Kan iemand tijdens de dood ook afgewezen worden?

Ja dit is een onderwerp waar je niet zo maar mee te maken krijgt.
wat is het verschil tussen zelfdoding en zelfmoord.
ik kan er weinig over zeggen omdat ik kies voor leven,
er zijn zoveel mensen die ziek zijn, en willen blijven leven.
Dat is toch waar het leven om draait.. toch he!
zeg maar dat het niet de bedoeling is, en dat ie met zijn leven iets moet gaan doen!

Allereerst, kus voor jouw dapperheid Spud, om dit te bepsreken.

Waarom stoppen wil hij stoppen met leven? Waar vind je jouw/jullie bescherming niet meer. Uit ervaring weet ik ook hoe het als partij is om na zelfdoding achter te blijven..

Als ziel is het na zelfdoding ook niet direct klaar.

Beste Spud, geen makkelijke situatie. Is het een vriend, of echt jouw vriend als partner?

Zodra men zover is om ook daadwerkelijk pogingen te ondernemen, is het voor een 'leek', zoals wij er dan bij staan, nauwelijks te doorbreken: het lijkt wel of ze niet langer voor rede vatbaar zijn. Je kunt er haast van uitgaan, dat als iemand zo ver is in de wens, dat hij of zij dan niet langer rationeel kan denken. Hij wil nog maar één ding en dat is uit het leven stappen.

Mijn vader, die ook uit het leven stapte, is zo'n twintig jaar na zijn dood verschenen aan mij in een droom, en ook wel tijdens een mediumsessie. Hij vertelde mij vol trots en blijdschap dat hij aan gene zijde eindelijk overmocht naar een 'hoger level'. En als ik het goed begrepen heb, zijn daar zeven levels, om even in die termen te blijven. Het had wel lang geduurd, in mijn ogen althans. Daaruit maak ik op dat hij - voor aardse begrippen - heel lang heeft moeten verwerken dat hij daar was. Zijn vrouw en zoon waren daar ook, maar verbleven in een ander level, maar inmiddels zijn ze (weer) bij elkaar. Ze herkennen elkaar niet aan het lichaam, maar wel aan de ziel.

De lichamelijke symptomen die jij noemt: was het echt niet te verklaren doordat hij viel tijdens de overdosis?
Ikzelf ben wel geneigd aan te nemen dat het zou kunnen komen door het overgaan, en het kan best zijn dat hij even een worsteling heeft gedaan, op welke plek dan ook.

Ik wil je zeggen: sta hem bij, maar heb niet de intentie hem te kunnen redden. Als ze het werkelijk niet langer zelf willen zien hoe waardevol het leven is, kun je praten als brugman, maar ze zijn al een brug te ver, zal ik maar zeggen. De diverse pogingen van mijn vader begonnen toen hij 18 was, en hij was pas 'succesvol' op zijn vijfenveertigste. Zeg je vriend dat je van hem houdt, en dat je niets liever wil dan hem te behouden op aarde, maar het allermoeilijkste is om óók te zeggen dat je uiteindelijk zijn keuze zal respecteren.

Veel sterkte ermee.

Ik ben hier heeel nuchter in en wellicht ben je met mijn reactie niet blij.
Als iemand echt dood wil, dan gaat hij, ik meen uit jouw verhaal op te maken dat deze persoon niet wil, anders was het al gebeurd lijkt me, maar ken natuurlijk geen details.
Meerdere malen ben ik hiermee geconfronteerd, mensen die dreigen er een eind aan te maken, 99 procent is in mijn ogen een roep om aandacht en professionele hulp lijkt me dan een aanrader.
Sterkte Spud en laat je niet meeslepen, blijf stevig in je schoenen staan.

Ik ben met elke reactie van jullie blij, dat even voorop gezegd.

Het is mijn beste vriend waar ik het hier over heb, mijn soalmate zeg maar. Eigenlijk loopt hij al meer dan 35 jaar rond met deze gedachte maar omdat hij dacht dat het dom was of omdat ie misschien iets over het hoofd zag was het nog geen optie om er daadwerkelijk een eind aan te maken. Hij heeft toch geprobeert iets van zijn leven te maken, in de hoop dat dat oergevoel van hier niet willen zijn zou verdwijnen. Hij heeft therapie gevolgd, is gaan werken, is relaties aangegaan. Eigenlijk alles gaan doen wat mensen die het leven wel zien zitten ook doen. En ja, hij heeft momenten van geluk gekend wat ie absoluut niet ontkent. Toch en met name dit laatste jaar, is de behoefte van hier niet meer willen zijn groter geworden. Hij is zeg maar een beetje klaar met uitproberen en hopen dat het beter gaat. Hij kan zich niet meer echt opladen om zijn schouders er nog eens onder te zetten.
Hij weet dat ik hem zielsgraag bij me zou willen houden, maar als hij daar niet gelukkig van wordt vind ik ook dat ik hem los moet laten. De afgelopen maand, waarin zijn plannen dus concreter werden, heb ik hem bijgestaan. Hij moet het natuurlijk zelf doen, maar ik heb naar hem geluisterd, meegedacht en mijn mening gegeven. Het afscheidt wat we elke keer dan ook van elkaar nemen, kan ik alleen maar van zeggen dat dat hartverwarmend is. Ik voel dan ook elke keer weer hartstikke met hem mee, als ie me teleurgesteld opbeld dat het weer niet gelukt is. Als iemand zo ontzettend graag wil, wat kan je dan als vriendin beter doen dan hem alle steun, support en liefde geven die je in je hebt?
Immers hij deelt het enkel met mij omdat ik het niet veroordeel en omdat hij bij andere bezorgdheid op zou roepen.
Soms denk ik weleens bij mezelf, Spud ga je hierin niet te ver? Krijg je het straks niet op je bordje voorgeschoteld dat je over grenzen bent gegaan die je eigenlijk niet had mogen passeren? In het willen helpen en bijstaan van je beste vriend?

Want hoe vreemd is het wel, mijn vriend lukt het dan steeds maar niet om te sterven, overal in mijn omgeving word ik geconfronteerd met mensen en dieren die wel voort zouden willen leven maar daar de kans niet voor krijgen. Allemaal een beetje dubbel dus.

Inmiddels heb ik geleerd dat wanneer je echt zeker weet van jezelf dat je hier niet meer wil zijn, je behoorlijk wat op je dak krijgt. De veroordeling die op zelfdoding rust, het onbegrip wat erover heerst en de gesloten deuren die er zijn wanneer je met concrete vragen komt. Daarnaast, je eigen bezorgdheid nog voor degene die je achter laat. Je wil ze niet opzadelen met problemen of schuldgevoelens, of met vragen laten zitten. Alles is dus behoorlijk onzeker, ook je eigen keuze want niemand kan je vertellen dat jou idee 100% werkt.

Daarom ben ik best een beetje blij en vind ik het ontzettend bijzonder, dat ik er wel kan en mag zijn voor mijn vriend.

Maar inmiddels begin ik ook het idee te krijgen dat hij blijkbaar nog niet alles uitgeprobeerd heeft om wel feeling met het leven te krijgen. Immers, hij is elke keer sterker toegetakelt dan de keer ervoor. Ik zie dat een beetje alsof ze proberen met harde hand zijn ogen te openen of iets. En ja inmiddels begint hij dat zelf geloof ik ook in te zien omdat hij absoluut niet voor de impulsieve acties gaat. Vandaag sprak ik hem aan de telefoon, want de sneeuw laat niet toe dat ik naar hem toe kom, inmiddels heeft hij weer wat rust gekregen, hij heeft zijn plan nog niet laten varen, maar begint wel weer wat meer open te staan voor andere gedachtes.

Fijn dat ik het hier wel een beetje kan vertellen, dat jullie het niet pertinent afwijzen. Want soms voel ik me best een pruttelend keteltje met al die indrukken die ik opdoe, waar ik eigenlijk niet over kan en mag praten. Enerzijds omdat men er liever niet mee geconfronteerd wordt (wat ik dan ook weer wel begrijp), anderzijds dat ik door te delen de plannen van mijn vriend niet in de war schop. Maar ook de vraag, in hoeverre ben ik medeplichtig en schop ik mijn eigen toekomst niet in de war omdat ik geen externe hulp inschakel.

Het is een triest onderwerp, maar toch voel ik intens veel liefde en warmte t.o.v. elkaar. Ik heb me altijd afgevraagd wat echte liefde nu eigenlijk precies inhoudt, ik denk dat ik het nu meemaak.

Hoi Spud!

Ik hoop met heel mijn hart dat het je lukt om hem te weerhouden van de dood. Ik ben persoonlijk van mening dat als je voortijdig wilt sterven en het lukt, dat je ziel blijft rond dwalen en dus afgewezen wordt tot je levensopdracht is afgerond.
Maargoed ik ben nog nooit dood geweest dus dat weet ik natuurlijk niet helemaal zeker. Ik heb wel veel ronddwalende zielen gezien en gehoord. Ik weet dat het zeker geen pretje is.
Maar hoe dan ook het is zijn keuze als hij er echt geen zin meer in heeft kan je moeilijk nog wat doen. Maby kan je wel vertellen dat het geen pretje is en dat je beter een lichaam kunt hebben.

Liefs Natalie

Hai lieve Spud.

Je geeft aan dat, ondanks dat dit geen doorsnee, onderwerp is, dat je het fijn vindt dat je er over kunt praten, hier op het forum. Ik vind persoonlijk dat er ook zeker ruimte voor moeilijke en gevoelige onderwerpen moet kunnen zijn. Want ook deze dingen horen bij het leven.

Ik heb het in een eerder bericht al gezegd, maar zelfdoding is geen einde aan zijn lijden. Daarmee bedoel ik dat zijn ziel niet eerder overgaat dan hij klaar is met leren. En ik heb begrepen dat ook dat niet prettig is. Het kan voor hem wel een martelgang lijken, dat snap ik. Maar is het de oplossing voor hemzelf?

Ik heb even wat stukjes geknipt uit jouw reactie die mij opvielen:


Ik weet niet of ik het goed onder woorden kan brengen, maar ik krijg het gevoel alsof hem een oplossing is aangeboden zonder dat hij daar zelf achterstaat. Kan zijn dat het geen oplossing in zijn ogen is? En logisch, als je er niet achter staat, dat je bij het niet behalen van je doel geen puf hebt het nogmaals te proberen. Als je als mens vierkant achter een beslissing staat, draag je de consequenties die het met zich meebrengt. Ook als die zwaar zijn.

Verder, je zegt dat hij momenten van geluk heeft gekend. Dus, hij kan het wel ervaren. Maar ze worden ook afgewisseld met ongelukkige gevoelens. Kan hij zich ertoe zetten juist die gelukkige momenten te koesteren? En zich daar op te richten, en niet op de ongelukkige? Werken naar een overzicht wanneer gelukkig en down?

Heel eerlijk zeg ik je ook, die vriend van mij die zelfmoord heeft gepleegd, heeft ook in zijn afscheidsbrief gezet dat zijn duistere en zwarte kant (zo noemde hij het) steeds meer in kracht toe nam. Hij zag het letterlijk niet meer zitten. Kon er niet meer tegen vechten.

Hele andere gedachte van me, ook weer terugkomend op jouw vraag, kan iemand afgewezen worden? Ja, blijkbaar dus wel. Want ik bedenk me dat een belangrijk leefprincipe is: go with te flow is. Dwz. hij wil graag sterven, maar dat gaat blijkbaar tegen de flow in, want het lukt niet. En alles wat veel moeite kost, of niet lukt, is dus tegen de waterstroom in. En niet juist. Mss moet hij meer meedrijven met zijn ongelukkige gevoel en achterhalen waardoor dat veroorzaakt wordt? Niet denken in oplossingen die aangereikt worden maar voelen. Ga eens met hem terug naar de momenten van geluk. Waarom toen wel? Stel hem vragen en laat hem de antwoorden geven. Waarom maakte dingen hem toen wel gelukkig? Dat lijkt me meer een richting die hij kan onderzoeken. Hij zal moeten graven in verschillende lagen van zichzelf en de confrontatie aan gaan.

Laat je me even weten wat je vindt? Mss zit ik wel helemaal op een verkeerd spoor hoor.



Liefde is licht en onvoorwaardelijk.

En Spud, is dit nog iets?

http://www.ontdekjekracht.nl/Helende_Reis/index.html

Belle, denk je dat als je hem zegt dat hij iets met zijn leven moet doen, dat dat helpt?

Lieve Spud,

Lees ook eens bijgevoegde link, over het verliezen van een deel van de ziel en het terughalen hiervan middels een soulretrieval.

http://www.sandraingerman.com/soulretrieval.html

Ook kan ik je meer informatie geven als je dat wilt.

Liefs Pegasus

Ja dat kan helpen! Dat denk ik niet eens, dat weet ik. Liefde hier op aarde brengen, en het hier een paradijs maken, met moooie energie, en geen ver/voor-oordelen,
of watdanook aan groffe energie waar zuivere licht- energie die sommige mensen hebben niet tegenkunnen,
en weer weg willen....om dat te veranderen,
Is een verantwoordelijkheid voor ons allemaal.
Daarin kan iedereen helpen, ook én zèker diegene die weer weg wil van de aarde.
Dat bedoel ik met "iets met zijn leven doen" = deelnemen! en dat kan niet simpelweg zomaar gezegd worden,
dat is opbouwen van VERTROUWEN

echt afgewezen zou ik het niet noemen
als dit gebeurt wilt dit gewoon zeggen dat deze persoon eerst nog iets moet leren voordat hij verder mag gaan, of een bepaald iets moet los laten.

heb ook al heel veel geluk gehad in dit leven, zware ongevallen gehad met fiets toen ik klein was, groot had in m'n hoofd gehad van mijn stuur. dat ik normaal niet overleefd zou kunnen hebben. tijdje buiten bewustzijn geweest, en me niet wakker kregen direct. auto ongeval waar ik zelf niets voor had. heb heel goede engels die over me waken

Spiegeltje spiegeltje aan de wand.....

Wow! Wat bijzonder dat jullie zo met me meedenken en tips geven, ben er even helemaal confuus van.
Dankjewel!

Nu is het laat dus ik ga niet uitgebreidt reageren, maar morgen ga ik zekers jullie links lezen en al deze berichten nog eens lezen, moet ze nu even binnen laten komen.

Ik stond eigenlijk op het punt om mijn vriend morgen te bellen met nog een tip die ik vandaag hoorde. Maar voor ik dat zou doen zei mijn gevoel, ga eerst eens naar Merudi.

Ik denk dat het gesprek met mijn vriend morgen een hele andere wending gaat krijgen en dankzij jullie heb ik weer extra punten die ik kan aandragen. Dus, mijn dank is zeer groot!

Hij probeert zijn doodswens ook zo uit te leggen, je hebt mensen die in het verkeerde lichaam zijn geboren. Velen van hen laten zich ombouwen. Zijn gevoel is dat hij in de verkeerde wereld terecht gekomen is. Ik kan me dat wel voorstellen, maar tevens krijg ik dan vragen. Zouden meer mensen dat zo beleven? Want er is iets wat ik misschien recht moet zetten, ongelukkig is hij absoluut niet. Dat is nu juist het vreemde aan heel dit verhaal. Vind ik tenminste.

Jullie lezen mij morgen, dat beloof ik.

Ja, daar zegt hij iets. Ik weet er niet genoeg van, maar als dit voelt als een belangrijke opmerking. Wie van het forum kan helpen met info hieromtrent?

Hemelwandelaar,

Ik denk dat je op het redelijk goede spoor zit. Zekers wat betreft dat voelen. Er is een tijd geweest dat hij daar intens mee bezig was met voelen en leren luisteren naar zichzelf. Hij volgde reiki, deed aan meditatie en stond vaak stil bij zichzelf.
Op een gegeven moment is hij daarmee gestopt omdat het allemaal te zweverig voor hem werd. Er werd gesproken over dat er na de dood ook nog steeds dingen kunnen gebeuren en daar wil hij pertinent niets van weten of aan denken omdat het dan helemaal onoverzichtelijk voor hem wordt. Hij vind het leven al ingewikkeld, laat staan dat er na het leven ook nog iets is. Het geeft hem veel meer innerlijke rust, te geloven dat er na de dood helemaal niets meer is.

Ondanks dat mijn vriend een echt gevoelsmens is, voelt hij vaak geen band met mensen. Of hoe kan ik het beter uitleggen, hij kan wel vriendschappen aangaan etc. mensen lopen altijd met hem weg, maar hechten doet hij zich niet. Zoals hij zelf altijd zegt, ik kan in contact niet datgene voelen wat anderen voelen, ik kan ze veel makkelijker loslaten. Wanneer een contact niet goed voelt voor hem, kan hij ze makkelijk loslaten zonder daar ooit nog aan te denken of mee bezig te zijn, terwijl de mensen die hij losgelaten heeft daar nog steeds behoorlijk veel moeite mee hebben. Gek genoeg, heeft hij met mij wel een zekere band opgebouwd, wat daarvoor nu precies voor nodig is geweest zou ik niet kunnen zeggen, het is zo gegroeid. Misschien omdat ik hem vrijlaat maar wel mijn eigen grenzen stel en duidelijk aangeef wanneer ik behoefte heb aan contact met hem.

Soms denk ik weleens, als je al niet dat intense contact met mensen kan voelen, daar niet echt een band mee kan voelen en makkelijk los kan laten. Hoe krijg je het dan voor elkaar om binding met het leven te krijgen?


Dit komt behoorlijk in de richting van wat ik in deze situatie voel.

Pegasus en Hemelwandelaar,
Met jullie links krijg ik meer en meer het gevoel dat hij nog niet alles geprobeerd heeft en dat er weldegelijk nog mogelijkheden zijn om uit te proberen. Dankjewel!



En juist dat vertrouwen, is hij kwijt. Zoals hij zelf zegt “ ik heb steeds meegehobbeld en kom steeds op het, is dit nu alles gevoel uit” Hij zou best nog iets willen doen of proberen, als hij maar de garantie zou kunnen krijgen dat dit dan ook echt zal werken. Tja, en wie kan die garantie en zekerheid nu geven? Niemand toch? Het blijft proberen en zoeken naar de voor jou geschikte oplossingen en antwoorden. Door die onzekerheid/wantrouwen heeft hij de moedt en energie niet meer om er zijn schouders weer voor de volle 100% onder te zetten omdat hij het gevoel heeft dat ie maar wat aanmodderd. Hij is juist het type wat van heel werk houdt, niet van het halve werk.

Nou, met al jullie reacties en mijn eigen gevoel begin ik steeds meer te geloven dat hij hier absoluut nog niet klaar is, al voelt dat voor hem misschien wel zo. Ik ga hem nu bellen en vertellen wat ik allemaal weer te weten ben gekomen. Het is zijn keuze natuurlijk, maar beter teveel dingen zeggen dan 1 ding achterwegen laten en later ontzettend veel spijt krijgen dat ik het niet gezegd heb. Nogmaals hartstikke dankjewel allemaal!

Voelt inderdaad als een belangrijke opmerking. Voor hem maar ook voor mij, dus als er iemand is die hier meer over weet zou ik er graag info over willen krijgen.

Een heel goede vriendin van mij heeft ook jarenlang het gevoel gehad dat ze hier niet thuishoorde: ze kon er heel verdrietig van worden, als ze dacht aan de aarde, en al haar rariteiten. De wereld komt haar altijd erg vreemd voor, en ze heeft het gevoel dat de aarde zo niet bedoeld is. Toen ze bij een medium was (een goede vriend en cursusleider van haar) werd haar duidelijk dat ze als ziel voor haar geboorte eigenlijk niet terug wilde naar de aarde. Toch moest ze nog eens geboren worden, om nog iets te ontdekken hier. Ze heeft er nu vrede mee, al valt het leven haar zwaar. Ze heeft een goede relatie, lieve kinderen, en is best gelukkig, maar ze houdt dit gevoel nog altijd, ook al snapt ze nu waar het vandaan komt.

Want zijn wij niet allemaal zielen, die vanuit de 'andere wereld' hierheen moesten komen om mens te leren zijn? Met alle ups en downs? Vaak denken we dat het andersom is: op aarde leren dat we eigenlijk spirituele zielen zijn, maar het leven aan Gene Zijde past veel beter bij ons.

Misschien is het ook zo voor je vriend: de aarde, met al haar zorgen en aardse gedoe past eigenlijk al lange tijd niet meer bij hem, maar toch ging hij (nog een keer) terug om deze situatie eens goed te bekijken.

Ik weet niet of de situatie waarin mijn vriendin verkeert vergelijkbaar is met dat van je vriend, maar het lijkt er wel een beetje op. Staat hij open voor de wetenschap dat het aan Gene Zijde zoveel mooier is? Misschien zou hij het hier leefbaar kunnen maken met die wetenschap dat hij het ooit een stuk makkelijker zal krijgen. Als hij het leven in zou kunnen vullen als een soort 'voorspel' voor het moois dat hem daar te wachten staat, dat het daardoor leefbaarder wordt voor hem.

Zomaar een gedachte hoor! Voor mijzelf werkt het in ieder geval wel zo, en het geeft me de rust in mijzelf om de wereld om mij heen als iets moois te zien: een tipje van de sluier van datgene waar wij allen naar verlangen.

Bedankt Helma!

Ik denk zeker wel dat de situatie van jou vriendin vergelijkbaar is met de situatie van mijn vriend.

Alleen hoopt mijn vriend dat er geen Gene Zijde is. Gewoon niets dat daar alles stopt.

Goed nieuws trouwens! Ik heb zojuist met hem gesproken en hij stond open voor de links die jullie hier neergezet hebben. Die heb ik dus doorgemailt, ook overweegt hij naar aanleiding van een gesprek met een andere vriend, waarbij hij toch merkte dat hij daar ook contact mee voelde, toch nog eens het reguliere cirquit in te gaan om hulp te vragen. Hij wil dan wel concreet stellen dat hetgene wat hij gevolgd heeft dus niet werkt voor hem, maar wellicht dat zij dan mee kunnen helpen zoeken of hem door te kunnen verwijzen naar iets wat wel goed bij hem past.
Het punt dat ik denk dat ze met harde hand zijn ogen proberen te openen omdat hij hier nog niet klaar is, voelde hij zo niet echt. Hij voelt nog steeds erg veel berusting in het idee doodgaan. Maar ziet nu dus ook weer andere perspectieve.
Is dit super of is dit super?

Als ik hier mijn verhaal niet had gedaan en al die reacties had gekregen, had ik het nooit zo helder naar hem kunnen verwoorden als vandaag. Ik blijf jullie maar bedanken, maar ik ben jullie hier ook gewoon ontzettend dankbaar voor. Het is namelijk geen licht onderwerp waar we het hier over hebben en hierover spreken moet je ook maar kunnen.
Dus nog een keer, hartstikke dank jullie wel!

En ik hou jullie op de hoogte