(on)bewuste levensbeëindiging?

Kreeg net een bericht dat een oud (maar niet in leeftijd oud) collega van mijn man zelfmoord heeft gepleegd. Laat een vrouw en twee (kleine)kinderen achter. Hoe of wat is mij niet bekend maar zo'n bericht is alles behalve leuk om te krijgen, wie het ook is. Ik vraag me dan toch wel af wat iemands beweegredenen zijn om zoiets te doen. Maar daar zal ik niet achter komen.....Ik hoop alleen dat zijn gezin het een plekje kan geven.

Kreeg net een bericht dat een oud (maar niet in leeftijd) collega van mijn man zelfmoord heeft gepleegd. Laat een vrouw en twee (kleine)kinderen achter. Hoe of wat is mij niet bekend maar zo'n bericht is alles behalve leuk om te krijgen, wie het ook is. Ik vraag me dan toch wel af wat iemands beweegredenen zijn om zoiets te doen. Maar daar zal ik niet achter komen.....Ik hoop alleen dat zijn gezin het een plekje kan geven.

Ja Gast, dat is het he. Dan komt het dichtbij en verbleken alle theorieën over zelfbeschikkingsrecht, lot, karma....Dan is het gewoon verdomd pijnlijk.

Het zelfbeschikkingsrecht, het lot, karma, blijft voor mij allemaal precies zoals ik het eerder al beleefde. En echt pijnlijk.....kan ik niet zeggen. Ik vind het eerder jammer dat mensen niet van het leven kunnen genieten. Of hij een kans krijgt het over te doen of om toch verder te kunnen weet ik ook niet, kan ik niet over oordelen. Maar op zo'n moment komt het wel dicht bij. Dat kan ik niet ontkennen.

Mmmm ja, dat raakt mij ook het meest: hoe jammer ik het vind dat mensen niet van het leven kunnen genieten. Dat bedoel ik met pijnlijk. Het is de bron van levensvreugde die ik in mezelf dan voel en die dan roept' he hier ben ik, kijk naar hier...' (niet ik he, maar die levensvreugde)

Ja oké, ik snap um Ik zie dat alleen niet als pijn ws. Voor mij is pijn onmacht en onmacht komt voor mij voort uit het niet kunnen accepteren van wat is. Niet dat ik daar nooit moeite mee heb maar het relativeren gaat vaak zo snel dat ik de pijn niet echt voel. Ik weet niet of dit nu een voordeel of een nadeel is, ik wordt nog wel eens als ongevoelig bestempeld door anderen. (terwijl ik dat nu juist helemaal niet ben, eerder overgevoelig)

omdat je onmacht nu begrijpt wat het is en dus losgelaten hebt,en weet hoe je er mee om moet gaan? dat het je niet meer zo raakt?

De Man Die Zelfmoord Wilde Plegen

Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen.
Waarom precies, dat was hem zelf niet goed bekend.
Hij had die drang bij zijn geboorte meegekregen,
zoals een ander taalgevoel of zangtalent.
En in de lente had-ie enkel het verlangen,
om zich alleen met groene takken op te hangen.
Dat is een tamelijk bescheiden wens, nietwaar?
Een mens zijn lust dat is zijn leven, zeg ik maar.

Alleen hij kon het niet meteen, al niet als jongen,
toen hij na schooltijd dikwijls aan de spoordijk zat.
Och, hij was ziels en zielsgraag voor een trein gesprongen,
om te vergeten, hij wist niet nauwkeurig wat.
Hij wou zijn vader en zijn moeder niet verdrieten,
en daarom liet ie de gedachte steeds weer schieten.
Want een geweten is iets moois, maar als je 't hebt,
dan ben je wel ontzettend zwaar gehandicapt.

Hij nam zich voor z'n ouders sterven af te wachten,
en had geluk, ze werden geen van beiden oud.
Maar zie het leven wordt bepaald door vreemde krachten,
en in de tussentijd was hij gewoon getrouwd.
Hij had een uitgebreide voorraad slaaptabletten,
die hij vaak telde als de schemering aan kwam zetten.
Och, hij kon makkelijk bereiken wat hij wou:
hij deed het niet, hij had een brave vrouw.

En toen die eindelijk gestorven was na jaren,
zag hij de kans tot zijn verdriet nog steeds niet schoon,
om zelf die lang verbeide haven in te varen:
hij was de vader van een dochter en een zoon.
Maar zijn geduld begon zo langzaamaan te slinken.
Hij was nu vastbesloten zich te verdrinken
en had de plek al uitgezocht, 't was bij de brug.
Hij dacht: hier doe ik het, en God, maak 't toch vlug.

Het duurde lang voordat hij klaar was met zijn taken,
maar toen hij voor zijn kinderen nauwelijks meer bestond,
ging hij er op een avond blij een eind aan maken.
En bij die brug vond hij toen een zieke hond.
Hij had het dier het liefst ter plekke willen wurgen.
Maar nee, hij bleef er tot zijn laatste snik voor zorgen,
en gaf toen eigenlijk met tegenzin geest.
Hij dacht: wat gaan ze met hem doen, het stomme beest.

Er was een man die dolgraag zelfmoord wilde plegen,
waarom dat wist hij niet, al zijn er redenen zat te geven.
Ik weet er zo al uit mijn hoofd een stuk of negen,
al heb ik zelf die aandrang nooit zo sterk gehad.
Ach, om iets waar te maken van zijn liefste dromen,
had ieder ander het vast niet zo nauw genomen.
Maar hoe dan ook, dat heeft die man dus wel gedaan:
hij is gewoon als ieder ander doodgegaan.

http://nl.youtube.com/watch?v=0pCf-YOUM0Q&feature=related

Heel herkenbaar, aan 1 kant pijnlijk aan de andere kant heel mooi.

Ik vind dat je het zelf moet weten het is jouw lichaam immers jouw leven. Zelf ben ik extreem nihilistisch en vind dat je niet ge-hinderd moet worden als je deze keuze wilt maken.

Natuurlijk kan dit gevolgen hebben voor de mensen etc etc. Maar het gaat hier om het individu, Immers deze maakt deze ALLOMVATTENDE KEUS, met de grootste waarde, HET LEVEN, niks anders heeft zo'n waarde, "leven" is de grootste waarde oftewel "het bestaan" , goed slecht, pijn, plezier, "een doel" niks heeft een grotere waarde, want zonder "leven" ben je er niet. Misschien dat sommige mensen dit niet helemaal begrijpen..het is waarde alsin universele(multiversele) waarde niet zo zeer in persoonlijke waarde.

Als deze wegvalt voor de persoon, zal het daarom niet uitmaken voor het individu als er schade achterblijft, immers je bent dood het is klaar. Dus zullen zulke motiven geen bericht hebben.

Ik ben zo iemand die het onbegrijplijk vind, gewoon omdat ik zelf nooit de drang heb gehad.

Helaas is mijn broer suicidaal en heeft al meerdere pogingen gedaan, allemaal mislukt, het is wachten op het telefoontje, het moment dat ik te horen krijg dat het hem toch is gelukt.

De angst, de tergende onzekerheid, het waarom..... het zijn allemaal vragen voor mij en dat maakt het onbegrijplijk voor mij

Ik vind het ook heel moeilijk te begrijpen waarom iemand er voor kiest om een einde te maken aan het leven. Het is voor mij ook heel moeilijk voorstellen en ben er heel erg van doordrongen dat het je als ziel niet verder helpt. Je komt in een volgend leven weer uit bij dezelfde les die je moet leren. Wat moeilijk Maris, om te weten hoe zwaar hij het heeft maar dat het zijn leven en zijn keuze is. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat hij wordt bijgestaan door de andere kant; welke keuze hij ook maakt.

ja voor ons onbegrijpelijk, je staat zo machteloos dan
sterkte maris

Ja, maar ik wil mijn leven er niet onder laten lijden door angst voor iets waar ik geen controle over heb. Ik probeer het een plekje te geven, maar dat lukt nog niet zo goed.

nee maris we lijden het meest onder wat we vrezen.
acceptatie dat het iets is wat nu deel uit maakt van je leven is niet makkelijk. heb zelf ook een broer die het ook al een aantal jaren zwaar heeft, en ik heb ondervonden dat ik er nu alleen maar kan zijn en dat genoeg is. houden van doet pijn omdat je iemand er wel uit wil trekken,maar helaas zo zit het leven niet in elkaar en zal ook mijn broer hier zelf mee aan de slag moeten wat de toekomst ook brengt......

Dat je er bent is wellicht ook het beste en belangrijkste wat je op zo'n moment kan doen.
Enkel zijn.

Dat lijkt me erg moeilijk om mee om te gaan Mariska. Ik zou mezelf in zo´n situatie geloof ik flink in mogen houden om diegene geen enorme schop onder de k... te geven. Volgens mij zou ik dus echt heel boos worden en veel moeite hebben om het te begrijpen . Maar zo eenvoudig zal het allemaal niet zijn, want ik ben een buitenstaander en inside spelen er allerlei herinneringen en gevoelens mee die er toe doen.

Ik hoop iig dat je ergens door kunt gaan met je eigen leven, ook met de blije en vrolijke dingen, ze zelfs met hem te delen, al begrijp ik dat dat misschien wel eens schuldgevoelens met zich meebrengt. Jij mag gewoon doorgaan met wél voor het leven te kiezen. En wie weet hoe hij zich daar nog een klein beetje aan op kan trekken.

Vertrouw erop dat het álles met je broer zélf te maken heeft. Ondanks dat het veel effect op je heeft, komt het niet door jou dat hij zich zo voelt of de dingen niet aan kan.

Dankjewel Liesanne voor je tip. Heb je topic met veel wisselende gevoelens gelezen. Het is al een oude discussie maar ik zou toch graag een reactie geven.

Wat me voornamelijk raakt is toch de veroordeling die ik voel t.o.v. degene die ervoor kiest om uit het leven te stappen.
Oké degene doet zijn/haar omgeving leedt aan. Maar moet degene dan blijven leven en met het leven niet blij zijn voor die omgeving? Terwijl die omgeving lekker doorleeft en geen weet heeft van wat iemand denkt of voelt?
Waarom is het niet egoïstisch om te willen leven en is het wel egoïstisch om dood te willen gaan?
Waarom gaan bijna alle deuren open als je wil genezen en je je leven voort wil zetten? En blijven deuren juist gesloten als je op zoek bent naar een humane manier om uit het leven te stappen, voor jezelf maar ook voor degene die je achter laat?

Waar blijft in deze je zelfbeschikkingsrecht?
En niet alleen bij zelfdoding maar ook bij euthenasie, want dat vind ook nog al te vaak passief plaats ongeacht of iemand een verklaring heeft of niet. Artsen zijn nu eenmaal opgeleidt om mensenlevens te redden en niet te beëindigen.

Wat ik me ook afvraag, er wordt gedacht dat mensen psychisch ziek zijn die hier naar verlangen. Kan het ook niet zo zijn dat doordat er geen ruimte en acceptatie voor dit verlangen is, mensen psychische klachten ontwikkelen?

Ja Spud, dit zijn ook mijn vragen....

(zoals ik ook hierboven beschreven heb)

Is de dood (hoe afschuwelijk de manier waarop dan ook is) dan altijd het ergste wat nabestaanden kan overkomen? Is iemand dag in dag uit ondraaglijk zien lijden 'minder erg'......?

Nee, ik denk niet dat de dood het aller ergste is wat nabestaande kan overkomen. Want dan nemen die nabestaande in mijn beleving geen verantwoordelijkheid voor hoor hun eigen leven maar plaatsen het goed of het slecht van hun bestaan dus op de schouders van een ander.
We zijn toch een individu? En als het puntje bij het paaltje komt moeten we toch zelf zorgen voor ons eigen geluk, niemand anders kan daarvoor zorgen. Andere kunnen enkel een bijdrage leveren aan dat geluk.
Bovendien als de dood het aller ergste zou zijn.... Waarom bestaat de dood dan in verschillende vormen? Is dat dan een sadistische ingeving geweest van de schepper?

Echt waar, ik ben niet blij dat ik mensen moet verliezen om wat voor reden dan ook. Da´s echt niet m´n hobby want ik heb redelijk last van verlatingangst. Toch heb ik wel begrip voor mensen die de dood boven leven verkiezen, ik voel immers niet wat zij voelen. Ik heb hier eens een heel mooi stuk gelezen over veroordelen, dat je maar eens een jaar in iemands schoenen moet staan, dat je moet leven zoals die persoon en meemaken wat die op z´n dak krijgt en dan nog kan je niet echt veroordelen. Ik vond er heel wat in zitten en heel waardevol voor de discussie over zelfdoding.

Mijn vriend heeft ook een mooie. Hij wil best blijven leven omdat andere dat zo graag willen. Maar... dan mogen ze dus ook de gehele verantwoordelijkheid nemen. Dus voorzien in levensonderhoudt, verzorging, beslissingen nemen etc.
Ben nou eerlijk, durven jullie zo´n grote verantwoordelijkheid op je te nemen? Ik niet hoor! Ik heb al genoeg aan m´n eigen leven om dat in goede banen te leiden, laat staan het leven van een ander nog.
Ik ben echt niet exteem rechts als het op zelfdoding aankomt, wel vind ik dat er meer respect en begrip mag zijn voor mensen die serieus over de dood nadenken. Daar zou best wat meer openheid aangegeven mogen worden. Meestal wordt het afgedaan als egocentrisch of egoïstisch. Maar als je weet dat mensen zich echtwel bezorgd maken om degenen die ze achterlaten en altijd zoeken naar een juiste oplossing om beide partijen tegenmoet te komen denk ik dat zij meer liefde in zich hebben en rekening houden met een ander dan wij die hangen aan het leven.
Dus wie is er hier nu het meest egoïstische?
Wij denken alleen aan ons eigen verdriet en gemis en gaan eraan voorbij hoeveel angsten en onzekerheid ons maatje, ouder, broer, zus etc eigenlijk voelde op het moment dat die eruit stapte. Want de hand aan jezelf slaan is en blijft een onzekere kwestie. Is het pijnloos? Krijg ik geen spijt? Haal ik er mijn lieftallige niet mee onderuit? Laat ik mijn omgeving niet met de shit zitten? Zou het lukken?
Ik wil de dood van iemand echt niet toejuichen en soms heb ik er een hele andere mening over of dat wel de beste oplossing is. Toch heb ik een ontzettend respect voor mensen die verantwoordelijkheid durven nemen voor hun leven maar ook voor de dood. Met al die twijfels en onzekerheid zou ik het namelijk niet durven.