Hallo iedereen,
Ik zou graag ook hier mijn ervaring/verhaal/gevoel willen delen met iedereen die er interesse in heeft.
Ook was ik benieuwd naar anderen hoe zij er mee omgaan.
Zoals jullie kunnen lezen gaat mijn topic dus over loslaten van een zeer zeer belangrijke zielsgenoot; de tweelingziel.
Inmiddels heb ik al een jaar geen contact met hem. In het afgelopen jaar veel geleerd over gidsen, engelen, meditatie, heldervoelen, fotolezen etc. Qua spiritueel veel wijzer geworden. Ook veel, heel veel gebeld naar mediums, maar de ene zegt dit, en de ander zegt dat.
Ik ga nu uit van een een heel lief medium die ik via hyves heb leren kennen en die er ook geen geld voor vraagt; dat vind ik erg zuiver van haar.
Zij zegt dat hij inderdaad mijn tweelingziel en alles ook op zielsniveau heeft gevoel, maar met zijn ratio alles heeft afgesloten.
Dit doet heel veel pijn - ik heb ook een jaar lang 'gewacht'op hem.
Als het contact met je tweelingziel wordt afgebroken, zo heb ik ervaren - doorloop je verschillende fases. In het eerste half jaar had ik elke dag hartepijn. Ik werd verscheurd van binnen - alles, maar dan ook alles wat ik deed deed me aan hem denken, en ik kreeg dan ook pijnscheuten bij het aller geringste. Ik voelde emoties waarvan ik niet eens hoe ik ze moest voelen - het was een orkaan van tegengestelde gevoelens.
Na een halfjaar werd de hartepijn minder, en maakte plaats voor gemis. Ik huilde nog steeds elke dag om hem.
Rond januari dit jaar ging ik over naar fase drie, waarbij er berusting is gekomen, maar nog steeds gemis en het heel erg vinden.
Sinds de laatste dagen ben ik weer in een fase terecht gekomen waarbij ik het gevoel heb/krijg dat ik hem echt moet loslaten. Dit hele jaar had ik namelijk ook nog foto's van hem op mijn computer, allerlei documenten die met hem te maken hebben. Gisteren besloot ik om het weg te gooien.
Rest mij nog om hem ook te ontfrienden op hyves. Hyves account hield ik ook alleen maar aan zodat ik af en toe (zeg maar elke dag :P) kon checken hoe het met hem gaat.
Het ontfrienden is natuurlijk zo gedaan, maar symbolisch gezien is dat nog mijn enige strohalm die ik niet wil/kan/durf los te laten.
Alles voelt als een illusie. Alsof ik een jaar lang op een koord heb gebalanceerd om niet in de keiharde waarheid te vallen. Het koord is op en ik moet vallen.
Ik heb ook het gevoel dat ik geestelijk dood moet gaan om verder te kunnen. Herkent iemand dit?
Je houdt zielsveel van iemand, je voelde (zelfs dit gevoel is verdwenen - het is verschrikkelijk - ik dacht altijd dat we op zielsniveau nog wel een verbinding zouden hebben) die persoon dag en nacht. Je bent bereid eigenlijk voor diegenen te sterven en je kunt je niet voorstellen dat je kunt leven zonder die persoon.
En dan realiseer je je dat je toch verder moet zonder die persoon. Ik weet dat ik het moet omdraaien en er dankbaar voor moet zijn.. maar zo ver ben ik nog niet.
Ben benieuwd naar de ervaringen van anderen.
Liefs,
Nicky