Ja Artemis, wat jij beschrijft is ook de kern van waar ik in geloof, alleen de extra daarbij is dat ik ook gehoord heb dat je in een soort van schemerwereld terrecht komt omdat het je tijd nog niet was. Voor mij is het een stimulans geweest om m´n schouders eronder te zetten toen ik het leven niet zo aardig vond. Als ik dan toch de volgende keer weer opnieuw alle rotzooi over me heen zou krijgen, kon ik maar beter proberen om het nu op te ruimen. En dat lukt me aardig goed vind ik zelf, al klaag en zeur ik weleens. Dat van die schemerwereld, is nooit een angst voor mezelf geweest maar meer voor de mensen uit mijn omgeving waar ik zielsveel van houdt en er wel voor kiezen om ermee te stoppen. Ik begrijp hun insteek en overwegingen ook, maar maak me bezorgd over dat schermerwereld gebeuren omdat ik ze juist het beste gun, namelijk hun innerlijke rust.
Ik lijk soms wel een onhandelaar met het hiernamaals, maar daar valt geloof ik niet mee te onderhandelen, bovendien weten we pas echt wat er is als we zover zijn. Ik denk dat ik daarin dus nog heel wat te leren heb, zoals niet alles willen voor een ander maar mezelf ook in de gaten houden.
@Lena, goed idee een nieuw topic, alleen zie ik het mezelf nog niet zo snel doen. Een nieuw topic vergt mijns inziens ook onderhoud en dat je regelmatig er bent en momenteel is het hier giga druk. Toch houd ik het in m´n achterhoofd voor als ik in wat rustiger vaarwater zit, want het is wel een onderwerp wat me m´n leven al bezigd. Ik merk in RL dat praten over dit soort onderwerpen behoorlijk moeilijk is, mensen worden vaak afgeschrikt door het onderwerp dood wat er in voorkomt. Ik vind het fijn te ervaren dat hier wel ruimte voor is en niet iedereen afgeschrikt wordt. Want soms bruis ik van de ideëen en gedachtes die ik uit zou willen wisselen met mensen, maar waar ik niet toekom omdat ik tegen de angst/weerstand aanloop van over leven en dood te spreken. Ik voel me dan soms ook net een colafles die op barsten staat omdat ik niet toekom aan hetgeen waar ik echt over zou willen praten.
Morgen zie ik m´n vriend weer en dan ga ik ´m inderdaad vragen hoe ik er voor hem kan zijn. Denk dat ik al die zorgen beter los kan laten, immers ik kan er niet aan wijzigen en zou het er zijn voor ´m misschien juist wel minder maken. En ja, ik ga echt eens kijken of ik zelf begeleiding kan krijgen hierin, omdat het toch regelmatig terugkomt in mijn leventje. Als ik zelf wat meer weet wat mijn richting is dan denk ik dat ik ook minder bezorgd zal zijn voor een ander en deze dus beter zou kunnen helpen.
Bedankt voor jullie reacties! Ik houd jullie op de hoogte!
Maf toch wel, tenminste ik blijf het maf vinden dat ik dus blijkbaar een aantal dagen terug al een introductie had geschreven zonder dat ik het wist. Ondanks de schaamte (gevoel van, oeps die mensen zullen wel denken dat ik ze niet alle 7 meer op een rij heb)ben ik er wel heel blij mee dat het gebeurt is.
