Lies en Sanne....

Hoi Thomas
Ik had het al begrepen jouw herkenning...heb met veel aandacht jouw stuk over onthechting e.a. gelezen.Ik wilde eerst met (een deel van)mijn verhaal komen voordat ik(op anderen)ga reageren.
Ik lees veel wijsheden van jou,die me aanspreken.
tot horens.
Liesanne

Liesanne, ik weet dat je het zo niet bedoelde, het was iets van mezelf wat opborrelde.
Mijn moeder was inderdaad spiritueel bewust, maar niet sterk helaas, net als jij heb ik ook de rol van moeder op mij genomen en heb net als jij ook de pubertijd overgeslagen. Ik denk wel dat zij mij kon zien zoals ik was maar er niet naar kon leven. Zij gebruikte mijn kracht om zelf overeind te blijven, ik vond dat prima, nu niet meer.
Misschien is er toch een klein misverstandje, met psychisch ziek bedoel ik zware depressies, burnout, het verwerken van een verschrikkelijke jeugd. Misschien maak ik daar een misser en zeg ik psychisch ziek terwijl het anders moet heten.

No worries Liesanne ik voel me niet belemmerd hoor.

'Mijn moeder kan niet leven,en dat zal altijd zo blijven.Ik kon het hardop zeggen,zonder te huilen.Ik kon het opschrijven:ik kon het aan iedereen vertellen zonder schaamte.Maar ik had haar niet verlaten.De liefde en de zorg waren er nog steeds en daardoor de angst en de pijn.
Ik probeerde van alles.Ik trok een glazen wand op als zij er was.Ik deed alsof ik in een koker zat waar ze niet bij kon komen.Ik zag haar voor me in zwart-wit in plaats van in kleur.Maar mijn gevoel voor haar was zo krachtig dat ze overal doorheen drong.Toch moest ik me van haar bevrijden.Mijn leven had voortdurend om haar gedraaid. Ik moest mijn eigen leven een kans geven.'
uit: 'De toegift'(2005),Carry Slee.
(daarvoor verschenen:'moederkruid'(2001) en 'dochter van Eva'(2002) )

Liesanne,

Op één of andere manier raak je me vaak met je uitspraken en vragen.
Had nog niet eerder je verhaal gelezen.
De woorden van Carry Slee raken me, het boek staat hier notabene in de kast...ongelezen. Begin te vermoeden dat dat een reden heeft ;-)
Ik herken en herken niet in je verhaal....apart...


Denkt en voelt nog even in stilte .....

hoi Dilani

Ik hoop dat het 'goed' voelt, het 'raken'.


En...als je er aan toe bent: ik ben benieuwd wat jij herkent, maar ook niet herkent...

liefs,liesanne

Hoi Liesanne,

Dat is op zich niet iets waar ik zo'n moeite mee heb me in te uiten.
Alleen ik kan nog niet helemaal de vinger leggen.

Ik denk dat het gaat om het overeenkomstige, niet van een zieke moeder in fysieke of geestelijke zin, maar wel de afwezigheid van een moeder in emotionele zin.
Ik weet niet meer of jij het nou zei of Karin, maar het gevoel te hebben dat je moeder het op jouw kracht doet.
En het stuk van Carry je met noodzaak afsluiten in een koker , een vacuum om maar iets van jezelf te kunnen behouden.
En idd het eigen leven een kans geven , en vooral daar het recht toe voelen.
En daar het onbewuste patroon van manipulatie van de ouder(s), door mij wel eens zo genoemd de lokroep ;-)), zelf in stand houden. Ondanks dat dat in het heden niet meer nodig is.
En dat ook in andere relaties meenemen.

Nou ja zo even een paar dingen die bij me opkomen, wellicht even te analyserend, maar dat is wat er nu even is.

Ik weet het nog niet helemaal .....maar het heeft iets met mijn bestaansrecht te maken.
Misschien dat één van jullie er verder nog iets in herkent.

Liefs
Dilani

Die moeders toch he...
Je gevoel van te mogen bestaan, is heel erg verbonden met je moeder. Zij heeft je het leven gegeven en zodoende heel erg veel invloed op je gehad.
Er zijn massa's moeders die hun behoefte aan (emotionele of andere) zorg (onbewust) willen krijgen van hun kinderen.

Klinkt vanuit de boeken, maar het is wel heel erg waar :-)

Ja terwijl dat toch het aparte is Inneke, als ik ga kijken waar ik werkelijk dat gevoel vandaan heb, dan is het toch echt mijn vader. Daar kan ik het wezenlijk van voelen dat hij me het bestaansrecht ontnam.

Maar blijkbaar heeft het er daarin niet zijn van de moeder toch ook een wezelijke invloed. Al wist ik dat stiekem al lang, blijkbaar was het even tijd voor een reminder ;-))

hallo Dilani

Dank voor je reactie. Het zet ook mij tot nadenken. Het raakt me enorm dat je het 'bestaansrecht' noemt... Ja,een kind wil zijn rechten beschermd zien en zijn zelfrespect ongeschonden...

Ik was woorden aan het zoeken voor jouw kind en daar was: 'mijn meisje'
Ja, ik zie jouw kind!!

liefs Liesanne

Ja mooi he...ik ben zo blij dat ik haar sinds een tijdje weer in mijn handen heb. Ik koester haar.

Als je wilt hoor ik graag je gedachten gevoelens over bestaansrecht..

Dank je voor het zien van mijn kind.

Hoi Dilani

Bestaansrecht...

Allereerst, als ik naar jouw situatie kijk (na je o.a. gevolgd te hebben in het topic 'emotionele pijn loslaten') is een heftige verontwaardiging wat ik voel...naar de 'dader' toe, die het bestaansrecht ontneemt maar ook naar degene toe die hieraan geen weerstand kon bieden: de andere volwassene die de 'rechten'van haar kind niet voldoende kon zien en/of het verzaakte om er voor op te komen.

Het is moeilijk hier woorden voor te vinden,ik héb er geen woorden voor...
Het voelen van boosheid gaat samen met het weten dat onze opvoeders vanuit 'eigen pijn' reageerden en dat het om vergeven, om verder gaan gaat...

Maar het is de pijn van een kinderziel die mij altijd weer beroerd.. het onrecht wat kinderen kan worden aangedaan.

Bestaansrecht...een van de meest wezenlijke rechten van het kind. Het -ik ben- .....


Het heeft (ook?) bij mij een lange tijd geduurd voordat ik ging beseffen dat ook ik bestaansrecht heb, ik leefde meer vanuit een gevoel nergens 'recht' op te kunnen hebben. Naast het opgroeien in een dysfunctioneel gezin denk ik dat mijn calvinistische opvoeding hierin een grote rol heeft gespeeld.

Daarom roept dit onderwerp ook verdriet op bij mij. Ik ken de gang van de negatieve spiraal waarin eigenwaarde en bestaansrecht wordt aangetast. Ik ken het o-zo-moeilijke gevecht om daar uit te blijven....

Het delen van deze gevoelens met anderen...het voelt goed!

liefs Liesanne

Hoi Liesanne,

Onvoorbereid ga ik lezen en zie het ineens over mezelf gaan, ok ff slikken . ( niet erg hoor ).

Dank je iig voor je reactie, erkennend en steunend.

Ik heb het al een tijdje achter me gelaten om me in het stuk van de dader te verdiepen, eerlijk gezegd ook nooit zo gedaan.
Ik kan er niks mee of ik wil er niks mee, beiden zorgen er iig voor dat ik er geen energie in steek.
Soms raak ik er delen van aan , omdat ik er iets mee moet om eea voor mezelf uit te kunnen pluizen , maar dat is het dan ook .

Het raakt mij ook altijd het bij een ander te zien en bij mezelf dat een kind in dit stuk geraakt wordt. En dat de gevolgen op volwassene leeftijd nog groot kunnen zijn. Het kind lijkt opgesloten te zitten in de volwassene en kan pas zijn weg vinden als de volwassene dit toe kan staan. En hoevelen redden dat zelden of nooit.....

Ik heb voor mezelf geleerd om mijn eigen kindje aan de hand te nemen , gesprekken met haar te hebben en gehoor te geven aan haar roep. En zonnodig ook te corrigeren en toe te spreken dat ze dit nu echt niet meer kan vragen , dat het tijd is om op te groeien . En dat het pijn doet maar dat het wel moet.

Ik heb de stap kunnen zetten om haar uit de schaduw te halen en zelf en zeker met mijn omgeving, haar de hand gereikt en nieuwe normen en waarden gegeven , haar laten opgroeien binnen mezelf in zoveel veiligheid als ik haar op dat moment kon geven . En kon ik het even niet meer , had ik inmiddels geleerd om op de juiste manier hulp te vragen zodat ik alsnog de kracht kon vinden om haar weer veiligheid te bieden.
De volwassene en het kind hebben soms gelijk aandacht nodig en dat is niet altijd even makkelijk geweest.

Een heel proces waar niet alleen het kleine kind naar boven kwam maar nog wel meer wat zich aan overleving in me genesteld had. Tijd voor licht dus.

Hoe meer je in alles licht op jezelf gooit en durft de verschillende onderdelen van je te ontmantelen , bedankt en afscheid neemt of het een plek te geeft, hoe hanteerbaarder het lijkt te worden. Hoe meer je het kleine kind in jezelf integreerd hoe meer het lijkt dat je bestaansrecht toeneemt.
Een moeilijk en moedig proces , maar wat ik zeker niet had willen missen.

Idd....Liesanne.......IK BEN....


Dank je voor jouw zienswijze erop.

Ps eh ...ik heb nu het gevoel dat mijn verhaal in jouw topic begint te komen, van mijn kant iig niet mijn bedoeling.

Dat maakt niet uit ik zie het niet zozeer als míjn topic...dat er vanuit mijn verhaal andere verhalen komen vind ik alleen maar goed. Het is fijn te herkennen en te delen hierover..

dank je wel

Ik bewonder jouw gang in jouw proces...

Liefs Liesanne

Ik liep de weg van het station naar het verzorgingstehuis. De zonovergoten straat lag in een rechte baan voor mij, aan weerszijden de hoge statige huizen. Het carillon van de hoge toren deed vrolijk mee aan deze lichtheid: what shall we do with the dronken sailor…klonk het door de stad.. Ik liep het smalle pad op, net voor haar kamer langs. De schuifdeuren van de hoofdingang openden zich voor mij en een lucht van witte kool vermengd met de geur van urine kwam mij tegemoet. Toch was de sfeer niet onaangenaam, de hal was kleurig aangekleed. Er stonden bakjes met water en kattenvoer, voor de ‘asielzoekers’, zo had een bewoner mij vorige week verteld. Ik had er een zien lopen: een rode lapjeskat.
Ik opende de deur van de kamer. Ze lag in bed, haar handen rustten op een gebloemd sprei, haar mond leek nog meer ingevallen in een wit gezicht.. Ze had haar nachthemd nog aan, dat had de verzorging goed gevonden. Op de tafel hingen de rozen slap in de vaas, de zon drong het grote raam naar binnen.
Mijn moeder was die week ervoor geopereerd. Zij was het zwaarste geval van de afdeling, zo probeerde ze mij uit te leggen. De medepatiënten liepen de dag na de operatie alweer op de gang, maar dit was voor haar niet mogelijk geweest. De dokter had ook gezegd dat ze rustig aan moest doen. De fysiotherapeut van het ziekenhuis was zo lief en aardig voor haar geweest. Ze wilde hem wel als zoon. Maar nu was de fysiotherapeut van het verzorgingstehuis gekomen en hij had gezegd, “ik wil dat u in de kleren gaat, in uw pyjama lijkt het zo ziekenhuisachtig, we gaan nu werken aan uw herstel.”
Mijn moeder wilde niet beter worden, dat wist ik al heel lang. Zijzelf wist dat niet. De fysiotherapeut wist dat natuurlijk ook niet. Deze man deugde niet. “Hij wil dat ik me aan hem aanpas” zei mijn moeder, “ maar hij past zich maar aan mij aan.”
En zo was het altijd geweest. Steeds hadden we ons aangepast: de lieve dochters van mijn moeder. Zo was het vroeger ook geweest. Mijn moeder moest altijd de beste stoel hebben, ze kon met haar lichaam vol pijn niet op een harde stoel zitten. Mijn vader hield van muziek, maar toch was er niet vaak muziek aan, mijn moeder kon niet tegen teveel geluiden, daar werd ze ‘gek’ van. Ze kon ook hoofdpijn krijgen. We namen ook niet vaak vriendinnetjes mee naar huis, mijn moeder kon niet tegen drukte. Op vrijdag verstopte ze de Donald Duck onder een kussen van de bank, mijn moeder mocht die als eerste lezen, dat was heel vanzelfsprekend. En het moest altijd netjes zijn in huis, mijn moeder kon niet tegen troep, daar werd ze onrustig van. We wisten dat we haar vooral veel aandacht en liefde moesten geven en voorál niet tegen haar in moesten gaan, dan ging het een stuk beter met haar…… Conflicten die waren er wel, maar eigenlijk kon mijn moeder die er niet bij hebben. "Ik ben er misschien wel niet lang meer", had ze vaak gezegd. De angst sloeg ons om het hart.
Mijn moeder lag weer in bed. De fysiotherapeut kon de pot op. Het revalidatieschema was veel te zwaar. Dat kon ze niet opbrengen. En ze had al zólang met pijn moeten lopen. Ik had haar nog een en ander uitgelegd, maar ik wist dat het verspilde moeite was. We hadden het ook nog best gezellig gehad. Ik liet haar achter in de kleine kamer, in het bed.
Ik liep door de lange straat terug, het carillon was allang het zwijgen toegedaan. Ik zag het voor me: mijn moeder op het bed, op haar schouders rustte een zwaar familiekarma. De zwaarte van haar bestaan drong zich bij me naar binnen. Zij was bijna verdronken in een zee van verdriet: de niet gehuilde tranen van haar voorouders. Zoals de zon soms achter de wolken blijft hangen zo was het met liefde ook gegaan: liefde was er wel altijd geweest, maar ze had haar warmte zo weinig gevoeld. Liefde was niet tastbaar geweest. Niet beschikbaar. Wat kon mijn moeder anders doen dan lijden. Ze wist het niet.
Bij de toren stond ik even stil, in mijn hoofd klonk een zelf verzonnen versje van vroeger:

De toren van onze stad, die is toch wel zo mooi
De zon straalt, de zon straalt ook zo mooi
Er is ook nog een plein
De toren van onze stad, die kan niet mooier zijn………

Mijn zussen hadden mij “zonnekind” genoemd.

Ik ben een zon………
Met een bezwaard, maar ook dankbaar hart vervolgde ik mijn weg ………

Wanneer ga je een boek schrijven Liesanne? Mooi geschreven en herkenbaar. (vooral dat laatste stuk)

Mooi Liesanne...

....een boek..... dat zou ik wel willen, maar zitten de uitgevers op een boek van mij te wachten......

wat in het laatste stuk is herkenbaar voor jou?

Hoi Liesanne,

Je kan het altijd eens voorleggen aan uitgevers, wat je opzet is .

Er zijn zelfs uitgevers die juist op zoek naar mooi, wijze aparte verhalen.
Verschillende soorten uitgevers.

En mocht je niks vinden dan kan je het zelfs nog zelf uitgeven......en zo duur is dat nog niet eens.

Als dat een droom is.............follow your dream and make it happen ...

Dilani

" Ik zag het voor me: mijn moeder op het bed, op haar schouders rustte een zwaar familiekarma. De zwaarte van haar bestaan drong zich bij me naar binnen. Zij was bijna verdronken in een zee van verdriet: de niet gehuilde tranen van haar voorouders. Zoals de zon soms achter de wolken blijft hangen zo was het met liefde ook gegaan: liefde was er wel altijd geweest, maar ze had haar warmte zo weinig gevoeld. Liefde was niet tastbaar geweest. Niet beschikbaar. Wat kon mijn moeder anders doen dan lijden. Ze wist het niet."

Vooral dit stukje.

Ja Liesanne, gewoon doen! Het is ook voor jezelf een goed iets om alles zo op te schrijven. Doe het vooral in eerste instantie voor jezelf, de rest volgt vanzelf.