Spuds eigen verificatie draadje voor haar levensvr

Ik denk het wel Mars, want Enigma en jij zijn daar volgens mij al een heel tijdje mee bezig.
Ik weet dat ik het zelf moet doen, maar sinds dat mijn laatste klankbord weggevallen is en ik het al een tijdje behoorlijk zelfstandig doe, waar ik trots op ben. Merk ik toch wel heel sterk, dat ik een klankbord mis in het leven hier en nu. Een menselijk klankbord wel te verstaan, want ik geloof dat ik klankborden genoeg krijg vanuit de dierenwereld momenteel.

Leuke reactie. Dankjewel. Oké, mijn spiegel. Ik denk dat jij veel verder bent dan je zelf ziet, tenzij je op het moment dat de onzekerheid toeslaat graag bevestiging wilt of graag gezien wilt worden om wat je allemaal goed doet. Natuurlijk hebben we allemaal ook zo nu en dan bevestiging buiten onszelf nodig, althans dat maakt het wel aangenaam. Waar ik jou zo nu en dan mee zie worstelen maakt je juist als mens voelbaar. Ik geloof niet zo dat jij een duidelijke grens trekt tussen mensen en dieren, anders zou je je verhaal hier niet doen op de manier waarop je dat deelt. Als jij vindt dat je doorschiet in je dierenliefde, geef dan eens aan waar je op zou willen korten en waar je je aandacht dan aan zou willen besteden. In mijn liefde voor dieren ga ik ver met je mee, maar er is ook een verschil in bijv. je laatste verhaal. Als de geest is uitgetreden, de ziel van het lichaam gescheiden, is voor mij het ontzielde lichaam stof wat terugkeert tot as en bouwstenen vormt voor nieuwe vormen. De geest is niet weg, het ontzielde lichaam herinnert me aan hoe die ziel zich manifesteerde, maar de ziel die je gekend hebt is daarin niet meer geconcentreerd aanwezig. Natuurlijk ben ik er een voorstander van dat je gepast en met eerbied omgaat met een ontzield lichaam, maar de natuur waar wij in ons lichaam (in zogenaamde afgescheidenheid) onderdeel van zijn, zorgt daar toch wel voor. Zij die niet respectvol omgaan met een een ontzielde kat hebben misschien geen oog of geen weet wat te doen of een ander verhaal waarom ze daar geen contact mee kunnen of willen maken. Anyway, terug naar jou: ik vind dat jij op moet houden met je geneuzel (ik wilde iets anders zeggen, maar dan word ik waarschijnlijk verwijderd) dat je de afslag mens hebt gemist, want op dit forum blijkt daar niets van. Hoe staat het met je liefdesleven?

Oeps Mars, dit komende schreef ik voordat ik jou reactie las.
Maar hier dan een korte reactie voordat ik mijn berichtje plak.
HEERLIJK weer eens aangesproken te worden dat ik niet zo moet NEUZELEN, al wil je me dus wat anders zeggen. Dat ik niet moet neuzelen, betekend voor mij, dat het hoog tijd is onzekerheden aan de kant te leggen en mezelf gewoon te zijn. En dat ik niet zoveel vragen moet stellen aan mijn klankborden. Herkenbare taal dus.

En op je vraag hoe het met mijn liefdesleven staat. Heel slecht, paar maandjes geleden dacht ik mijn toegankelijkheid eens te verbeteren. De katten aangeleerd, dat ze geen plek meer hadden in de slaapkamer, en mezelf aangemeldt bij relatieplanet. Met dacht ik, een serieuze advertentie. Leuke reacties gehad, en ook leuk mailcontact, 1x iemand ontmoet wat ook leuk was. Maar de domper is dan altijd toch, dat ze me als makkelijke sex zien. En dat valt me dan meestal zo tegen, dat ik ze spreekwoordelijk toch wel even alle hoeken van de kamer laat zien, op psychologisch vlak. Niet netjes, maar toch.

Nou hier mijn voorgeschreven stukje
Hoi Lieve mensen,

Ik ben weer compleet doorgeslagen in mijn voelsprieten, willen begrijpen en leren gebruiken.
En dit keer, in het willen helpen van dieren merk ik op. Tsja, op 1 of andere manier blijf ik toch maar steeds een soort van uitvlucht zoeken ofzo, om maar steeds niet “echt” hier te hoeven landen. Maar onder te duiken in het spiritueele.
Nee, deze keer niet doordat het leven mij met beide voeten op de grond zette, maar geleerd van de wijze lessen die het leven mij gegeven heeft en er zelf optijd achtergekomen.

Alleen dan denk ik dus steeds ook weer dat ik hier voorlopig niet mag zijn en niks mag delen, omdat ik dan bang ben, dat ik weer met alles aan de haal ga.

Maar mensen die zo ontzettend super tof, met me mee denken en voelen, kan ook niet in mijn hoofd bestaan, dat ik die dan maar in het ongewisse moet laten over hoe het met de Spud en/of haar dieren op haar pad is gegaan.

Met de Spud gaat het verders goed, met de dieren willen helpen, vanaf het moment dat ik opmerkte dat ik in mijn verantwoordelijkheidsgevoel doorsloeg, ik bedoel, je bent niet meer echt zuiver bezig als je op je werk, ineens vogeltjes hoort en overal gaat zoeken waar ze zitten, omdat je denkt dat het een hulpkreet is. Een hulpkreet wel, maar niet voor mij, voor de mama en de papa, dat ze wat sneller met eten moeten komen. Grappige van alles is, dat ik mijn eten zelf heb laten schieten, om daar achter te komen.
Maarja, toen was het voor mij wel echt duidelijk, buiten dieren willen helpen, heb ik ook nog iets met mezelf uit te zoeken. Namelijk, waarom sla ik altijd volledig iets door waar ik mezelf zo goed bij voel? En doe ik mezelf daarin dan eigenlijk weer tekort? Door aan mezelf voorbij te gaan.
Ik denk zelf dat ik ergens bang voor ben, wat precies is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar dat het wel te maken heeft met dat als ik me op spiritueelvlak begeef, ik doorsla omdat het mij zo een ontzettend fijn thuiskomen geeft.

Op 1 of andere manier zit er een eigenwijsheid in mij dat ik het aardse leven wel accepteer maar er niet voor de volle 100% aan mee wil doen. En volgens mij heeft dat niet zozeer te maken met de mensen die er rondlopen, zoals ik meestal zeg, maar mijn eigen cognitie die ik eraan verbonden heb.
Ik denk dat ik dat moet uitzoeken, zodat ik wel kan doen wat ik het liefste doe, met dieren praten, en helpen als ik dat kan. Maar er niet meer in door zal slaan, alsof dat je laatste strohalm is, want daar lijkt het wel heel erg op.

Met Ukkie heb ik, hoop ik, morgen vroeg een afspraak gemaakt, dat hij er is om half 9 zodat we naar de dierenarts kunnen gaan. Maffe kat, heeft me ook het teken gegeven, dat ik wel aan het doorslaan was, want hij is 2 dagen niet geweest. Nou ben benieuwd of hij mij of ik hem verstaan heb.

Die kat die doodgereden is, heb ik daar laten liggen en deze ziet er niet meer uit. Maar beter dat iemand zijn halsbandje nog vind bij een stukje vacht, dan niks meer verneemt, was uiteindelijk mijn besluit. En in mijn besluit heeft meegeholpen, dat hier dagdagelijks een autootje rondrijdt van een hulpverleningsorganisatie voor katten, en zelfs die auto regelmatig parkeert staat op nog geen 100 meter van die kat. Dus dat deze er minimaal tig keer aan voorbij rijdt als deze rondrijdt.
Misschien ben ik streng in mijn redenatie, maar dit valt me toch wel een beetje tegen van ze.
Jeps ik heb ook een foutje gemaakt, dat hoeven andere niet op te lossen, maar de volgende keer, trek ik een foto met mijn gsm en geef zo´n dier een waardige begrafenis. Die hulpverleningsorganisatie valt me gewoon vies tegen, omdat ik me erbij aan wilde sluiten, maar blijkbaar ook niet de doelen nastreven die ik nastreef. Oké het is vies, maar voor eindigd dieren en baasjes helpen niet in iets maar dood op de weg te laten liggen.
Hihihi, een doodgereden mens daarentegen, zou IK dus weer makkelijker kunnen laten liggen. Daarmee geef ik aan hoe ziek mijn brein in feiten ook is.

Ik zet dit maar op mijn eigen draadje, zodat mensen een beetje de stilte zullen begrijpen. En anders kunnen jullie 100x hetzelfde lezen.

Maar dan heb ik tenminste iets gezegd. En niemand in het ongewisse gelaten.

Groetjes,
Spud

Kleine update, Pfffff het zit erop ben met de kat naar de DA geweest! Wrs een chronische ontsteking en om uit te zoeken waar dit vandaan komt (en of het te behandelen is) heb ik maar bloed laten trekken. Nu de uitslag afwachten...
Ben wel super onder de indruk hoe die kat zich gedroeg, net zo makkelijk als mijn eigen katten.
Ik zou me nu opgelucht moeten voelen en blij, maar ik voel me hartstikke nerveus zal wel weer overgaan.
Nu maar weer eens met mezelf ingesprek.

Diepzielduiken

Ik heb mezelf deze week een aantal vragen gesteld en ik geloof dat ik daarmee weer een stukje inzicht in mezelf gekregen heb en puntjes waar ik nog aan wil werken.

Ik stelde me de vragen:
Waarom hang ik zo aan het dieren willen helpen? Wat levert het me op dat ik daar steeds op terug grijp? Wat ontwijk ik daarmee?

Die laatste vraag was eigenlijk de makkelijkste om te beantwoorden en gaf ook meteen antwoord op de voorgaande vragen. Namelijk dat ik nog steeds wel zeer sterk de behoefte heb om de mens te ontwijken wat betreft diepgaand en intensief contact.
Nog steeds zit er een aanname in mij, dat dat energie vreet en uiteindelijk niks oplevert, behalve pijn, verdriet en een boel veel teleurstellingen.

Feitelijk gezien is dat niet helemaal waar, want de mensen die ik nu ken, vreten eigenlijk geen energie, ik ben blij dat ik ze ken, want helemaal alleen op deze aarde lijkt me ook niks. Maar ik heb ze niet altijd nodig, of sterker nog soms kan ik hun aanwezigheid gewoon niet gebruiken in de dingen die ik wil doen waar ik voor sta. Omdat ze dat vaak niet begrijpen, en ik dat dan wel weer begrijp en daar dus rekening mee houdt waardoor ik uiteindelijk niet precies doe wat ik zelf wil. Zonder hun aanwezigheid is dat veel makkelijker. En dat wil ik nog leren, beide zaken combineren, want volgens mij is dat hartstikke goed te doen, alleen leg ik daar zelf een heleboel tussen.

Best is denk ik te beginnen met helder te krijgen, waarom ik dit patroon hardnekkig blijf herhalen.
Mijn verleden weer oprakelen? Tsjonge, de aannamen dat je verantwoordelijk bent voor jezelf en op niemand werkelijk kan bouwen heb ik al ingevuld vanuit mijn prilste jeugd. Ik herinner me het nog goed, dat ik rond mijn 4de of 5de jaar de conclusie trok dat er niemand in de wereld is, die voldoende goed voor jou kan zorgen als jezelf. Alleen was ik me ervan bewust, dat ik nog te klein was om goed voor mezelf te zorgen endus afhankelijk was van de volwassenen om mij heen. Ik ging ze dus maar gebruiken om zaken te leren en soms was dat best afzien. Omdat ik het in sommige zaken niet met ze eens was dat die beslissing goed was voor mij, maar wel moest toegeven omdat ik een kind was en niet duidelijk kon maken waarom dan niet. Ergens boog ik steeds weer en compenseerde dat en volgens mij doe ik dat nog steeds in de omgang met mensen. En ben ik nog steeds niet echt de mens wie ik ben onder mensen.

Pfff, ik wil dit veranderen maar weet nog niet zo goed hoe. Maar dat het besef er is, geeft denk ik wel de ruimte om verandering te vinden.

Dus daar ga ik mee bezig zijn.

Al is het toch wel heel moeilijk om me niet te verliezen en te verstoppen in wat ik het liefste doe, namelijk dieren helpen. Vandaag weer een egeltje gevonden, en nee die laat ik niet liggen omdat ik nu ontdekt heb dat dieren helpen mijn valkuil is. Ik wil het blijven doen, maar wil leren dat het niet ten koste gaat van mijn emotionele gebeuren of mijn andere verantwoordelijkheden hier op de wereld.
Werkelijk ik voel me soms een alien en op andere momenten voel ik me overal verantwoordelijk voor. Omdat ik een mening heb over zaken en ik inmiddels van mening ben dat je wel kan zagen en zeiken over iets wat toch niet veranderd. Dan kan je beter je energie steken in het bij jezelf te veranderen, daar krijg je tenminste nog voldoening van.

Wat haal je er voor jezelf uit om hier zo over aan de gang te blijven? Aandacht op dit forum? Je herhaalt steeds dat je koudwatervrees hebt.

Jij werkt graag met dieren. Mooi. Een bakker werkt graag met deeg en broden. Ook een roeping. Als de bakker mensen mijdt, moet hij dat dat wijten aan de broden? Als de bakker vindt dat hij zich meer wil bekwamen om tussen de mensen zijn grenzen te stellen en trouw te blijven aan zichzelf, zal hij zich op dat terrein moeten begeven, onder de mensen. The proof is in the pudding.

Je mag best door blijven gaan met de dierenwereld t.o. de mensenwereld te zetten, maar hou je hersenspinsels wel zuiver. Lang leve de egel, lang leve de mens en lang leve het half gesneden tijgerbrood. Ze horen er allemaal bij.

Is een punt wat je daar hebt, maar.... (en ik weet dat een maar niet goed is, want dan luisterd iemand in feiten niet)
Maar toch een maar, als ik doe wat ik het liefste doe, schakel ik alle contact met de mensenwereld uit, en dan krijg ik achteraf klachten dat ik niet bereikbaar was. Zij hebben mij dus ook nodig en ik wil er wel voor ze zijn, maar wel op mijn voorwaardes, contact vind ik goed maar krijg er al snel een hekel aan als het een verplichting wordt. Ik kan gewoon niet onder druk presteren.

zwart wit dus weer, heb ik toch nog iets aan de diagnose borderline de wetenschap dat ik zo denk. Al kan ik me niet echt indentificeren met medecolega´s omdat ik er een ander denken op na houdt.

Balans !!!

Hey Spud

Wat kan jij het jezelf moeilijk maken zeg

Ik kreeg vroeger dezelfde diagnose als jij, maar ik ben gewoon hoog gevoelig
Die etiketjes kunnen ook erg tegen je gaan werken, omdat mensen toch een bepaald beeld hebben van iemand met borderline terwijl die ook allemaal verschillend zijn
De diagnose veranderde, omdat ik mijn psychologe en psychiater overtuigde
En omdat zij open stonden voor het spirituele

Je bent gewoon HSP en daar vallen heel veel diagnoses en etiketjes van het reguliere geneeskunde onder
Daar kunnen ze op dit moment mee omgaan in deze maatschappij hahaha ( pilletjes )
Maar daar komt nog wel verandering in, alleen elke verandering heeft tijd nodig en er zijn altijd mensen die tegenwerken
Als iets maar een etiketje heeft en een pilletje, dan houden ze zich wel rustig en houden wij alles in de hand denken ze hahaha !!!

Bekijk dit filmpje eens .Simpel, leuk en herkenbaar !!!

http://www.nieuwetijdskind.com/nieuwetijdskindje/

Ik herken ook veel van jou bij mij
Ik kan ook niet onder druk presteren
Ik heb moeite met mensen die mij claimen
Zat snel van hoog naar laag, zwart naar wit

Zij noemen dat borderline, maar het had gewoon met die gevoeligheid te maken van alle prikkels en energieen die ik oppikte, en het onrecht in deze wereld
Daar heb ik goed mee om leren gaan (balans)
Het etiketje borderline heb ik niet meer, omdat ik een goede psychologe en psychiater kreeg die ook iets met spiritualiteit hadden
Zo zie je maar dat psychologen en psychiaters ook niet alles weten en het brein ook voor hen een complex iets is hahaha
Op een gegeven moment vonden ze zelfs dat ik het beter wist dan zij
En omdat zij het niet meer weten "denken zij "" (hahaha) dat het adhd is, omdat er toch 1 etiketje op moest (krom)
Voor mij bestaan die etiketjes eigenlijk niet, ik ben gewoon hoog gevoelig
Ik zie het wel op deze manier: dat je soms wel een diagnose nodig hebt om jezelf te beschermen in deze maatschappij
Nu zijn ze zo ver dat ze mij niet meer onderzoeken, omdat ik dan volgens hun nog veel meer etiketjes op gestempeld zou kunnen krijgen, zoals b.v. post traumatisch stress syndroom enz.
Ze vinden dat ik zelf heel goed weet hoe ik in elkaar steek en waarom ik dingen doe/beleef zoals ik het doe/beleef en dat ik er op een goede, verantwoordelijke manier mee omga
En dat ik op mijn manier (die ik mezelf aangeleerd heb, zeg maar door eerst te overleven en daarna balanceren) goed functioneer en mijzelf kan redden in deze maatschappij

Ze noemden het eerst borderline en toen adhd, omdat ze het zelf eigenlijk ook helemaal niet echt weten
Dat komt door waar het om gaat "hsp" nog in de kinderschoenen staat
En deze maatschappij moet daar nog mee om leren gaan en op afgestemd worden
Het heeft gewoon met overgevoeligheid van prikkels te maken
En dat hoog/laag, zwart/wit met het onrecht dat je om je heen ziet en je gevoel van machteloos zijn

De enige nadelen van "hsp" zijn dat er alleen taal onderwijs is terwijl er voor ons visueel onderwijs zou moeten zijn, omdat wij veel sneller denken in beelden
En concentratie, plannen en structuur
En die laatste 3 heb je echt nodig in deze maatschappij, omdat die nog niet aangepast is voor beelddenkers

Verder hebben wij juist heel veel voordelen

Mediteren, healen en balanceren

En niet te ingewikkeld denken en doen

Wat heb ik verschrikkelijk moeten lachen om je filmpje zeg Enigma! Want zo ontzettend herkenbaar!

En ja wat jij schrijft ook, voor iets wat niet te begrijpen is voor het gros van de mensen moet inderdaad wel een etiketje opgeplakt worden. En heeft men een assortiment smarties voor niet normaal!
Ik heb me 1x laten verleiden tot chemicaliën te slikken, maar dat voelde zo geweldig niet goed dat ik er ook snel weer mee stopte. En dat het troep was bleek toen ook wel, want het werkte niet voor mijn klacht, maar heb ontzettend lang afkick verschijnselen gehad. Voor mij was toen het bewijs geleverd dat ik beter mensen kon zoeken om me te helpen die niet zo snel hun receptenbriefje erbij pakken.
Wat de etiketjes betreft, ben ik in het begin wel heel blij mee geweest, omdat ik toen wist wat me te doen stond, namelijk alle kenmerken waarin ik me niet kon vinden of bij kon neerleggen aanpakken en verbeteren. Men zei toen, dat je nooit van borderline kon genezen, maar ik ben van een andere mening. Het is je eigen instelling die je hebt, en inderdaad wat borderline betreft is er wel een diversiteit aan mensen die dat hebben en er op hun eigen manier mee omgaan.
Je kan je erachter verschuilen, het als excuus gebruiken, je erbij neerleggen maar er ook tegen vechten.

Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben in de omgang, en soms gebruikte ik de diagnose ook als een soort van excuus. Niet om door te zetten wat ik zelf wilde, maar meer mijn omgeving hun onzekerheid over hunzelf in contact met mij een beetje proberen weg te nemen. Foute boel dus! Want die gingen het internet afstruinen kwamen kenmerken tegen waar ze van schrokken en werden nog onzekerder in hoe ze met me om moesten gaan.
Maar ik wil er nog steeds niet in geloven dat ik echt HSP ben.
HSP betekend voor mij dat je super zuiver bent en dat ben ik niet altijd. Soms vind ik het nog te leuk, om te spelen met iemands gedachtes als deze mij de kans daartoe geven. Meestal mensen die andere mensen onrecht aangedaan hebben, dmv in dat hoofd te kunnen komen wil ik dat ze het zelf goedmaken met die persoon. Meestal lukt dat wel, maar houdt er nooit een tevreden gevoel aan over want in feite heb ik de boel dan ook gemanipuleerd. En ik wijs mensen af die dat bij mij proberen, dus waarom doe ik dat bij anderen dan wel? Ik vind dat niet zuiver van mezelf dus vind ik dat ik mezelf geen echte HSPer kan noemen.

Mijn moeder ook een spirituele, herkent dit gedrag van mij wel heel goed, dus als ze het ziet gebeuren, roept ze me altijd een halt toe. Maar ik merk dat ze ouder begint te worden, haar hersenen zijn beschadigd door een zware slaapabneu waardoor ze niet meer zo helder is en waardoor ik haar soms niet echt meer serieus kan nemen. Ik ben en blijf altijd een beetje bang dat ik mijn gave niet altijd correct gebruik. Wanneer iemand mij ontzettend op de ziel trapt door iemand waarom ik geef pijn te doen, is mijn tegen vechten, contact maken met het gevoel van die ander en die volledig met de grond gelijk te maken. Sadistisch eigenlijk wel.

Terwijl mensen mij meestal als een lief en meegaand mens zien. Ik heb dus wel een gave, maar deze komt meestal pas tot uiting in de negatieve zin van het woord. Ook weer een stukje machtsmisbruik toch? En daarom mag ik mezelf geen HSPer noemen omdat ik mijn krachten gebruik, om mensen hun pijn in te laten zien.

Geeft denk ik wel weer een antwoord op waarom ik wel met dieren om kan gaan maar mensen eigenlijk niet. Mensen wil ik straffen voor hun gedrag, voel ik me verantwoordelijk voor, dieren die zich misdragen, heb ik geen behoefte aan me daarin te mengen, daar ik mezelf volgens mij gevoelsmatig wel heel duidelijk kenbaar maak hoe ik erover denk. En al zou ik het willen, ik kan het niet eens. Contact maken met de ziel van een mens gaat me goed, contact maken met de ziel van een dier niet. Ik denk dat ik dat pas leer, als ik er niet meer zo sadistisch mee omga.

En dan nog iets, Enigma ben jij een man of een vrouw?
Verders niet belangrijk hoor, maar een medeforummer heeft me de ogen doen openen dat ik soms wel heel makkelijk ben in mensen hun geslacht bepalen.
Ik sta er gewoon niet bij stil en vul maar wat in, geeft dan best een maffe ervaring als de vrouw waartegen je spreekt, een man blijkt ze zijn.

Ik ben een vrouw om verwarring te voorkomen.

Hey Spud

Ja ik wist dat jij een vrouw was net als ik

Ik kom later nog terug op wat je schrijft, maar ik moet eerst even een griep uitslapen

DUS ,,, vroeg naar bed !!!

Ben net een dagje weggeweest met mij mum

Ik vind het zo erg om haar zien af te takelen, dat ik haar contact liever mijdt.
Ook steeds wanneer ik samen met haar ben en zij ook aangeeft, dat ze ervan baalt dat ze ouder wordt, en dat ze voor sommige zaken in het leven wederom in therapie is gegaan, komt er een gevoel van haat in mij naar boven, terwijl ik verschrikkelijk van mijn moeder houdt. Gewoon het gevoel van trekken, trek je weer? Pa trekt ookal.

Van mijn moeder heb ik het inzicht meegekregen, dat er ook nog het spiritueele is, van mijn pa krijg ik de feedback hoe ik zeker niet wil worden. Waarschijnlijk is mijn pa ook HSP maar hij wil per definitie niet aan die hokuspokus doen. Alles wat ik zorgvuldig aangepakt heb om me nooit slachttoffer te voelen, gebruik mijn pa dus in zijn voordeel door te denken dat heel de wereld tegen hem is, behalve 2 van zijn kinderen. Hij heeft er 3

Ik weet dat ik er zo ontzettende pijn van zal hebben als ze dood zijn. Maar nu en heel vaak kan ik ze missen als kiespijn. Dat ik nog een stukje wijzer wordt van ze, wat betreft mijn geschiedenis en ouder worden zorgt ervoor dat ik sporadisch contact met ze zoek. En wellicht ook, omdat ik om me heen zie hoe geweldig mensen het met hun ouders kunnen hebben en hoeveel genot ze eraan beleven. Dat ik de laatste jaren niet wil laten schieten. Ze worden bijna 70 als het niet meer is, mijn eerste opa ging dood op zijn 70ste. En daar heb ik nog steeds veel verdriet van omdat ik hem nooit echt gekendt heb. De lieve herinneringen die ik aan hem heb, zijn blijkbaar pijnlijke herinnering voor hem

Als ik daarbij stilsta, dat mijn ouders er niet meer zijn, het zou een hoop rust schelen, maar ook vragen die nog ooit opkomen in jezelf, zullen ook niet meer beantwoord kunnen worden. Vragen over de scheiding, over hun rede, maar ik vraag me af of mijn ouders mij ooit de waarheid verteld hebben, over het gedeelte dat de relatie verbroken werd en dat ze 3 kinderen hadden. Ben blij dat het contact met mijn oudste broer hersteld is, we hebben elkaar door de ruzie van mijn ouders bijna 16 jaar niet gekendt. En toen wij elkaar ontmoette was het meteen 2 handen op 1 buik. Alleen volgt hij het spiritueele niet, dus daar laat ik hem mee met rust. Ondanks dat we vaak hetzelfde denken. Alleen de onderbouwing is anders.

Moet toch wel erg zwaar vallen, voor de broer die tussen ons geboren is, hij heeft de strijdt het meest hard meegemaakt, omdat hij werkelijk tussen 2 vuren zat. En da´s de stille, en ik denk wel de meest gevoelige van ons, want tot op heden spreekt hij er nooit over. En dat snap ik wel, 2 personen waarvan je de geschiedenis kent omdat je als omgangskind daartussen huisde, en nu opeens zijn het 2 handen op 1 buik, terwijl hij wist dat hij dat altijd met ons had.:'(

Ik kan mijn ouders erom haten. En dat is zinloze energie, ik heb geleerd om mijn ouders te accepteren en te leren hoe ze zijn.
Maar gewoon met een dagje weg met mijn mum, respect dat ze doof is en afwezig, ontneemt me toch niet het gevoel dat ik haar in feite haat. Want eigenlijk is ze er nooit voor me geweest toen ik het nodig had. En ze weet dat ze zich daar schuldig over voelt. En daarom mag ik wederom niet voelen wat ik voel.

Soms, haat ik mijn beide ouders, niet om wat ze ons aangedaan hebben, maar wat ze nog steeds veroorzaken door hun trekken. Bij mijn broers zie ik de schade al, zeker die er tussenin zit, behalve dat ze nu best tof kunnen wezen, hebben wre ook rotouders

Sorry, moest het er ineens uitkotsen.

rot ouder of niet, het blijven je ouders
en ouders zijn ook mensen die soms fouten maken...
Moet je ze daarom gaan haten? Ik denk het niet!

Wat je schrijft is heel herkenbaar
Vooral dat gene wat jij trekken noemt...
Kijk, ik heb mijn vader nooit gekend!
Mijn moeder had ontzettend veel dingen anders moeten doen
Maar het blijft wel mijn moeder!
En het heeft veel schade en schande met zich meegebracht
maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben!
Af en toe ben ik net haar moeder die haar de les leert.
Alleen dat valt niet mee...
Zelfs haar psychiater zei tegen me, dat hij nog nooit zo'n eigenwijs iemand had meegemaakt
En zoals mijn moeder altijd zegt: trots laat zich niets leren
vorige keer zei ik: moet je horen wie het zegt!
toen zag ze het in en begon te lachen...
(ze zei het wel heel arrogant, en uit de hoogte)
Mijn moeder heeft allerlei uitspraken die verticaal op hoe ze doet staan, dat ik vaak moet lachen om haar...
(borderline en schizofreen)
Met een vette gouden ketting om zeggen: eenvoud siert de mens bijv. haha
Zo weet ik dat ze een hoop teksten uit de bijbel uit haar hoofd kent, terwijl ze helemaal niet beseft wat het betekend.
en ja, soms kan dat enorm veel energie zuigen...
Vroeger werd ik altijd pis-link... nu denk ik: ach laat haar maar
Ik kan me er wel boos om maken en zeggen wat er bedoelt wordt, maar ze blijft bij haar standpunt...
verdraagzaamheid
Al met al blijft het mijn moeder, die echt wel van ons houd op haar manier...
En ik houd van mijn moeder


groetjes moonflowertje

Hé Moonflowertje,

Mijn gevoelige snaar was gewoon even gebroken.
Hoewel mijn ouders altijd zeggen, dat ze hun ruzie niet over de ruggen van hun kinderen uitvechten, manipuleren ze de boel wel hoor. Althans zo voel ik dat.
En nope niemand niemand mag iets slechts over onze ouders zeggen, behalve ikzelf of broers.

Maar als mijn moeder ineens zegt dat ze weer in therapie is gegaan omdat ze problemen heeft met haar buurman. En dat ik dan vraag wat ze daar allemaal bespreekt, en het antwoord is, alles waar ze zich tot nu toe voor geschaamd heeft om het uit te spreken. Wat ik haast niet kan geloven, omdat ze dat ook altijd zei wanneer ze me een lelijk details vertelde over mijn pa. En dat ik mijn twijfel uit, maar zei me op mijn plek zet door te zeggen, dat ik toch niks lelijks meer over mijn vader wilde horen?
Nee, wil ik zeker niet, want dan zit ik weer middenin de beleving van mijn ouders, en die bevat een kern van waarheid, maar veel is ook ingevuld door hun fantasie hoor.

En dan verschijnen er tranen in haar ogen ook nog! Dan voelt het alsof er zo getrokken wordt aan mij, dat ik indirect de hulpvraag krijg, vraag door. Want ik wil het wel met je delen, maar geen risico lopen dat je het me kwalijk neemt.
Dat ik zo boos op haar werd, niks lelijks gezegd heb, maar vertrokken ben. Zelfs mijn vrienden weten, dat ze direct iets aan me kunnen vragen, want anders stap ik op. Heb ik notebene van mijn moeder zelf geleerd, en nu doet ze het zelf.

Iedereen vind mijn moeder een toffe vrouw, maar sinds ik ook contact met mijn vader heb, gaat ze flink achteruit. Ook mensen die haar al een tijdje kennen, zeggen dat ze achteruit gaat. Voor iemand die zo´n groots voorbeeld voor mij is, is dat moeilijk om aan te zien en tegelijkertijd kan ik niet van de gedachte wegblijven, dat ze toch misschien een verkeerde keuze heeft gemaakt om me weg te houden bij mij pa en dat haar dat nu nekt.
En dat het haar gewoon niet lukt om dat toe te geven, omdat er nog zoveel oud zeer tussen hen zit.

En ik ben daar misschien ook hard in, ik heb mijn ouders ook vergeven en dat kon ik doen, door hun geschiedenis niet meer te willen horen, want niks kwam overeen. Ik heb me erbij neergelegd, dat mijn ouders niet meer overeenkomen, houdt er zelfs op verjaardagen rekening mee dat ze niet samen hoeven te zitten. Ik heb gewoon geen zin meer om hun geschiedenis te horen, lange verhalen, waarvan je weet dat ze ze vanuit hun eigen waarheid vertellen, want liegen kunnen mijn ouders niet. Maar beleving is en blijft nog steeds iets anders dan feiten. En die feiten kunnen ze me meestal niet geven zonder elkaar spreekwoordelijk de kop in te slaan.

En als ik mezelf dan al labiel voel, haat ik alles en iedereen om me heen die labiel is. Maar haat en liefde ligt dichtbij elkaar. Gelukkig!

En ja, mijn ouders hebben altijd gedacht dat ik afhankelijk van ze was. En zich erin vergist, dat ik al vroeg geleerd heb dat je de hulp van anderen kan inschakelen. Zo ga ik ook met mijn ouders om, als ik vind dat ik op een nachtelijk tijdstip niet mijn ouders bezorgd hoef te maken maar wel iemand mij kan helpen. Zoek ik die hulp dus bij die vrienden en daar hebben mijn ouders moeite mee. Want zij zijn van mening, dat ouderschap onverwaardelijke trouw is. Daar denk ik heel anders over.

Pfff, ik weet niet goed hoe ik dit dan weer omschrijven moet, maar afgelopen week besefte ik me ineens dat ik toch wel een doordraver in denken en analyseren ben hoor!
En dat ik juist daardoor, omdat ik erin doorsla mijn hele doel misloop.

Ik vroeg en vraag me eigenlijk nog steeds af waarom ik dat doe? Want wat ik wel besef, is dat het steeds weer stilstand met zich meebrengt omdat ik met zaken bezig ben die allang geweest zijn. En die ik eigenlijk ook gewoon afgesloten heb of me erbij neergelegd. Zoals mijn ouders en dat hele geneuzel.
Alsof het me allemaal ineens teveel wordt die nieuwe dingen en geweldige dingen die me in de schoot geworpen worden, en dat ik er uit zelfbescherming dan maar iets ouds en bekends tussen zet.

Ik snap alleen niet zo goed, waar ik dan zo geweldig angstig en bang voor ben? Want nieuwe dingen doen en ontdekken vind ik juist interessant ookal is het soms spannend. En stilstaan, continue hetzelfde kunstje moeten uitvoeren, maakt van mij een mens die continue in winterslaap is. En het gevoel heeft, dat ze niet werkelijk leeft.

Toch val ik zelf wel vaak in herhaling en blijkbaar roep ik dat onbewust op. Of bewust. Ben ik nog niet overuit. Dat ik het doe wel. Nu nog het waarom uitzoeken, zodat ik actie kan ondernemen zodat ik er anders mee om kan leren gaan.

Pfff, wat ben ik blij dat ik op tijd besefte dat het bijna september is, een maand waarin ik altijd in een neerwaardse spiraal duik, met mijn gevoel en denken. Dit keer het onderwerp onderschept, waarin ik dan met mijn gedachtes en gevoel volledig zou vastlopen. Ouders en verleden.
Want ik ben blij met mijn ouders, en wat mijn familie er eigenlijk van gebakken heeft nu.
Voor mij staat het vast, dat de keuzes en beslissingen van onze ouders, wel altijd gedaan zijn vanuit een oprecht gevoel tov van ons. En dat je daar soms foutjes in maakt, is eigenlijk vrij normaal, vind ik, want in geen enkel boek staat een specifieke handleiding voor een desbetreffend kind en de ervaringen die deze opdoet.

Nou dat nevenbrein van mij moet dus maar iets anders verzinnen voor september, terwijl ik lekker bezig blijf met onderzoeken, onderscheppen en ontwikkelen.

persoonlijk denk ik dat je oud en wijs genoeg bent, om op eigen benen te kunnen staan (ik heb ff gespiekt en zag dat je net zo oud bent als ik 1977)

Het leven begint pas, wanneer je je niets meer aantrekt van wat andere mensen van je vinden.

1977 is het jaar van de slang (ik kan me er wel in vinden )

Hoogst intelligent, mysterieus, met een actieve geest en een subtiel gevoel voor humor. Bespiegelend, wil graag alles van anderen weten. De Slang verwacht niet anders dan dat hij aandacht krijgt en roem verwerft, maar toch zijn ze daar nooit luidruchtig in. Ze hebben uitstekende manieren en een sterk charisma en ze zijn heel vasthoudend, en nemen snelle beslissingen, al houden ze er niet van om hiervoor onder druk gezet te worden. Projecten beginnen is een sterke kant van de slang, maar het afmaken daarvan moet door een ander gebeuren. De slang is dan allang weer een nieuwe weg ingeslagen. Slangen houden van uitdagingen en maken zelden fouten. Ze kunnen goed organiseren, hebben een zakelijk inzicht en vaak financieel geluk. Klaarblijkelijk zijn de meeste mensen stiekem verliefd op de Slang, met hun mysterieuze uitstraling. Onweerstaanbaar als ze lijken, roddelt de Slang nooit en verspilt zijn tijd ook niet. Het zijn de diepe denkers, de intellectuelen en filosofen. Ze reageren onmiddellijk op eerste indrukken, en handelt heel sterk vanuit zijn gevoel en intuïtie.

Ondanks dat het Slangen best wel makkelijk aan geld schijnen te komen,zijn ze wel wat moeilijk met het uitgeven daarvan. Slangen kunnen dol op intriges zijn, maar kunnen daardoor anderen ook goed behulpzaam zijn met het ontrafelen daarvan. Soms overdrijven deze mensen wel, zelfs in het helpen van vrienden. Als ze iemand helpen, kunnen ze zelfs wat bezitterig worden.


ouder/kind:
Het Slangenkind is ijverig en plichtsgetrouw, heeft niet veel ruimte nodig, maar kan lastig worden als het z'n zin niet krijgt. Eerder artistiek begaafd dan academisch aangelegd. Deze kinderen hebben een hoop liefde nodig en een rustige omgeving. Een Slang leeft in een eigen wereld en gaat z'n eigen weg, en is dus meestal iets te veel met zichzelf bezig om echt deel uit te maken van een gezin. De ouderrol zal dan ook met tegenzin op zich worden genomen. De Slang is verstandelijk aangelegd en kan problemen hebben om genegenheid en liefde te tonen. Slangen hebben natuurlijk ook gevoelens, maar die zijn goed verborgen, ook de ouderlijke emoties. Dat kan een vreemd soort ouderschap opleveren, waar de nadruk ligt op groei en prestatie.
Relaties:

Slangen kunnen jaloers zijn en als het moet een leugen vertellen. Het woord betrouwbaarheid komt meestal niet voor in het woordenboek van een Slang. Ze hebben geen idee waarom je boos op hen wordt als ze niet op tijd op komen dagen . Ze zijn romantisch en charmant, en zien er meestal heel mooi uit. Ze kunnen het niet uitstaan als ze een blauwtje lopen, de Slang wil verwelkomd worden en erkend worden door iedereen waarmee hij in contact komt. Ze hebben heel veel veiligheid nodig. Slangen zijn in aanleg zeer geschikt voor het huwelijk, het zijn de beste vaders, de verstandigste moeders en huwelijkskameraden.
Hun beste liefdesrelaties zijn met de Haan, maar ook is de relatie met de Os heel goed. Met de Geit, de Hond, de Aap en de Draak werkt het soms ook wel. Met het Paard heeft hij een heel sterke wederzijds aantrekkingskracht. Met de Rat kan hij beter vrienden zijn dan een liefdesrelatie aan gaan. Met het Konijn, en de Tijger wil het niet lukken, en ook niet met het Varken: deze hebben geen aantrekkingskracht op de Slang. En als een Slang een Slang ontmoet is er alleen maar een en al drama, dus dat kan beter vermeden worden.
Vriendschap:
De Haan, de Draak en de Os zijn goede vrienden, het Varken en de Tijger niet.

De vijf typen:
Water: dit is het conservatieve type Slang, gevoelig en scherpzinnig, maar houdt niet zo van veranderingen.
Hout: genereus van aard, heel meelevend. Gevoelig.
Vuur: kan roekeloos en onbezonnen zijn en vaak niet te vertrouwen met geld. Intuïtief met een groot gevoel voor drama.
Aarde: houdt van mooie dingen en van kunst. De meest materialistische slang in vergelijking met de andere vier.
Metaal: vastberaden en ambitieus, soms erg ongevoelig. Neiging tot een meedogenloze aanpak.

Juni is de beste maand voor de Slang, en hun beste tijd is van 9 tot 11 uur 's morgens. Hun richting is Zuidzuidoost, en hun kleur is rood.

bron: http://www.marjanka.nl/Astro/chinees_slang.html


enne... 2013 is het jaar van de slang

Spud,

Een gedachte is ook maar rimpeling die je naar het 'verleden' of de 'toekomst' brengt en naarmate je er aandacht aan schenkt steeds groter wordt als een suikerspin om een stokje. Let daar eens op als je opstaat, bij je eerste bewuste gedachten, en kijk hoe die gedachte je spierspanning beïnvloedt en je gemoedstoestand waarmee je de dag begint.

Succes, Mars

Mars,

Dankjewel! Diep in mezelf had ik wel een besef dat het zo zit zoals jij beschrijft, maar door dat voorbeeld van die suikerspin, maak je het helemaal beeldend voor mij. Hier kan ik echt iets mee en ga ik morgen meteen iets mee doen als ik opsta. Thanks!

Moonflowertje,

Jeps de slang en wat jij schrijft over de slang kan ik me in bepaalde dingen best goed vinden. En in sommige natuurlijk niet, want zo is het altijd met horoscopen.
Maar de leukste beschrijving over de slang blijf ik nog steeds vinden, dat je niet snel ruzie krijgt met een slang, maar als het dan toch lukt, de meeste mensen toch wel de behoefte krijgen om hun koffers te pakken.

Dat was voor mij een bevestiging dat een slang, heel goed kan beschermen wat deze lief heeft. Op een nette manier.

Hihi, ik ben ermee aan de slag gegaan, en ik merk dat ik mijn gemoedstoestand werkelijk kan sturen.
Afgelopen week was ik ineens sjagerijnig, depressief en ik vroeg me af waarom. Toen ik vast kon stellen dat ik me druk maakte om niks althans iets waar ik niks aan kan veranderen, besefte dat het dus zinloze energie verspilling was. Werd ik ineens weer vrolijk.

Erg interessant! Maar heb nog wel mijn twijfels of ik dit vast kan houden, aangezien ik me snel af laat leiden door iets anders. Teveel suikerspinnen die mij aangeboden worden, op de weg naar innerlijke groei en ontwikkeling en nieuwgierigheid.

Thanks!