Symbiotische relaties, zin of onzin?

Symbiose (uit het Griekse: συν: samen; βιοσις: levend) is het samenleven van twee levensvormen. De beide partners heten symbionten. (bron: Wiki)

En op mijn werk spraken we van een gesymbioseerde relatie tussen ouder en kind...Wat tussen ouder en kind héél vaak voor kan komen.. Maar ook tussen tweelingen, broer en zus..
Synoniem voor symbiose is toch samenwerkingsvoordeel, symbiose, synergisme, win-winsituatie..

Wat overigens in de hulpverlening als ongezond wordt ervaren..
Want dit kan zo sterk zijn, dat de ene de ander volledig uit kan putten..
Of een goede hulpverlening in de weg staan...

Verder vind ik veel van jullie taalgebruik maar moeilijk en groot gesproken..

Volgens mij is een zielenkoppeling niet als een symbiose..
Dénk ik Maar ja, ik hou me er dan ook niet echt mee bezig
Dus waar bemoei ik me weer mee

Er wordt in dat boekje niet geschreven dat het slecht is. Dat is namelijk het ego wat graag dingen wil indelen in goed en fout. Je wordt er in het boekje opmerkzaam op gemaakt. Ook staat er een hele lijst in van kenmerken van versmelting en kenmerken van differentiatie.
Gewoon als hulp om je er bewust van te worden.
Mensen die zichzelf snel verliezen in relaties hebben vaak veel kenmerken van versmelting in die relatie.

Verder ben ik het eens met Artemis, vrijheid in verbondenheid. Je kan elkaar vrij laten en toch verbonden zijn.

Het ultieme doel van de zielenkoppeling is helemaal niet meer loslaten, maar dat de koppelingen steeds groter worden en met iedereen blijft bestaan. Het loslaten van het individu is iets waar nu heel hard aan gewerkt gaat worden.

Heidelroos, het is toch pas ongezond als de ander niet de ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen tot een op zichzelf staand authenthiek individu?
Is er dan geen sprake van een hechtingsstoornis?

Symbiose = samen leven.
Niets meer niets minder, alles wat er als aanvulling bij wordt gegeven is een product van het denken die invult wat het denkt dat het zou moeten zijn.

Dat wat jij benoemd Heidel zou ik eerder willen betitelen als parasieteren.

http://www.gewooneenbeetjeanders.nl/info...nd-relatie.html


Dat parasieteren staat inderdaad bij Wiki..

Jammer dat er voor het woord "symbiose" is gekozen in deze relatie vorm. Het krijgt nu een negatieve klank terwijl het iets geheel neutraals is waar feitelijk niemand onderuit kan want het hele ecosysteem waar we deel van uit maken is in essentie een symbiose. (niet dat het er nu ook zo uit ziet) Niets kan zonder het andere, iedereen en alles is van elkaar afhankelijk. Wij kijken nu alleen naar de manier van uitvoering, die kan anders zijn of iig anders ervaren worden.

Dat is zo Gast, alles staat met elkaar in verbinding. Het gaat er alleen om dat je in die verbinding niet je eigenheid verliest.
Je hebt een eigen karakter, met eigen ideeen en visies en meningen en gevoelens en emoties.
Tuurlijk kun je in een relatie visies e.d. overnemen van de ander, maar alleen als je daar zelf bewust voor kiest.

Introjectie (gevoelens of gedachten van een ander onbewust aan jezelf toeschrijven) is bijvoorbeeld ook iets wat gebeurd bij versmelting.

Om op je eerdere vraag terug te komen hoe ik dat zelf heb ervaren; In mijn laatste relatie was er veel versmelting en introjectie. De introjectie gebeurde van zijn kant. Hij nam letterlijk alles over wat ik was en deed, waardoor ik het gevoel kreeg mijn droomman te hebben gevonden, waardoor er een soort versmelting plaatsvond.
Door die versmelting verloor ik mezelf in die relatie en was ik alleen nog maar met hem bezig. Al mijn eigen zaken zette ik aan de kant om hem maar te behagen. Het werd een soort verslaving.
Deze relatie was zeer destructief.

Ook in sommige vriendschappen heb ik dit gemerkt. Niet de introjectie maar wel de versmelting. Het welgenoemde 4 handen op 1 buik.
Ik stond niet sterk genoeg in mijn eigenheid waardoor ik mezelf in allerlei relaties verloor. Toen ik uiteindelijk door al deze ervaringen met mezelf aan de slag ben gegaan leerde ik meer bij mijzef te blijven en me vast te houden aan mijn visies e.d. (niet kost wat kost natuurlijk, ik stond wel open voor de ander, maar niet op die manier dat ik dan ook direct alle zaken van de ander overnam) Dit bracht dan weleens flinke meningsverschillen met zich mee of zelfs conflicten omdat ik niet meer automatisch meer overal gewillig in mee ging. Dat verraste de ander, want ik was niet meer de makkelijke precious die het overal mee eens was.
Snap je?

Ik begrijp wat je bedoeld maar ik wil dit niet zozeer duiden als een symbiose. In een symbiose is het mijns inziens juist van belang dat ieder zichzelf blijft omdat je alleen als een waar individu op een harmonieuse wijze kunt samen leven.
In iedere relatie is het onvermijdelijk dat je dingen van de ander overneemt, en daar is niets mis mee als je er zelf ook daadwerkelijk achter staat en er ook de verantwoording over neemt. En niet, zoals je vaak ziet, om de ander aan je te binden. Zoals dus ook in jou relatie het geval was. Maar was dit ontstaan door liefde voor de ander, of door angst de ander anders kwijt te raken?

Heb je bij jezelf ook nagegaan in hoevere al jou ideeën, karaktertrekken, visies endergelijke die je gekoppeld hebt aan je identiteit ook daadwerkelijk van jou zijn? Heb je ze helemaal eigen gemaakt en draag je daar ook de volle 100% verantwoording over?

Uit angst. Angst om alleen over te blijven, angst voor afwijzing etc etc.
De valkuil van de aanpassing dus. Valse hoop in de PRI.
Die angst ben ik nu gelukkig kwijt. Als ik de ander verlies doordat ik bij mezelf blijf, dan is dat maar zo. Dan hoorde die ander ook niet bij mij. Zo sta ik er nu in. Ook in vriendschappen.
Ik ben eindelijk voor het eerst in mijn leven mijn grenzen gaan aangeven en dat heeft heel wat teweeg gebracht. Voor mijzelf op een goede manier, ik voel me er goed bij. Wat inhoudt dat ik nu mensen om me heen heb waar ik me echt goed bij voel en waar ik mezelf kan en mag zijn.


Ja. Natuurlijk kom ik nog weleens iets tegen dat ik even onder de loep leg, maar over het algemeen wel.

Maar waarom zouden je relaties nu geen symbiose kunnen zijn? Je leeft toch samen (in deze wereld).

Grinn.
Even over tweelingzielen, in dit geval (en gelet op wat er al verteld is in het andere topic).
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat er geen 'tweelingziel' bestaat. Ik zou het eerder hebben over een 'meer-ziel', of een 10- of 100- of veelduizend-ziel. Je komt je hele leven stukjes tegen uit jouw eigen familie-ziel (er is er maar 1 eigenlijk), maar bij maar een paar stukjes vind je herkenning. Dat wordt dan een 'tweelingziel' genoemd.
Terwijl die andere stukjes net zulke belangrijke deeltjes van jou zijn

In die zin...is het 1 grote 'symbiose', en ja, zijn/hebben wij zelf de oorzaak/hand van/in de evolutie.
Dus wat mij betreft, heb je helemaal gelijk!
Mooi wark doen we he!

Symbiose niet goed? voor ieder is dat toch anders, het is maar waarvoor je kiest, toch?
Waneer je een diepe band met je partner aangaat lopen veel dingen synchroon aan elkaar dan is er toch al in een wat meer materialistische vorm (incl. de waarde van spullen/foto's/sieraden en de timing en overeen komende soort van het eten, drinken, slapen, gesprekken, lichamelijke activiteiten ^^ ) symbiose?
Je verliest wellicht wat maar er groeit ook wat, toch?
Je kan mekaar aanvullen maar ook mekaar onderwijzen en begeleiden zo laat je opties open denk ik.
Ik snap niet hoe een symbiose dodelijk voor een relatie kan zijn, omdat de een zichzelf opoffert en wegcijfert? Maar dan is het toch geen symbiose maar parasiteren en/of afhankelijk zijn of maken want let op, men kan zichzelf ook afhankelijk opstellen door niet het hef in eigen handen meer te nemen maar continu af te wachten op de ander.
Een collectief 'wij' gevoel lijkt mij nog niet zo slecht, tja alleen is ook maar zo alleen. ^^
Energetisch wil ik ook mijn grens bewaren aangezien ik een eigen vrije wil heb en dus altijd een keuze of ik symbiotisch wil zijn of niet, althans dat kan dan toch nog steeds dan? Humzz.