Springend wit blokje

@ Groene Heks
Begrijp mij niet verkeerd, maar dat was geen dis naar jou toe. Ik dacht na over je vraag en zag de reacties en besefte toen voor mijzelf dat niemand het snapt. En door gebrek aan woorden en een manier om het uit te leggen verwees ik naar die link. Ik had mijn woorden beter moeten uitkiezen.

Dat ik zeg ik ga wel weg, komt door onmacht. Weer dat stukje van geen herkenning vinden. "laat maar het ligt aan mij" dat gevoel. Onmacht.

Dat het om een lichamelijke klacht gaat staat nog niet vast, dat is een beetje het lastige er aan. Want als ik min of meer zelf weg kan zakken bestaat er ook een kans dat het niet lichamelijk is. In die zin, ik veroorzaak dan zelf die staat. Maar ik hoop dat het straks allemaal wat duidelijker gaat worden, ongeacht de uitkomst van de opname. (slaap centrum)

Voor de rest betreurt het mij hoe het dan even is gelopen. Sorry.

@Miri
Dank je voor je reactie, het feit dat je gewoon luisterde en er over na dacht. Ik sta wel open voor het idee om een soort iets te vinden waarbij ik tot rust kom zodat ik minder klachten ervaar.

Gisteren heb ik zelfs nog wierook aangestoken gewoon voor het gevoel, en warempel bracht het mij toch wat tot rust. Zo weet ik ook dat meditatie ook een behoorlijk stuk rust kan geven, maar mis nog de juiste muziek daarbij. Vandaar dat ik toch even vroeg of er iemand is die nog een rustig iets weet. Ik had iets van Ad visser wat redelijk werkte, op een bepaald geluid na. Ik schrok daar iedereen keer weer hevig van. (Een soort triangel).

Dat ik niet exact weet wat er aan de hand is sloopt mij compleet. Ik weet alleen dat de EEG niet goed zijn en dat ze de MRI verder willen bekijken en overleggen. Het komt er op neer dat ik alleen weet dat er iets niet goed lijkt te zijn, maar heb vrijwel geen enkel idee wat er speelt. Het enige weet ik dat er iets compleet uitvalt en niet meer werkt. En ik dacht aan epilepsie of narcolepsie. Maar epilepsie is dus min of meer al uitgesloten nu. Tja.... ik ga er aan onder door. Maar dat speelt al heel lang nu. Ik raak gewoon op. Ik begin de moed op te geven.

@Moonflowertje.
Jij noemt hele specifieke dingen op die erg dicht in de buurt komen van wat ik ervaar. Vooral het aan uit en altijd in het donker. Ik heb alleen nog niet de ervaring gehad dat het wegzakte of stopte op den duur. Meestal voelt het zo vreselijk druk en vervelend aan dat ik tekens maar weer de lampen aan doe en moet bewegen. Dat is ook het stukje dat ik zeg, ik moet boomstammen in de grond slaan om tot rust te komen. Ik raak mijn energie niet kwijt.




Groetjes.

Dit is voor mij een erg prettig geluid en rustgevend. Wanneer ik ga liggen probeer ik mij te ontspannen en merk dat ik na een minuut heen en weer getrokken word. Ik voel dat mijn ogen heen en weer gaan om het maar zo te zeggen.

Ik zie een groene waas opkomen die rond begint te draaien. Het is erg onrustig en wat wild met af en toe prikkels/kartels daarin. Op den duur begint het sterker te worden en voller van kleur en de achtergrondruis begint weg te vallen.

Ik begin dan gevoelsmatig om en om met beide ogen een rondje te zien die zich van mij af bewegen. En zo blijft het een poosje heen en weer gaan van links naar rechts.

Wanneer ik daar verder in weg zak begin ik te schokken met mijn lichaam. Ik krijg kleine stuiptrekken in mijn benen en buik.

Wanneer ik meer los laat en toegeef komen die twee rondjes samen en beginnen een draaiende spiraal te vormen waar alle kleuren in voorkomen. En ik krijg sterk het gevoel uit mijn lichaam te worden getrokken.

En dan raak ik in paniek en "spring" er weer uit en voel mij niet lekker. Maar ergens in die spiraal komen allerlei beelden samen uit mijn geheugen dingen van heel lang geleden en dingen van de afgelopen tijden.

Wanneer ik in die spiraal kijk zie ik een klein blokje bovenin, een soort deur of een vleugel of een oog. En ik ben daar 1 keer in gegaan en zag toen iets wat ik toen als zeer indrukwekkend ervoer. Maar ik ben vreselijk bang om daar weer heen te gaan, omdat ik dan echt het gevoel heb dat ik geen lichaam meer heb. Het gevoel van doodgaan.

Als je wilt heb ik een adres van een parapsycholoog die mij 15 jaar geleden ook erg heeft geholpen.
Hij weet heel veel van deze ervaringen en wie weet kan hij jou daar ook mee helpen

daar zat ik ook aan te denken, beschermengel!

baat het niet, dan schaadt het niet!
want wat je vertelt hier, Loaded Colours...
gaat veel verder dan wat ik beleef, voor het slapen gaan!

het is telkens weer de angst die je terug roept!
en over angst kan ik best wel veel vertellen, maar denk dat het beter is, dat je de juiste hulp krijgt...

het is voor mij wel zeker weten dat het iets "paranormaals" is,
dus in het ziekenhuis kunnen ze je zeer waarschijnlijk niet echt helpen... uiteindelijk zullen ze zeggen, dat het iets psychisch is... je doorsturen naar een psycholoog (net als ik )
mijn psycholoog wilde me ook doorsturen naar een centrum met parapsychologen enzo...
maar ik had zoiets van: dit gaat zeker weer geld kosten, dus laat me eerst maar ff testen op add/ of adhd...
ik ben een indigo, zegmaar (zelfde soort patroon) maar daar hebben ze geen informatie over...
groetjes moonflowertje

Angst voor psychologen en psychiaters heb ik niet, door hun ben ik in de spirituele wereld gekomen en door hun ben ik uiteindelijk nu gehoord bij de neurologie. Dat hoofdstuk is eindelijk na jaren gedacht te hebben dat ik gek was, afgesloten.

Wat ik zelf heel moeilijk vind is om te vertellen wat er gebeurt als ik wegzak. Zij willen van mij horen wat ik voel en wat er met mij gebeurt en dat kan ik niet. De EEG is duidelijk en geeft aan dat de hele boel uit gaat en dat ik in trance/coma/rem-slaap lig.

Maar als ik eerlijk moet vertellen wat er gebeurt..... dan moet ik toegeven dat ik "paranormaal" ben. En ik heb mijn hele leven gevochten om "NORMAAL" te zijn.

Ik moet toegeven aan wat ik ben of wat ik voel, en dat is voor mij het moeilijkste wat er is.

Ik heb mijzelf ooit belooft om er alles aan te doen, om mij te overtuigen en te bewijzen dat het niet waar is. Maar alles wat ik vind, leer en meemaak bewijst mij het tegendeel.

Ik kon het gewoon niet bevatten, God/Bron/Al...... sorry.

wouuuww, dat is echt een prachtig plaatje!

Maareh... iedereen is paranormaal!
en dus is paranormaal, normaal...

Het feit dat je het niet onder controle hebt, maakt je onzeker!
Tenminste, zo is het voor mij in ieder geval wel...

Sinds ik er aan toegegeven heb, is het leven ietsiepietsie makkelijker geworden...
Het feit dat ik er gewoon over kan praten, hier op merudi maakt me sterker, ook in mijn omgeving...
Niemand doet hier alsof je iets nieuws uitgevonden hebt, laten je gewoon in je waarde...
Ach, ja... natuurlijk heb je er altijd wel mensen tussen, die je moeten dwarsbomen op de 1 of andere manier
Laat ze maar gewoon
Kijk, ik heb een hoop mensen om me heen in mijn leven, waarvan er ook best veel paranormaal begaafd zijn, dit varieërd van genezen met de handen ( zonder reiki-cursus) tot eigenlijk een waar mediumschap.
Allemaal beleven we onze gaven op een andere manier...
De ene mens krijgt symbolische dromen, en de ander voelt hoe de stand van zaken is.
en ook zijn er mensen die weer bepaalde kleuren zien bij iemand anders, waaruit ze kunnen lezen, dat diegene binnenkort zwanger zal raken, (ik noem maar wat hoor)
Maar we hebben allemaal onze eigen taal die we doorgaans gebruiken om een stukje in de toekomst te kunnen kijken, of in iemands verleden...
Sommige mensen die zien helemaal niets! en toch "weten" ze
Misschien zou je kunnen proberen om contact te leggen met de gids die jou begeleid in het leven.
Sommige dingen kun je gewoon niet alleen...
Daarvoor zou je je gids om hulp kunnen vragen!
Een gids is er speciaal om mensen te gidsen, bij de moeilijke dingen die we als mens voor onze kiezen krijgen, zegmaar...
9 van de 10 gidsen zullen je niet zelf benaderen.
Dat is ook omdat je gids je in je waarde laat, en respect voor jou heeft!
Hij / zij weet wie je bent, en is al vanaf het begin bij je...
Ik denk dat als je, zoals je hierboven schrijft, je ogen sluit... en dingen ziet, waarvoor je eigenlijk angstig bent, omdat je bang bent, dat je niet meer de controle over je lichaam hebt... dit jou gids is, die contact met je probeert te maken...
Een gids zal jou nooit bang maken, waarschijnlijk is er in een vorig leven misschien iets gebeurt waardoor je heel moeilijk los kan laten...
Of juist het moeilijk vind om te vertrouwen in jezelf!
Toch zal je hier doorheen moeten!
Probeer contact te maken met je gids.
Daarbij wil ik wel vertellen dat je er op zal moeten vertrouwen, dat de gids alleen maar contact kan maken doormiddel van jou zintuigen...
Het is namelijk (voor mij tenminste wel) verwarrend soms, omdat het vaak lijkt alsof je het zelf denkt!
Soms is het zelfs zo, dat je gids op het zelfde moment iets aan je laat zien, wat je dus ook in werkelijkheid voor je ziet gebeuren, het dejavû gevoel krijg je daarbij!
Tenminste mijn gids heeft het me zo uitgelegt, en ik voel dat het waar is
Misschien heb je al contact met je gids!?
Vaak krijg je in je slaap beelden (net als een droom) binnen, waarvan je zoiets hebt van: wow! deze droom was net echt!
Het is in ieder geval altijd handig om te weten, dat je je gids om hulp kan vragen!
Want daarvoor is hij/ zij er

Ik hoop dat je hier iets aan zal hebben...
Het komt in ieder geval uit een goed hart, moet je maar denken

succes ermee!
groetjes Moonflowertje

ik ook niet
als mensen over God begonnen werd ik zelfs witheet
Juist omdat ik weet dat het zo verschrikkelijk is opgeblazen enzo
maar ik heb ondertussen wel geleerd dat ook geloof, voor iedereen anders is!
ik ben gewoon een persoon die niet een boek gaat lezen en ook nog letterlijk geloofd
wat er staat geschreven...
daardoor ga ik misschien best vaak op mijn bek
maar ik ben geen kuddedier in ieder geval
Door schade en schande word je wijs
groetjes moonflowertje

sodeju nog an toe wat een prachtig plaatje zeg!

Ahhh Karin wat lief van je, daar zal Loaded Colours hopelijk vast wel wat aan hebben.

Bedankt allemaal voor de lieve reacties.

Om nog even duidelijk te maken dat ik dus niet goed weet hoe of wat en zelf toch wel erg twijfel wat het nu allemaal is de volgende link:

http://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/epilepsie/occipitaal.php

Aangezien het ziekenhuis geen duidelijke film heeft gezien en het niet via de EEG is geregistreerd hou ik voor mijzelf dit stuk nog open. Want ik kan er nog niet over uit dat als ik soms wakker word dat ik mijn mond kapot heb gebeten of lichtelijk urineverlies heb. En dat zijn toch dingen waar ik niet omheen kan. Want dit gebeurt mij toch echt meerdere keren per jaar.

Los daarvan, wil ik absoluut meer bewust gaan leven en accepteren dat ik daarnaast wel degelijk besef dat ik ook andere dingen heb gezien en ervaart. Ik ga mij idd eens verdiepen in kundalini, zie daar ook weer veel herkenning in. En ik weet dat die kleuren energie zijn, en ik weet dat het ook in de fysieke ruimte invloed heeft.



Jullie geven mij een goed gevoel en moed, even wat ik nodig was nu. Thanksss


Nog even een mooi nummer er bij zetten:



Veel persoonlijke gedachte bij en raakt me min of meer. Het voelt voor mij goed en doet mij denken aan nieuwe tijden.

Groetjes

Op een gegeven moment was er iemand die mij dus een paar nummers stuurde voor meditatie.

Op een gegeven moment lag ik in bed en de kleuren bleven maar door gaan. Ik probeerde voorbij de kleuren te kijken en het lichtgevend blokje bovenin werd steeds feller en trok mij mee.

Ik kwam aan op een plek wat zo intens donker en duister was. Maar in dat donker en duister zat een plein met een poort. Een poort zoals je zou verwachten als bij de hemel. Maar deze poort was stoffig en roestig. Ik loop er rustig onder door maar er was niemand bij de poort of op die plek. Ik kijk om mij heen en zie een soort verlaten fabriek zonder dak, zonder muren. Alleen maar intens zwart er om heen. En het rare is dat ik verwachte dat daar de hemel zou zijn, iets waar ik al een keer eerder ben geweest. Ik zag in de "lucht" een scheur komen en keek daar bij in. En ik kon het amper zien, zo vreselijk fel was dat licht. Maar dat licht, dat zat op die plek waar ik vroeger ben geweest.

Ik zie uit die stralen licht een voetbal met vleugels komen. En die vliegt aan mij voorbij richting de poort. En de poort verandert in een doel. En pofff daar vliegt die bal in.

Geschrokken ben ik weer "wakker" geworden. En het enige wat ik kon bedenken is dat het idd de poort naar het al moest zijn. Alleen was het mijn tijd nog niet blijkbaar.

Waarom ik daar bang voor ben is omdat ik denk dat het wel eens tijd kon gaan worden vroeg of laat.

--------------

Gisteren ben ik weer gaan mediteren maar het kost vreselijk veel moeite om niets te doen. Je gedachten helemaal leeg te maken en te ontspannen. Als ik dat doe merk ik dus weer dat die spiraal begint en dat het blokje bovenin neer begint te dalen. Het lijkt letterlijk alsof er licht uitkomt en meestal schrik ik dan weer.

Nu probeerde ik mij volledig te ontspannen en niet bang te zijn. En wat er nu exact gebeurde weet ik niet helemaal. Maar het begon erg warm te worden en voelde letterlijk iets stralen. Het voelde wel goed, maar niet dat ik zeg..... prachtig en mooi. En weer heel sterk het gevoel dat mijn lichaam loskomt van mijn ziel.

Ik weet niet hoe ik het moet noemen dat blokje bovenin. Het kan een ster zijn, een poort, een vleugel of een deur. Het ziet er gewoon anders uit dan wat ik kan omschrijven wat lijkt op iets van hier.

Voor mijzelf had ik al een keer uitgezocht hoe dat zit met meditatie en wat men dan ziet op de EEG. Maar bij mij zien ze blijkbaar niets meer op de EEG op den duur. Vandaar dat ik het ook eng vind, de angst om niet meer wakker te worden.

Toen ik 14 was ben ik al heen geweest voor onderzoek, men raakte toen in paniek omdat men dacht dat ik een tumor had. Er werkte iets compleet niet meer, waarvan ik nog steeds denk dat het mijn visuele cortex is en wellicht een deel van de kleine hersenen. Ik heb alleen nooit gehoord wat de uitslag is geweest. Uiteindelijk heb ik een aantal maanden geleden gegevens opgevraagd, maar ik krijg maar 1 simpele brief. Daar staat wel in dat er iets mis is, maar niet wat en hoe verder. En om 1 of andere reden is er nooit meer een vervolg geweest.

Toen ik een aantal weken geleden in het ziekenhuis lag en vroeg naar hoe dat nu zat van vroeger, werd mij verteld dat het niet meer compleet was. De gegevens waren niet meer allemaal aanwezig. En op 1 of andere manier heb ik sterk het gevoel dat men dit voor mij achterhoudt.

Wanneer ik aan mijn moeder vraag wat er toen allemaal is gebeurt krijg ik geen antwoord. Het enige wat ik te horen krijg is dat het toen allemaal een beetje moeilijk liep in die periode en dat zij zelf toen ook niet echt "erbij" was door omstandigheden.

Ik heb heel sterk het gevoel dat zowel het ziekenhuis, als mijn moeder iets achterhoudt voor mij.

En bij de laatste EEG in het ziekenhuis was de assistent toch wel behoorlijk ongemakkelijk, want ze kregen de scan niet voor elkaar. Ze bleven maar kabels vervangen en uiteindelijk de hoofdkabel. Een nieuwe muts en tig keer met die klote pen krassen tot er maar verbinding was. Ik lachte er wel om en dacht het maakt mij niet meer uit, het maakt mij niet meer uit omdat ik denk dat ik al wel weet waar het verhaal heen gaat.

Het vervelende is dat ik merk dat ik niet meer met mijn ziel goed vast zit aan mijn lichaam. En ik denk dat het ziekenhuis niet goed kan uitleggen wat er nu gebeurt. Ze willen maar niets zeggen. Het is mis, maar niemand weet wat. Althans, ik weet niet wat.

3x een EEG en drie keer helemaal mis. Ik leef maar ze zien het niet goed. Het werkt allemaal nog maar heel beperkt. Men vertelde vroeger dat het een lichtgestoorde hersenfunctie was en vroeg toen wat ik merkte of voelde. Maar ik kon het niet uitleggen toen, ik durfde het niet. Ik heb mij stilgehouden. En van de lichtgestoorde hersensfunctie heb ik "gestoord" gemaakt.

Wanneer de hersenen niet meer functioneren zoals het moet en de persoon niet meer "aanwezig" is, noemen ze het een zwaar gestoorde functie. Doordat ik nog wel "aanwezig" ben, is het licht gestoord.

De arts zou mij bellen naar aanleiding van het filmpje wat ik naar hem opgestuurd heb. Maar hij belde niet. Een brief met twee regels dat hij niet denkt dat het epi is en dat hij niet weet wat het wel is. En verder dat St.Sein het maar verder moet uitzoeken.

Ik hoop tot op de dag van vandaag dat het allemaal maar een vergissing is of een nare droom, maar de woede in mij begint soms zo hevig te worden, omdat ik het gevoel heb dat ik moet vechten om te leven. En dan komt woede soms goed van pas, adrenaline welteverstaan.

Ik merk heel duidelijk dat als ik teveel doe of te intensief bezig ben dat het lampje heel snel uitgaat. Alsof mijn energie om te functioneren zeer beperkt is.

De kleuren zijn voor mij persoonlijk een compleet andere dimensie en een leven naast dat van ons. Ik denk dat het de plek is waar we heen gaan als we hier niet meer zijn. En ik weet dat die plek vreselijk fijn is, maar ik kan niet in woorden omschrijven wat dat is. Er zijn geen woorden voor, maar het is goed.

Alleen, ik heb het gevoel dat het nog niet mijn tijd is. Ik wil daar nog niet heen. Ik wil leven en moet gevoelsmatig nog zoveel doen. Ik wil nog zoveel doen. Ik weet alleen niet wat.

2012 is voor mij persoonlijk een heel belangrijk iets. Ik weet namelijk dat er dan absoluut een verandering komt. Ik weet alleen niet wat, maar goed komt het. En dan bedoel ik echt persoonlijk voor mij, los van geloven of dingen. Ik denk dat omdat het dan toch echt een keer bekend moet worden en dat ik dan eindelijk verder kan met mijn leven. Of verder kan, dat ik eindelijk kan leven. Alsof ik telkens moet wachten en de tijd maar niet vooruit gaat. Maar ik geloof echt dat ik dan verder kan. Het zij met medicatie voor het 1 of ander, of domweg een eerlijk antwoord zodat ik het kan accepteren. Een tijd om eindelijk te mogen genieten met of zonder beperking.

Al het goede komt langzaam.

Fijne dag allemaal.

Edit: Toen ik 2,5 jaar was ben ik van de trapgevallen op mijn achterhoofd en heb mijn tong ingeslikt en ben gestikt. En op 1 of andere manier hebben ze mijn tong weer terug gekregen. Ook dit verhaal is zeer onduidelijk en krijg hier geen eerlijk antwoord op wat er exact is gebeurt.

Iemand plaatste ooit deze link ergens, en ik denk dat dit best wel heel goed verwoord wat ik bedoel.

hey, dat is toevallig!
ik kreeg pas geleden een link van iemand door... over een boek van Pim van Lommel
http://www.pimvanlommel.nl/

groetjes moonflowertje

badankt voor het delen

ook ik heb iets meegemaakt toen ik een jaar of 20 was...
het ging niet zover, dat ik een tunnel (spiraal) zag, hoor
maar voor mijn gevoel, was ik er "uit"


bron: http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/121665/1.html

groetjes moonflowertje

Heftig Loaded colours....ik kan me voorstellen dat je vol enorme boosheid zit.
Is het een idee om eens een echt goed medium te bezoeken?

Wat vreselijk jammer dat niemand je iets verteld, het zou het voor jou heel wat makkelijker maken.
Mag ik vragen wat je leeftijd is?

Wat je beschrijft klinkt voor mij als de hemel, het hiernamaals of hoe je het wil noemen.
Je schrijft dat het zo voelt, dan IS het ook zo

Ik ben een boek aan het lezen wat over mensen gaat en dan met name mensen met autisme waarin wordt beschreven door de schrijver dat hij het idee heeft, dat deze mensen soms ook maar half in hun lichaam zitten.
Ik heb zelf autisme en kan me daar wel wat bij voorstellen, ik heb echter niet het gevoel dat ik meegezogen of getrokken word.
dat lijkt me een angstig gevoel.
Ik sta meestal met 1 been in deze wereld en mijn andere been in de andere, maar dat is wel anders als dat jij beschrijft.

Ik kan je alleen sterkte wensen en ook hopen dat je niet opgeeft, er komt een moment en dan zul je weten wat er aan de hand is

@Groene Heks.

Ja idd boosheid uit onmacht. En ik zou zo graag willen vertellen aan de hele wereld wat er met mij is en waarom ik zo ben, maar dat wil gewoon nog niet. En echt, het maakt mij niet uit wat het is, zolang ik maar een beetje houvast heb en het kan uitleggen. Dat zou voor mij persoonlijk al een enorme opluchting zijn.

Als het gaat over mediums en dergelijke dan heb ik tot nu toe nog geen geluk gehad. Ik heb echt sterk het gevoel dat mijn energie er over heen walst. En zodra ik merk dat een persoon zwak ik, klap ik dicht en sluit mij af. Het is ook gewoon wantrouwen en bescherming vanuit het idee dat ik mensen kwaad doe met die energie. Ik weet het gewoon niet, ik vindt het te moeilijk om er aan toe te geven en wil het liever zelf zoveel mogelijk oplossen en ervaren. Ik kan moeilijk hulp accepteren in welke vorm dan ook. Maar dat komt puur omdat ik niet weet wat er met mij is. En ja... de slechte ervaringen maken het ook niet makkelijker.

Kijk ik bedoel het niet arrogant of iets, maar ik heb ook niet het gevoel dat iemand anders mij er mee kan helpen. Ik heb ook niet het gevoel dat er bv een lichtgids of wat dan ook voor mij klaar staat. Wat ik wel heb, is een heel sterk gevoel van verbondenheid met de bron. En op 1 of andere manier moet ik daar op vertrouwen dat het mij de weg zal wijzen. En ik denk persoonlijk als ik meer duidelijkheid heb, dat ik dan ook beter met de dingen om kan gaan. En dat ik er dan ook veel meer voor open kan staan dan dat ik nu doe. Dus ja.....

Heel frappant, ik heb laatst met iemand gesproken die ik vertelde over mensen met autisme of dergelijke zaken. En ik probeerde uit te leggen dat ik dacht en uit eigen beleving ervaar dat juist die mensen deels verbonden staan met de wereld hiernaast.

Dat is hetzelfde als dat ik de Celetijnse belofte moest gaan kijken en dat gister ook heb gedaan. Juist omdat er hier ook over werd gesproken.

Er beginnen mij wel meer dingen op te vallen hier, maar het zal wel goed zijn. Dat staat er ook los van.

Ik ben 29 jaar.

Groetjes

Jeetje ...ja die onmacht en ik snap het nu ook en ook de angst die je hebt dat zou ik ook hebben denk ik. Er over praten is al een hele opluchting lijkt me, mensen die het toch gaan begrijpen hoe jou ervaringen zijn.

Toch wil ik je iemand aanbevelen die erg goed hier in is in het begeleiden van mensen met paranormale ervaringen en je misschien kunt helpen hierin.

Het is geen verplichting natuurlijk maar als ik het niet aanbevolen heb voel ik me schuldig.


http://www.paranormaalpraktijk.nl/index1.htm

Grappig, ik weet precies wat je bedoelt als je zegt dat je bang was dat je mensen kan kwaad doen met energie.
Ik geloofde dat ook heel lang, als de energie bij mij erg raasde dan zocht ik de eenzaamheid op.
De enige die het kan oplossen ben jij, maar zonder handvaten is het wel lastig.
Zelfs al zou een dokter een oorzaak/reden vinden, dan nog ben jij degene die ermee om mag leren gaan, niet iemand anders.

Ik dacht aan een medium meer zodat zij of hij je misschien kon vertellen welk verhaal er achter de gaten in je verhalen zit.

Ik geloof dat iedereen een geleidegeest heeft, ik weet dat als jij ervoor kiest om het zelf op te lossen, ook een geleidegeest je daar de ruimte voor geeft, die vrijheid heb je en zul je altijd houden.

Niets is toeval, als er dingen vanuit hier of ergens anders je glitters laten glitteren (zoals Miri altijd zegt) of dat je zo'n *aha* gevoel hebt, dan is dat zo bedoelt
Gaaf dat je dat kan zien, wat je ermee doet is aan jou, voor mij zijn het vaak wel net die kleine boodschapjes die je weer verder brengen.

29, das nog piepie (voor mij dan), ik vroeg ernaar omdat ik me afvroeg of je misschien nog erg jong bent en dat dat misschien de reden is dat men je weinig tot heel weinig verteld.