Geen haar op m'n hoofd die een sigaret wil, noch zin heeft in een bepaald gevoel en ik weet niet eens meer welk goed gevoel of gedachte mij zo had benomen, tijdens dat roken.
Het roken hoorde niet bij mij, het deed me pijn, het overweldigde me, het nam bezit van me.. entiteiten, en energieën die mee wilden genieten van de nicotine hingen aan m'n aura. En overmande m'n wil, en overmeesterde m'n eigen zin.
Ben ontzettend blij dat ik gestopt ben, en al twaalf jaar lang niet rook. En ook helemaal niet met roken bezig ben..het bestaat voor mij niet, eigenlijk/feitelijk.
Als er mensen op bezoek zijn, roken ze buiten in de tuin..
als ik het riek, vind ik het vies ruiken, ook in de kleren. Ogen tranen bij veel rook, en het neemt op m'n adem.
Mensen knuffelen, doe ik graag, maar de nicotine komt je vreemd tegemoet met een zoen!
Geef mij maar een fris bloemetjes geur.
In de meeste momenten heb ik echter niet eens door dat er iemand heeft gerookt.. ik had het niet gezien, niets bij gedacht.
Ik zie wel mensen shoffelen op hun stoel, als ze bij mij thuis zijn.. dan pas valt het me op dat ze iets willen, waar ik zelf niet mee bezig ben!
effe eentje opsteken, in de tuin, heb je een assebak? Nee.. dat heb ik niet, doe maar in dat cola-blikje met een beetje water er in!