Ik voel me soms niet gewenst

Yoga is ook goed voor je

Ik doe het zelf 1 keer per week en zou het het liefst iedere dag willen doen.
Na een yogales voel ik me heerlijk rustig en denk ik vaak over "problemen" niet meer na. Dan heb ik iets over me van: Meid, waar maak je je druk om! Je kunt het dan makkelijker loslaten en ontspannen.

Kim, kun je iets uitleggen over shiatsu?

Het lukt aardig Hans, om weer tot rust te komen.

Ik moet denken aan iets wat iemand ooit schreef: als ik zit, dan wil ik al staan, en als ik sta, dan wil ik al gaan: niet in het nu dus, maar altijd vooruitlopende op datgene wat (eventueel) komen gaat.

Shiatsu is een drukpuntmassage. Het werkt in op de meridianen en laat de energie weer stromen. Uiterst goed voor blokkades.
Ik heb het zelf een paar keer ondergaan en het is heerlijk! Ik voelde me als herboren na een behandeling.

Hier lees je hoe en wat het inhoudt: http://www.shiatsunederland.nl/WatIsShiatsu.html

Ik las het en voelde automatisch in. Als jij wil denk ik dat ik je wel kan helpen.

En ik doe het graag voor je. Je bent een kanjer!

Helma, fijn dat je alweer rustiger wordt!
Wat ook nog werkt: leg je hand op de zonnevlecht. Dat is het gebied op je buik boven de navel. Op die manier behoud je je energie bij jezelf. Het is een rustgevend gevoel.

Bij shiatsu moet ik altijd aan EFT denken. Heeft ook met drukpunten te maken en kan je jezelf aanleren. Bij EFT Nederland op Internet kan je gratis en voor niks de handleiding downloaden. Is perfect om oude trauma's te verwerken, evenals fobieen en andere blokkades.

Oh ja! Da's een goede tip dat van de zonnevlecht! Die kan ik ook gebruiken!

EFT werkt ook giga!! Heel goed!
Alleen wat ik persoonlijk altijd heb, zeker als ik vermoeid ben door alle spanningen, dat ik dan geen zin en puf heb om zelf dingen te moeten doen. Dan laat ik me liever behandelen. Maar goed, dat hoeft niet voor Helma te gelden natuurlijk.

Nou, even over de reikibehandeling: het voelde wel oke! Er kwamen geen stressachtige verschijnselen, eigenlijk helemaal niet. Ik voelde enkel tintelingen door mijn hele lijf, net of ik helemaal schoongespoeld werd. Het was een prettig gevoel, ik voelde iedere vezel in mijn lijf. Het was in ieder geval een aangenaam gevoel, en nu nog, voelt het prettig. Ik ben nu tien minuten wakker, en ik voel me bijzonder helder, eigenlijk. Ik heb geslapen als een blok, en heb niet gedroomd.

Heel erg bedankt weer!

Oh help, ik heb wél gedroomd! Iets met een baby... zucht...

Het was allemaal wat vaag, maar ik was een moeder, en ik had een baby, dat wil zeggen, ze kon al iets lopen en was meer een peuter van anderhalf. Ik probeerde zo goed mogelijk voor haar te zorgen, en ik herinner me nog dat ik dat heel erg belangrijk vond om het goed te doen. In mijn omgeving was het heel erg druk, allerlei mensen waren er om heen, die zich bemoeiden met haar. Ze wilden bepalen wat ze moest eten, hoe haar bedje moest staan, hoe ze liggen moest, wat ze aan moest. Ik raakte wat gefrustreerd daardoor, en ook erg onzeker. Het was alsof men mij niet serieus nam als moeder, men dacht dat ik het allemaal niet kon. Maar het kind gaf mij zelf aan wat ze wel of niet wilde. Wel waren er ook momenten dat ik bepaalde, door bijvoorbeeld het speelgoed uit haar bedje te halen, en daarna had ik haar vrij snel in slaap.

Zoals ik zei, vrij vaag allemaal. Maar, wel grappig en raar eigenlijk...

Ik heb dat vaker, dat dromen pas in de loop van de dag boven komen drijven, en dat komt dat vooral voort uit een dejavu-moment: als ik iets aan het doen ben wat ook in de droom gebeurde. Zo stond ik net brood te smeren voor de kids, en ineens zag ik een tuimelbeker voor me. En zo kwam het terug.

Heb ik ook hoor Helma, dat gedurende de dag ik ineens door een kleine aanleiding me weer herinner wat ik droomde.

Maar nu even over jouw droom. Ik denk dat die baby staat voor je innerlijk kind. Iedereen bemoeit zich ermee en bepaald hoe en wat en neemt jou niet serieus. Is dat vroeger ook niet allemaal zo gebeurd? (daardoor is je innerlijk kind gekwetst)

Hoi Helma,

Gisteravond om half elf ben ik met jou begonnen. Ik heb heerlijk zitten 'masseren' aan je schouders. Was ook hard nodig. Je aura voelde daar stroperig aan, wat op een blokkade wijst. Dan heb ik je heupen op dezelfde wijze behandeld. Dan je bovenbenen, en dan knieen. Vervolgens afwisselend die vier plaatsen: schouders, heupen, bovenbenen en knieen, totdat er een zeker evenwicht en 'lichtheid' was ontstaan. Dat zal het tintelende gevoel zijn geweest wat je voelde. En het gevoel van schoonspoelen. Dan je gevuld met gouden energie en nadrukkelijk contact gemaakt met de aarde. In tegenstelling tot bij Kim ging dat bij jou heel makkelijk. En dat bracht opeens veel eenheid en balans in de verschillende energiegebieden. Ik heb het heel zorgvuldig kunnen afwerken, en had er alle vertrouwen in dat je een flinke stap vooruit had gemaakt. Het was alles bij elkaar net alsof een heleboel overdruk is weggehaald. Ik had er een goed gevoel bij.
Ik zie dat Kim je al helpt met de droomduiding. Mooi, dat is namelijk minder mijn specialiteit.

Ja, er waren veel bemoeienissen vroeger, al weet ik wel dat het allemaal vanuit liefde gebeurde. Maar het bracht me toen wel verwarring en chaos, omdat iedereen verschillend handelde. Veel onrust in huis destijds. Waardoor ik precies gekwetst werd, heb ik niet helemaal helder, maar er was wel veel onduidelijkheid voor mij toen.

Het was heel gek, want even over half elf werd ik me bewust van het feit dat er iets gebeurde met mijn lijf. Een soort van aanraking, en daarbij ontstond er gelijk een soort van ontspanning.

Ook ik ervaarde een 'makkelijke' opruiming, het verliep niet stroef, of moeizaam ofzo. Heel prettig ook. Vanaf tien uur balanceer ik altijd al in een soort slaaptoestand, en het is dan waarschijnlijk ook makkelijker om door mijn blokkades heen te breken, omdat ik minder alert ben en me makkelijker overgeef. In ieder geval makkelijker dan overdag. Ook mijn ademhaling was volledig in balans.

Hans, Kim en Beschermengel: mijn dank is weer groot!

lieve Helma

Mijn boot heeft vertraging...

Respect voor jou dat je dit topic bent begonnen en dat je je kwetsbaarheid zo kan laten zien.
De gevoelens die je beschrijft zijn voor mij ook heel herkenbaar. Het er niet tot doen, het niet gezien worden, het niet goed genoeg zijn is denk ik de kern van vele gevoelens waarmee veel mensen, en zeker ook vele kopp-kinderen, worstelen.
Zelf heb ik ook veel herkenning gevonden in het boek van Sandra van Gameren -leven met een psychisch zieke ouder-. Het toeval wil dat ik je laatst ook wilde vragen of je ‘het drama van het begraafde kind' kende.... Zelf vond ik vooral ook ‘de opstand van het lichaam’ van Alice Miller een eyeopener.
Korte omschrijving:
‘Het menselijk lichaam draagt alle ervaringen van het leven met zich mee en ziet toe op al onze innerlijke waarheden. Er zijn ervaringen uit onze jeugd die we weggedrukt hebben en waar we ons niet langer van bewust zijn. Maar voor ons lichaam hebben ze nog steeds consequenties. Door verschillende signalen en symptomen in de vorm van pijntjes, kwalen en ziektes laat het lichaam ons op gezette tijden weten met welke ervaringen we nog niet 'klaar' zijn, zodat we ons die bewust kunnen worden en in harmonie kunnen komen met het levendige, ooit gekwetste, kind in onszelf.’

De heling van het innerlijk verwonde kind is een proces wat we m.i. vooral zelf moeten aangaan en ik geloof dat dat met name plaatsvindt als we door de pijn heen gaan. Het is heel fijn als anderen ons bij kunnen staan en ons kunnen vergezellen, maar de helende kracht is m.i. vooral in onszelf te vinden. 'Geboren worden' gaat meestal ook met pijn en strijd gepaard. Ik geloof zelf minder in methodes waar de energie van anderen komt of die op een ‘makkelijke’ manier (van buitenaf) trauma’s ‘oplossen’.
Begrijp me goed, ik wil niemand hier voor het hoofd stoten en ik vind de betrokkenheid ook warm en lief, maar ik denk dat het ook goed is te waken voor het ‘hulpverlenerssydroom’. (en ja, die spiegel wil ik mezelf ook voorhouden)
Jouw droom geeft mij het volgende gevoel. Jíj alleen kan de moeder zijn voor jouw baby. Ze heeft met name jouw onvoorwaardelijke liefde nodig! En het is jouw wens dat je in deze taak vooral serieus genomen wordt, zeg je in je droom. Hier zie ik de enorme kracht in Helma die zich wil tonen… Je bent in staat geweest te overleven terwijl je in je vroege jeugd zo noodlijdend bent geweest. Deze kracht is aanwezig en wil gezién worden...
En hoe mooi is de boodschap in je droom: het kind geeft zelf aan wat het nodig heeft……

Liesanne, toppie dat je vertraging hebt! Ik reageer later, ik heb nu een afspraak in het gemeentehuis bij de afdeling communicatie, over het geven van een interview voor de plaatselijke krant, als belangenbehartiger voor uitkeringsgerechtigden vanuit de WMO-raad, dus ik moet gauw gaan.

Laterrrrr!

(Jemig! Hoezo, niet gewenst! Ik mág een verslag schrijven voor in het burgerjaarverslag van de gemeente, ik mág een interview geven in de krant, en ik mág alle uitkeringsgerechtigden een enquete sturen met vragen over de gang van zaken bij de sociale dienst! En ik móét op de foto! Zucht.... )

Geen dank hoor Helma!

(vandaag even niet zoveel tijd om te forummen, vandaar de korte reactie )

Liesanne, dank je wel, dat je je respect uitspreekt naar mij!
Ja, ik heb me her en der wel kwetsbaar opgesteld, en achteraf ook wel achterlijk veel verteld over mezelf: daar maak ik geen gewoonte van hoor.

Ja, dat is waar ook, KOPP-kinderen worden vaak ondergesneeuwd door de problematiek binnen het gezin.

Die ervaringen draag ook ik in mij: nu pas, durf ik ernaar te kijken, en ook al hielden mijn ouders van mij, toch zijn er momenten geweest waarop ik dat niet altijd zo ervaarde. De wetenschap dat alle ouders hun best doen, maar soms niet anders kunnen, lost de helft al op voor mij. Ik heb ze intens lief, hoe dan ook, en wat er ook gebeurde.

Toch heb ik ook mezelf lief, want hoe kan ik anders een ander ten volle liefhebben? Dit bewustwordingsproces, het houden-van-mezelf, is er één van loslaten van schaamte, loslaten van er-niet-mogen-zijn, geen verschil uitmaken.

Automatisch ontstaat er naast het hulpverlenerssyndroom, ook het slachtoffersyndroom: als je niet oppast, blijf je hangen in datgene wat je al één keer overkwam. Het is toch doodzonde om dat telkens en telkens weer opnieuw te beleven? Eén keer was voldoende. Je eigen leven kapot maken door erin te blijven hangen, is zo jammer.

Ik ben, dus ik besta. Dwars door de beschaamdheid heen.

En ja, ik ben het met je eens dat er mensen met je mee kunnen wandelen, en je handreikingen kunnen doen (zoals jij, of door middel van reiki of onderzoek in de bewustzijnsruimte of wat dan ook), maar het pad bewandel je uiteindelijk alleen. En welke angst, boosheid of verdriet je ook tegenkomt, alleen jij kunt deze omarmen en weer loslaten, integreren in je hele Zijn.

Dat is de winst van deze dag, dinsdag 2 februari 2009.

En mensenlief, wat neem ik mezelf serieus daarin. Niemand kan mij zeggen hoe de route is, alleen ikzelf. Wat een opluchting.

Dankzij allerlei mensen die mijn pad kruisten, maar ook dankzij mezelf durf ik weer te leven.

Hoi Helma,

Als je wil: vanavond geef ik een behandeling, mocht het je uitkomen. Weer rond half elf.
Anders in ieder geval morgenavond.

Groetjes, Hans

Hoi Hans,

vanavond ga ik onverwacht met mijn dochters naar de sauna: badpakkendag! Kunnen zij dat ook eens uitproberen.

Ik hoop dat ik om half 11 weer tot rust gekomen ben en thuis ben, maar dat is zeker wel de bedoeling!

ja, het is een impulsieve actie, maar zo ben ik nou eenmaal!
Zal ik het vanavond nog laten weten op het forum voor de zekerheid?