Aanwezig zijn is genoeg.

Ik zie het "aanwezig zijn" als het in dat moment openstaan, in verbinding staan met je omgeving, met de wereld. Een moment waarin alles synchroon is met elkaar, het juiste moment voor dat wat je doet, zegt, voelt. Je leeft op dat moment niet in je verleden en niet in de toekomst maar puur in dat moment. Als je aanwezig bent zit je niet in je denken, want gedachten zijn beelden van het verleden en de toekomst, maar in het doen.
Zo zie ik het.

Voor mij als ziel is aanwezig zijn genoeg, in ieder opzicht.

Als mens... heb ik het er nog wel eens moeilijk mee en wil ik nog wel eens graag meer dan alleen maar aanwezig zijn. Dan is er nog eens de behoefte om betekenis aan iets mee te geven, aan gezien en begrepen worden...

mm ik snap er in elk geval geen hol meer van wat jullie schrijven (sorry)
Om de vraag van Core te beantwoorden :
Is aanwezig zijn genoeg ?

te spreken vanuit m'n eigen ervaring : ja (in lichaamstaal gesproken), is dat soms de enige manier om te comminceren. Door lichaamstaal, de sfeer in de ruimte op te nemen bepaalt vaak ook je gedrag...of je dan onrustig of heel kalm word. Als je de ander ziet huilen zijn er niet altijd woorden voor nodig om de ander te troosten.. is er gewoon te zijn al voldoende.

Te spreken vanuit het geestelijke , m'n ziel ; Nee
Omdat er dan voor mijn gevoel meer beweging gezet moet worden om ergens te zijn..
Ik noem een voorbeeld : Een luicidedroom (waar je met je ziel heel bewust in je droom zit en kan sturen) kost veel energie.

Liefs Linda

Ook als je in jouw eigen emotie een arm om iemand heen slaat die verdriet heeft ben je er niet volledig voor die ander omdat je met je hoofd er niet bij bent.

waarom zou je er niet helemaal kunnen zijn dan in die aanwezigheid?..waarom is je hoofd hier niet op dat moment? volgens mij kan dit heel goed samen gaan de emotie van het moment maar en met het volle verstand...

volgens mij bedoeld karin als ik haar begrijp dat het een totaal plaatje van aanwezig moet kunnen zijn voor haar... en dat het dan... genoeg is..
niet half maar heel

Zien jullie dan niet dat ik dat nu juist probeer uit te leggen?

Ja nu wel

Iemand die zijn/haar eigen pijn of verdriet op mij (of iemand anders) projecteert kan daarin wel helemaal aanwezig zijn, maar is dan naar mijn idee inderdaad niet aanwezig in het moment.

Voor mij maakt het niet zoveel uit of iemand een arm om me heen slaat of niet. Het ligt aan wat die persoon helemaal vanuit zichzelf voor mij zou willen betekenen.

Aanwezigheid in het hier en nu, helemaal als jezelf en vanuit jezelf.