Spuds eigen verificatie draadje voor haar levensvr

Heftige periode heb je gehad,
heel mooi te lezen dat je er mooie lessen uit hebt kunnen halen,
hou dat vast voor de toekomst en uiteraard geniet van het feit dat je ogen geopend zijn, op naar het geluk!

Hoi Lotusje,

Thanks!
Ik hoop dat dit 1 van de laatste lessen gaat zijn en dat ik mijn ogen blijf open houden. Maar de tijd zal het leren, dit heb ik namelijk al veel vaker gezegd. Ik ben hierin nogal hardleers en laat me snel afleiden. Maar hé het leert je wel steeds weer iets over jezelf of de wereld waarin je je begeeft dus van stilstand is geen sprake!

Ik hoorde vandaag een leuke uitspraak die ik jullie niet wil onthouden. "Je blijft leren totdat al je vingers even lang zijn"

Hebben jullie ooit een hand gezien met alle vingers even lang?

Groetjes,
Spud

Ik doe iets radicaal fout en ik weet ook wat, maar weet blijkbaar niet uit deze cirkel te komen. Heeft er iemand tips?

Wat er steeds weer gebeurt:
Ik kom in een situatie waar men elkaar wantrouwd, daar wil ik niet aan meedoen omdat ik juist van mijn wantrouwen bevrijdt ben door vele jaren therapie.
Dus ik distantieer mij van dat wantrouwen en houdt mijn eigen vaste regel aan geen wantrouwen tenzij het tegendeel bewezen wordt.
Blijkbaar ben ik daar nogal naief in geworden, want dit jaar heb ik mij toch best in veel mensen vergist dat gebeurde mij in Nederland nooit!
Dan ook nog, ik dacht dat ik ze wel door had. De mensen die je ontmoet, die zich beter gaan voelen door jou aanwezigheid. Die gun je dat goede gevoel, dus vaar maar even mee. Totdat je ontdekt dat zij zich afhankelijk opstellen van jou goede gevoel. Dan is het de kunst ze te laten ontdekken dat hun goede gevoel vanuit zichzelf komt. Dat lijkt allemaal goed te gaan, totdat je afstand neemt.
Dat mag blijkbaar niet, dan proberen ze je leven kapot te maken door veel leugens over je te vertellen.
Ook daar heb ik mijn hoofd voor gebogen en ben er goed vanaf gekomen.
Alleen ik zit nu wel weer opgebrand thuis en dat was de vorige keer ook. Terwijl die ander geen stukje vordering gemaakt heeft in zijn ontwikkeling. Dus eigenlijk was mijn energie daarin steken zinloos.
Heb ik een aantrekkingskracht voor hopeloze gevallen en laat ik mij daardoor leegtrekken of heb ik zo weinig zelfrespect waardoor ik dit steeds weer laat gebeuren?

Wat denken jullie?

Groetjes,
Spud

Hoi spud,

Zoals ik je verhaal lees,heb je zeker geen weinig zelfrespect..je wilt iemand goed doen door deze te helpen,dat de mensen zich dan afhankelijk opstellen en je dan afstand neemt is toch een goedekeuze die je maakt...probeer t los te laten deze mensen kunnen niet geholpen worden dus heeft het ook geen zin om daar meer energie en tijd in te steken....en laat hen hun eigen verantwoording dragen dus ik denk dat je je nog iets meer moet proberen te beschermen door je nog beter af te sluiten voor deze negatieve energieen...dat men een ander al wantrouwt eer die dieper heeft gekeken in de ander verklaart al dat deze mensen niet oprecht zijn en zich willen zuiveren door jou in een negatief daglicht te willen zetten lijkt mij tevens geen manier om dankbaarheid aan iemand te tonen die je uit vrije wil wil helpen..probeer de gedachten los te laten weet dat je je best heb gedaan zonder er iets voor terug te verwachtten ...al is de leugn nog zo snel de waarheid achtervolgt hem wel! Weet dat diegene zn masker ooit onthult wordt.

Ik weet niet of dit je een beetje troost kan geven...maar dit is zoals ik t zie vanuit jou verhaal!
Sterkte meid
groetjes Landa

Dat lijkt allemaal goed te gaan, totdat je afstand neemt.
Dat mag blijkbaar niet, dan proberen ze je leven kapot te maken door veel leugens over je te vertellen. Zit je hiermee,ook al weet jij voor jezelf hoe het zit?
Ook daar heb ik mijn hoofd voor gebogen en ben er goed vanaf gekomen.
Alleen ik zit nu wel weer opgebrand thuis en dat was de vorige keer ook. Terwijl die ander geen stukje vordering gemaakt heeft in zijn ontwikkeling. Dus eigenlijk was mijn energie daarin steken zinloos.Waarom zinloos? dit zijn leerprocessen voor jou
die ander is toch weer een stukje vooruit gekomen,je moet inderdaad niet opgebrand raken,maar je zult merken hoe vaker je dit overkomt hoe beter je hier mee om weet te gaan...door inderdaad eerder los te laten
Heb ik een aantrekkingskracht voor hopeloze gevallen en laat ik mij daardoor leegtrekken of heb ik zo weinig zelfrespect waardoor ik dit steeds weer laat gebeuren? Volgens mij heeft het niks met zelfrespect te maken je bent wie je bent toch?
leeg getrokken voelen door andere mensen is waar je dus keuzes in moet leren maken...wat wil ik? een hopeloos geval helpen kost immmers heel veel energie...dus wil je dat of laat je het gaan.....
Niet iedereen is zomaar te helpen...en als jij deze mensen aantrekt...zul je daar ook iets mee moeten.... nml zodat je minder kwetsbaar wordt....

Als je iemand bent die de hele wereld wil helpen, is het misschien verstandig om daar wat selectiever in te worden.

Mensen gaan zich vaak aan je optrekken omdat ze op deze manier ook aandacht krijgen. Sommigen leven op je mededogen en onttrekken je alle energie. Ik noem ze "vampieren", omdat ze gewoon je energie stelen. Je kan deze mensen niet helpen, ze zijn gewoon nog niet zo ver en moeten zelf een manier vinden om hun problemen op te lossen. Jij bent hiervoor niet verantwoordelijk. Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren, ook zij.

Maar dat hoeft niet te betekenen dat je geen mensen kan helpen. De voorwaarde is gewoon dat ze er zelf ook aan willen werken en van jou energie afblijven. Pas dan kan je iets voor hen betekenen.

Je bent jezelf aan het vergeten, is mijn vermoeden.
Concentreer je eerst weer eens op jezelf. Als je die weg gevonden hebt, kan je weer anderen helpen.

Dat is mijn ervaring toch ...

Nyssa, ik geloof dat jou vampieren mijn bloedzuigers zijn.
Als ik zie dat energie steken in geen nut meer heeft, willen ze me kapot maken. En voelt het alsof ik uitgewoond ben.
Misschien moet ik mijn good fibes wel niet willen delen met anderen, wellicht ligt daar mijn struikelvlak?

groetjes denkende Spud

Lena,

Ik heb je reactie even op me in moeten laten werken, want het is zo waar!
Nee, tegenwoordig zit ik er niet zo mee dat mensen onwaarheden over je vertellen, mensen denken toch wel,ik ook. Wel voelt het als een klap in mijn gezicht als het mensen zijn waar ik het totaal niet van verwachtte of dat de mensen waar ik intensief mee omga zo´n onwaarheid maar klakkeloos aannemen. Dan word ik onzeker over mezelf of ik dan zo´n ontzettend slechte mensenkennis heb? En dat brengt me dan even uit balans.

Ik denk dat dat samenhangt met me keer op keer leeg laten trekken. Ik weet niet zo goed hoe ik dat in woorden uit kan drukken maar ik ga een poging wagen.
Diep in mij wil ik niemand veroordelen en iedereen accepteren hoe hij of zij is. En ik denk dat ik hier een beetje in doorgeslagen ben. Want hierdoor heb ik een soort van oogkleppen of hanteer ik een soort van struisvogelpolitiek. Want ookal heb ik door dat iemand voor mij niet goed is in de omgang, zal ik die persoon toch niet snel afwijzen. Tenzij er iets giga´s gebeurt waardoor ik wel voor mezelf moet zorgen en alsnog het contact met zo´n persoon afbreek. Vaak is het dan voor mijn energie level al te laat en had ik dus al veel eerder in moeten grijpen.
Blijkbaar ben ik in deze een zeer eigenwijze leerling, want hoewel mijn gidsen en mijn gevoel allang aangegeven hebben "dit is niet goed" Ga ik er toch mee door tot er weer hetzelfde gebeurt als altijd.
Maar ik geloof dat mijn gidsen of het leven op dit moment een heel andere insteek hanteren (aangezien de oude blijkbaar niet werkt)
De afgelopen weken hebben ze me buiten deze les die ik eigenlijk al door en door ken. Me ook iets anders laten voelen, wat ik niet fijn vond. Afhankelijk zijn van je omgeving. Blijkbaar ben ik meer controle freak dan ik eigenlijk erg in had.
En maar in iets heel simpels en materialistisch hoor! Door eigen schuld mijn auto in de prak gereden en 2 weken afhankelijk geweest van hulp van anderen. Lenen van een fiets en afhankelijk van anderen voor het kijken naar een nieuwe auto met al hun commentare vandien. Nee, is absoluut niks voor mij en ik hoop dan ook dat ik nu mijn lesje wel geleerd heb.
De beste plek om dat te testen lijkt me wel de thuiszorg en laat ik daar nu net een nieuwe job in gevonden hebben.
Toeval bestaat niet tenminste dat is mijn geloof. Maar toch wel weer bijzonder hoe ik aan deze job kwam, nl via mijn oude werk.
Een vrijwilligster die mijn persoon blijkbaar beter ziet dan ik in de gaten had heeft er voor gezorgd dat ik via, via vooraan op de sollicitatielijst kwam te staan en met voorkeur behandeld zou worden. En zo zie je maar, onverwachtse tegenvallers worden altijd gecompenseerd door onverwachte meevallers. Ge moet het alleen blijven zien en dat zie ik eigenlijk nu pas bij het schrijven van dit stukje. De afgelopen weken voelde het alsof het gedaan was met mijn geluk en dat ik 7 jaar ongeluk zou hebben. Blijkbaar misgedacht/gevoelt.

Thanks dit forum en alle mensen die het bevat!
Steeds weer leer ik bij!

Groetjes,
Dees

P.s. Zoekt er nog iemand een bijzondere kat? Of anders gezegd zoekt een bijzonder kattenmens nog een kat? En met bijzonder bedoel ik, karakter, je krijgt geen liefde op het eerste gezicht, maar eenmaal het vertrouwen gewonnen, meer liefde en vertrouwen dan ik ooit van een gewone kat gewoon ben geweest. En dat vind ik bijzonder. En daarom is deze oproep ook voor mensen die al veel ervaring met katten hebben. Ik heb 4 katers in de aanbieding, 3 een half jaar oud en 1 (de meest bijzondere) ongeveer 8 weken, die van een half jaar zijn geënt en gecastreerd, die van 8 weken niet. Liefst deed ik ze niet weg, maar iemand die bij ze past mag ze gratis hebben. Mijn huis is gewoon te klein om ze te houden en het was ook de bedoeling niet ze te houden. Ik zou ze enkel resocializeren, maar met mijn ontslag wilde ik hun vertrouwen ook niet schaden door ze weer terug te brengen naar het asiel waar gewoon geen tijd is voor aandacht. Dus ik heb ze maar geadopteerd toen ik wegging.
Een heel bijzonder kattenmens mag ze gratis en voor niks hebben, als ze door mijn keuringssysteem gekomen zijn. Ik doe ze namelijk niet graag weg, maar dit is een keuze tussen wijsheid en verstand, immers 8 katten is wel een beetje veel in mijn kleine huisje.

Wat een ervaringen! Andersom leer ik hier zeker van u in ieder geval! Ik hoop dat je lieve mensjes vindt voor je katers. Het lijkt me tof om 1 Kater in huis te nemen, maar er komt een verbouwing aan en dat wil ik geen enkele kat aan doen. Veel te veel chaos, de verbouwing is pas voor bij rond de zomer vakantie. En waarschijnlijk heb je dan al baasjes gevonden voor je lieverds, helaas ben ik ook geen ervaren baas . Dus ik vrees dat ik niet eens door je (terechte) keurings systeem zou komen al was er geen verbouwing xD.

Ik hoop dat je snel iemand vindt!
Veel succes met alles.

Liefs,

Iverinn.

Wat een mooie lessen en inzichten. Heel herkenbaar ook wel moet ik zeggen. Ook ik ben daar best wel mee aan het worstelen af en toe. Meestal kan ik ook wel op tijd loslaten, naar mijn gevoel luisteren, maar met sommige mensen is dat niet zo makkelijk. Die mensen wil ik niet loslaten, maar wel moet ik een goede manier vinden om met ze om te blijven gaan, een manier die mij in mijn energie, in mijn kracht laat blijven.

Oh, wat zou ik graag zeggen dat een van de katers hier kon komen. Echter krijg ik geen toestemming van mijn man. We hebben drie poezen en dat is eigenlijk al een te veel. Ik ben gek op katten, honden trouwens ook en heb van beide dus hier in huis. Hier heb je natuurlijk helemaal niets aan, maar ik hoop dat je heel snel een fantastisch huis voor de katers zult vinden.

Hoi beiden thanks voor jullie reactie.
Jawel hoor, ik heb er wel iets aan om te horen dat mensen die katten best willen maar niet kunnen.

Het is toch elke keer weer een gestress en gedoe als er iemand komt die ze wil. Omdat ze dan precies niet doen wat goed voor ze is, namelijk hun snuit laten zien. En wie wil nu een kat die ze nog nooit gezien hebben? En ik kan geen kat meegeven waarvan ik niet gezien heb hoe die op dat mens reageert.
Dus na weer een dag met katten onder het keukenblok gezeten te hebben en met mensen die wederom voor niks zijn komen kijken.

Denk ik dat ik maar gewoon naar die katten moet luisteren, blijkbaar willen ze geen andere woonst en vinden ze het prima hier. Gek genoeg sinds ik dit besloten heb, vinden ze visite wel leuk en gaan zelfs bij hen op de schoot zitten. Tsja ik had het kunnen weten! Een kat kiest zijn baas, niet andersom. Wellicht komt er ooit iemand waarbij het zo klikt dat ze zelf in de auto springen, tot die tijd mogen ze gewoon hier blijven. Minder stress voor mij en minder stress voor hen. Buiten dat, ik kreeg zoveel steun en liefde van hen, anders dan dat ik van katten gewoon ben. Ik ben het soort mens die zo´n liefde dan graag deelt omdat het zo mooi is. Maar diep in mijn hartje wilde ik ook alles voor mezelf houden en even lekker egoïstisch zijn. En blijkbaar mag dat, anders zou het nu niet zo lopen zoals het loopt. En in feite was ik wederom bezig met mezelf wederom weer lekker aan de kant te schuiven en te doen wat goed leek voor anderen en voor de dieren maar niet voor mezelf.

Sjonge een les kan wel in heel iets kleins liggen hoor! Voorlopig mag ik dus nog lekker parasiteren op die rakkers.

Ik wil me graag uitsluiten van dit forum, hoe doe ik dat?

Stuur een pm naar Nims, hij is weer terug van vakantie dus hij zal het beslist lezen.

Je moet je woede eerst laten bekoelen. ;-)

Of een nachtje er over slapen, meestal denk je er dan weer anders over.

Blijkbaar helpen die nachtjes erover slapen niet Beschermengel.
Ik heb hier zoveel gedeelt en zoveel geschreven en zoveel geleerd en er zoveel aan gehad.
Maar toch weegt het niet op tegen de aanname die ik van fora gekregen heb.
Dat het een leuke plek is om met mensen te praten, maar dat er ook rotte appels tussen zitten dus dat het niet zo veilig is dan dat je in eerste instantie dacht om echt je kwetsbare kant te laten zien.
Dan zit ik liever in een praatgroep of volg ik een cursus waar ik mijn gesprekspartners zelf kan zien. Tuurlijk zitten daar ook rotte appels tussen, maar dan kan ik het probleem op mezelf betrekken. Slecht gevoeld, met schrijven heb ik daar toch wat meer problemen mee door die kilometers kabels. En door mijn eigen drang mensen te willen geloven op hun woord.
Mijn voornemen is dan ook hier niet meer zo persoonlijk te schrijven en dat betekend dat ik wrs weinig zal delen wat ik inhoudsloos vind. Dus wrs de interesse zal verliezen.

Eigen keuze, niet de schuld van iemand mocht dat zo gelezen worden.

Groetjes,
Spud

Jammer Spud, misschien een volgend keer dan

Geen jammer beschermengel, ik ga ervoor!

Nu ik toch wakker ben kan ik net zo goed mijn gedachtes hier neertikken.
Soms kunnen de meest simpele dingen mij bezig houden of anders gezegd mijn nieuwsgierigheid oproepen. En dat is niet altijd even spiritueel geloof ik, zo viel overlaatst het plastictje van mijn aansteker, een aansteker met de afdruk van een ferme leeuw. Maar dat plastic droeg blijkbaar zijn manen en maakte het dier dat dier wat het is nl een leeuw. Zonder dat plastic bleven er alleen 2 ogen over in wit. Ik heb daar heel verbaasd naar zitten kijken en vroeg me af waarom een designer zoveel moeite genomen had. Om in zoiets simpels als een aansteker zoveel moeite te doen.
Wat zou die achterliggende gedachte van die persoon zijn? Dat maakte me zo nieuwsgierig dat ik forums ben gaan zoeken over design, maar blijkbaar weet ik er zo weinig van dat ik dat niet vond iig geen juiste plek om mijn vraag te stellen en daar een gesprek over te hebben.
Wel heb ik toen iemand anders ontmoet, waar ik tot in de vroege ochtend mee heb gebabbeld. Dat voelde wel goed, totdat ik ontdekte dat ie ptss had. Dat opzich had nog geen probleem kunnen zijn maar ik denk dat deze mij ook weer aardiger is gaan vinden dan de bedoeling is. En dan vraag ik me toch weer af wat de hogere bedoeling is van mijn ontmoetingen met ptssers?
Ik veroordeel dit probleem niet, maar uit ervaringen uit het verleden ben ik nu juist niet de persoon die ze moeten hebben om ze te helpen. En me al zeker niet op een voetstuk plaatsen, want dat gaat ze alleen nog maar meer problemen geven.
Ik ben wat ptss betreft ... Weet het juiste woord daar niet voor.
Ptssers raken mij in het diepst van mijn ziel, waardoor ik de grenzen ook niet meer zie. Ik verwar ze weleens met verloren vrienden waardoor ik ze net teveel emotionele prikkels geeft of ben eerst heel toegankelijk totdat ik besef dat dat niet goed is voor ons allebei en trek me radicaal terug. Voor iemand die denkt werkelijk aansluiting gevonden te hebben in zijn of haar probleem is dat vrij lomp van mij. Maar op zo´n moment is het voor mij overleven of mee verzuipen in hun trauma.
Ik verdiep me zo in hun problematiek dat ik mijzelf verlies en dat heeft alles te maken met mijn nieuwsgierigheid/interesse naar een ander. Als ik daar achter kom dan is het enige wat ik kan doen mezelf helpen om ook niet mee te verzuipen.

Ptss vind ik wel de ergste psychische aandoening waar je een mens mee kan belasten. Want je kan er geen vinger op leggen.
Ik heb schizofrene vrienden, manische vrienden, borderliners, bij allemaal weet ik op moeilijke momenten het me niet persoonlijk aan te trekken.
Bij mijn ptss vrienden raken ze me in het diepst van mijn ziel. En ookal zeg ik het contact soms met ze op, toch kan ik het niet laten om weer contact met ze op te nemen als ik hoor dat ze het echt aan het verkloten zijn.

Niks is voor niks, maar ik vind het toch wel vreemd dat ik eigenlijk altijd mensen ontmoet met een rugzak. Ik heb er zelf ook 1 maar daar kom ik zo natuurlijk niet aan toe

Buiten dat, we zitten geloof ik rond te tijd dat mijn beste vriend doodging en komende maand zou hij jarig zijn. En dan ben ik snel geneigd te denken dat ik hem in iemand terug zie. Is alleen jammer, zo´n vriendschap en liefde zal ik denk ik niet snel meer ervaren. Enerzijds laat ik het niet toe, anderzijds was het ongrijpbaar. Ik kan er 1000 regels over schrijven, die geven niet zoveel voldoening als even mijn ogen sluiten en teruggaan naar onze momenten. Dat heeft ie me maar mooi meegegeven waar ik heel dankbaar voor ben. Soms voel ik me wel een eenzame ziel hoor zo zonder hem en toch stiekem zoekende naar hem in anderen. Maar dan krijg ik vaak ook een grijns op mijn gezicht, zoiets speciaals maak je maar 1x mee in je leven.
Dat iemand je volledig toelaat. Vooral als het minder gaat in mijn leven, dan mis ik hem het meest. Was en dat klinkt misschien maf een fijn gevoel om eindelijk eens op eigen benen te (moeten) staan toen hij dood was.
Maar in deze tijd zou ik zijn ingevingen wel willen horen, of gewoon het vertrouwen zoals ik dat bij andere voelde, willen kunnen voelen en toelaten bij anderen. Ik heb er behoefte aan, maar ik weet ook dat ik dan eerst moet stoppen met iedereen te vergelijken met hem. Nu ja, rouw is niet in 1 jaar gepiept denk ik dan, als ik het probleem zelf zie, zal ik daar best mijn weg in vinden.