Wat is verliefd zijn en houden van ?

Lastige vraag/ stelling,
kan er eigenlijk geen goed antwoord op geven,
vooral dóór jouw uitleg erbij, weet ik het niet

Verliefdheid heeft denk ik te maken met aantrekkingskracht,
houden van is waar het in overgaat hihi

Ik denk dat het voor iedereen anders is wanneer verliefdheid overgaat in houden van.. En ik kan me voorstellen dat je als HSP'er sneller op kan gaan in het gevoel van een ander... maar ik denk dat als je dicht bij jezelf bent, je ook daadwerkelijk zelf verliefd kan zijn. Ook relaties waar je later je twijfels bij hebt, hebben je iets geleerd en je gevormd zoals je nu bent.

Ja. Daar zit wat in. Dan volgt voor mij gelijk de vraag erop. Is het altijd positief om verliefd te zijn en om je hart daarin te volgen ? Vanuit mezelf redenerend moet het wel erg bont worden wil ik niet dicht bij mezelf blijven staan (in je eigen cirkel). Ik heb gelukkig maar enkele fases in mijn leven gehad waar dat gebeurd is. Dit heeft ten aanzien van gevoel bij mij me behoorlijk voorzichtig gemaakt. Waardoor je totaal verkeerde labels opgeplakt krijgt (angst). Is het niet zo dat naarmate je ouder word je selectiever word ? En je jezelf niet meer laat leiden door het eerste de beste gevoel ? Ik heb afgelopen jaren behoorlijk vaak de boot afgehouden (ook al was er wel iets van een klik).

Verliefd zijn kan denk ik zowel positief (goed gevoel, geluk) zijn als negatief (blind zijn, gevolgen van negatieve relatie e.d.). Maar ik denk dat expres de boot af houden omdat je bang bent jezelf te verliezen niet slim is. Dat geeft aan dat je zelf een angst hebt voor een 'wat als' plaatje dat je in je hoofd gevormd hebt.
Ik kan natuurlijk niet met mijn leeftijd zeggen of het veranderd met de jaren, maar ik neem aan dat je gewoon je gevoel en je hart moet volgen.. en niet bang moet zijn om gekwetst te worden.. want als je die angst vooraan zet, ga je dat overal zien.

Mijn probleem is eigenlijk niet dat ik mezelf niet durf te geven. Precies het tegenovergestelde zoals jezelf schrijft. Ik heb een gruwelijke hekel aan verliefd zijn omdat ik totaal ontregeld ben (constructief in gevoel voelt het helemaal niet). Ik heb geen directe angst, meer voor wat er zou kunnen gebeuren. Aan het eind ben ik uitgeput en heb alles gegeven. Een jaar geleden had ik typisch zo een voorbeeld met een vrouwtje. Liep helemaal verkeerd, kreeg een combinatie van panische angst, haat en liefde binnen. Er zitten 2 emoties in die absoluut niet van mij zijn. Haat en panische angst...Ik vraag me tot de dag van vandaag af of het ingelegd is. Of dat ik het ergens heb opgepikt en dat op dat moment naar buiten kwam (ik stond toen sinds lange tijd weer eens een keer open). Bij mij zit er een soort schakelaartje waarmee ik mezelf open en dicht kan zetten (geleerd in opvoeding).

Zoals duidelijk mag zijn maak ik van hart geen moordkuil...

Als je schaamte hebt voor het mens in jezelf erken je jezelf niet in volledige eigenwaarde, je kan zowel zwak zijn in je sterkte als sterk zijn in je zwakte. Niets menselijks behoort een mens vreemd te zijn omdat je in ieder mens een deel van jezelf herkent. Vandaar mijn open houding en schrijven...

Dit is iets wat ik zeker kan beamen,
je wordt veel voorzichtiger naarmate je ouder wordt.
Zowiezo uit angst gekwetst te worden,
maar zeker ook vanuit veiligheids perspectief.
Je heb je leventje, dat is prima zo,
waarom dan "risico" lopen iets nieuws aan te gaan waarin je investeert en wat wellicht ook weer mis kan gaan.
Dit is in elk geval wat ik voor mezelf vind,
ben gelukkig getrouwd, maar mocht dit ooit stuk gaan,
hoeft het voor mij niet meer hahaha
Lekker depri klinkt dit,
maar ervaar het zeker zo.
Laat me maar lekker alleen zijn en me ding doen,
stukken veiliger én prettiger voor mij

Is het niet ondergrond, dat je misschien last hebt van bindingsangst? Of dat je het vervelend vind als mensen te dichtbij komen... Verliefd zijn kan verwarrend zijn, maar is een onderdeel van het mens zijn.. Stoot het dus niet af, maar omarm het.

Humm..ik ben 3 keer bijna getrouwd geweest. Op een of andere manier ben ik en blijf ik een verstokte vrijgezel. Mezelf definitief binden krijg ik redelijk kippenvel van...Naarmate je ouder word kan ik constateren dat je steeds meer aan je vrijheid gehecht raakt..Voor sommige mensen is het schijnbaar gewoon niet weggelegd ? Overigens moet ik wel eerlijk bekennen dat ik altijd degene geweest ben die relaties heeft beëindigd. Misschien ligt het probleem wel bij mij ?...Ik heb zelf gescheiden ouders...

Amen

Je hoeft jezelf toch niet definitief te binden? Verliefd zijn is iets anders dan trouwen..

Ja. Daar dacht ik ook al aan, bindingsangst. Vond dat achteraf gezien verwerpelijk omdat het me in ieder geval gelukt is 2 jaar een relatie vol te houden. Dus vond ik dat niet helemaal kloppen. Kan het zijn dat het definitief binden een probleem is ? In de relatie zelf had ik er geen last van. Ik krijg op een gegeven moment (naar verloop van tijd) wel een ontzettende impuls om de relatie uit te maken. Misschien heb ik nu wel een soort blok voor mezelf gecreëerd om dat voor te zijn. Zodat het nu op een of andere manier onmogelijk is dichtbij me te komen. Preventief jezelf afsluiten miss ? Ben maar wat hardop aan het relativeren...

Het lastige van het hele verhaal is als je het hebt hoe er vanaf te komen ? Verliefdheid is geen trouwen, zonder meer waar. Schijnbaar ligt er in je gevoel een soort associatie met trouwen en binden waardoor je jezelf blokt op een gegeven moment ? Kan nu wel constateren dat het mezelf blokken wel in een zeer vroeg stadium begint (volgens mij direct als ik gevoel krijg). De neiging iemand gelijk af te stoten kan ik vrijwel direct constateren. Naarmate ik ouder ben geworden is het probleem volgens mij niet kleiner geworden maar alleen groter. Tenzij ik er zelf geen probleem mee heb en gewoon accepteert dat ik vrijgezel blijf. Of ik dat wil ben ik echt nog niet uit...Who...ga nu wel erg diep...

Maar na 2 jaar is het wel zo dat het binden wel heeel erg dichterbij komt... je bent niet voor niets 3 keer bijna getrouwd.

Wat ik wel ontzettend geweldig vind is dat je zoveel gevoel uit, emoties, verwarring, noem maar op
herken het enigzins op en top.
Heb daarbij ook het gevoel dat je je emoties ook als een stort bui over je neer lijken te vallen en dat dat je zo benauwd maakt...ook de manier waarop je hier je teksten schrijft is een stortbui aan informatie (geheel niet onprettig hoor) maar heb het idee dat dat ook in jou z werkt.

Dat je ouders gescheiden zijn wil niet zeggen dat jij geen succes hoeft te hebben in een relatie...
en dan moet je ook gaan kijken met welke reden dat gegaan is...
Ben zelf ook een kind van gescheiden ouders, kwas blij dat ze gingen scheiden, mijn vader maakte mijn moeder zowel lichamlijk al geestelijk kapot.

Om terug te komen op je originele vraag Wat is verliefd zijn en houden van :
In het begin stadium van verliefdheid is alles leuk en geweldig aan elkaar, elkaars "foutjes"zijn snoezig...nou kan het zijn dat na dit stadium er houden van gaat komen, maar de vlinders kunnen ook abrupt weg zijn omdat na een tijdje er achter komt dat jullie persoonlijkheden te ver uit elkaar liggen en zorgen voor irritaties/miscommunicaties.

Wanneer merk je dat het over gaat in het houden-van-stadium...gaat heel geleidelijk maar dat wil niet altijd zeggen dat de verliefdheid dan ook weg is.
Ben nu zo'n 17 jaar samen met mijn man, ik was 13 jaar dat ik bij hem kwam , we hebben veel meegemaakt, hij was opdat mijn redder in nood en tevens was ik helemaal verliefd op hem ..er was geen dag dat ik niet aan hem dacht...er zijn tijden geweest dat de vriendschap ons relatie overeind hield,
waarna we elkaar weer opnieuw hebben "ontdekt"door elkaar emoties/gevoelens te vertellen die je anders niet zou zeggen/schaamtes/gedachtes..
Hij heeft veel van mij moeten verdragen , echt veel , menig man was allang opgestapt, maar wat dat betreft zou ik het ook niet gek vinden als hij een engelenmens is...met z'n mooie hemel blauwe ogen.

Je voelt het wel...trust your instinct !!

Liefs Lin

Dank je voor de lieve reacties. Ik heb helaas wat dat betreft een zeer slecht referentiekader. Mijn pa was ook een gruwel van een man, mijn zus, moeder en ik hebben het zwaar te verduren gehad. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ik ben eigenlijk de enige van ons 3 die op mijn 18 de op zeer rigoureuze wijze mezelf emotioneel en verstandelijk alle fouten uit mijn programma heeft gehaald. En dat waren er nog al wat...Ik ben echt heel blij dat ik een kopietje ben van mijn ma (op emotioneel vlak), dat bleek mijn redding. Waar ik nu over schrijf is een sluimerend probleem waar ik maar geen vat op lijk te krijgen. Je hebt gelijk dat ik met regelmaat verzuip in gevoelentjes. Mijn exen vonden dat altijd zeer aandoenlijk, Mirko in de war....Vanuit mezelf kan ik zeggen dat het alles behalve leuk is soms (to much love wil kil you). Het mag van mij best wel een onsje minder zijn...Als alles zo hard en overweldigend binnen komt is het regelmatig een behoorlijke taak om te onderscheiden waar of wat ergens vandaan komt, komt het van mij vandaan ? Of van mijn partner ? Of misschien heb ik per ongeluk mezelf bij iemand teveel open gehad die niet lekker in zijn vel zat ? Misschien ligt het probleem wel bij mij dat ik er te weinig over praat ? (ik praat er pas over en je merkt het als mijn filter verstopt zit). De broer van mijn moeder is ook gescheiden, ik heb eigenlijk niemand om me heen staan die langdurig een relatie heeft gehad. Vind het dan ook fijn stukjes te lezen van mensen die dat wel hebben. Ik heb zo een vermoeden dat het een soort terug komend patroon is die je zou moeten doorbreken. Volgens mij heb ik daar een partner voor nodig die heel veel van me houd en engelengeduld heeft....als ik het op mijn heupen krijg zal ze heel veel begrip en geduld moeten hebben. Eigenlijk zag ik het nooit echt als een probleem terwijl het volgens mij wel een behoorlijk probleem is. Het is ook niet eerlijk tegenover een vrouwtje om er niet vanaf het begin op te wijzen wat er gaat gebeuren (heb dit nog nooit echt gedaan, foei !). Je gaat eigenlijk onder valse voorwendselen een relatie aan waarvan je weet dat het gedoemd is te mislukken....als je eerlijk naar jezelf bent. Ik zit in ieder geval nu wel in een fase waarin ik bewust ben en minder egoïstisch (ik wil niemand willens en wetens onnodig kwetsen). Ik heb denk ik zelf een groot aandeel erin dat het probleem zich verergerd heeft, mijn fout door er niet over te praten (of te laat). Om een probleem op te lossen moet je in ieder geval het totaal plaatje kennen en parallellen trekken vanuit heden en verleden om middels associatie bewust te blijven. Zover ben ik nu wel in ieder geval. Ik weet ook dat geforceerd een partner gaan zoeken totaal niet werkt (ik heb nog nooit een vrouw versierd, werkelijk walgelijk gedrag). Als het zover mocht komen kom je wel iemand tegen, daar vertrouw ik blind op....Ben benieuwd naar vervolg reacties....Liefs...

Ik ben geen fotolezer, maar als ik naar jou gezicht kijk overvalt me het gevoel van pijn die voortkomt uit je jeugd. Volgens mij heb je het niet gemakkelijk gehad en heb je hard gestreden om overeind te blijven in het leven. Om dit alles te overleven, heb je jezelf een stuk moeten afsluiten. Ik krijg het gevoel dat je teveel volwassen problemen gezien hebt tijdens je jeugdjaren. Weet dat dit noodzakelijk was om de mens te worden die je nu bent. Je hogere Zelf heeft voor deze levenslessen gekozen. Het gekwetste kind in je is er nog steeds en is heel voorzichtig met het openstellen van zijn gekwetst hart. Ja, dat kind leeft nog steeds in je en is nog steeds bang. Je volwassen zelf daarentegen wil verder met het leven en daar wringt volgens mij het schoentje. Duw het kind in je niet weg. Het hoort bij je en het was zeker niet zwak, want het heeft veel meegemaakt en heeft het overleeft. Hou ervan en hou van jezelf. Je bent een prachtig mens en je hebt de wereld veel te bieden. Je bent van grote waarde voor de wereld.
Ik geloof dat, als je meer van jezelf gaat houden, dat de moeilijkheid van openstellen voor liefde een pak gemakkelijker zal gaan.

Dit is de eerste keer dat ik openlijk probeer mijn gevoel te volgen, dus als ik volledig mis ben, schiet me dan niet af he!

Hoi Gwen. Jou bericht was erg treffend en getuigd van een bijzonder empathisch vermogen !! Je raakte direct een gevoelige snaar bij mij. Een van de redenen om hier op dit forum te zijn is het proberen te doorgronden van mezelf. En dat lukt het beste door feedback te krijgen van mensen die vergelijkbaar sensitief zijn. Jou stukje was tot dusver het meest constructief en legde de kern vrijwel geheel open. Ik heb inderdaad hele diepen dalen gekend, maar ook hele hoge bergen (geslaagd ondernemer met 2 bedrijven o.a. in verleden). Het in een spagaat zitten met mezelf is het grootste struikelblok nu, aan 1 kant ben ik stapel op vrouwtjes (kan met weinig mannen door 1 deur), aan de andere kant weerhoud het mij om weer open te staan vanwege de wederzijdse pijn die waarschijnlijk zal volgen. Ik ben inderdaad aan 1 kant behoorlijk volwassen, aan de andere kant heeft het kind in mezelf moeite zich op een bepaald moment teveel te binden (zo voelt dat dan). Op dit forum zijn is relatief veilig, ik ben redelijk anoniem, ik kan zelf mijn afstand bepalen en bewaken. Ik ben wel zo emotioneel doorontwikkeld dat ik voldoende liefde voor mezelf heb (geleerd met heel veel moeite). Bij mij hebben ze wel eens geconstateerd dat ik moeite had met dichtbij en afstand in relatie. Nee, dat is niet zo, ik kan een prima stabiele relatie hebben (vriendschap of anderszins) tot op zekere hoogte. Totdat ik het houden van (of verliefdheid, kan het niet goed onderscheiden) zat ben. Kunst is dan denk ik ruimte voor mezelf te creëren, dan zal het pas echt spannend worden. Dat er zo een moment gaat komen kan je op wachten (is altijd zo gewest). Hoeveel houd je partner van je om je die ruimte te gunnen ? Ik ben nog niemand tegen gekomen die dat begrijpt, miss ben ik daar zelf ook niet duidelijk genoeg in geweest...