie heeft van het verhaal wat mij verteld wordt...
Het mes snijd aan 2 kanten, zeg maar
Ik houd het mes voor ogen, en niet welke kant het scherpst is
Ook probeer ik geen partij te trekken
sommige proberen zich in een goed daglicht te zetten...
doen er alles aan om mijn gelijk te krijgen, het enige wat ik daarop vraag is dan: wat wil je nu horen ?

een tijdje terug was dit ook het geval
Ik kreeg naar mijn hoofd: ja, maar jij mag mij niet! dzzzz
weer terug bij af! ik word daar echt moe van...
Er zijn maar weinig mensen met wie ik het niet kan vinden eigenlijk....ik kan zo niemand bedenken met wie ik problemen heb?

Vooral als dan een half jaar later blijkt dat ik gelijk had
Dat kan ik niet uitstaan!!!
Maar... ook daar zal ik de oorzaak van moeten inzien en oplossen
^^

Regressie-therapie
voor mijn gevoel gaat dit hem worden
als ik dat achter de rug heb, heb ik zoiets van : boeie, wat kan mij het schelen, ja... nou en?
haha
Ik kan het me niet voorstellen... maar we zullen zien

groetjes Moonflowertje

oh wat herkenbaar allemaal!

Ik zou die regressie ook heel goed kunnen gebruiken, maar ja... financieel he!
Maar dat komt vanzelf, zal nog wel niet het moment zijn denk ik dan... want ik weet zeker dat als het moet, we dat ook kunnen betalen... dat komt dan op jou pad! zal nog wel niet mijn tijd zijn denk ik.
En andere mensen willen helpen... ja ja hier nog zo een... ik ben vaak een spiegel voor de ander, word idd niet altijd gewaardeerd! Ik kan er gelukkig wel goed mee omgaan en het loslaten. Ze zijn er nog niet aan toe denk ik dan. Wat familie of vrienden die dicht bij mij staan betreft, frustrerend!!!! Zo moeilijk om te accepteren, maar ik doe het toch! Moet soms echt mezelf inhouden, want ben geneigd om het erin te stampen! verstand en gevoel ligt nog niet op een lijn bij mij.

Ik heb het laatst ook echt gedaan, ik wilde het er echt in slaan en hard ook! Ik was boos en gefrustreerd, ik wilde perse dat die persoon het ging inzien! En waarom!? Omdat ik het slachtoffer was geworden van die persoon zijn gedrag! Maar niet wilde los laten! ik wil helpen en ook voor mezelf! Ik heb het erin geslaan! Echt woede! Alles kwam eruit! Agressie niet normaal! Dat had ik nog nooit van mezelf gezien, niet zo erg tenminste en zeker niet meer op deze leeftijd... en je moet eens weten wat voor nut dat heeft gehad?! NIETS! HELEMAAL NIETS!

Wat heb ik eraan over gehouden, schaamte naar mezelf vooral! Jeetje hoe heb ik me zo kunnen laten gaan!

Dit is een duidelijke les voor me geweest! Alles moet echt uit vrije wil gebeuren, dat is me nu wel duidelijk geworden.

Liefs van Tammie

ja... dat klopt inderdaad, vrije wil
Maar je mag iemand wel een duwtje geven, soms...
Het gaat om dat inzicht inderdaad...
En dat zal die iemand zelf moeten "beleven"of "bewustworden"
inzien...
Soms ligt de oplossing zo voor de hand... maar ze zien het niet!
Ik ben best goed met andermans problemen, terwijl ik mijn eigen "sores" voor me uit blijf schuiven

Ik zie dat zelf ook wel, alleen kan ik er niets aan doen

groetjes Moonflowertje

Haha die emoticon waar je ook mee begint he hahaha

maar ook WEER heel herkenbaar!:)

haha

Mensen willen helpen, ongevraagd advies geven, teleurstellingen, etc, super herkenbaar!
Maar, ik begin inmiddels mijn rust daarin te krijgen. Omdat ik vele malen mijn hoofd gestoten heb en vele malen er ontzettend letterlijk ziek van geworden ben. Ik heb geen zin meer om ziek te worden van andere mensen.

Ik weet niet hoe ik dat ineens ben gaan doen, kan ik jullie dus ook geen tips over geven. Maar inmiddels, geef ik mensen nog steeds wel ongevraagd advies, geef gevraagd advies en mijn inzichten hoe ik dat zou doen. Maar het stoort mij niet meer of mensen er nu wel iets mee doen of niet. Belangrijkste voor mij is inmiddels, dat ik het gezegd heb, zodat ik me achteraf niet schuldig hoef te voelen omdat ik niks gezegd heb. Het blijft toch de verantwoording van die mensen om er iets mee te doen.

Tammie en Moonflowertje, ik heb heel veel moeite met het lezen dat jullie wel behoefte aan hulp hebben, maar de financiele middelen niet hebben. In mijn beleving kan dat niet.
Als je iets echt wil, dan vind je een weg in dat uit te voeren.
Is het niet via een betalingsregeling, dan wel dat je in natura (klusjes doet en daarmee je sessie terug betaald), jullie bezitten immers ook kwaliteiten waar je in deze hartstikke veel gebruik kan maken voor jezelf. Ipv enkel voor anderen. En soms je trots aan de kant zetten en aanbiedingen wel te ervaren. Het risico zit er altijd in dat iemand anders daardoor gaat stoefen met dat deze jou verder geholpen heeft, maar er zijn ook evenzoveel mensen die dat niet doen. Dat inschatten ligt aan jullie en volgens mij hebben jullie daar wel je voelsprieten voor.

Geld heb je nodig, klopt, maar geld is nog steeds niet de fundering van je leven. Ruilhandel vind ik nog steeds een betere optie.

En dankzij jullie heb ik ook wat geleerd, niet meer aanbieden om iets te betalen voor een ander, omdat ik het momenteel missen kan. Da´s niet echt helpen, naar mijn mening help ik meer, door te opperen naar mensen te zoeken die je willen helpen en waarvoor jij dan weer een ander klusje doet.
Bedankt voor dit herwonnen inzicht.

Ik denk dat ik begeleiding nodig heb om te aarden of anders een confronterende opmerking, want ik denk dat ik echtwel door aan het slaan ben in mijn dierenliefde.

Zij hebben me ook zoveel steun gegeven en standvastigheid gegeven in mijn opgroeien, dat konden mijn ouders niet want die waren te druk bezig met elkaars leven te verzieken wat ze na 34 jaar nog steeds wel een beetje volhouden. In de vorm van trekken.
Ik ben er een beetje klaar mee. Ik ben getekend daardoor, hecht me niet zo makkelijk aan mensen, vrienden denk ik vaker aan dan mijn familie.
Maar als ik besef dat het me inmiddels meer raakt, dat een wild aangereden dier me meer raakt, dan het verlies van mijn beste vriend, denk ik toch dat ik mezelf verkeerd aan het ontwikkelen ben.
Ik ben immers mens, en moet hier ook mijn taken vervullen. En totaal geen mensen kennen geeft me ook geen gevoel van gelukzaligheid, dus de behoefte is er wel.

Maar gewoon niet zomaar met iedereen, want als je basis (ouders) je al een twijfel gevoel geven wordt je kritischer. Al geef ik mijn ouders daar niet de schuld van, ik heb iets ontzettends waardevols van ze geleerd, in de tijd dat ik nog zwart wit dacht. Hebben zij mij het voorbeeld van grijs gebiedt gegeven.
Iemand kan ontzettend liegen, maar dat is de waarheid van degene, want zo ervaart deze dat.

Ik leer dus nog steeds wel, maar wil een stapje verder in het contact met mensen aangaan, want vaak voel ik me daar nogal autistisch in. Mijn neefje volgens mij is hij HSP allebei eigenlijk wel, maar mijn eerste Neefje, daar herken ik zoveel in, als hij het de moeite vind om te reageren op jou doet hij dat, anders negeert hij je. Asperger heeft hij volgens mensen die het belangrijk vinden dat je de sociale regels onder de knie hebt. Ik denk dat hij al vroeg weet wat hij wel wil en wat niet en dat de omgeving daar moeite mee heeft. Maf, ik zie hem bijna nooit, maar er hangt altijd een soort van begrip tussen ons in, als ik iets tegen hem zeg, krijg ik altijd een reactie terug.

Jeps mensen zijn eng voor mij omdat ik die nonverbale communicatie niet snap, ik ken de regels wel, maar heb mijn gezicht en vingers nooit geoefend in de spiegel dus ik geef blijkbaar altijd een verkeerde reactie.

Ik wil zeker wel doorgaan met wat ik met dieren doe, lijkopruimer, opvang, verplaatsen, meedenken. Maar ooit gaat er een punt zijn waarbij ik denk, ik heb de afslag mensen gemist, dat wil ik niet. Want ook voor mensen kan ik iets betekenen, al is het maar mijn gedachtes over dieren overbrengen, of het creatieve uit je te halen.
Zou iemand zich op willen werpen tot aardbegeleider?

Zou jij ze herkennen?