emoties en faalangst

Soms baal ik er een beetje van dat ik niet rationeler naar dit soort situaties kan kijken: ik denk, dat ik bij haar dan meer bereik. Ze heeft duidelijkheid nodig, en een strakke begeleiding. En ik ben niet altijd bij machte om die ook daadwerkelijk te bieden. Maar ja, ik zit er dan ook te dicht op. Ze is nog steeds een deel van mezelf, en als ik haar dan ziet worstelen, raakt me dat in mijn hart.

Hoi mensen.

Ik heb echt heel erg last van faalangst.
Ik heb het soms ook wel eens; dat gevoel.. wetende dat het een gevoel is, en dat niemand kan falen! Want dat bestaat niet, het is een illusie.
Van nature ben ik een enthousiast persoon die nieuwsgierig is en alles wil weten, maar al snel kom ik mezelf tegen en wil ik stoppen, stel ik uit, word ik emotioneel en dergelijke. Als je op vele momenten natuurlijk bent, kan datgene wat je tegenkomt en jou angstig maakt, niet van jou zijn.. heb je dat zo al eens bekeken?
Dit kan ook uiten in een paniekaanval en zo heb ik een keer bijna een ongeluk veroorzaakt toen ik bij mn ma in de auto zat en mezelf lichaamlijk niet in de hand had, toen ik hoorde dat ik herexamen moest doen (voor VWO).
Misschien kan je, tot zolang je dit euvel hebt, afspreken met jezelf, dat je eerst je lichaam laat uitrazen ergens veilig..en daarna zou een zalige wandeling wel eens wonderen kunnen doen, en meer duidelijkheid kunnen geven
Hoe ik daar nu mee omga: ik begin telkens opnieuw met het gevoel van "ik kan het", en "dit wil ik echt", maar dan word ik heel moe, haak ik af, raak in paniek omdat ik het zó graag goed wil doen, dat ik blokkeer
als je jezelf steeds wil beinvloeden door te zeggen " ik kan het" "dit wil ik", maar een ander mentaal cassette speelt steeds af " het lukt me niet" , "ik kan eht niet aan" of iets anders, dan is dat in strijd met elkaar en dat is vermoeiend. Dat maakt je moe..L (en dan heb ik niet eens negatieve gedachtes, maar een negatief gevoel, en dat haal je niet zomaar met cognitieve gedragstherapie weg. Psychologen leid ik om de tuin, onbewust ook omdat ik stiekem geen hulp wil denk ik) Je kent je dus.. je bent wijzer dan jezelf wil toegeven, en je leidt dus jezelf om de tuin door te doen alsof je dat niet bent! Die psychologen zijn enkel spiegel. Komt goed, meis.. voel ik nu! Je bent wijs..

. Meditatie, visualisatie, etc etc ik ken alle trucjes maar heb het gevoel dat ik mn angst met wortel en al (Dus vooral de oorsprong ervan) moet erkennen en eruit trekken, ik ben het zo zat want volgens mij heb ik best wat in mijn mars! Wanneer angst de boventoon heeft.. kan wijsheid in oplossingen zoeken en ernaar handelen niet voldoende kracht meegeven om die wortel uit te rukken. Zet je daarom eerst even op dat andere been.. je staat teveel op het been van je angst nu!

Ik doe nu dus een nieuwe studie (psychologie notabene), waarin de lat heel hoog ligt en ik dus wel moet presteren.
Ke 'moet" niets, lieve Moon.. je mag.. je kan.. maar je "moet" niet, in die zin dat je je niets hoeft op te leggen. Mogen, is jezelf de ruimte geven, Moeten is jezelf dwingen maar aj als het niet lukt. Zie je dat verschil, voel je het?
Heb een goede start gemaakt, ik was echt trots op mezelf en voelde me heerlijk - maar kreeg daarna last van vermoeidheid en had last van een nare infectie die maar niet overging waardoor ik een achterstand opliep. De paniek sloeg toe en dat doet het nog steeds. De grap is dat ik dit al heb sinds ik me kan herinneren, maakte vroeger nooit tekeningen af (was dol op tekenen en schilderen),
herkenbaar.. van vroeger, ga eens kijken of het geen oprdacht was, dat je jezelf gaf, om welke reden dan ook. Je bent een natuurlijk iemand en als je van die natuur betreft, heb je hetniet nodig jezelf een opdracht te geven, om iets te doen... jij doet het zo wel.. spontaan, en dan is het knap en goed, en mooi en af
maar nu stel ik de eis zo hoog voor mezelf dat ik het meer frustrerend vind dan leuk. Zelfde geldt voor andere hobbies ed. Ik wéét dat ik het kan, maar toch vroeg ik me af of jullie tips hebben of een gevoel hebben waar dit vandaan kan komen,

Het is een cirkel gedrag, ontstaan uit je verleden, waar je hebt "gemoeten"..en niet "gemogen naar vrije keuze, zonder resultaat, maar simpelweg vanuit genieten en vreugde.
want iedere keer als ik iets wil bereiken word ik in beslag genomen door mijn angst, ik krijg een "depressieve episode" waarin ik paniekaanvallen krijg en mezelf wel van een flat af wil werpen. dat cirkelgedrag, van ik moet, ik moet.. legt een enorme druk op je. De mannelijke energie geeft het vrouwelijke in jou weinig ruimte...
Nu heb ik dus dat ik geen zak meer uit (durf te voeren), vrienden steunen me wel, maar verder zit ik in mn eentje op mijn kamer te kniezen (tv, computer, paar bladzijden van een boek lezen) en schaam ik me heel erg omdat ik niets doe, iedere dag maak ik een nieuwe start, maar binnen een dag slaat de onzekerheid weer toe (vooral voor mijn studie dus), en stop ik om iets leuks te gaan doen, afleiding te zoeken omdat ik niet meer zonder emoties een studieboek kan lezen.

Nogmaals, ik hoop dat jullie me ergens kunnen helpen want ik trek het echt niet langer zo. De gewoonte van nieuwe start- stoppen - angst - nieuwe start - stoppen zit erg in mijn brein gegrieft omdat ik het altijd al zo heb gedaan. Ik ben het zat want word er erg verdrietig van.
Komt wel weer goed, Moon! knuffel..*hartje*

the moon