Origineel bericht van: Spud
Hihihi, Lena, ik heb hierover nu ook gesprekken gehad met anderen. En wat ik wel een mooie opmerking vond (helaas komt het vaak voor, dat is dan weer wel spijtig)
Hoevaak komt het niet voor dat mensen rond hun 50ste t/m 80ste (ik wil het graag ruim houden
) Ineens beseffen, hé ik had eigenlijk meer van het leven verwacht 
Penopauze, overgang, identiteitscrisis etc. (ik noem zomaar even dingen op die in me opkomen) zorgen er vaak voor dat mensen rond een bepaalde leeftijd zich anders gedragen dan ze doorgaans gedaan hebben. Dat wordt dan geweten aan wat ik opsomde.. Nu stel ik me de vraag, komt dit niet gewoon omdat mensen door al dat gejakker in het leven rond die leeftijd ineens aan hun verwachtingen toe komen? En wanneer ze de tijd krijgen om echt over het leven te denken, hierop komen?
Ben benieuwd naar jou gedachtes?ik heb er weinig aan toe te voegen mensen zijn gehaast en gaan van de ene rush over naar de andere.als je een moment van stilte tegenkomt en aan je zelf dus toe komt krijgen de zaken ook eindelijk een kans om eens dieper te worden gezien of ervaren..
Hihihi, maar dat is weer eigenlijk een vraag op een vraag.
Als ik nu een antwoord zou moeten geven op mijn eerdere vraag dan kan ik die uitsplitsen in 2 richtingen. Dingen doen voor een ander en dingen doen voor jezelf. (al haal ik veel voldoening uit dingen doen voor ander waardoor de vraag dus toch weer 1 richting opgaat)
Mijn hoogste verwachting is dat ik me goed voel bij alles wat ik doe en dat ik een ander behandel zoals ik zelf behandeld wil worden. Omdat ik zo leef, verwacht ik eigenlijk stiekem een beetje dat anderen dat dus ook doen. En daar zit 'm de kneep dat gebeurt niet altijd. Een ander heeft nog altijd een ander referentiekader waaruit hij/zij dingen beziet. (wat vanuit m'n hart gezegd is, kan door een ander heel anders opgevat worden)
Kom ik weer op m'n vraag terug, ook hier heb ik dus verwachting.. deze verwachting is wel helder een eerlijk,maar anderen steken nu eenmaal niet altijd zo in elkaar..dan volgt al gauw de teleurstelling omdat je het niet begrijpt,immers jij denkt inderdaad vanuit jou hart en referentie,maar dat hoeft echt nog niet te betekenen dat anderen dat zo ook oppikken als dit nml zo was was er ook veel minder geharrewar over wat dan ook
Poehee, ik draaf door m'n gedachtes flitsen op en neer en ik bruis van de vragen.
Ik kan nog uren doorschrijven, maar dan word m'n reactie een dagtaak om te lezen en misschien niet eens meer te volgen.
Op dit moment sta ik op een keerpunt in m'n leven ben 32 jaar. Ik ben van plan om te emigreren naar België. Een droom terug naar m'n roots. (Ik ben een belg maar geboren en getogen in Nederland) En waarom? Omdat mijn verwachting niet overeenkomt met de Nederlandse staat. Ik had verwacht dat ik ruimte zou krijgen om mijn problemen aan te pakken zodat ik me makkelijker zou kunnen bewegen in de maatschappij, werken etc. Maar ik krijg die ruimte niet. En waarom? Omdat ik het geprobeerd heb het wel te doen. Mijn conclusie is, veel Nederlanders moeten robot zijn. Er wordt niet verder gekeken. Verduidelijking: Ik was een wajonger ben gaan werken, maar loop steeds weer vast zodat ik het niet vol kan houden.
Ik heb altijd naar België gewild, daar voel ik me thuis. Inmiddels heb ik niks meer te verliezen in Nederland (wat met mijn verwachting eerder wel zo was, terug kunnen vallen op die wajong om full-time met mezelf aan de slag te kunnen gaan) dus why not? En tuurlijk kom ik in België dingen tegen waar ik het niet mee eens ben. Dat is nou eenmaal altijd zo. Maar gevoelsmatig is het zo dat als het verhaal van de hond. Die plaag je, die sla je en uiteindelijk bijt ie. Ga je door dan kraak je 'm. Als ik die hond ben, dan heeft België me nog niet geplaagd dus mijn incasseringsvermogen is daar groter.Need I say more?
Van de positieve kant heeft Ned. dus mij net even dat laatste schopje gegeven.dan is dat niet voor niets..het is je eigen gevoel volgen toch?
kijk maar wat er in amerika gebeurd als je niet kunt deelnemen aan de maatschappij, ik denkt dat het hier al net zo is...
kun je werken dan doe je mee zo niet,is er geen merci meer
heb ook net als jij een heel traject doorlopen tot de rechter aan toe...wat was ik boos wat onrechtvaardig ook...
nu ben ik er nog niet helemaal om dezelfde redenen als jij moet ook nog vaak over eigen grenzen heen en dat is nu eenmaal niet altijd gezond,maar daar hebben ze geen boodschap aan.een keer bij een herkeuring zat ik naast een vrouw die ms in een ver gevorderd stadium zat en helemaal goed gekeurd werd voor 40 werkuren per week...
maar heb geluk gehad een baan kunnen vinden die voor mij fysiek minder belastend is...maar daar zijn heel wat jaren aan voorbij gegaan en heb er ook hard voor moeten knokken
toch als je het vertrouwen houd in, ook al voel je je heel eenzaam op zijn tijd..blijf er in geloven dat het ooit een keer omdraaid...en gun jezelf vrijheid..ga niet ten onder aan.. die mensen van het uwv...br....
en dan misschien niet zoals je zou verwachtenmaar wel precies op zijn eigen tijd en plaats
wel vraag ik me af kun je dit allemaal alleen aan..
vaak zijn goede vrienden of een partner heel belangrijk als is het maar voor een klankbord zodat je heerlijk eens je kunt laten gaan en je gal kunt spuwen mocht dit nodig zijn..
En die drijfveer die mijnsinziens bestaat uit verwachtingen en teleurstellingen zou ik op iedereen over willen brengen. Zoveel mensen die in een hoekje geduwd worden waar ze eigenlijk niet willen zitten. Je hebt een keuze, want ongeacht wie er van je houden en er zijn, zal jij toch altijd je eigen roer vast moeten houden. Anders wordt je geleeft, en hoe dan ook je ziel laat dat niet toe, je kan jezelf niet verlogenen. (nou als er geen hartje is ...... die puntjes staan voor een hart
)precies iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn denken en doen
So toch nog een lang verhaal geworden.
Hoevaak komt het niet voor dat mensen rond hun 50ste t/m 80ste (ik wil het graag ruim houden
) Ineens beseffen, hé ik had eigenlijk meer van het leven verwacht Penopauze, overgang, identiteitscrisis etc. (ik noem zomaar even dingen op die in me opkomen) zorgen er vaak voor dat mensen rond een bepaalde leeftijd zich anders gedragen dan ze doorgaans gedaan hebben. Dat wordt dan geweten aan wat ik opsomde.. Nu stel ik me de vraag, komt dit niet gewoon omdat mensen door al dat gejakker in het leven rond die leeftijd ineens aan hun verwachtingen toe komen? En wanneer ze de tijd krijgen om echt over het leven te denken, hierop komen?
Ben benieuwd naar jou gedachtes?
ik heb er weinig aan toe te voegen mensen zijn gehaast en gaan van de ene rush over naar de andere.als je een moment van stilte tegenkomt en aan je zelf dus toe komt krijgen de zaken ook eindelijk een kans om eens dieper te worden gezien of ervaren..Hihihi, maar dat is weer eigenlijk een vraag op een vraag.
Als ik nu een antwoord zou moeten geven op mijn eerdere vraag dan kan ik die uitsplitsen in 2 richtingen. Dingen doen voor een ander en dingen doen voor jezelf. (al haal ik veel voldoening uit dingen doen voor ander waardoor de vraag dus toch weer 1 richting opgaat)
Mijn hoogste verwachting is dat ik me goed voel bij alles wat ik doe en dat ik een ander behandel zoals ik zelf behandeld wil worden. Omdat ik zo leef, verwacht ik eigenlijk stiekem een beetje dat anderen dat dus ook doen. En daar zit 'm de kneep dat gebeurt niet altijd. Een ander heeft nog altijd een ander referentiekader waaruit hij/zij dingen beziet. (wat vanuit m'n hart gezegd is, kan door een ander heel anders opgevat worden)
Kom ik weer op m'n vraag terug, ook hier heb ik dus verwachting.. deze verwachting is wel helder een eerlijk,maar anderen steken nu eenmaal niet altijd zo in elkaar..dan volgt al gauw de teleurstelling omdat je het niet begrijpt,immers jij denkt inderdaad vanuit jou hart en referentie,maar dat hoeft echt nog niet te betekenen dat anderen dat zo ook oppikken als dit nml zo was was er ook veel minder geharrewar over wat dan ook
Poehee, ik draaf door m'n gedachtes flitsen op en neer en ik bruis van de vragen.
Ik kan nog uren doorschrijven, maar dan word m'n reactie een dagtaak om te lezen en misschien niet eens meer te volgen. Op dit moment sta ik op een keerpunt in m'n leven ben 32 jaar. Ik ben van plan om te emigreren naar België. Een droom terug naar m'n roots. (Ik ben een belg maar geboren en getogen in Nederland) En waarom? Omdat mijn verwachting niet overeenkomt met de Nederlandse staat. Ik had verwacht dat ik ruimte zou krijgen om mijn problemen aan te pakken zodat ik me makkelijker zou kunnen bewegen in de maatschappij, werken etc. Maar ik krijg die ruimte niet. En waarom? Omdat ik het geprobeerd heb het wel te doen. Mijn conclusie is, veel Nederlanders moeten robot zijn. Er wordt niet verder gekeken. Verduidelijking: Ik was een wajonger ben gaan werken, maar loop steeds weer vast zodat ik het niet vol kan houden.
Ik heb altijd naar België gewild, daar voel ik me thuis. Inmiddels heb ik niks meer te verliezen in Nederland (wat met mijn verwachting eerder wel zo was, terug kunnen vallen op die wajong om full-time met mezelf aan de slag te kunnen gaan) dus why not? En tuurlijk kom ik in België dingen tegen waar ik het niet mee eens ben. Dat is nou eenmaal altijd zo. Maar gevoelsmatig is het zo dat als het verhaal van de hond. Die plaag je, die sla je en uiteindelijk bijt ie. Ga je door dan kraak je 'm. Als ik die hond ben, dan heeft België me nog niet geplaagd dus mijn incasseringsvermogen is daar groter.
Need I say more?Van de positieve kant heeft Ned. dus mij net even dat laatste schopje gegeven.
dan is dat niet voor niets..het is je eigen gevoel volgen toch?kijk maar wat er in amerika gebeurd als je niet kunt deelnemen aan de maatschappij, ik denkt dat het hier al net zo is...
kun je werken dan doe je mee zo niet,is er geen merci meer
heb ook net als jij een heel traject doorlopen tot de rechter aan toe...wat was ik boos wat onrechtvaardig ook...
nu ben ik er nog niet helemaal om dezelfde redenen als jij moet ook nog vaak over eigen grenzen heen en dat is nu eenmaal niet altijd gezond,maar daar hebben ze geen boodschap aan.een keer bij een herkeuring zat ik naast een vrouw die ms in een ver gevorderd stadium zat en helemaal goed gekeurd werd voor 40 werkuren per week...
maar heb geluk gehad een baan kunnen vinden die voor mij fysiek minder belastend is...maar daar zijn heel wat jaren aan voorbij gegaan en heb er ook hard voor moeten knokken
toch als je het vertrouwen houd in, ook al voel je je heel eenzaam op zijn tijd..blijf er in geloven dat het ooit een keer omdraaid...en gun jezelf vrijheid..ga niet ten onder aan.. die mensen van het uwv...br....
en dan misschien niet zoals je zou verwachten
maar wel precies op zijn eigen tijd en plaatswel vraag ik me af kun je dit allemaal alleen aan..
vaak zijn goede vrienden of een partner heel belangrijk als is het maar voor een klankbord zodat je heerlijk eens je kunt laten gaan en je gal kunt spuwen mocht dit nodig zijn..
En die drijfveer die mijnsinziens bestaat uit verwachtingen en teleurstellingen zou ik op iedereen over willen brengen. Zoveel mensen die in een hoekje geduwd worden waar ze eigenlijk niet willen zitten. Je hebt een keuze, want ongeacht wie er van je houden en er zijn, zal jij toch altijd je eigen roer vast moeten houden. Anders wordt je geleeft, en hoe dan ook je ziel laat dat niet toe, je kan jezelf niet verlogenen. (nou als er geen hartje is ...... die puntjes staan voor een hart
)precies iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn denken en doen So toch nog een lang verhaal geworden.
. Misschien moet je niet zoveel letten op wat wij graag zouden willen, maar je concentreren op wat jij wilt?
Ik ben helemaal geen pillen slikker, zelfs wat mezelf betreft antie! Voor mij is dat een tijdelijke oplossing omdat er niks mee opgelost wordt. 
. Mijn excuses!
dat het niks oplost...
