(on)bewuste levensbeëindiging?

of 'vond'ik ze. I don't know.
Maar of het iemands tijd is weet je gewoon niet want als je zelfmoord pleegt maak je een keuze. En wie weet was het je tijd nog niet volgens 'het grote plan'.

Wie zal het zeggen?

ja wie zal het zeggen

Als je gelooft dat alles gebeurd zoals het zou moeten gebeuren (law of attraction, de tocht naar de bron) dan zou je ook kunnen denken dat zelfmoord, net zoals de geboorte van een kind, moet gebeuren zoals het moet gebeuren.

Dat is waar. Dit is voor mij de acceptatie van wat is. Staat niet gelijk voor mij aan te zeggen dat het vaststond dat je zo en op die manier moest sterven.

Op dit moment kan ik niet anders dan te denken,dat alles wel al vast staat.

Immers als je het pad afloopt, komen er wel zij-paden,en zijn er wel degelijk keuzes,welke afslag staat je immers vrij.
Maar ik denk wel degelijk dat onze paden zijn zoals ze zijn.
Maar dan kom je al gauw bij jou waarheid uit, en die verschilt weer van een ander.dus toch ook weer heel persoonlijk

Ik denk dat iemand die zelf op het punt staat zelfmoord te willen plegen er weer heel anders naar kijkt dan dat mensen die dit niet doen.
Op bepaalde momenten in mijn leven kon ik ook goed voorstellen dat mensen in staat zijn zichzelf van het leven te beroven. Bij mij is het nooit zover gekomen omdat ik nog te veel binding had met het leven om me heen (en dan vooral mijn paarden niet eens zozeer de mensen). Ik ben ervan overtuigd dat het gewoon mijn tijd nog niet was. Wanneer die wel is en hoe het dan eindigd, God only knows.

ja gast dat denk ik ook

wat versta jij onder -een eigen kern- van iemand, je zegt je kern kan hier niet aanwezig zijn...wat bedoel je daar mee?

Met kern bedoel ik iemands essentie. Dat wat die persoon is. Geen schijnheiligheid of leugens. De persoon zonder masker. Dat versta ik onder iemands kern.

Ik kan wel geloven dat er misschien wel een soort van "plan" is , maar of alles vaststaat...? Als dat zo zou zijn dan hoef je je toch helemaal niet druk te maken: je gaat toch niet voor je tijd..... Nee ik geloof dat je zelf wel invloed kan uitoefenen op je zijn hier en misschien dat het dan achteraf allemaal zo moest gebeuren....zoiets.



Ik ben hier zelf anders naar gaan kijken.
Mijn man en ik hebben allebei een ouder die psychisch ziek is/was (o.a. depressie). Voor beiden is het leven en het lijden vaak ondraaglijk. De ene ouder 'kiest'(lijkt geen andere keuzemogelijkheden te kunnen vinden) er de meeste tijd voor om 'slachtoffer' te zijn en een 'claim' te leggen op de omgeving... De ander trekt zich juist meer terug en gaat geloven dat hij een blok aan het been is en dat zijn omgeving beter af is zonder hem...hij beëindigt zijn leven.....
Beide gezinnen 'lijden' onder de situatie waarin ze zitten, het heeft een invloed op hun leven.
Hoe eenzijdig is een dergelijke beslissing...

Voor beide ouders is het waarschijnlijk moeilijk (vanwege hun ziekte) echt empathisch te zijn en te beseffen wat de impact is of zal zijn voor hun gezin.
Het is moeilijk te begrijpen en in te leven.... Er zijn mensen die niet kúnnen leven.
En ja, we kunnen hen vreselijk missen (als ze besloten hebben om te gaan) en ja, het is ook vreselijk om hen te zien lijden.

Nabestaanden van ouders en/of partners die voor zelfdoding hebben gekozen 'lijden' m.i. niet alleen om de moeilijk te begrijpen keuze, de zelfdoding, maar ook om wat er in hun leven samen aan vooraf gegaan is.

Misschien is niet iedereen die aan zelfdoding overlijdt psychisch ziek, maar het leven moet toch heel ondraaglijk zijn als de drang tot leven ( die ons toch eigen is) niet meer wordt gevoeld.
En ja, wat is een 'oplossing' als je de ondraaglijkheid van je bestaan niet kunt opheffen en je het belastende karma niet kan inlossen....

nee dat is het nu juist je moet je niet drukmaken,want het gebeurt toch!
wij proberen nog teveel te sturen en te willen vasthouden,dat wil niet zeggen dat ik dan maar voor een auto spring dan gebeurt er niets,we hebben wel onze eigen verantwoording denk ik.je zorgen maken of helemaal niets doen is zo menselijk,denk dat alles met vertrouwen te maken heeft of ja geloof(welke dat dan ook mag zijn)


je verhaal over beide ouders ja hoe verschillend kan een mens zijn,in zijn lijden.ook ergens maar gelukkig,maar moeilijk voor naasten.begrip,vergeving zelfs ,moet je uit je zelf halen.

op het moment dat het erg dichtbij komt(het lijden van anderen) breekt opdat moment een leerproces ook voor jou aan,je voelt het en denkt er veel over na.gevoelens van onmacht,boosheid,onbegrip,verwijten.

als je zelf ziek bent geweest weet je wat dat voor je omgeving kan betekenen, het werkt nu eenmaal van 2 kanten.psychisch ziek zijn is zo niet te bevatten.
iemand maakt een weloverwogen beslissing om uit dit leven te stappen,maar is hij dan psychisch ziek???en als je niet psychisch ziek bent waarom dan?? jezelf uit jou lijden verlossen voor wat dan ook?? ongeacht wat dit voor je omgeving betekent? je zou het haast egoistisch noemen.maar wat zouden wij doen???

daarom is het zo persoonlijk en komt er zoveel bijkijken ,gezinnen die dit overkomt ja die moeten in mijn ogen ongelooflijk sterk,moedig en onbaatzuchtig zijn.

Ik probeerde met mijn verhaal juist duidelijk te maken dat je dit ook anders kan zien....
Is de dood (hoe afschuwelijk de manier waarop dan ook is) dan altijd het ergste wat nabestaanden kan overkomen? Is iemand dag in dag uit ondraaglijk zien lijden 'minder erg'......?

God zij dank ken ik het uit mijn eigen leven niet om zo dicht bij een afgrond te staan, maar het leed van een diepe depressie heb ik wel van anderen van dichtbij meegemaakt.
Daardoor voel ik begrip naar mensen die ervoor hebben gekozen uit dit leven te stappen. Maar ik zal nooit tegen iemand kunnen zeggen dat dit een 'goede of betere oplossing' ís.

Wanneer je niet meer wilt leven, ben je denk ik wel (psychisch) 'ziek'. Je bent dan misschien niet meer in staat om in contact te staan met de gevoelens van anderen en jezelf. Dat is iemand van daaruit gezien, denk ik, niet aan te rekenen, noch egoïstisch te noemen.
Neemt niet weg dat ik vind dat de gevoelens van boosheid, woede en onbegrip van de nabestaanden er ook mogen zijn....

Aan de nabestaanden de keus of ze ‘slachtoffer’ van de situatie willen blijven of de mogelijkheden in zichzelf willen onderzoeken om het belastende familiekarma op te heffen en niet door te geven….

daarom sprak ik ook over haast denken.
inderdaad niet oordelen,maar leg je oor maar eens goed te luisteren van mensen die dit nog niet hebben meegemaakt van dichtbij of wat verder weg.vaak hoor je allerlei speculaties,en iedereen weet het wel beter.
de persoon wordt niet meer als persoon gezien,maar als lijdend voorwerp.
daarom bijft het voor mij een heel persoonlijke beleving van die genen die het ondergaat.het zal helemaal van de situatie afhangen hoe hier mee om te gaan.

Hoe kijkt men tegen het feit aan dat mensen de keus maken en dat dit niet doorgaat door wat voor omstandigheid dan ook en dat ze achteraf blij zijn dat het niet door gegaan is??
dat ze nog in leven zijn

ben het met je eens dat als iemand lijdt op wat voor manier dan ook er ook iets als zelfbeschikkingsrecht bestaat.

maar ben ook blij dat euthanasie een mogelijkheid is,maar indien daar anderen bij betrokken worden dit toch met de meest zorgvuldigheid nog steeds moet gebeuren

er zijn mensen die naar een pil verlangen zodat ze zelf het moment kunnen uitkiezen, er hoeft niemand bij betrokken te worden,gek genoeg vind ik dit toch nog een moeilijke gedachte,want de mens beslist over zijn eigen dood dus waarom wel passief en niet actief en waarom niet in eigen handen
zou dat nu door je opvoeding komen???

Ja Lena, ik snap ook wat je wilde zeggen en op een bepaalde manier is de keuze misschien ook wel egoïstisch of egocentrisch te noemen, maar vanuit de gedachte dat mensen 'ziek-zijn' kan je ook weer de 'onwetendheid' zien...

Het gaat me in deze discusie niet zozeer om zelfbeschikkingsrecht.
Euthanasie...... persoonlijk heb ik er ook wel moeite mee om daar een mening over te vormen.

Is het dan voor de mens niet gewoon een leerproces,wil je beter worden,kun je er bij neerleggen?een innerlijke strijd die ze voeren?

onwetend omdat ze het niet kunnen overzien?

Ja, misschien wel. Ik hoorde vandaag een mooie uitspraak (mijn man was naar een lezing van Marinus Knoope geweest en vertelde daarover)
'Een depressie is de gang naar de leegte van ons bestaan', terug naar je wortels,een bezig zijn met de zingeving van je
bestaan.... die gang zou je moeten kunnen volgen...toelaten....(medicijnen kunnen dat proces weer stoppen)
Een loodzware klus lijkt me, maar in kern geloof ik dat het hier wel over gaat.

Ja, als je op het punt komt een depressie zo te bekijken kan het een heel waardevolle periode zijn.

wat een goede omschrijving