Ik denk zelf dat ze het gewoon allemaal nog niet goed begrijpen. En echt, die assistent had angst in haar ogen. Het was zo vreselijk lullig dat ze de boel niet goed kregen. Er moest nog overlegd worden met een arts en ze hebben mij bewust pijn gedaan met die kraspen. Gewoon in de hoop dat er prikkels zullen komen of dat ik weer "wakker" werd.
Maar op dat moment kon ik het gewoon niet meer opbrengen om wakker te zijn. En ik ben er ook heel blij om dat het is gebeurt. Anders had ik nu waarschijnlijk nog geen hulp gekregen, ook al is het nog beperkt.
Waar ik zelf gewoon heel gelukkig mee ben nu is dat ik echt met alle overtuiging kan zeggen dat ik niet gek ben. Ik heb echt mijn hele leven verteld aan mensen dat ik een "gestoorde" hersenfunctie had. Daarom ben ik zelf ook naar de psychiatrie gegaan, in de hoop dat er een diagnose kwam van het 1 of ander. En met de gedachte dat ik wellicht medicatie kon krijgen zodat het over zou gaan. Maar wat ik zeg, ik heb dat verhaal mijn hele leven vastgehouden maar heb dat nu echt los gelaten.
Som zeg ik wel eens dat ik psychotische momenten heb, althans dat deed ik. Dat komt omdat mijn zintuigen door elkaar gaan lopen en er dan hele rare combinaties ontstaan. Niet dat ze eng zijn of onlogisch, maar ik begin dingen gewoon anders te bekijken.
De angst voor energie komt door de ervaring dat er een paar mensen zijn geweest die dachten mij te kunnen helpen. Met het gevolg dat ze in hyperventilatie achterbleven en m en met grote angst. Het ergste was toen dit een keer gebeurde bij een ex werkgever van mij. De persoon in kwestie was helemaal over haar toeren heen en iedereen op de afdeling van haar en mij heeft dat toen meegekregen. En het was gewoon niet prettig omdat er al meer verhalen rond gingen over dat ik "anders" was. Dat heeft mij toen echt heel veel pijn gedaan. Ik vond haar namelijk echt leuk en we hadden elkaar al een paar keer oppervlakkig gezien en gesproken. Soms kwam ze even langs in mijn hok, maar daarna wou ze niets meer met mij te maken hebben.
Maar wat ik zeg, deze dingen zijn mij al vaker overkomen. En ik weet dat het komt door de turbulentie in mij en ik een enorme sterke energie uitstraal. En op die momenten dat het gebeurt trekt de ruimte mij krom en val ik weg in de kleuren.
Ik durf niet te vertellen waar ik ben als ik in de kleuren zit, en het ziekenhuis durft niet te vertellen dat ik er niet ben als ik in de kleuren zit. Ironic
Maar goed, ik laat alles even bezinken want anders typ ik straks 100 pagina's vol. En zie dan zelf de bomen door het bos niet meer.