Weet je, ik denk dat de meeste van ons op het gebied van liefde heel veel kunnen leren. En dan heb ik het niet direct over liefdesrelaties, maar echte liefde voor alles wat leeft.
Als ik heel eerlijk ben, voel ik een lichte wrevel over jouw manier van praten. In dit onderwerp, maar ook wel in andere. Let wel, geen wrevel naar jou toe, maar naar je manier van uitdrukken.
In dit onderwerp heb je het over vrouwtjes, op sleeptouw nemen etc. etc. Het geeft me het gevoel dat je je ver verheven voelt boven alles en iedereen. En ongetwijfeld zal het je niet zo bedoelen, maar zo komt het wel over op me. Misschien is dat iets waar je over kunt nadenken, want ik kan me zo voorstellen dat het jouw manier van praten is en dat kan bij meerdere mensen wrevel oproepen. Ook in relaties. Als mijn man op die toon tegen mij praat, gaan al mijn stekels overeind en komt zijn boodschap hoe goed die misschien ook is, niet aan.
Het is heel goed om liefde te geven en eigenlijk zou dat automatisch moeten gaan. Liefde voelen voor alles en iedereen, recht uit je hart. En ik denk dat je nooit te veel liefde aan iemand kunnen tonen of geven. Zolang die liefde puur is.
Ik denk, en dat is mijn persoonlijke mening, wat inhoudt dat ik er heel makkelijk naast kan zitten, dat een relatie alleen kans van slagen heeft als je op een basis van gelijkwaardigheid er in stapt. Als je de ander accepteert met al zijn goede en slechte eigenschappen en niet probeert te veranderen. Want zo gauw je iemand probeert te veranderen, zeg je eigenlijk dat die persoon niet goed genoeg is.
Ik heb het geluk zo´n relatie te hebben en ben daar vreselijk dankbaar voor. Doordat onze band zo intens is, wij elkaar respecteren en accepteren hebben wij al heel wat moeilijke momenten weten te overleven. Mijn ziekte, met al zijn beperkingen, moeilijke momenten, overlijdens van familieleden en dierbare hebben ons alleen maar dichter bij elkaar gebracht. En niet omdat we perfect zijn, juist verre van dat, maar dat mogen we ook zijn, wat ons beide de ruimte geeft om te groeien.