Bioresonantie

dan nu lekker genieten van...je gevoel...

Gaat niet goed met mij, denk ik.
Ik doe alles wat goed voor mij is, eten, wandelen, ontspanningsoefeningen etc. 's Avonds slaap ik posi in. Maar 's ochtends opstaan en me losrukken uit m'n dromen... Nope.

Ik denk dat ik gewoon maar toe moet geven dat ik depressief ben, dan kan ik daarvanuit gaan.. Of ben ik gewoon gevloerd en moet ik mijn verlies toegeven? Want verlies is winst.

In antwoord op Helma, ik werd deprie in 1998 en toen heeft het 2 jaar geduurt voordat ik een uitkering kreeg, ik werd niet geaccepteerd. In die tijd stond ik wat dichter bij doodgaan dan nu, dus voor mij was dat bestaansrecht.
Nu komen ze weer gevoelsmatig aan mijn bestaansrecht. Ik krijg geen ruimte om m'n struikelblokken uit de weg te ruimen. Net als zovelen... Ik weet te goed mijn valkuilen.

Ik heb teveel vrienden verloren die het aflagen tegen de burocratie terwijl het hele mooie mensen waren. Ook Hsp denk ik weleens.. Mede daarvoor weet ik altijd weer op te krabbelen, buiten mijn vrienden zijn er zoveel meer. Mensen die over kwaliteiten beschikken en teniet gedaan worden.
Maar ik moet gaan stoppen met vijanden zien, dat zou een stukje beter helpen in het vrije gevoel.

Lena, maf om te zeggen, maar ik denk wel dat ik met jou een soort van soalmate/vriendin gevonden heb? Al ben ik heel sceptisch over soalmates.. Die hebben me teleurgesteld. Ik weet niet wat het met jou is, een gevoel van een vriendin gevonden te hebben. Terwijl ik weinig over jou weet, ik schrijf hier alleen maar over mezelf. Nu ja, zonder verplichtingen, je voelt warm aan.

teleur gesteld in vriendschappen het is allemaal onderdeel van..spud
ook je depressie
ik ben geen hulpverlener en weet niet hoe het echt met je gesteld is..dus als ik je nu ga teleurstellen wat dan?
er is een herkenning in jou verhaal...
de strijd om het bestaan..zowel fysiek als psychisch
maar bij jou is dit al heel lang aan de gang en zou ik graag zien dat je er boven op komt...

Oeps Lena, ik hou niet zo van claimen en in m'n laatste bericht lijkt het wel op claimen. Sorry. Was niet de bedoeling. Was een hele stomme manier om te zeggen dat ik me gehoord en begrepen voelde.

En niemand is verantwoordelijk voor andersmans teleurstellingen, daar moet iedereen zelf weer mee in het reine komen. Immers, we kunnen niet denken en voelen voor een ander.

Ik ben naar die gevoelstherapie gegaan, maar dat is het voor dit moment ook niet echt. Ik heb er het geld niet voor €2000 minimaal maar dat is het niet alleen, ik voel me te labiel om nu de diepte in te duiken met mijn pijn en verdriet.
Ik kreeg teveel verschillende informatie binnen en zag door deze info niet meer wat ik zelf nu eigenlijk ookalweer wilde. Dus even 20 stappen terug gedaan en naar m'n binnenste zelf gegaan. Even niet meer luisteren naar alle adviesen en raad maar rangschikken en kijken wat ik er mee wil.
Eind conclusie, ik ben een magneet voor stress en spanningen, het minste of geringste trek ik aan. Dat verzamelt zich in mij, de boog word steeds strakker en gespannener en hop daar ga ik, plat op m'n neus. Belangrijkste is dus, dat ik me nu moet gaan bezig houden met zoveel mogelijk stress en spanningen afwenden. Want je hoeft je niet over alles tegelijk druk te maken.
En dan kom ik weer terug bij de allereerste adviesen die ik kreeg toen ik hier kwam. De piramyde om je af te sluiten. Daar ben ik nu dus mee bezig en een overdosis ontspanningsoefeningen.
Minder op internet, minder met wereldkwesties bezig, minder met problemen van anderen. Meer, veel meer aandacht voor mezelf want met mezelf moet ik toch het meeste doen. Gaat weer opwaarts maar gestaag.

(hihihi, grappige woordspeling, overspanningsoefeningen, gewijzigd in ontspanningsoefeningen)

Probeer je hoofd is leeg te maken ( is moeilijk weet ik.. maar oefening baart kunst en visualiseer een heerlijk beschermend wit licht om je heen ...wetende dat je niet alleen bent en dat je altijd gesteunt word ...(kun je ook vragen aan de engelen)

Zo kom je in je kracht te staan van wie je werkelijk bent, en kun je dit iedere keer terug halen als je het nodig hebt.
Zo word je iedere keer een stukje sterker.

een evenwicht vinden spud...
hsp is onderdeel van...je kan het ook als een zege zien...
als ik je lees heb ik heel sterk het gevoel dat je alle antwoorden zelf hebt...
misschien is het wel handig als je plan voor plan gaat trekken en niet alles tegelijk wil oplossen...
en dat claimen dat is het niet hoor!
heb het ook als een compliment ervaren...
maar alleen jij hebt alle antwoorden, en ook jij moet dit oplossen..
wat is het eerste wat je zou willen aanpakken..?
en heb je goede vrienden in je directe leven?

Beschermengel, dagen dat ik worstelde met dat witte licht, totdat ik gisteren in de volle maan zat. Dat is mijn witte licht. Dankjewel.

Lena, Jij plaatst die posting, terwijl ik me voorgenomen heb m'n coachingstechnieken op mezelf toe te passen. :-) Immers, iedereen geeft altijd positive resultaten over mijn hulp. Waarom zou ik die kracht dan niet voor mezelf kunnen gebruiken? Toeval bestaat niet of wel. ;-)

Is nog wennen, maar het lukt aardig. Ben nu weer m'n positieve zelf die ik eerder was. :-D

Dank jullie allemaal voor jullie hulp en ondersteuning en begrip en acceptatie voor wie ik ben. Ik moet nog heel wat doen, maar nu weet ik mijn doel. België is waar ik thuishoor. Ben benieuwd wat er nog komt, maar voel me krachtiger dan enkele dagen geleden.

Dankjewel dus, dat er mensen zijn die mij laten, in alles, maar me wel tips bij aan de hand doen.

XXXX

Ik kom weer om verslag te doen. :-)

Is het ook claimend, als ik zeg dat ik je beter zou willen leren kennen, als deze kermis voorbij is? Dat ik ook echt naar jou verhaal kan luisteren. En naar het verhaal van anderen ook?

het is zeker makkelijker om hier te zijn als jezelf de rust vindt om daadwerkelijk hier te gaan lezen op merudi..
kijk welke onderwerpen je aanspreken en lees ze rustig..
kijk of je er wat mee kunt...vragen helpt ook

Hé lieve mensen, een update.
Allereerst, ik kan weer iets van m'n dromen afstrepen, ben geslaagd voor m'n motorexamen vandaag. Niet twijfelachtig gewoon goed.

Wat mijn hoop op therapie en ontwikkeling betreft, dat liep een beetje anders. Ben wederom beter gemeld door de ziektewet dus moet weer werken. Daar treur ik niet om, ben inmiddels weer zo positief dat ik het daar niet vanaf heb laten hangen. Wat me wel bedroefd is te moeten constateren dat mensen die werkelijk emotioneel aan de grond zitten op een onbeschofte manier weggezet worden. Ze mogen niks willen, vinden of proberen ze worden zo aan de kant geschoven. Gelukkig was ik het die dit soort dingen tegen mij zeiden en heb ik mijn mondje inmiddels wel klaar, maar begrijp dat mensen hierdoor wel tot de wanhoop gedreven worden. Dus ik ga mooi een klacht deponeren. Bij UWV en ook een brief schrijven naar de koningin. Niet dat er dan iets meteen veranderd, maar als er meer mensen zoals ik moet er uiteindelijk wel geluisterd worden. Denk ik dan. Zit er zelfs aan te denken om een blog te beginnen over de meest merkwaardige redenen waarvoor je beter verklaard wordt bij UWV.
Alleen... Ik heb daar nu geen tijd voor. Volgende verandering in my life. Ik ga in november werkelijk naar België vertrekken. Een droom komt tot werkelijkheid. Bovendien, heb ik daar meer kans op het werkvlak. Ik kan me aan m'n uren beperking houden zonder dat ik in de schulden kom. En ja ik neem mezelf mee, maar ik heb een afweging gemaakt. In Ned. houdt therapie zowiezo op, ik zou weer in dezelfde cirkel komen qua leven en werken. Eentje waarvan de toekomst mij een teleurstellende blik gaf. Aangezien ik de afgelopen jaren heel wat mensen gecoached heb, die er nu nog vol lof over spreken, waarom zou ik die power niet voor mezelf gebruiken? Ik ga proberen mezelf te coachen, in de zaken die nog opgelost moeten worden. Beter risico's nemen dan stilstaan. Stilstand is namelijk iets dat een zeer grote impackt heeft op mij.

Ik voel me nu goed, positief, heb ik werkelijk in geen weken zo gevoeld! En geniet er op en top van. Geeft me ook de energie om ervoor te gaan. Wat mij nekt, zijn spanningen en stress ik lijk daar wel een magneet voor. Dus nu ben ik alle dingen weg aan werken die spanning opleveren zonder dat ze noodzakelijk zijn. Koffie, roken, slecht slapen. Ben me nu aan, aan het wennen om de rust in mezelf weer te hervinden waar ik ook ben. Nog veel spanningen, maar toch zie ik er wel vooruitgang in.
Gaat lekker dus hier. Alleen te druk om te investeren in hier. Als ik in België woon hoop ik meer rust in m'n donder te krijgen, zodat ik hier ook kan geven.
Bedankt voor jullie steun, want zo voel ik het echt. Dit is het eerste forum waarbij ik volledig mezelf kan zijn, zeggen wat ik denk en voel, zonder dat ik achteraf verwijten krijg of geband wordt.
Dus thanks, ik ken jullie niet maar nu al draag ik jullie een warm hart toe.

Oh, wat de Bioresonantie betreft...
Ik maak m'n kuur af, maar moet om financiële redenen stoppen. Dus ik kan jullie niet echt vertellen hoe de uitslag is van dit expiriment.

En dan nog, er is geen definitieve uitslag want het is toch persoonlijk bepaald.

Al heb ik er wel veel aan gehad, het bracht andere dingen aan het licht dan wat ten eerste mijn hulpvraag was. In die andere dingen zit verandering/opheldering. Mijn hulpvraag: Abcessen, rooie vlekken en puisten in gezicht, da's nog steeds niet over. Dat geef ik maar op, voor een functie waar je er verzorgd uit moet zien hoef ik dus niet te solliciteren omdat ik walg van make-up. Eigen keuze dus. Misschien moet het ook wel mijn eigen keuze worden om eraan te werken, want hoofd moot waarvoor ik het deed was dat ik ervaarde dat mijn omgeving er last van had. Zelf had ik er meestal niet zo'n moeite mee.

Hé ik hou jullie op de hoogte, wrs als ik op m'n gemakkie in België zit, want dan zit ik gewoon rustiger.

nou spud ten eerste natuurlijk gefeliciteerd met je motor rijbewijs...
in een keer dat is mooi!
lekker gevoel of niet...
zo te lezen gaat het goed,en ken je je eigen valkuilen,niemand hoeft jou te vertellen hoe of wat...
ook ten aanzien van werken weer....
maakt niet uit..hou vertrouwen in alles wat je doet..
en natuurlijk makkelijker met wat fijne mensen om je heen..
hoop dat alles voorspoedig gaat ook het verhuizen naar belgie
dat je fijne mensen mag ontmoeten...
en dat het je goed mag gaan...

Sorry lieve mensen dat ik niet eerder gereageerd heb.
Ik zou nu gewoon een knuffel kunnen gebruiken, eentje die me steunt Ik sta op het punt heel veel afscheid te moeten nemen van en tegelijkertijd vernieuwing en dat maakt me verwart en verdrietig.
Keuze tussen jezelf kiezen of niet, dat het ten koste gaat van anderen en dat ik dus mijn maatjes moet achterlaten, stemt me alles behalve positief. Met mijn vertrek naar België, laat ik meer achter dan dat ik eigenlijk besefte. Dat valt gewoon niet uit te leggen geloof ik. Het verschil tussen ik en mijn beste vriend die binnenkort een einde aan zijn leven maakt. Ik heb doelen, hij niet. En ik snap het! Dit hele emigratie gebeuren is ook alleen maar gebasseerd op overlevingsdrang. En dat ik door die drang mijn beste vriend niet kan helpen en bijstaan, da´s wat me breekt. Dat ik kompleet dichtsla bij zijn besluit, terwijl ik het liefste erbij was wanneer het gebeurt, zodat ie zich eindelijk niet meer alleen voelt op het laatst van zijn leven.

Dat ik later niet hoeft te zeggen, ik had je dit allemaal willen zeggen, maar helaas dat kon ik niet, ik was met mijn eigen overleving bezig.

Shoot me! Zorg je wel voor goede opvang van mijn 4 katten? ;-)

Nee, zo wil ik niet afsluiten. Gaat eigenlijk gewoon goed met mij, de overstap gaat goed, al moet ik er wel bij zeggen dat ik veel profeit heb van mijn Belgische nationaliteit en kruiwagens
Maar het stemt me gewoon verdrietig dat niet iedereen in mijn cirkeltje zoveel geluk kan ervaren als ik. SUN

nou spud het zijn heel veel veranderingen en wat lijkt het me onwijs zwaar om mensen weer achter te moeten laten..
daarnaast ook je beste vriend die beslissingen neemt over zijn leven..
onmachtig..gevoel moet dat geven
sterkte hierin..

Wow! Dit is bestwel bizar òf ik zie die datum niet goed, of ik heb heel wat beschermelingen om me heen die voor me zorgen.
Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik afgelopen woensdag hier was! Ik weet niet beter dan dat ik om 22 uur een slaappil gepakt heb en om 2 uur wakker werd van de honger.

Dit is bijzonder, want ik log hier nu in om juist met jullie te delen dat ik nu ontdekt heb wat houden van nu werkelijk is, en dat ik daar zo van onder de indruk ben dat ik wakker lig.

En dan lees ik jou reactie Lena, die hartstikke binnenkomt hier en waarbij ik me afvraag "Hoe kon ze dat nu weten?" Je hebt het over m´n beste vriend, waar ik het juist over wilde hebben alleen niet goed wist het vorm te geven. "en wat toevallig zo vlak voordat ik inlog" Tja en toen ging ik teruglezen en besefte dat ik hier dus eerder was dan dat ik wist. Om eerlijk te zijn heb ik hier een behoorlijke tijd met stomheid geslagen naar m´n scherm gekeken, twijfelend aan mezelf. Zie ik het nou goed of niet??? Nou het lot heeft me i.i.g. geholpen om van te voren al een soort van informatie te geven dat ik dat niet meer uit hoef te leggen omdat ik dat begin niet helemaal wist te maken.

Het mooie wat ik dus wilde delen is, dat ik mijn beste vriend vandaag gesproken heb en we een open en eerlijk gesprek over zijn afscheid hebben gehad. Heel warm en wederzijds begrip en toen ik de telefoon neerlegde kwam er ineens in me op "Echte liefde, is respect voor elkaar en elkaar durven loslaten"
En eigenlijk hebben we dat al die tijd dat we elkaar mogen kennen naar elkaar toe gehad. En nu in deze situatie nog veel meer.

Ik kan er niks aan doen en hoe luguber het misschien ook klinkt, ik heb hier wel een vredig, rustig en warm gevoel van gekregen en ben er behoorlijk van onder de indruk. Heb ook wat traantjes weggepinkt maar niet van verdriet of geluk, het kwam uit m´n hart onder welke noemer dat valt weet ik niet, behalve intens veel van elkaar houden?

Tuurlijk zou ik voor mezelf willen dat ie zou blijven, maar tegelijkertijd wil ik ook, en dat eigenlijk nog liever, het beste voor hem en hij wil rust. In m´n hart zal die immers altijd blijven en in mijn herinneringen ook.

Het enige wat me eigenlijk nog verontrust is de reïncernatietheorie, dat je gestraft wordt als je uit het leven stapt, dat je dan in de schemerzone terecht komt. Ik weet niet of het waar is, maar de twijfel is er wel, dus ik heb al mijn dierbare overledenen aangeroepen en gevraagd of zij niet mee kunnen helpen aan een voorspoedige overgang voor mijn maatje als het zover is. Mijn vriend geloofd overigens niet in dit soort dingen, het is dus een bezorgdheid van mijzelf.

Ook voel ik een intense behoefte om hem te willen helpen met deze overgang mocht dat nodig zijn. Alleen, ik weet dat het mogelijk is en dat mensen het kunnen, maar ik heb daar absoluut geen ervaring mee.
Bovendien vraag ik me af of ik nu niet compleet door aan het slaan ben in de warmte, de liefde en het gunnen wat ik voel. Ik wil zo graag, maar tussen iets graag willen en kunnen ligt een mijlengroot verschil.

Ik hoop dat jullie misschien hier iets over kunnen zeggen, ondanks dat dit een zwaar onderwerp is.

Overigens op dit moment schrijf ik zonder wat voor medicatie of drug op hoor! Dit komt recht uit m´n hart en houd me deze nacht wakker en om eerlijk te zijn niet eens op een onplezierige manier. Eerder warm en bijzonder.

Ik zelf geloof niet dat iemand wordt gestraft als hij of zij uit het leven stapt. Wel geloof ik dat diegene in een volgend leven weer dezelfde lessen krijgt, omdat zijn / haar ziel dat in dit leven niet heeft geleerd wat de ziel wilde leren of ervaren.
Uit het leven stappen is zodoende dus nooit een oplossing.. het patroon zal zich herhalen ,totdat de persoon heeft begrepen wat zijn werkelijke probleem is, en de oplossing hiervan.
Probeer je "problemen" wat ze ook zijn in dit huidige leven op te lossen, en te leven vanuit een "hoger perspectief" dan voorheen, dat dichter ligt bij de bron, die liefde en eenheid is.

@spud Ook voel ik een intense behoefte om hem te willen helpen met deze overgang mocht dat nodig zijn. Alleen, ik weet dat het mogelijk is en dat mensen het kunnen, maar ik heb daar absoluut geen ervaring mee.
Bovendien vraag ik me af of ik nu niet compleet door aan het slaan ben in de warmte, de liefde en het gunnen wat ik voel. Ik wil zo graag, maar tussen iets graag willen en kunnen ligt een mijlengroot verschil.

Ik hoop dat jullie misschien hier iets over kunnen zeggen, ondanks dat dit een zwaar onderwerp is.misschien een nieuw topic hier voor openen?
verder zijn er veel sites te vinden waar deze informatie te vinden is..
eigenlijk wat is lees is dat je alles al voor jezelf aangaande op een rijtje hebt gezet
Het mooie wat ik dus wilde delen is, dat ik mijn beste vriend vandaag gesproken heb en we een open en eerlijk gesprek over zijn afscheid hebben gehad. Heel warm en wederzijds begrip en toen ik de telefoon neerlegde kwam er ineens in me op "Echte liefde, is respect voor elkaar en elkaar durven loslaten"
En eigenlijk hebben we dat al die tijd dat we elkaar mogen kennen naar elkaar toe gehad. En nu in deze situatie nog veel meer.

Ik kan er niks aan doen en hoe luguber het misschien ook klinkt, ik heb hier wel een vredig, rustig en warm gevoel van gekregen en ben er behoorlijk van onder de indruk. Heb ook wat traantjes weggepinkt maar niet van verdriet of geluk, het kwam uit m´n hart onder welke noemer dat valt weet ik niet, behalve intens veel van elkaar houden?

Tuurlijk zou ik voor mezelf willen dat ie zou blijven, maar tegelijkertijd wil ik ook, en dat eigenlijk nog liever, het beste voor hem en hij wil rust. In m´n hart zal die immers altijd blijven en in mijn herinneringen ook.

ook is het een heel persoonlijke ervaring..maar ook erg zwaar van te voren niet te bedenken..of in te vullen...
vaak is er zijn..voor die ander genoeg..

Ook voel ik een intense behoefte om hem te willen helpen met deze overgang mocht dat nodig zijn. Alleen, ik weet dat het mogelijk is en dat mensen het kunnen, maar ik heb daar absoluut geen ervaring mee.

hier heb je dus meer informatie voor nodig,kijk eens in de buurt welke hulp hiervoor er is...
jij kan hier ook in begeleid worden...

@spud
Het enige wat me eigenlijk nog verontrust is de reïncernatietheorie, dat je gestraft wordt als je uit het leven stapt, dat je dan in de schemerzone terecht komt. Ik weet niet of het waar is, maar de twijfel is er wel, dus ik heb al mijn dierbare overledenen aangeroepen en gevraagd of zij niet mee kunnen helpen aan een voorspoedige overgang voor mijn maatje als het zover is. Mijn vriend geloofd overigens niet in dit soort dingen, het is dus een bezorgdheid van mijzelf.

precies hij is hier niet mee bezig...
en als dat al te sprake komt..
dan mag je vertrouwen op je eigen woorden....