Toevallig, het topic lag al even 'stil', en plots gebeurt er weer wat.
Lieve Hemelwandelaar, het is niet iets dat je zomaar verandert. Jarenlang deed je het immers zoals je dacht dat het goed was!
Vooral het goede wensen voor anderen, houden van die ander, het 'pleasen' van die ander: dát was hetgene waar we voor stonden, we hadden het bordje 'Leger des heils' op ons voorhoofd, en het gekke was, de mensen wisten mij althans, daar altijd voor te vinden, met die gedachte: oh, Helma doet het wel!
En geloof me, ik maak nog steeds regelmatig de fout.
Vroeger riep mijn moeder dan vanuit de keuken, van buiten naar binnen, van de zolder naar beneden: jongens, wie heeft de boodschappentas/groene wasmand/tv-gids/gieter/pannelappen gezien? En terwijl mijn vier broers jongens zijn, terwijl ik eigenlijk niet eens zou hoeven luisteren, sprong ik toch op en had het al gevonden voordat de anderen ook maar dachten aan meehelpen!
Nog een recenter voorbeeld: afgelopen woensdag had ik een officieel functioneringsgesprek. Ik kreeg te horen dat ik eigenlijk niet zoveel eigen initiatief mag nemen, omdat ik daarmee over een rens ga die ik niet bepaal. Als een manager mij vraagt om extra ondersteuning, dan moet ik in het vervolg zeggen: weet ik niet, vraag maar aan de leidinggevende of het mag', of zoiets. Ik ben daarin een beetje grenzenloos, en wil iedereen altijd helpen en alles oplossen, maar ik kan dat niet in mijn eentje!
En vooruit, nog één: mijn broertje kreeg er lucht van dat mijn auto niet oke is: hij belde, quasi boos, waarom ik niks gezegd heb. Ik werd nogal emo en zei dat ik niet afhankelijk wil zijn en het zelf wel oplos (wat natuurlijk belachelijk is want ik heb geen verstand van auto's).
Misschien is het laatste geen goed voorbeeld, maar het zegt iets over hoe ik in het leven sta, en hoeveel ik nog te leren heb. Want je vraag is: hoe doe je dat nou, rekening houden met jezelf, goed zorgen voor jezelf?
Lastige vraag! Ik denk dat het voornamelijk te maken heeft met je bewust zijn van jezelf, en het zelfrespect herpakken wat je kwijtgeraakt bent, ergens onderweg. En dat is moeilijk, want het is daardoor ver bij jezelf vandaan geraakt, en het lijkt iets wat je niet herkent. Alsof het vreemd is, zeg maar.
En toch is het er! En het is iets dat dicht bij je is, want je bent het zelf namelijk! Het is zelfs aan te raken vanuit je hoofd en vanuit je hart.
(Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het nu, sinds drie weken wel moeilijk vindt om het te vinden hoor, want doordat ik stopte met roken, lijkt niets me tevreden te kunnen maken, en ik weet wel dat dat terugkomt, maar het is er nu heel vaak niet. Als ik iets lekkers eet bijv., is het gevoel er even, maar dat is zo surrogaat, zo onecht, dat ik daar van baal)
Het goed zorgen voor jezelf is een nieuwe denkwijze. Het heeft - denk ik - te maken met je bewust worden van hoe iets is voor jou. Als iemand iets vraagt of zegt, zeggen we gauw 'ja' vanuit onze Florence Nightingale-principe. We zijn er altijd voor de ander, en willen alles doen, ten koste van onszelf, totdat je de klik maakt door eerst te denken: wil IK dat?
Daarom zeg ik tegenwoordig heel vaak: mag ik daar even over nadenken, dan kom ik er later op terug. En dat werkt vaak goed. Maar geloof me, het is nog steeds moeilijk!
Maar het 'gewone genieten' van jezelf, van het alleenzijn, van het indelen van je EIGEN tijd, dat is even wennen. Maar dat is vooral in het begin goed te doen in het klein: opzoek gaan in jezelf naar die kleine momentjes, snuffelen op een markt, de gids napluizen omdat de hele avond de afstandsbediening van jou is, of fietsen met een thermoskan thee door een natuurgebied, of zwemmen, of gewoon, op de bank liggen, of in het gras, met je ogen dicht en muziek aan je oor. Warmte creëren in jezelf en buiten jezelf. Dat is best moeilijk, maar heel goed te doen!
Ik hoop, dat als Kaatje terug is uit Spanje, dat ze ook nog tips heeft!
Liefs voor jou van Helma.
Hoe cool is dat!
en tien topics over roken is nou ook weer niet neudig.
