Dierenleed en hoe diep het me raakt.

Mooi spudm hoe je hier met het thema, macht en onmacht aan het werk bent. Want dit is vaak wat eronder zit. Herken je dat?

^^ Dit is voor mij ook heel moeilijk te begrijpen, dat de mensen alles in hokjes moeten stoppen.... overal een grens bepalen...
Niet alleen voor andere mensen, maar ook voor de dieren!
Het enige wat ik er wel van begrijp, is dat er geen weg meer terug is...
Voorlopig niet tenminste...
We hebben de dieren zo afhankelijk gemaakt... en wij bepalen waar ze wel en waar ze niet mogen komen...
( gelukkig zijn er nog wel gebieden waar de dieren hun vrije gang kunnen gaan... nou ja... de grens is er wel... alleen ze hebben iets meer ruimte dan )

Mensen zijn echt beesten!
De dieren zijn daar heilig bij!!


groetjes moonflowertje

En een dier heeft zeker ook gevoel!
Kijk maar bij vogels...
vogels zijn heel monogaam.... vaak als er 1 wegvalt gaat de andere ook dood, van verdriet...
Mijn oudste kater, had vanaf dat hij 15 weken oud was een maatje (Shanky die 3 weken later kwam dan Minky, omdat ik vind dat een jonkie zeker 10 tot 11 weken bij zijn moeder hoort te zijn!)
Shanky is 3 weken later geboren en kwam uit een ander nestje)
Toen na 3 jaar Shanky verongelukte (op slag dood was)
Was Minky zeker 2 maanden helemaal uit zijn doen
Je kon duidelijk zien dat hij hem miste...
wilde niet spelen, lag een beetje sip voor zich uit te kijken...
af en toe maakte hij zelfs een geluidje van: zucht... nou.... hummfff , het was gewoon te zielig...
Dus besloot ik dat we misschien maar een klein katertje voor Minky als afleiding moesten zoeken...
Dit ging gelukkig heel snel!
Minky is daardoor toch wel weer een beetje bijgetrokken, gelukkig

Ik herken ook wat je schrijft, Spud over al het leed van de wereld op je hals halen... vooral het willen oplossen van die wereld problemen...
Wat eigenlijk een onbegonnen zaak is, want de dingen waarover het gaat, vaak... zijn al gebeurt! het leed is al geleden...
Waar wij naar kijken op de televisie, hoe alles kapot gemaakt wordt... Hoe slecht de dieren er op die filmpjes aan toe zijn, uitgemergeld, verwond... Dit laten ze alleen maar zien zodat mensen zoals jij en ik zeggen... Aaaw gossie, ah wat zielig... je hele gevoel komt in opstand, en dan laten ze het gironummer zien, waarop je geld kunt storten...
Dan voel ik me bijna verplicht om iets te geven omdat ik anders niet goed ben voor de dieren ( zo doen ze het over komen)
Die dieren hebben echt honger enzo...
Het doet me gewoon verdriet om er naar te kijken...
Hoe ziek is dat ??

Ik zag een tijdje geleden een reclame van het wereldnatuurfonds waar ze lieten zien hoe mooi de wereld was, met allemaal gezonde dieren, die in harmonie leven...
Zo'n reclame maakt me blij!
Dan weet ik: het kan dus wel...
Maar goed... het blijft geldklopperij...
(dat merk ik nu... omdat ik nu maar heel weinig geld heb te besteden, moet goed nadenken voor ik iets uitgeef )

En een hond bijvoorbeeld, waagt ook zijn eigen leven voor jou om je te redden als het er op aankomt, niet alle honden, maar bijvoorbeeld een rottweiler gaat voor zijn verzorger door het vuur als het moet!

Het is een beetje door elkaar geschreven, maar dit is wat jou stukje bij me oproept, Spud

groetjes Moonflowertje

Ik heb er even een eigen topic van gemaakt.

Thanks, NiMS

en Ja, dat heb je goed! Dierenleed raakt me heel erg diep...
sowieso heb ik een sterke band met de meeste dieren...

Dieren zijn eigenlijk net als mensen kinderen; zich van geen kwaad bewust...
Ik zit net een stukje te kijken op Hart van Nederland...
Over de padden-trek...
Hoeveel padden er in de putten terecht komen die er dus niet zelf meer uit kunnen komen!
Die zitten dus opgesloten in een ruimte van 30cm²... Het water wat er in staat is misschien 1 meter diep... maar de pad of kikker kan er niet uit ! die sterven in de put omdat ze moe worden, of honger hebben! Ik kan er niets aan doen maar ik voel dan zo'n meelijden... het is gewoon een gruwelijke dood...



Naast het verkeer is er in stedelijk gebied nog een ander gevaar: rioolputten. Deze putten zijn ware valkuilen voor de padden op trek. Zeker in combinatie met stoepranden die de padden als het ware naar de putten toe geleiden.
Bron: http://www.padden.nu/...abid/68/Default.aspx


Misschien zouden we iets tegen de putten aan kunnen zetten, een klinker of een tegel....

groetjes moonflowertje

Nondeknetter Nims, ik schrok me rot!
Dacht dat ik weer eens was gaan zweven en zonder dat ik het wist een nieuw topic aangemaakt had. Gelukkig zag ik al rap dat je het bewerkt had.
En ja, je hebt me heel goed verstaan in dat bericht, want vanuit een onmachtig gevoel kan je soms het proces van een ander ook vertragen. Niet zo zeer omdat je macht over deze persoon wil, maar macht wil zien te krijgen over de situatie waarin deze zit, zodat deze even een pauze heeft om bij te komen. De gemakkelijkste manier is dan om het over te nemen, maar in feiten los je daar niks mee op. Zoals ik denk en begrijp, krijgt ieder zijn deel wat hij of zij aankan, ookal ziet dat er voor omstanders soms heel gemeen en oneerlijk uit. En dan is het heel moeilijk als je om iemand geeft, een stapje terug te doen zodat deze persoon alle ruimte krijgt om uit deze les te leren.
Als mens wil je niet aanzien dat iemand lijdt, instinctief wil je er iets aandoen, volgens mij zit dat in ons systeem. En ik denk dat je dat ook in je achterhoofd moet houden als je hulpverlener wil zijn, hoe moeilijk ook, dat je soms toch echt beter iemand spreekwoordelijk moet laten verzuipen en moet wachten totdat deze jou een teken geeft hoe je hem of haar beter kan helpen.
Pfff, trekt op niks wat ik schrijf, wat ik exact bedoel en voel lukt me niet in woorden uit te drukken, maar globaal is dit wel wat ik ongeveer bedoel, dus post het maar.

@Moonflowertje,

Ik heb je gelezen, en zou nog heel graag op sommige uitspraken van je reageren. Maar ik ben te moe nu, maar een berichtje krijg je zekers.

Hoi Moonflowertje,

Mijn beloofde reactie dan.
Valt me namelijk op dat je veel energie steekt in andere en het voelde overlaatst voor mij toen ik wel reageerde op Nims en niet op jou, dat ik je misschien een gevoel van negeren zou geven vandaar mijn belofte. Bovendien, waren er een aantal zaken die ik las in jou berichten die me raakte en waar ik eigenlijk nieuwsgierig naar ben, waarom je dat zo denkt?

Je schreef bijvoorbeeld, dat dieren afhankelijk zijn van de mens.
Ik denk altijd dat als de mens zou verdwijnen van de wereld, dat dieren zichzelf prima zouden kunnen redden, terwijl het andersom voor ons mensen wrs veel moeilijker zou zijn om te overleven zonder dieren. Vandaar dat ik me afvraag, hoe jij dat dan ziet en voelt?

En het stukje wat je schrijft (jeps ben slecht in quoten dus doe het zo maar ) over dat er door al die dierenmisbruikfilmpjes er zo´n beroep gedaan wordt op je schuldgevoel omdat je ook maar een mens bent met een groot dierenhart, waardoor je je bijna verplicht voelt om iets te storten op een gironummer, omdat je je zo ontzettend schuldig voelt. Dat gevoel is zo herkenbaar! Het is maar goed dat ik nooit een miljonair geworden ben, want anders had ik inderdaad mijn schuldgevoel afgekocht en was ik niet actief gaan zoeken naar mogelijkheden hoe ik dieren kan helpen binnen de mogelijkheden die ik heb. Was ik er nooit achtergekomen dat bijna 95% van wat je stort, alsnog naar mensen gaat en absoluut niet gebruikt wordt voor het helpen van dieren. Gemeen iets is dat die filmpjes, want het geeft mensen geen enkele tip om iets te veranderen aan hun eigen houding tov van de natuur, even betalen en je bent van je schuldgevoel af.
Ik ben meer van zelf actie ondernemen, baal er verschrikkelijk van dat ik niet alle dieren kan helpen, maar rieëel is dat onmogelijk.

Met je paddentrek verhaal, zou ik bijvoorbeeld best vrijwilliger willen worden om die dieren naar de overkant te brengen of putdeksels willen voorzien van kippengaas, zodat er niks meer in kan vallen. Want het zijn niet enkel padden die erin vallen, ook konijntjes, muizen, ratten en andere jonge dieren. (toevallig heb ik ooit eens iemand gesproken die daarin werkte en mij daarvan bewust maakte)

Ik ben gewoon nieuwsgierig naar jou gedachtegang omdat ik het gevoel heb dat we ontzettend anders denken, maar hetzelfde doel najagen.
Ik weet niet of jij ook ervaring hebt met de dierenhulpverlening en wat voor mensen je aldaar tegenkomt? Ik kom maar weinig mensen tegen waar ik me werkelijk mee kan identificeren, in het begin lijken ze tof, maar meestal komt het er uiteindelijk op neer dat ze toch uit eigen belang dieren zijn gaan helpen namelijk hun ego opschroeven. “Kijk eens wat ik gedaan heb!” of “Kijk eens hoe goed ik ben, want ik weet het beter dan rest” en dan heb je nog het slagje volk dat er geld aan denkt te verdienen.
Hoewel ze soms goede dingen voor dieren doen, vind ik dat niet echt dierenvrienden en voel me er niet bij thuis. Sterker nog, uiteindelijk en daar hoef ik weinig voor te doen, enkel mezelf te zijn, ontwikkelen ze zo´n haat tegen mij, dat ze proberen mij te belemmeren in dieren helpen. Wat onmogelijk is, want dat is iets wat iemand je niet af kan nemen, tenzij ze 24/7 blijven volgen, maar daar zijn ze te lui voor over het algemeen.
Ik ben gewoon heel nieuwsgierig naar jou en je dierenliefde, omdat ik het idee heb dat we over sommige zaken totaal anders denken en dat is juist interessant. Omdat ik vind dat alles wat ik vind, niet meteen de waarheid hoeft te zijn en dat ik open sta voor feedback. Ik heb het idee dat jij dat ook hebt, dat je bestwel moeite wil doen om over iets na te denken ondanks dat dat niet helemaal je gedachtegang is.
Ik heb nog nooit zo iemand ontmoet, of ze gaan met me mee of ze gaan me uiteindelijk haten, bij jou heb ik het gevoel dat ik misschien wel een gelijkwaardige gesprekpartner gevonden heb, wat betreft dierenleedt.

Groetjes,
Spud

Hey Spud...

Ik kreeg door jou reactie een stukje inzicht in mezelf...
omdat ik inderdaad altijd met anderen bezig ben...

haha... hier moest ik wel een beetje om lachen, want ik herken het wel, maar dan vanuit jou denkwijze...
Ik voel me niet zo snel buitenspel gezet hoor





Ik heb hierbij zoiets van: stel dat de mensheid door 1 of andere reden ineens weg gevaagt zou worden....
Dieren zitten opgesloten in hokken, weilanden, aquariums, dierentuinen, en woonhuizen enz.
Die dieren zijn afhankelijk van de mens: voor het eten
maar een hond zie ik geen blikje voer open draaien...
dus die dieren zijn ten dode opgeschreven...
Konijnen die in een hokje zijn opgegroeit kunnen niet overleven buiten dat hokje, omdat ze geen gevaar kennen, en niet zouden weten waar
ze eten of water moeten vinden, net als al de vogels...
Mijn schoonvader is altijd bezig met de vogels.... buiten
ze wonen in een huis waarvan alleen de garage vastzit aan de garage van de buurman, voor de rest hebben ze dus
een voortuin, zijtuin en een achtertuin
Die vogeltjes die normaal altijd naar het zuiden trekken in de herfst/winter die blijven gewoon hier... want hier krijgen ze
het hele jaar door broodjes pindakaas, nootjes, fruit, zonne-pitjes
wat als hij er straks niet meer is? ( dat is eigenlijk maar een piepklein stukje van het grote geheel)
En het is allemaal zo goed bedoelt van hem, maargoed
Zelfs nu het zomer is voedt hij gewoon door

Op korte termijn zullen er echt heel erg veel dieren overlijden!
Tuurlijk zijn er dieren zat die het wel zullen overleven
Het dierenrijk zal met het plantenrijk samen weer in harmonie kunnen leven,
Als ik kijk naar waar de maya's hebben geleeft bijvoorbeeld: De maya's zorgde er voor dat ze de planten ergens anders naar toe brachten
om toch de ruimte te hebben en "open" stukken te creëren...
Nu... vandaag de dag heeft de natuur zo'n inhaal slag gedaan dat het bijna niet te doen is om daar doorheen te komen!
De meeste dieren hebben geen behoefte om te gaan graven
De Dieren hebben gelukkig die "honger" naar kennis niet, zoals de dat mens heeft!
Dat kan hun redding zijn

Nog even over wat ik inzag door jou schrijven

Hier kreeg ik dus door dat het inderdaad een schuldgevoel is ipv meedelijden...
Ik voel me schuldig omdat ik 1 ben met iedereen... en dat maakt het nog moeilijker omdat het zo tegenover mijn
persoonlijke emoties staat!
Maar eigenlijk komen de mensen die de dieren zo laten lijden voort uit ons collectieve bewustzijn...
Dat maakt me ook zo kwaad

ik vraag me dan ook echt af: hoe kan iemand waarvoor ik zo'n afkeer heb, een stukje zijn in dat "zuivere bewustzijn"
Ik kan daar echt niet bij met mijn gedachten en gevoel!
Er bestaat ook iets als de wetten van de kosmos...
die staan niet eens beschreven, die "weet" iedereen!
sommige dingen doe je gewoon niet!


De mensen beginnen steeds "bewuster" te worden van de kosmos
Ook weten er al heel veel dat we op de terugreis zijn naar huis...
Het zou helemaal niet verkeerd zijn als de mensen deze planeet weer een beetje terug geeft aan de natuur!
Zodat de natuur weer in zijn element komt zoals het ooit bedoeld was....

ik wil eindeloos verder schrijven, maar ik bedacht me net: er komen nog meer dagen

groetjes moonflowertje

Moonflowertje en anderen die dit lezen,

Het valt me op dat iedereen maar wacht op betere tijden, die maya kalender heeft een impackt op ons iedereen.

Toch denk ik dat we daardoor een beetje in de remmen slaan en een afwachtende houding aannemen. (ik merk dat aan mezelf, denk continue wacht dit jaar maar af want dan wordt alles beter)
Maar hallo! Het jaar is nog niet voorbij! En er zijn nog steeds dieren die ons begrip kunnen gebruiken. Heb inmiddels weer 2 partime katten bij en vogeltjes.

Zo is het Spud ,

Vele denken dat alles ineens zal veranderen, maar de veranderingen zijn al een tijdje gaande

En er zijn ook velen die denken dat lichtwezens het wel even voor ons op komen lossen
Natuurlijk kijken die op afstand mee of wij onze verantwoording zullen/willen nemen en veranderingen durven aan te brengen
Zij houden zich zeker wel met ons bezig en zullen ook hulp bieden als ze zien dat wij er zelf ook iets voor willen doen
Ze zijn erg begaan met ons en Gaia

Maar om betere tijden te creeren moeten mensen het aandurven om dingen te veranderen en los te laten

Verantwoording nemen
Afwachten is stilstaan
Verandering is beweging

Het is mensen nog steeds niet duidelijk dat het hier een leerschool is, totdat onrecht jezelf, je naasten of je omgeving treft

En dat het onze eigen verantwoording is om verandering te brengen
Door op de juiste manier en met de juiste intentie met alles wat leeft en onze planeet Gaia om te gaan

Ik denk werkelijk en volgens mij zeg jij dat ook Enigma, verandering begint bij jezelf.
Andere mensen kan ik niet veranderen, maar wat ik wel kan doen, is leven zoals ik denk dat het goed is voor de natuur en misschien pikken mensen daar wat van op.
Vroeger schaamde ik me ervoor om op een stoel te klimmen om een super grote mooie spin van het plafond uit de kantine te plukken, om hem buiten te zetten omdat hij anders doodgemept zou worden. Momenteel, schaam ik me daar niet meer voor en volg mijn gevoel daarin.

Maar ik maak daarin ook nog steeds mijn fouten en kan me er werkelijk heel lang nog schuldig over voelen.
En daarvoor kwam ik eigenlijk naar dit topic, omdat ik een dier leedt aangedaan heb en me daar nog steeds schuldig over voel. Ik zou het zo graag goed wil maken, en in de mogelijkheden die ik heb, doe ik dat ook wel, maar voel me nog steeds schuldig.
Als ik het andere dierliefhebbers vertel, schrikken ze niet eens maar voor mij voelt het gewoon alsof ik echt wel wat goed te maken heb.

Ik werkte op een asiel, waar de jonge katten maar binnenvielen en allemaal ook ineens ziek werden en doodgingen. Door een virus dat er hing.
Dit katje was er ook 1 van dacht ik. Na een dag werken was ik na aan het borrelen met een collega bij de katten en merkte dat dit katje weer dezelfde symptomen had. Maar het was al bijna nacht, niet het moment dat je er behoorde te zijn, alhoewel ik er bijna dag en nacht was. Dus geen tijd om een da te bellen. Mijn collega wist me te overtuigen dat hij dit katje wel uit zijn lijden wist te verlossen en dat geloofde ik. Moest wel gebeuren terwijl ik het niet zag.
Totdat ik dat levenloze katje meer dan 2 minuut hoorde krijsen buiten toen heb ik ingegrepen. En daar trof ik iemand aan met een kat in de handen, die ´m aan het wurgen was, maar het ook niet kon.
Machteloos was ik, wel een opleiding gevolgd voor dierenverzorging maar nooit geleerd hoe je snel een dier uit zijn lijden verlost.
Ik wist het niet meer, heb dat katje weer terug gelegd in de kooi en hoopte dat de volgende ochtend dat katje nog zou leven.
Die collega was er eerder op het werk, en die zegt dat het doodlag in de kooi, maar ik verdenk hem dat hij het in de diepvries heeft gestopt. Omdat we dat ook in onze "humane" ideëen besproken hebben.
Maar het is zijn schuld niet dat ik mij schuldig voel, ik heb dat katje allereerst afgestaan aan iemand die zei dat hij wel kon wat ik niet doen. Dus de verantwoordelijkheid afgeschoven.
Ik heb dat katje weer terug in de kooi gelegd en het goed gepraat voor mezelf dat het misschien beter zou worden, omdat het door de kreten die ik hoorde meer kracht nog had om te leven dan ik dacht.
Maar hoe stom kun je zijn? Dat strottehoofd moet finaal aan gort geweest zijn na die actie en ik met mijn stomme aangeschoten kop heb het weer teruggelegd!
Jeps, daar voel ik me schuldig over, kan soms in huilen uitbarsten om die kat. Ook omdat ik er eigenlijk helemaal niks mee had met deze kat, en deze niet met mij, maar daarvoor hoef je nog niet zo om te gaan met een dier.
Vaak als mijn katten weer hun effectie aan mij tonen, denk ik weleens jullie zouden eens moeten weten.
Ik heb veel katten in moeten laten slapen, maar met deze heb ik echt een grove fout gemaakt. En vind dat ik dat goed te maken heb, maar hoe dat weet ik niet. Omdat ik niet anders ben gaan doen dan anders wat dieren betreft, als ik een dier in nood zie op straat strop ik daarvoor, ongeacht wat voor consequenties daar aanvast zitten, te laat op het werk etc.

Ik schrijf het hier omdat misschien iemand weet hoe ik dit ooit goed kan maken met die kat? Want dat wil ik echt vanuit het diepst van mijn hart en al is het allerlaatste wat ik doe.

Spud, hou op met jezelf zo te kwellen. Je hebt alles gedaan wat op dat moment in je mogelijkheden lag en naar eer en geweten gehandeld. Dat je later (!) bedenkt dat je mogelijk ook anders had kunnen handelen siert je en toont je betrokkenheid vanuit een groot hart. Bravo. Het universum is zo geconstrueerd dat we mogen groeien in bewustwording en jij hebt je les ter harte genomen. We zijn elkaars spiegelbeeld, incluis flora en fauna om ons heen en de ziel van het katje waar je nu aan terugdenkt is over zijn/haar lijden heen. Lijkt me een mooi moment om jezelf nu te vergeven, verder door het leven te stappen met je lessen en al het fantastisch werk wat je doet, gedaan hebt en nog zal doen. Ik heb daar veel respect voor. Nu is de tijd aangebroken dat jij dat respect (respectare = terugkijken) op en voor jezelf herovert. Het is goed. Liefs, Mars

Mars omschrijft het heel mooi Spud

En ik ben het helemaal met hem eens

Ik heb ook wel eens iets gedaan
Maar niemand weet in wat voor situatie ik zat en met welke omstandigheden
Als ik daar aan terug denk word ik ook verdrietig hoor
Maar dat zijn lessen
Jij bent, net als ik. iemand met zelfreflectie en daardoor krijg je inzicht
Dat helpt bij je spirituele groei/ontwikkeling
Dat katje heeft jou allang vergeven, door hoe jij nu bent en de manier waarop jij omgaat met alles wat leeft

En zoals Mars zegt: "het is goed zo"

Lieve knuff, Enigma

Het feit dat je het "inziet" dat het anders had moeten gaan is de eerste stap die je zet naar bewustwording...
Dit stukje heb je al achter de rug...
En het doet jou nog steeds pijn!
(dat voel ik erg sterk, want ik moest bijna huilen)

toch is de enige weg "vergeving"
naar jezelf toe...
En vergeving omdat je dit nooit en ten immer meer zal doen!
Je denkt nu echt wel na, voor je een beestje laat inslapen...
neem ik aan...

hoeveel beestjes heb je gered dankzij deze nare ervaring?

Ik zou me als ik jou was daarop concentreren! op het redden van dieren in nood... dit beestje is allang geïncarneerd!
En ligt waarschijnlijk lekker te soezen ergens op een vensterbank

groetjes

Nou geweldig mooi hoe alles weer samenvalt!
Na het schrijven van mijn stukje gisteren, ging ik nog even naar buiten om de katten binnen te laten en daar heb ik uiteindelijk van het dierenrijk zelf een bezoekje gehad, dat ik me niet zo schuldig hoef te voelen, dat het me vergeven is en dat ik vooral op deze manier voort moet blijven doen. En dat in de vorm van 3 volwassen egels.
Wat was ik daar blij mee zeg!

Want gisteren na het afsluiten hier, dacht ik nog, wat wil ik er eigenlijk mee? Straks gaan mensen misschien reageren en zeggen me dat het goed is en ik me niet langer schuldig hoef te voelen maar dat is eigenlijk niet waar ik behoefte aan heb. Ik had heel sterk de behoefte om bevestiging te krijgen van het dierenrijk omdat ik hen iets misdaan had en niet een mens. Dus toen voelde ik me ook nog eens schuldig over dat mensen misschien wel tijd en energie in mij zouden steken voor niks.

En hoppa! Ineens hoor ik een soort van geknor in de tuin en ga kijken en daar zitten 2 egels die totaal geen goesting hadden om te vluchten. Heb maar wat eten voor ze gepakt en ben erbij gaan zitten. En toen ik dat deed, hoorde ik nog iets van geknor op de weg, dus ik kijken, kwam er nog eentje aangelopen. Nou, jullie mogen het weten hoor, gisternacht was ik de gelukkigste mens ter wereld en viel er een last van mijn schouders.

En ben ik blij met jullie reacties, Mars en Enigma want nu kan ik ze wel binnen laten komen en is het geen verspilde energie. Ik wil niet arrogant zijn, maar ik ben het helemaal eens met wat jullie schrijven en hoe jullie mij zien. Tof om dat eens van andere mensen te horen die je eigenlijk helemaal niet kent. Een grote DANKJEWEL dus.

In de auto net, toen ik aan Merudi dacht en jullie wilde vertellen over mijn bezoekje van het dierenrijk, kwam ik tot nog een besef dat ik deze week al veel eerder een bezoekje had gekregen van het dierenrijk maar dat ik dat niet echt beseft had.
De ochtend na de nacht, dat ik ineens in huilen uitbarstte om dat katje en dat enkel alleen omdat ik er zo van aan het genieten was dat mijn papflessertje (inmiddels 2 jaar, maar blijft mijn papflessertje) zo lekker in mijn armen lag te slapen. Die ochtend liep ik naar mijn auto om te gaan werken en toen zat er een klein vogeltje in het kattenluikje van mijn schuur. Nadat ik eerst heel blij was dat alle katten binnen zaten, ben ik toch maar even gaan kijken of het wel kon vliegen, want het leek zo jong. Nou dat kon die dus want hij vloog weg. Tot vandaag heb ik enkel gedacht dat het een vogeltje met lef was, maar nu denk ik toch ook een beetje dat dat vogeltje mij eigenlijk hetzelfde wilde vertellen als die egels van gisteren, maar blijkbaar was dat signaal niet krachtig genoeg voor mij.

Ik denk dat dat een boodschap is voor mij waar ik lering uit kan trekken, wat meer op de kleine details gaan letten en niet steeds pas het licht zien als dat met een hoop bombarie aan me kenbaar gemaakt wordt. Die voelsprieten van me wat beter vertrouwen en wat meer naar mijn intuïtie luisteren.
Moeilijke hoor! Maar ben zeker van plan om mijn best te gaan doen om dat te ontwikkelen.

Groetjes,
Spud

Hé Moonflowertje,

Mezelf vergeven, als ik het wel mag blijven onthouden als wijze les waar ik niet meer intuin, dan denk ik dat me dat wel aardig lukt na het bezoekje van die egels. Maar dat katje zal voorlopig nog steeds in mijn achterhoofd blijven, totdat ik weer een andere inschattingsfout zal maken. En ik denk dat die nog wel ooit zal komen, want niemand is perfect en we zitten allemaal nog in ons leerproces, totdat we voor eeuwig ons oogjes toedoen.
Maar deze fout zal ik niet meer maken.

En tsja hoeveel dieren heb ik geredt?
Er is een tijd geweest dat ik aan de lopende band katten preventief heb af laten spuiten omdat ze er ziek uitzagen en om te voorkomen dat de gezonde katten niet ook besmet zouden worden. In die tijd zal ik wellicht ook inschattingsfouten gemaakt hebben, maar daar voel ik me niet schuldig over omdat ze op een humane manier insliepen en ik het gevoel had dat ik daarmee gezonde dieren hielp.
Nog steeds niet leuk, maar het hoorde nu eenmaal bij dat werk.

Pfff, hoeveel dieren ik na dit katje nog geholpen heb? Niet anders dan ervoor, als er iets in mijn kunnen ligt doe ik dat en anders zoek ik naar een oplossing of iemand die het wel kan. Maar ben daardoor ook weer erg zoekend naar hoe ik zelf een dier op een humane wijze uit zijn lijden kan verlossen. Want dat vond ik ervoor al en nu nog meer, een gebrek aan mijn opleiding dierverzorger, dat je ze wel leert verzorgen maar ze niet leert af te maken. En ik vind dat dat erbij hoort als je werkelijk om dieren geeft, want soms is er gewoon geen dierenarts beschikbaar om zo´n spuitje te geven.

Dank voor je verhaal Spud. In alles klinkt je bezieling en verademing door. Fijn om te lezen. We blijven spinnen en vliegen buiten zetten.
Groet, Mars

Jòh iets anders hè, ik ben nog steeds opzoek naar een methode hoe ik mijn kat kan helpen zonder al zijn tanden uit zijn bek te hoeven laten trekken.
De methode van http://www.dierendokter.nl/ spreekt me wel aan, maar na een week zit ik nog te wachten op de vraag, hoe ik de middelen moet geven, alles ineens of per fases?

Weten jullie dat misschien? Ben wel een kruidenmeisje maar in het prilste begin van haar ontwikkeling dus genezende kruiden ben ik niet zo goed in.