Ik ben vernoemd naar twee tantes, een zus van mijn vader en een zus van mijn moeder. Beide tantes waren "vrijgezel" en zij waren een van de weinigen die enthousiast reageerden toen mijn moeder aankondigde zwanger van mij te zijn. Omdat mijn moeder al wat ouder was kreeg ze veel bezorgde reacties en ondanks dat mijn ouders zelf wel blij met de zwangerschap waren, ook zij waren wel bezorgd, met name mijn moeder. Ik kwam gezond ter wereld en kreeg dus de namen van mijn tantes mee.
De tantes hadden al snel een bijzondere plek in mijn hart en ik in die van hun. Doordat ik naar hen vernoemd was, voelde dat toch als iets speciaals.
De ene tante kwam regelmatig bij ons logeren en bracht altijd een stuk gezelligheid met zich mee. Ze praatte en vertelde veel en rookte: ik vond dat zo heerlijk ruiken! Van haar kreeg ik een beer, Bruno, en die bleek later een belangrijke functie in mijn leven te krijgen: aan hem kon ik alles kwijt! Het voelde altijd 'kaal’ als mijn tante weer naar huis moest.
De andere tante woonde op het platteland samen met een andere zus en het was altijd heerlijk om daar te zijn. Je kon daar uren buiten spelen met oude potten en pannen in de zandbak of bessen plukken met andere nichten en neven. Mijn tante had altijd van die mooie kleren aan en kocht wat ze mooi vond. Ook mij verwende ze met allerlei leuke dingen. Als we weer thuis waren voelde ik vaak heimwee naar de mooie plek van mijn tantes.
Beide tantes hadden een psychische ziekte. Als kind had ik dat nog niet zo door, maar toen ik ouder werd ging me wel een en ander opvallen. Men noemde het in mijn omgeving heel lang ‘overspannenheid’ en er werd niet veel over gepraat en uitgelegd.
Ik ben later (vooral na hun dood) gaan begrijpen dat mijn beide tantes het leven als heel zwaar ervoeren en een wens hadden om niet meer te hoeven leven en om uit dit leven te stappen. Hun ziekte had een naam....
Heel lang wist ik ook niet dat mijn eigen moeder psychisch ziek was. Wat er bij ons thuis ánders aan toe ging nam ik als een gegeven.
Een paar maanden na mijn geboorte is mijn moeder een tijd weg en opgenomen geweest. De depressie kwam haar en ons leven binnen... De invloed daarvan op mijn leven ben ik pas later gaan snappen. Als baby, een tijd zonder moeder is het mogelijk begonnen: het ontstaan van mijn diepgeworteld wantrouwen in het leven en mensen.
Mijn moeder knapte op, maar werd nooit meer 'de oude'. Als kind leerde ik me aan te passen. Het gelukkig maken van mijn moeder werd een speciaal soort missie. Ik ging een soort van symbiotische relatie met mijn moeder aan. Ik ontdekte dat het een zware missie was en riep hulp in van God. Ik schreef een briefje naar de hemel of Hij alsjeblieft mijn moeder gelukkig wilde maken. Ik kreeg echter geen briefje terug, noch zag ik verbetering. Op een gegeven moment ging het bij mijn leven horen me aan te passen en het werd gewoon dat alles om mijn moeder draaide.
Zo versmolt er een verantwoordelijkheidsgevoel voor de ander (haar) met mezelf. Ik was wel zover dat ik kon zien dat ook zij een product was van de omstandigheden waarin ze was opgegroeid. Dit had echter tot gevolg dat ik haar vooral in bescherming nam en mezelf probeerde weg te cijferen.
Totdat ik in het kader van mijn opleiding de vraag kreeg van een psycholoog: jij bent de advocaat van je moeder, maar wie is jouw advocaat? Die opmerking werd een soort van keerpunt. Ik ging verwerken, achter me laten....mijzelf een éigen leven gunnen.
Op mijn 25ste ging ik alsnog puberen en ik dronk het leven met volle tuigen naar binnen. Op mijn 30ste had ik het geluk 'de prins op het witte paard '(een echte prins) te ontmoeten. Ik bouwde meer en meer mijn eigen leven op.
Drie jaar geleden werd mijn vader ziek. Hij overleed na een paar maanden aan een hersentumor. Vanaf dat moment is er opnieuw een soort van 'beerput' open gegaan. Wat ik verwerkt leek te hebben begon eigenlijk opnieuw.. Ik ging beseffen hoe mijn vader altijd de sterke moest zijn en ging zijn enorme kracht zien, maar tegelijkertijd ging ik ook zijn zwakte zien: ook hij kon de invloed en de macht die iemand met een psychische ziekte op het leven van haar/zijn omgeving heeft geen weerstand bieden...
Als mantelzorger krijg ik wekelijks met mijn moeder en haar psychisch onvermogen te maken. Ik lees veel over dit onderwerp en probeer mijn 'taak' zo goed mogelijk uit te voeren.
Voor wie de boeken van Carry Slee kent: zij omschrijft het voor mij zo treffend wanneer ze zegt 'ik heb een moeder die niet kan leven'( in 'de Toegift')
Er is natuurlijk zoveel over te vertellen. Van de ene kant lucht het op dit met anderen te delen, van de andere kant ervaar ik het als moeilijk hierover te praten. Ik wil de vuile was van mijn moeder (nog steeds) niet buiten hangen. Ook zij verdient respect.
-Het niet kunnen leven-, het verdriet van mijn voorvaders en moeders, het zit me soms onder de huid.
Ja, ik heb heel weinig vertrouwen en ja, ik heb heel veel angsten en ja, ik heb (nog) veel boosheid en verdriet...maar ik LEEF en ik wil LEVEN!!!!
Ook kan ik de keerzijde zien van het opgroeien in een moeilijke situatie, het gaf me ook kwaliteiten.
Mijn tantes 'weten' nu misschien meer, snappen het nu beter. Ik draag met trots hun naam.
Ik ben van de generatie die de mogelijkheden heeft om meer inzichten te krijgen en bewuster te leven (zonder arrogant te zijn). Ik zie dit als een groot goed. Ik zie het als mijn taak me bezig te houden met het laten transformeren van mijn oude(generatie)pijn...en ook anderen daartoe aan te zetten...
Aan allen die ons zijn voorgegaan: geef uw kracht en wijsheid aan ons door.
met liefs, Liesanne
Lies en Sanne....
Delen:
liesanne
nov 1 '07
Een kleine aanvulling. Ik zag dat ik iets mogelijk te 'hard'heb omschreven,wanneer ik zeg dat iemand met een psychische ziekte macht en invloed heeft op de omgeving,kan ik beter zeggen "KAN hebben" In mjn geval was dit zo,dit hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn... gr Liesanne
inneke
nov 1 '07
Liesanne,
Dankjewel voor je verhaal. Ik heb veel respect voor hoe je het beleeft.Prachtig dat jij je taak durft en wil opnemen om de destructieve patronen (of destructief recht zoals Nagy het zo treffend verwoordt) in je familie stop te zetten. Je geneest jezelf, toekomstige generaties en de vorige generaties ermee.
Ik lees ook een ode aan je familie, dankbaarheid en de wil om van hen te leren. Het ontroert me meer dan ik kan zeggen. Ik voel de geest van allerheiligen/samhain in je schrijven en het brengt me bij mijn eigen moeder, grootmoeder en (groot)tantes.De herkenning is groot, ben even van slag dat het me zoveel doet :-)
Dankjewel voor dit cadeau Liesanne!
Liefs,
Inneke
Dankjewel voor je verhaal. Ik heb veel respect voor hoe je het beleeft.Prachtig dat jij je taak durft en wil opnemen om de destructieve patronen (of destructief recht zoals Nagy het zo treffend verwoordt) in je familie stop te zetten. Je geneest jezelf, toekomstige generaties en de vorige generaties ermee.
Ik lees ook een ode aan je familie, dankbaarheid en de wil om van hen te leren. Het ontroert me meer dan ik kan zeggen. Ik voel de geest van allerheiligen/samhain in je schrijven en het brengt me bij mijn eigen moeder, grootmoeder en (groot)tantes.De herkenning is groot, ben even van slag dat het me zoveel doet :-)
Dankjewel voor dit cadeau Liesanne!
Liefs,
Inneke
admin
nov 1 '07
Dat is pittig Liesanne en knap dat je het zo kunt verwoorden.
Nog knapper vindt ik het dat je kunt zeggen dat je het je moeder niet (meer) kwalijk neemt.
Nog knapper vindt ik het dat je kunt zeggen dat je het je moeder niet (meer) kwalijk neemt.
liesanne
nov 1 '07
Dank je Ineke voor je mooie woorden.Ik ben er heel blij mee dat je zegt dit verhaal als een ode aan mijn familie te ervaren.
Het is best heel spannend voor mij om met dit verhaal naar buiten te komen,niet dat ik het moeilijk vind open te zijn,maar omdat het ook anderen betreft en ik hun gevoelens niet wil kwetsen.
Maar de stilte, het er niet over kunnen praten, de 'buitenwereld'die niets door lijkt te hebben,de schaamte,dat alles heeft gemaakt dat het als kind,puber en adolescent heel eenzaam voelde.(en soms nog wel).De herkenning van mensen en ervaringsverhalen van anderen zijn enorm steunend voor mij.
En, zoals ik al eeder zei,ik vind dat jij het zo mooi kan verwoorden!
Ben ook natuurlijk benieuwd wat jouw herkenning is.
veel liefs, Liesanne
Het is best heel spannend voor mij om met dit verhaal naar buiten te komen,niet dat ik het moeilijk vind open te zijn,maar omdat het ook anderen betreft en ik hun gevoelens niet wil kwetsen.
Maar de stilte, het er niet over kunnen praten, de 'buitenwereld'die niets door lijkt te hebben,de schaamte,dat alles heeft gemaakt dat het als kind,puber en adolescent heel eenzaam voelde.(en soms nog wel).De herkenning van mensen en ervaringsverhalen van anderen zijn enorm steunend voor mij.
En, zoals ik al eeder zei,ik vind dat jij het zo mooi kan verwoorden!
Ben ook natuurlijk benieuwd wat jouw herkenning is.veel liefs, Liesanne
Grunie
nov 1 '07
Je hebt het heel mooi opgeschreven. Er klinkt verdriet in door maar ook kracht en liefde. Ik sluit me aan bij Inneke...
liesanne
nov 1 '07
Hiervoor moest ik wel eerst 42 worden Karin....nee zonder gekheid,het lukt me niet altijd hoor, dat niet kwalijk nemen. Maar ik heb gelukkig ook geleerd dat mijn innerlijk(verwonde) kind het 'recht' heeft om boos en opstandig te zijn(en het mag zelfs verwijten).Dit was mij natuurlijk niet met de paplepel ingegeven,boos zijn mocht niet,wel het 'eer je vader en je moeder'.
Het is voor mij wel een innerlijk proces,rechtstreekse verwijten naar mijn moeder toe uiten is volgens mij zinloos en destructief.Wel leer ik om meer en meer grenzen naar haar toe aan te geven.Dit is te weinig gebeurd in haar leven,waardoor zij een soort van macht kreeg,waaraan wij moeilijk konden ontkomen.Het gezin waar binnen een ouder psychisch ziek is,is daarom vaak mede "ziek".Er spelen ook heel vaak allerlei verwijten tussen andere gezinsleden onderling. De onderlinge relaties tussen broers en zussen goed houden is(vaak) een klus die er nog bij komt....
Vergeven is denk ik wel een sleutelwoord....
maar fijn te horen dat je het knap vindt,het doet me goed.
liefs Liesanne.
Het is voor mij wel een innerlijk proces,rechtstreekse verwijten naar mijn moeder toe uiten is volgens mij zinloos en destructief.Wel leer ik om meer en meer grenzen naar haar toe aan te geven.Dit is te weinig gebeurd in haar leven,waardoor zij een soort van macht kreeg,waaraan wij moeilijk konden ontkomen.Het gezin waar binnen een ouder psychisch ziek is,is daarom vaak mede "ziek".Er spelen ook heel vaak allerlei verwijten tussen andere gezinsleden onderling. De onderlinge relaties tussen broers en zussen goed houden is(vaak) een klus die er nog bij komt....
Vergeven is denk ik wel een sleutelwoord....
maar fijn te horen dat je het knap vindt,het doet me goed.
liefs Liesanne.
inneke
nov 1 '07
Heel kort mijn herkenning, want dit is jouw verhaal
Ik herken de vrouwelijke lijn van depressie- ziekte en zwakte om het leven aan te kunnen. Ik herken het manipulatieve karakter ervan, de druk op de omgeving om rekening te houden met de zwakte van moeder. Ik herken de verborgen kracht die hierachter schuilgaat, de kracht van de vrouwen, die niet openlijk getoond kan worden, de zwaarte die dit meebrengt...De parentificatie, alles wat je als kind doet om te 'helpen', de ouderlijke steun die je mist omdat alles op moeder gericht is.En hoe vader sterk moet zijn, maar eigenlijk gewoon niet op kan tegen moeder. Wie is dan de sterke en wie de zwakke?...
Ook ik heb ingezien dat het mijn taak is hieruit te stappen en mezelf en mijn (voor)ouders op deze manier te helen. Het is ontzettend confronterend de patronen te herkennen en me bewust te zijn van hun zuigkracht. Het is soms een titanenstrijd en het gaat met vallen en opstaan.Ik heb er ook een hele weg in afgelegd en ik kan nu met mededogen kijken naar mijn ouders. Ik ben niet meer boos en neem hun last niet meer op mijn schouders. Er is meer afstand en daardoor meer nabijheid. Daar ben ik zo ontzettend dankbaar om!
Jouw verhaal triggerde wel de pijn, die ik dacht niet meer te voelen. En daar ben ik blij om, blij om te voelen dat het litteken nog om aandacht vraagt, dat het verzorging nodig heeft. Blij dat ik dat stukje werkelijkheid terug onder ogen durf te zien.
Ik steek een kaarsje aan voor het meedragen van alles wat we gekregen hebben dat goed en waardevol is en voor het loslaten van wat niet meer dient, voor wat getransformeerd wil worden.
Liefs,
Inneke
Ik herken de vrouwelijke lijn van depressie- ziekte en zwakte om het leven aan te kunnen. Ik herken het manipulatieve karakter ervan, de druk op de omgeving om rekening te houden met de zwakte van moeder. Ik herken de verborgen kracht die hierachter schuilgaat, de kracht van de vrouwen, die niet openlijk getoond kan worden, de zwaarte die dit meebrengt...De parentificatie, alles wat je als kind doet om te 'helpen', de ouderlijke steun die je mist omdat alles op moeder gericht is.En hoe vader sterk moet zijn, maar eigenlijk gewoon niet op kan tegen moeder. Wie is dan de sterke en wie de zwakke?...
Ook ik heb ingezien dat het mijn taak is hieruit te stappen en mezelf en mijn (voor)ouders op deze manier te helen. Het is ontzettend confronterend de patronen te herkennen en me bewust te zijn van hun zuigkracht. Het is soms een titanenstrijd en het gaat met vallen en opstaan.Ik heb er ook een hele weg in afgelegd en ik kan nu met mededogen kijken naar mijn ouders. Ik ben niet meer boos en neem hun last niet meer op mijn schouders. Er is meer afstand en daardoor meer nabijheid. Daar ben ik zo ontzettend dankbaar om!
Jouw verhaal triggerde wel de pijn, die ik dacht niet meer te voelen. En daar ben ik blij om, blij om te voelen dat het litteken nog om aandacht vraagt, dat het verzorging nodig heeft. Blij dat ik dat stukje werkelijkheid terug onder ogen durf te zien.
Ik steek een kaarsje aan voor het meedragen van alles wat we gekregen hebben dat goed en waardevol is en voor het loslaten van wat niet meer dient, voor wat getransformeerd wil worden.
Liefs,
Inneke
admin
nov 1 '07
Graag gedaan Liesanne, ik kom uit een soortgelijke situatie, mijn moeder is niet altijd psychisch ziek geweest maar begon ermee toen ik ongeveer een jaar of twaalf was, heeft ook een aantal malen op een gesloten afdeling van een inrichting gezeten. Ik weet hoe moeilijk het is om je moeder te vergeven, ook hoe belangrijk het is dat je het wél doet. Zonder dat inzicht kun je de cirkel niet doorbreken.
Inneke wat ben je toch een engel...
Inneke wat ben je toch een engel...
liesanne
nov 1 '07
mooi de kaars!
Bijzonder deze herkenning,goed om te zien hoe je hiermee bezig bent, ik vind je een mooi mens... Ik kom er nog wel op terug,bij jouw verhaal.
warme groet, Liesanne
Bijzonder deze herkenning,goed om te zien hoe je hiermee bezig bent, ik vind je een mooi mens... Ik kom er nog wel op terug,bij jouw verhaal.
warme groet, Liesanne
liesanne
nov 2 '07
maar verder Karin.... tjonge jij ook soortgelijke ervaringen...
Al werd jouw moeder op een wat later moment van jouw leven ziek,je was nog kind!!
Hoe is bij jou het proces van vergeving tot stand gekomen?
gr LS
Al werd jouw moeder op een wat later moment van jouw leven ziek,je was nog kind!!
Hoe is bij jou het proces van vergeving tot stand gekomen?
gr LS
admin
nov 2 '07
Jij schrijft het, ik dacht het
Een tijd geleden heeft iemand het nog gezegd bij een fotolezing, ik heb een zeer turbulent leven geleid. Heel even dacht ik dat ik het niet op moest schrijven, ik was een beetje bang dat men zou kunnen denken, oh ja gut, Karin heeft het ook weer meegemaakt.
Toch is het zo, er zijn in mijn leventje enorm veel dingen gebeurd, als ik ze zou opschrijven zou je het niet geloven, ik geloof het zelf soms niet eens
De vergeving kwam toen ik ongeveer 39 was(waren we bijna even oud)ik ben nu ook 42 net als jij.
Dat gebeurde tijdens mijn laatste kundaliniontwakening (vind ik zo´n rotwoord, maar heb even geen ander). Van het ene op het andere moment viel alles van mij af en zag ik het licht (letterlijk).
Dus het universum heeft me wel een handje geholpen in deze.
liefs,
Een tijd geleden heeft iemand het nog gezegd bij een fotolezing, ik heb een zeer turbulent leven geleid. Heel even dacht ik dat ik het niet op moest schrijven, ik was een beetje bang dat men zou kunnen denken, oh ja gut, Karin heeft het ook weer meegemaakt.
Toch is het zo, er zijn in mijn leventje enorm veel dingen gebeurd, als ik ze zou opschrijven zou je het niet geloven, ik geloof het zelf soms niet eens
De vergeving kwam toen ik ongeveer 39 was(waren we bijna even oud)ik ben nu ook 42 net als jij.
Dat gebeurde tijdens mijn laatste kundaliniontwakening (vind ik zo´n rotwoord, maar heb even geen ander). Van het ene op het andere moment viel alles van mij af en zag ik het licht (letterlijk).
Dus het universum heeft me wel een handje geholpen in deze.
liefs,
admin
nov 2 '07
Het is de tweede keer deze week, dat ik me bedenk dat ik me soms belemmerd voel om te vertellen vanuit mijn ervaringen.
Wat ik hierboven ook al schreef, heb ik een zeer turbulent leven gehad, veel gezien, veel gereisd, erg veel meegemaakt.
Dus je zult me misschien wel regelmatig horen roepen, oh dat ken ik .
Wat ontzettend stom dat ik me daarom schuldig voel, dat begrijp ik niet.
Wat ik hierboven ook al schreef, heb ik een zeer turbulent leven gehad, veel gezien, veel gereisd, erg veel meegemaakt.
Dus je zult me misschien wel regelmatig horen roepen, oh dat ken ik .
Wat ontzettend stom dat ik me daarom schuldig voel, dat begrijp ik niet.
Evelyn Maureen
nov 2 '07
Nou Karin je bent echt niet alleen.
Ik maak me er ook schuldig aan.
En dat knaagt ook wel eens, maar inderdaad 'daar heb je haar ook weer' heb ik al zo vaak gehoord en daar pas ik voor.
Liesanne, ik herken heel veel in je verhaal. Ook je doel, ik streef hetzelfde na. En dat is best zwaar met tijden.
Weet dat je niet alleen bent, dat scheelt al de helft in je zorgen.
Ik maak me er ook schuldig aan.
En dat knaagt ook wel eens, maar inderdaad 'daar heb je haar ook weer' heb ik al zo vaak gehoord en daar pas ik voor.
Liesanne, ik herken heel veel in je verhaal. Ook je doel, ik streef hetzelfde na. En dat is best zwaar met tijden.
Weet dat je niet alleen bent, dat scheelt al de helft in je zorgen.
inneke
nov 2 '07
Dag Engeltjes ;-)
Het is in de herkenning dat we mekaar vaak echt ontmoeten. Maar inderdaad, ieder heeft zijn/haar uniek verhaal en unieke beleving ervan. Als we zeggen "ik begrijp het", dan begrijpen we vaak vooral onszelf en vanuit ons eigen referentiekader.
Daarom Liesanne, Karin, Grunie en evelyn Maureen: respect voor ieders van jullie verhaal, het mag er zijn en verteld worden...zodat je er kracht uit kunt putten ipv dat het diep verborgen blijft trekken aan je.
Ok, dat was weer een preek :-) Om maar te zeggen dat de schroom en de angst om belerend over te komen heel...herkenbaar is!
Het is in de herkenning dat we mekaar vaak echt ontmoeten. Maar inderdaad, ieder heeft zijn/haar uniek verhaal en unieke beleving ervan. Als we zeggen "ik begrijp het", dan begrijpen we vaak vooral onszelf en vanuit ons eigen referentiekader.
Daarom Liesanne, Karin, Grunie en evelyn Maureen: respect voor ieders van jullie verhaal, het mag er zijn en verteld worden...zodat je er kracht uit kunt putten ipv dat het diep verborgen blijft trekken aan je.
Ok, dat was weer een preek :-) Om maar te zeggen dat de schroom en de angst om belerend over te komen heel...herkenbaar is!
liesanne
nov 2 '07
hoi Karin
Allereerst: mijn opmerking was zeker niet bedoeld om te zeggen,'jij ook weer' hoor!! Ik probeerde meer een soort verbazing uit te spreken,ik vind het bijzonder mensen te ontmoeten met soortgelijke ervaringen als ik.Ik had het misschien niet verwacht.Wat ik tot nu toe van jouw persoonlijke verhaal had gelezen,daarin kwam voor mij jouw moeder op mij als een sterke, spiritueel bewuste moeder over,die de kracht en echtheid van haar eigen kind zo mooi kon zien. Begrijp me goed,ik wil niet zeggen dat iemand die psychisch ziek wordt niet deze eigenschappen allemaal kan hebben. Maar nu was ik gewoon verbaast dit te horen van jou.
Nee,mensen die psychisch ziek zijn (geweest)bezitten denk ik juist ook enorme krachten!!!Om b.v een depressie te overwinnen,daar is heel wat voor nodig...
In het geval van mijn moeder lijkt het wel zo dat veel van haar energie of kracht voor haarzelf nodig was/is ,waardoor zij minder instaat leek/lijkt om te geven aan haar kinderen. Ik heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat ik een 'moeder' voor mijn moeder moest wezen.Zij vertelde wel eens(het leek met enige trots) dat iemand tegen haar had gezegd:'jij bent nooit volwassen geworden' Was haar beleving hierbij mogelijk positief,(is het immers niet goed dat een mens naar zijn kind-staat terug keert(naar Jezus)),in de ware betekenis van het woord is het het trieste gegeven in haar leven,en ook mede in mijn leven.
Maar, lieve Karin voel je niet belemmerd om te vertellen vanuit jouw ervaringen. Door jouw ervaringen ben je toch juist geworden die je nu bent?! De beste 'hulpverlener'is toch juist degene die vanuit ervaring spreekt?! Jij heb mensen denk ik een hoop te melden en je doet dat ,vind ik, op een heel bescheiden en integere manier.
Schuldgevoel? ja, dat rottige schuldgevoel,ik ken het...
Liesanne
Allereerst: mijn opmerking was zeker niet bedoeld om te zeggen,'jij ook weer' hoor!! Ik probeerde meer een soort verbazing uit te spreken,ik vind het bijzonder mensen te ontmoeten met soortgelijke ervaringen als ik.Ik had het misschien niet verwacht.Wat ik tot nu toe van jouw persoonlijke verhaal had gelezen,daarin kwam voor mij jouw moeder op mij als een sterke, spiritueel bewuste moeder over,die de kracht en echtheid van haar eigen kind zo mooi kon zien. Begrijp me goed,ik wil niet zeggen dat iemand die psychisch ziek wordt niet deze eigenschappen allemaal kan hebben. Maar nu was ik gewoon verbaast dit te horen van jou.
Nee,mensen die psychisch ziek zijn (geweest)bezitten denk ik juist ook enorme krachten!!!Om b.v een depressie te overwinnen,daar is heel wat voor nodig...
In het geval van mijn moeder lijkt het wel zo dat veel van haar energie of kracht voor haarzelf nodig was/is ,waardoor zij minder instaat leek/lijkt om te geven aan haar kinderen. Ik heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat ik een 'moeder' voor mijn moeder moest wezen.Zij vertelde wel eens(het leek met enige trots) dat iemand tegen haar had gezegd:'jij bent nooit volwassen geworden' Was haar beleving hierbij mogelijk positief,(is het immers niet goed dat een mens naar zijn kind-staat terug keert(naar Jezus)),in de ware betekenis van het woord is het het trieste gegeven in haar leven,en ook mede in mijn leven.
Maar, lieve Karin voel je niet belemmerd om te vertellen vanuit jouw ervaringen. Door jouw ervaringen ben je toch juist geworden die je nu bent?! De beste 'hulpverlener'is toch juist degene die vanuit ervaring spreekt?! Jij heb mensen denk ik een hoop te melden en je doet dat ,vind ik, op een heel bescheiden en integere manier.
Schuldgevoel? ja, dat rottige schuldgevoel,ik ken het...
Liesanne
liesanne
nov 2 '07
Fijn dat je het zegt Evelyn,ik vind het ook mooi om te ervaren dat ik niet allen ben.Ik had het al wat aangevoeld,jouw herkenning.Ik vind het echt heel knap dat je je als 'jonge'moeder
(komt ie weer :)) al zo van dit doel bewust bent.En ja,ook zwaar,een vallen en opstaan...
Ineke,goeie preken zijn welkom...
liefs Liesanne
(komt ie weer :)) al zo van dit doel bewust bent.En ja,ook zwaar,een vallen en opstaan...
Ineke,goeie preken zijn welkom...
liefs Liesanne
Thomas A
nov 2 '07
Liesanne, ik heb het begin verhaal van dit topic gelezen. Wat mooi en hoe herkenbaar.
Dank je voor plaatsen
Thomas
Dank je voor plaatsen
Thomas
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
