Bioresonantie

nou in ieder geval sterkte en volg je gevoel wel he?
dicht bij hetzelf blijven...daar waar jij je lekker bij voelt..

Een tijdje weer niks van me gehoord, en weet ook niet zo goed waar te plaatsen? Ben nog steeds met die bioresonantie bezig, heel veel gebeurd inmiddels. En waar het vraagtekens oproept is het inmiddels een patroon geworden om jullie mening te vragen.
Naast de bioresonantie, ben ik nu ook bezig met reguliere therapie. Van borderliner, zijn ze nu op zoek naar asperger. Tja, ik denk altijd dat het wel handig is om er een maatschappelijk etiket op te leggen... De maatschappij kan zo weinig met HSP, als je niet kan functioneren. Het zal m'n neefje in ieder geval helpen als zijn tante hetzelfde heeft. Zijn ouders staan namelijk niet open voor aandoeningen. Toch is er bij hem Asperger geconstanteerd, dat ie met iets liep wist ik bij z'n geboorte al, etiket was niet expliciet nodig. Maar pijn doet het wel dat ze het willen gaan negeren. Zo'n mooi mannetje!
Ik denk dat ik er op een bepaalde manier mag zijn voor m'n neefje, door zijn ouders meer contact te laten maken met de wereld van etiketten op deze manier.
Maar ik denk wel vaker iets mis uit liefde voor, dus ik zou graag jullie mening willen horen. Denk ik nu maf, ben ik te arrogant? Zweef ik teveel? Het gaat me er echt niet om dat ze me m'n neefje in een uitzonderingspositie plaatsen, mij gaat het erom dat het niet genegeerd wordt dat ie nou eenmaal voelt wat ie voelt. Als ik dat direct zeg, dan mag ik 'm nooit meer zien. Want het alternatieve staan ze niet voor open.
Of is het misschien projectie? Ik heb mezelf vaak ontkend gevoeld.. En dat wil ik mijn neefje besparen...

Ik denk dat je het niet voor niets ziet. Dus waarom dat gevoel negeren? Misschien kun je met zijn ouders praten over jezelf, en niet zozeer over hun kind. Ze wat meer inzicht geven in de andere wereld en misschien herkennen ze zelf wat overeenkomsten bij hun eigen kind?

Hé bedankt voor je reactie Nims. Heb dagen niet in durven loggen na dit bericht. Voelt allemaal niet goed wat ik doe. Gevoelige mensen onrustig maken omdat ik in een rollar coast zit..

Zou je m'n account willen verwijderen? Lijkt me allemaal beter. Dan kom ik terug als ik echt alles onder controle heb. Want nu voel ik me een falende hsper die misschien denkt dat ze is, maar niet uit de boter komt. Een onruststoker, terwijl ik meestal alles wel onder controle heb. Ik mag alleen niet zorgen voor anderen en da's het meest leuke waar ik van geniet. Maar moet nu heel erg zorgen voor mezelf, wat ik een stuk saaier vind omdat ik er niet zo goed in bedreven ben.

Maar waarom zou je dan juist weggaan waar je je verhaal kwijt kan???

Sterkte, Spud!

Liefs,
Marjan

Begrijpelijk hoor Spud, ik heb je een prive bericht gestuurd, wellicht kun je er iets mee.

spud niet twijfelen aan jezelf..
maar goed kijken naar..
niemand heeft alles altijd onder controle hoor...
en waarom zou je falen? hier al helemaal niet...
jezelf onder de loep leggen kan zeker zo af en toe geen kwaad..
eerst goed voor jezelf kunnen zorgen dan komt de rest vanzelf

Nee eigenlijk wil ik je niet verwijderen . Want juist de weg die jij nu loopt, lopen velen met jou. Juist jouw openheid en gevecht met jezelf is wat jou, jouw maakt. Wees trots op jezelf in plaats van jezelf te willen verwijderen!

Dankjewel jullie hebben wel wat traantjes bij me losgemaakt.
Maar vooral de woorden van Nims dat er juist meer de weg lopen die ik loop, doet me afzien van wegblijven. Je hebt me te pakken hoor! Kan ik er toch voor iemand zijn.

Dan ga ik maar gewoon met de hele billen bloot hier. Buiten dat ik zoekende ben heb ik ook nog een alcohol probleem. Die ik aanpak. Maar soms strookt alles niet meer zo samen voor mij, van de ene kant werk ik aan mijn herstel, via bioresonantie, nu ook een psych etc. En toch, als ik het voelen even wil doseren werkt drank het beste. Ik gebruik het als medicatie, omdat ik geen pillen slikken wil. Maar inmiddels ben ik tot het besef gekomen leuk, je aversie tegen pillen? Maar wat doe je dan met die homeopatische middelen? Toch ook slikken? Nou, dan kan je uit 2 slechten maar beter de gezondere nemen. Die pil slikken, die is tenminste gecontroleerd, enigzins. Of eens in de maand je nog steeds lens zuipen terwijl je weet dat je dat niet wil? Dat alleen al is een strijdt in mij. Het liefst zou hetgeen wat ik andere geef, namelijk rust mezelf geven zonder hulpmiddelen. Bovendien vind ik pillen slikken uitstellen van het werkelijke probleem. Tja, en voor dat werkelijke probleem sta ik nu dus op een wachtlijst. Maar is er na al die wachttijd, wel ruimte als ik zeg, ik ben hsp? Ik bedoel, in maatschappelijke vormen moet je toch met iets tasbaarders komen. Is mijn ervaring. Je kan niet tegen zo'n beoordelingsarts zeggen, meneer ik voel het gevoel van anderen en daarom kost werken mij dubbel zoveel energie. Bovendien heb je ook nog een ego, wat andere kunnen kan ik toch ook?
En nu hou ik tijdelijk op. Dit is al confronterend genoeg en zal zorgen dat ik weer niet durf in te loggen.

Jullie zijn lief, open en eerlijk, ik ben ook eerlijk maar twijfel vaak of ik wel zo eerlijk ben. Zeker omdat ik nu in zo'n nega fase van mijn ontwikkeling zit.

Het is me letterlijk gezegd tijdens de bioreso, Spud wanneer hou je op met die parasieten? Ik weet dat ze er zijn, voel ze ook, maar die mogen toch ook wel een kans krijgen? Het voordeel van de twijfel? Je kunt toch leren van je fout? En daar loop ik steeds vast,ik doe boete voor m'n fout, terwijl ik het van te voren wist. Wederom niet geluisterd omdat ik wederom vertrouwen had en het beste van de mens wil zien. Ik wil ze niet van te voren afwijzen, ik wil ze een kans geven. Ik veroordeel geen enkel mens, enkel hun gedrag. Toch zie ik daarin iets over het hoofd.

Lieve Spud, HSP wordt al steeds meer geaccepteerd in de *gewone* wereld. Ook in het bedrijfsleven heb ik al vele malen gezien dat men daar met medewerkers die hier *last* van hebben rekening houden.
In het autisme centrum waar ik kom voor mijn kinderen wordt HSP gewoon geaccepteerd als een volkomen normaal iets, ik denk dat je dat gewoon kunt zeggen.

wat ik al schreef spud...
eerst aan jezelf werken
dan komt de rest vanzelf
als pillen en drank geen optie meer zijn ga er dan voor
ook zonder kun je functioneren als hsp wel moet ik eerlijk toegeven ik rook en drink een glaasje wijn...

niet altijd makkelijk voelen doet pijn,maar voelen kan ook heel mooi zijn...
als je weet wie parasieten zijn,wees sterk...en niet naief
mensen zijn niet altijd mooi....soms moet je kunnen loslaten
alles geven put je uit....

Hé bedankt voor jullie lieve reacties. En inderdaad het is allemaal niet zo zwart/wit als dat ik het neerschets.

Ik vraag me af of pubergedrag ook een fase in de hsp ontwikkeling is? Want als dat zo is dan zit ik daar geloof ik middenin. Ik voel me net een klein kind dat heel opstandig is omdat ze haar favo speelgoed afgepakt hebben zodat ze kan leren dat er meer is dan alleen dat ene stuk. Heel opstandig en zich intens benadeelt voelen en overal tegenaan schoppen. Totdat je merkt dat het eigenlijk allemaal niet zo negatief is maar eerder iets is om je voort te helpen.

Ach, ik moet nu wel een beetje lachen om mezelf, ik kan schoppen wat ik wil maar m'n lessen zal ik toch wel krijgen. Duurt alleen wat langer als ik m'n energie blijf steken in dat schoppen en mezelf steeds benadeelt te voelen.

Ik vraag me af of pubergedrag ook een fase in de hsp ontwikkeling is?

in ieder geval zijn beide een ontwikkeling spud
en inderdaad af en toe eens om je zelf lachen als je weer eens bezig bent...heerlijk toch...niets mis mee

Hé lieve mensen hier ben ik weer!

Had weer even geen animo om te schrijven.. Er gebeurde teveel, zowel posi als nega. Ik blijf dat toch altijd weer met verbijstering aanzien en hoe bijzonder dat het allemaal is. Je kunt zelf totale chaos voelen en zien, maar zodra je berusting vind in dan lijken er weer een aantal puzzel stukjes van de hele, hele, grote puzzel op z'n plek te vallen.
Ik sta nu op het punt om uit te zoeken, wat ik eigenlijk zelf verlang van alles wat ik doe. Want je kan/mag jezelf niet wegcijferen. Tenminste dat denk ik op dit moment.
Staan jullie daar wel eens bij stil? Wat jij verwacht bij alles wat je doet?

vind het zo leuk om jou te lezen en herken zoveel in wat je schrijft..

Ik blijf dat toch altijd weer met verbijstering aanzien en hoe bijzonder dat het allemaal is. Je kunt zelf totale chaos voelen en zien, maar zodra je berusting vind in dan lijken er weer een aantal puzzel stukjes van de hele, hele, grote puzzel op z'n plek te vallen.

en dat is het ook spud,en een fijne ontdekking als je dit ook zo kunt blijven zien....
je zelfaltijd wegcijferen is niet goed...maar wel menselijk als je dit doet...op z,n tijd...
wat je schrijft wat verlang ik nu zelf...is ook een mooi vetrekpunt...

wat ik verwacht? bij alles wat ik doe...
daar ga ik nog eens goed over na denken...
maar wel een hele goede vraag...

Hey Lena, bedankt!

Tja een nadenkertje hè? Ben er zelf ook niet helemaal uit wat ik dan zelf verwacht. Maar dat ik iets verwacht, geloof ik dan weer wel. Anders zou ik niet overstelpt worden met uiteenlopende gevoelens. Enthousiasme, nieuwsgierigheid, frustratie, teleurstelling, verdriet, humor, etc..

Ergens moet je dan toch een drive hebben om de dingen te doen die je doet. Zonder drive zou je misschien stilstaan of ronddolen. Ik weet het niet hoor. Zouden drijfveer en verwachting misschien met elkaar in verband staan...

Ach en zo denk en broei en praat en vraag ik. Altijd nieuwsgierig naar hoe anderen dat beleven of hoe ze erover denken.

Wat jij verwacht bij alles wat je doet?
zou een mooi topic zijn spud...

wel denk ik ook dat leeftijd ook een invloed heeft...
als ik kijk naar de leeftijd 20 en 50
zit daar een ontwikkeling in...
ieder op zijn eigen wijze

maar ook de ontwikkeling van de kinderen van nu...
laat ook zien..dat leeftijd er weer niet toe doet...

wat verwacht ik...
zelf sta ik er zelf nu weinig bijstil of ben me er te weinig van bewust
door jou vraag houd het me nu wel bezig
maar heb nog steeds geen flauw idee
misschien omdat ik nu het leven laat komen zoals het komt..
klinkt blase want ergens zou je toch iets moeten voelen van een drijfveer
mijn drijfveer al vele jaren zijn in ieder geval mijn kinderen..
maar of ik daar nu een verwachting aan koppel?
wel een wens dat het ze goed gaat in dit leven...

@spud
Maar dat ik iets verwacht, geloof ik dan weer wel. Anders zou ik niet overstelpt worden met uiteenlopende gevoelens. Enthousiasme, nieuwsgierigheid, frustratie, teleurstelling, verdriet, humor, etc..

zouden deze gevoelens ook niet het relativeren zijn...?

Hihihi, Lena, ik heb hierover nu ook gesprekken gehad met anderen. En wat ik wel een mooie opmerking vond (helaas komt het vaak voor, dat is dan weer wel spijtig)
Hoevaak komt het niet voor dat mensen rond hun 50ste t/m 80ste (ik wil het graag ruim houden ) Ineens beseffen, hé ik had eigenlijk meer van het leven verwacht
Penopauze, overgang, identiteitscrisis etc. (ik noem zomaar even dingen op die in me opkomen) zorgen er vaak voor dat mensen rond een bepaalde leeftijd zich anders gedragen dan ze doorgaans gedaan hebben. Dat wordt dan geweten aan wat ik opsomde.. Nu stel ik me de vraag, komt dit niet gewoon omdat mensen door al dat gejakker in het leven rond die leeftijd ineens aan hun verwachtingen toe komen? En wanneer ze de tijd krijgen om echt over het leven te denken, hierop komen?
Ben benieuwd naar jou gedachtes?

Hihihi, maar dat is weer eigenlijk een vraag op een vraag.
Als ik nu een antwoord zou moeten geven op mijn eerdere vraag dan kan ik die uitsplitsen in 2 richtingen. Dingen doen voor een ander en dingen doen voor jezelf. (al haal ik veel voldoening uit dingen doen voor ander waardoor de vraag dus toch weer 1 richting opgaat)
Mijn hoogste verwachting is dat ik me goed voel bij alles wat ik doe en dat ik een ander behandel zoals ik zelf behandeld wil worden. Omdat ik zo leef, verwacht ik eigenlijk stiekem een beetje dat anderen dat dus ook doen. En daar zit 'm de kneep dat gebeurt niet altijd. Een ander heeft nog altijd een ander referentiekader waaruit hij/zij dingen beziet. (wat vanuit m'n hart gezegd is, kan door een ander heel anders opgevat worden)
Kom ik weer op m'n vraag terug, ook hier heb ik dus verwachting..

Poehee, ik draaf door m'n gedachtes flitsen op en neer en ik bruis van de vragen. Ik kan nog uren doorschrijven, maar dan word m'n reactie een dagtaak om te lezen en misschien niet eens meer te volgen.

Op dit moment sta ik op een keerpunt in m'n leven ben 32 jaar. Ik ben van plan om te emigreren naar België. Een droom terug naar m'n roots. (Ik ben een belg maar geboren en getogen in Nederland) En waarom? Omdat mijn verwachting niet overeenkomt met de Nederlandse staat. Ik had verwacht dat ik ruimte zou krijgen om mijn problemen aan te pakken zodat ik me makkelijker zou kunnen bewegen in de maatschappij, werken etc. Maar ik krijg die ruimte niet. En waarom? Omdat ik het geprobeerd heb het wel te doen. Mijn conclusie is, veel Nederlanders moeten robot zijn. Er wordt niet verder gekeken. Verduidelijking: Ik was een wajonger ben gaan werken, maar loop steeds weer vast zodat ik het niet vol kan houden.
Ik heb altijd naar België gewild, daar voel ik me thuis. Inmiddels heb ik niks meer te verliezen in Nederland (wat met mijn verwachting eerder wel zo was, terug kunnen vallen op die wajong om full-time met mezelf aan de slag te kunnen gaan) dus why not? En tuurlijk kom ik in België dingen tegen waar ik het niet mee eens ben. Dat is nou eenmaal altijd zo. Maar gevoelsmatig is het zo dat als het verhaal van de hond. Die plaag je, die sla je en uiteindelijk bijt ie. Ga je door dan kraak je 'm. Als ik die hond ben, dan heeft België me nog niet geplaagd dus mijn incasseringsvermogen is daar groter. Need I say more?
Van de positieve kant heeft Ned. dus mij net even dat laatste schopje gegeven.

En die drijfveer die mijnsinziens bestaat uit verwachtingen en teleurstellingen zou ik op iedereen over willen brengen. Zoveel mensen die in een hoekje geduwd worden waar ze eigenlijk niet willen zitten. Je hebt een keuze, want ongeacht wie er van je houden en er zijn, zal jij toch altijd je eigen roer vast moeten houden. Anders wordt je geleeft, en hoe dan ook je ziel laat dat niet toe, je kan jezelf niet verlogenen. (nou als er geen hartje is ...... die puntjes staan voor een hart )

So toch nog een lang verhaal geworden.

Iemand zei eens tegen mij dat dit vaak gebeurd met de 7-jaren. Dat wil zeggen, meestal heb je dit soort fases iedere 7 jaar in je leven:
7, 14,21,28,35,42,49,56,63,70,77 etc. Ga voor je zelf eens na of je dat bekend voorkomt op die leeftijden.