Sexualiteit en spiritualiteit, wat een boeiend topic. Mooi al die ervaringen die hier genoemd worden. Wetenschappelijk gezien is sex en verliefdheid terug te brengen naar een potje poker met je hormonen, en daar geloof ik ook wel in. Het gaat over het fysieke, het aardse stuk. Op zielsniveau ga je ook verbindingen aan. Sommige verbindingen zijn intens, zonder de fysieke uitwerking. Andere zijn intens mét fysieke uitwerking. Het fysieke deel (sex hebben dus) niet leuk is als er op zielsniveau iets niet klopt. Dit heeft te maken met respect. In een harmonieuze zielsrelatie is er sprake van respect. Het ontbreken van respect of het juist hebben van respect komt het meest tot uitdrukking als je sex hebt, immers dan geef je je letterlijk bloot.
In mijn vorige relatie was sex een huiselijke plicht, vond ik. Het hoorde bij het huwelijk, dus dienstbaar opstellen dan maar. In deze valt mij te verwijten dat ik nooit eerlijk en open was over mijn gevoelens. Maar vooral ook naar mezelf toe. Hoe heb ik dat zo lang kunnen volhouden? Pas toen ik veel over mezelf geleerd had (spiritueel) begon de oneerlijkheid op lichamelijk niveau pijnlijk te worden. Waarom stelde ik me zo afhankelijk op? Toen ontmoette ik Peter, liefde op het eerste gezicht. Zo verliefd, heerlijk.... ik ontdekte dat sex gewoon heel erg lekker kon zijn, ik had er zin in.... Nu, zes jaar later, heb ik die kriebels nog steeds.... Onze relatie is op beide niveaus respectvol.
Ik ben zelf een liefhebber van het programma sex-sense (Discovery Channel), waarin alle aspecten van sexualiteit aan bod komen (op een wetenschappelijke manier). Ik heb me verwonderd over de vele onderwerpen die aan bod kwamen. Echt, op het gebied van sex is álles mogelijk. Duidelijk is wel dat sexueel genot vooral in de hersenen zit, en dat fantasieën de belangrijkste factor zijn.
Een leuk weetje: Hardgrondig niesen geeft hetzelfde gevoel als klaarkomen... Je gebruikt evenveel spieren en het geeft een vergelijkbaar gevoel van voldoening. Dus als je even 'zin' hebt, maar niet de gelegenheid: Ga lekker een potje zitten niesen.... Lucht op....
Verder vond ik dit op internet:
Wetenschappers wisten het al, anderen zullen het wellicht niet met de conclusies van het onderzoek aan de universiteit van het Italiaanse Pavia eens zijn: verliefdheid binnen een vaste relatie duurt niet veel langer dan een goed jaar. De Italiaanse onderzoekers kwamen tot deze wetenschappelijke conclusie na metingen van de hoeveelheid van bepaalde eiwitten in het bloed van enkele tientallen proefpersonen.
De gemeten eiwitten, zogenoemde neurotrofines, zijn medeverantwoordelijk voor lichamelijke tekenen van verliefdheid, zoals de 'vlinders in de buik' en zweterige handen. De hoeveelheid eiwit in het bloed van mannen en vrouwen die net aan een relatie waren begonnen was significant hoger dan bij mensen in een relatie die al enkele jaren duurde of bij alleenstaanden.
Na een jaar werd het bloed van 39 van de oorspronkelijke 58 proefpersonen die nog steeds dezelfde partner hadden opnieuw onderzocht. Toen bleek dat bij hen de hoeveelheid van het bewuste eiwit vrijwel tot 'normale' hoogte was gedaald.
Een van de onderzoekers, Pierluigi Politi, liet maandag aan de BBC weten dat dit niet betekende dat de verliefdheid over was. Het was alleen "niet meer zo acuut". "De liefde wordt stabieler. De romantische liefde lijkt over te zijn".
Waarom kunnen we niet gewoon verliefd blijven? We zien alleen de positieve dingen, kunnen de wereld aan, zijn constant goed gezind en blijven ten allen tijde hoopvol. De verklaring is te vinden in de hormonale werking van het lichaam en de harde confrontatie met de realiteit.
Bij verliefdheid maakt het lichaam allerlei extra stoffen aan. Door deze chemische cocktail krijgen wij het bijzondere gevoel in het hoofd, de buik en de darmen. Wat gebeurt er met je lichaam? De adrenaline die vrijkomt, zorgt ervoor dat je alert wordt. Omdat het bloed aan de maag onttrekt, veroorzaakt het de kriebels in de buik (of de vlinders in de buik).
Verliefde mensen hebben ook extra dopamine, noradrenaline en serotonine. Deze stoffen zorgen o.a. het genotsgevoel en het wisselend gevoel van opwinding en ontspanning. De vrijgekomen endorfinen geven dan weer het geluksgevoel.
Van verliefdheid naar hechting.... Maar… de verliefdheidshormonen werken verslavend. Het lichaam heeft er hoe langer hoe meer van nodig om tot hetzelfde gevoel te komen maar kan ze niet permanent blijven aanmaken. Het lichaam bouwt daarom de aanmaak na verloop van tijd af.
Bovendien verdwijnt de fantasie. Bij een onbeantwoorde liefde verdwijnt de hoop op een vereniging. Bij een beantwoorde liefde hoef je niet langer te fantaseren want je bent bij elkaar en komt de confrontatie met de realiteit. In je fantasie kon alles. Maar door samen te zijn, zie je ook de minder positieve eigenschappen, je ergert je aan het gedrag van de ander en je merkt de verschillen tussen jullie beiden op.
Het resultaat is dat de zotte onbezonnen verliefdheid, hartstocht en opwinding overgaat in gevoelens van geborgenheid en veiligheid. Je merkt op dat je bij wijze van spreken samen in de zetel voor tv oud en lelijk wil worden en de gedachte maakt je zelfs niet bang.
Verder is bewezen dat de mate van hechting samenhangt met de mate van verliefdheid. Hoe heviger de verliefdheid (veel verliefdheidshormonen) hoe sterker de hechting met de partner (veel hechtingshormonen.)
Ook is bewezen dat vrouwen tijdens de ovulatie andere mannen aantrekkelijk vinden dan tijdens de rest van hun cyclus. Tijdens de ovulatie kiezen ze voor sterke potente mannen (die staan garant voor een gezond en sterk nageslacht) en in de rest van de periode kiezen ze voor zachte, zorgzame mannen (die kunnen het nageslacht goed verzorgen en staan garant voor een stabiele en zekere situatie.)
Blijft een boeiend onderwerp, nietwaar?