levensles angst

Beste Mirreke,

Ik weet niet of je deze topic af en toe nog controleerd en weet niet of je iets hebt aan mijn reactie....

Ik heb paniek aanvallen sinds het jaar 2000. En moet zeggen dat ik het aardig onder controle heb. Het overvalt je en je vraagt je af waar het vandaan komt. Je wilt niet meer zo leven maar weet niet hoe je het moet veranderen.

als eerste is de vraag waar het vandaan komt nu nog niet relevant...het is er....de vraag is hoe ga je er mee om?

Ik ben naar een hypnotherapeut gegaan en heb aangegeven dat ik graag mn panniekaanval wilde begrijpen en het kunnen opvangen en een plekje geven.

Wanneer je deze levensles geleerd hebt ligt aan jezelf. Dit klink misschien heel rot, maar de keuze ligt bij jou. Een paniekaanval is een visuele cirkel,:

1. je voelt paniek opkomen
2. je zoekt een uitvlugt ---> (of je besluit eruit te stappen)
3. je laat je door paniek overweldigen
4. wanneer het eindelijk voorbij is ben je uitgeput

die je zelf kunt onderbreken bij nummer 2 als je erin zit.

Wanneer je hiermee begint ligt bij jezelf. Een hypnotherapeut of regressietherapeut kan je hierbij helpen. Door de paniekaanval bewust op te roepen kun je leren jezelf afteleiden en de aanval te onderbreken waardoor je vanzelf weer rustig wordt.

Je kunt het ook zelf proberen te doen om te voelen wat ik bedoel. Zoek een paniekaanval op bijvoorbeeld: je voelt je heel onprettig op een groot plein met veel mensen. Denk je in dat je op dat plein staat of er naar toe loopt en je voelt de paniekaanval opkomen. net voordat je in paniek raakt draai je je om en ren je weg. Zo.... nu wordt je rustiger het was namelijk je eigen keuze om daar weg te gaan bij iets wat je niet prettig vond.

In de praktijk kun je dit oefenen door maar een hele korte periode naar een moeilijk iets te gaan. Heb je een verjaardag, ga de eerste keer alleen een kadootje afgeven....je prikkelt jezelf tot wat je kunt..... blijf de keer erop een kwartiertje....bouw dit op....zo krijg je je leven weer terug. Let wel je zult moeten vechten en het is een lange weg.....toch geeft het voldoening elke keer dat je iets bereikt dat eerder niet lukte. Je voelt jezelf groeien en sterker worden en wellicht was dat de les wel die we moesten leren.

Ik heb me aangeleerd van een toillet een veilige plaats te maken. Overal zijn toilletten en overal zien ze er ongeveer het zelfde uit. Wanneer ik ergens vreemd was, was dat de plek waar ik me even alleen kon terug trekken om mezelf weer rustig te maken. De eerste keer uit eten heb ik meer op het toillet gezeten dan in het restaurant...wel was ik apetrots dat ik mee was geweest.

Ik heb gekozen voor de weg zonder enkele vorm van medicijnen. Op het diepste punt kwam ik nauweljks nog van de bank en nu na 7 jaar kan ik zeggen dat er weer ben en mn leven weer oppak als voorheen.

Ik bleek hoogsensitief te zijn....wieweet ben jij dat ook....dan reageer je gevoeliger op je omgeving....hierover is veel te lezen bijv. Hoog Sensitieve Personen van Elaine N. Aron.
en het kan helpen jezelf beter te begrijpen......

Wellicht heb je een hele moeilijke tijd achter de rug of iets anders vervelends meegemaakt dat je nog een plekje moet geven. Een regressietherapeut kan je helpen dat te vinden en
een plekje te geven.

Als je ook lichamelijke klachten hebt kun je bio-energetica proberen, dan maakt je fysiek weerbaarder.

Ik wens je heel veel kracht toe in je weg hier mee om te leren gaan.

Ik heb ook wel gehoord dat adem halings therapie werkt.
Veel mensen halen oppervlakkig adem terwijl je tot je buik moet ademen,via je neus en door je mond goed uitblazen.

Via deze therapie kan je jezelf snel weer onder controle krijgen.

Het werkt bij mij ook heel goed in moeilijke situaties.

Ik hoop dat je er wat aan heb sterkte...

groetjes Sheva.

Ik gebruik ook ademhalingstechieken om mij op m'n gemak te stellen, maar voorbereiding helpt ook heel veel.

Ik merk namelijk dat ik sneller zo'n paniek aanval krijg, als bijvoorbeeld mijn neus dicht zit.

Voordat ik ergens heenga, snuit ik m'n neus altijd, en als ik verkouden ben (en m'n neus niet loopt, maar gewoon dicht zit) dan heb ik altijd een pepermuntje of kaugommetje bij me zodat ik bij zo'n aanval even m'n neus goed kan open maken om even diep adem te halen.

Daarnaast jezelf afsluiten van de rest door je goed op 1 object te concentreren (whatever it is) helpt ook erg goed.

Hoi Allemaal.

Een heel eenvoudige ademhalingstechniek is de volgende:
Haal in 3 tellen je adem via je neus in en laat in 4 tellen je adem er via je mond uit.
Het laat je bewust ademhalen en verbeterd de verhouding stikstof/zuurstof in je lichaam en laat je adrenaline-peil zakken.
In het begin is het wat lastig, maar als je eenmaal het ritme voelt gaat het al snel beter.
Ook kun je iemand vragen om je tijdens zo paniekaanval te helpen met die ademhalingstechniek.
(iemand neemt je handen vast en start zelf met die a-h-techniek, vaak werkt het het sneller als je kunt volgen. Tevens is het vertrouwd als er iemand bij je is).
Een therapeut heeft mij eens verteld wat een paniekaanval met je lichaam doet en waar de oorsprong ligt, het is een theorie hoor, misschien helpt het om zo aanval anders te zien.
In de oertijd waren de mensen altijd zeer alert, ze moesten vechten voor hun voedsel bijvoorbeeld.
Stel je liep over paadje en ineens staat er een beer voor je neus, paniek, paniek en nogeens paniek (je weet immers dat die beer er staat om jou te verschalken).
Je ademhaling versnelt de adrenaline bouwt zich op in je lichaam en die adrenaline zorgt er voor dat je kunt reageren, je rent er als een gek vandoor.
Veilig bij je grot aangekomen zakt de adrenaline door het verbruik weer weg, je ademhaling hersteld zich en je krijgt een loom en rustig gevoel.
Nu krijg je een paniekaanval midden in een winkel, op een feestje enz. je ademhaling ontregelt, je adrenaline bouwt zich op en wat doe je ermee?????
Niks, het verergert, het wordt zelfs erger, je gaat zweten, je wordt duizelig, je kunt zelfs flauwvallen en die gedachte alleen al is genoeg, om je adrenaline tot een ongekende hoogte te stuwen.
Probeer die ademhaling te regelen, realiseer je wat er met je lichaam gebeurt, je hart begeeft het niet, je gaat niet dood!
Als je alleen bent kan heel hard ff schreeuwen wonderen doen, het geeft je adrenaline een uitweg.
Zingen en hardlopen helpt ook.
Een paniekaanval veroorzaakt een stevige dosis energie waar niks mee gedaan wordt, of er moet een beer achter je aanlopen tsja dan is rennen een optie natuurlijk!
Ik ga hier niet de weetbeter uithangen hoor, ik kan hier slecht uit eigen ondervinding over spreken.
De medicijnen die bij deze typische aandoeningen worden voorgeschreven, kunnen een tijdelijke verlichting geven maar zijn zeker geen geneesmiddelen.
Het belang van een goede therapeut is een heel belangrijk gegeven, als de "klik" er niet is, is het welhaast zinloos om met deze persoon verder te gaan.
Je moet echt op zoek naar een andere therapeut dan.
Probeer er met andere mensen over te praten, soms ligt hulp of herkenning net om de hoek.
De trigger die de paniekaanval veroorzaakt is vaak een grote gebeurtenis, maar kan ook een klein iets zijn, wat uitgroeit tot een mega probleem van paniekaanvallen.
Je kan bijvoorbeeld een paniekaanval in een winkel hebben gehad en de volgende keer dat je naar de winkel gaat, kan de gedachte/angst "ik hoop dat ik er nu niet weer een krijg" al genoeg zijn om die paniekaanval op te roepen.
Die gedachte doet vreemde dingen met je ademhaling je adrenaline bouwt op en de cirkel is weer rond.
(Wat dus niet zegt dat die winkel (lees plaats) de oorzaak van je paniekaanvallen is, je hebt er daar 1 gekregen, de oorzaak ligt/liggen meestal ergens heel anders).
Ik weet nog dat ik als opdracht kreeg naar de supermarkt te gaan en een x aantal dingen te kopen.
Ik weet dat ik in die winkel ben geweest, want toen ik weer tot zinnen kwam in de veilge haven van mijn huis, had ik inderdaad wat boodschappen in mijn tas, niet die dingen die ik moest kopen
.
Ik had boodschappen, ik had een kassabon (had dus ook afgerekend!), voor de rest wist ik er niks meer van.
Maar ik ben er uit eindelijk uitgekomen en dit bedoel ik niet als dooddoener, maar meer als kleine troost.
Er is licht aan het eind van de tunnel, maar er zijn veel factoren die er invloed op hebben.
Liefde, begrip, goede en vooral een bij jou passende therapeut(e) en het vraagt ook veel inspanningen van jou zelf.
Mij hielp het bijvoorbeeld om met de fiets aan de hand te lopen, ik kon zo sneller naar huis en voor de verdere afstanden en dan heb ik het over niet verder dan 1 kilometer, zeker in het begin, dan ging ik met de auto, het feit te weten dat er buiten een veilig plekje was, gaf mij de kracht om naar die winkel te gaan.
Ik ben nog nergens als ik geen tictacjes bij mij heb, iets in mijn mond geeft mij kracht.
En ik heb, 3 maanden geleden, mijn doosje lorazepam aan de huisarts terug kunnen geven, die had ik altijd bij mij, ik gebruikte ze al 20 jaar niet meer, maar kreeg om de zoveel jaar een nieuw recept van hem (omdat de houdbaarheidsdatum was verstreken).
Die wetenschap dat ik die tabletjes altijd bij me had, was voor mij een soort van talisman geworden.
Wat er ook gebeurde ik had een rustgever bij mij.
Tot ik 3 maanden geleden mij ineens realiseerde je kunt zonder, ik was bij de huisarts voor een controlle en vroeg gelijk een nieuw recept voor die tabletjes, hij vroeg mij of ik ze nog nodig had als steun, waarop ik het doosje uit mijn tas pakte en ze aan hem heb gegeven.
Ik was vrij.
Het is wel een beetje het verhaal van Selma geworden, terwijl ik eigenlijk een antwoordje wilde bijdragen aan deze discussie.
Excusses daarvoor, ik kan echter alleen maar vanuit mijn eigen ervaringen met dit onderwerp schrijven en wilde het 1 en ander een beetje verduidelijken.
Misschien heeft iemand er iets aan.

Liefs en groetjes, Selma.